Πέρασαν τα Χριστούγεννα,
Πρωτοχρονιά σιμώνει,
ευχή σου κάμω για το εννιά,
να λείπουνε οι πόνοι.
Εύχομαι να χαίρεστε και να αξιοποιείτε κάθε στιγμή του χρόνου σας!
(Παύλο, είσαι ανεξάντλητος, σ' ευχαριστώ και πάλι)
[ΦΩΤΟ: www.time.com]
Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008
Πρωτοχρονιά 2009: ευχή με μαντινάδα
Πρωτοχρονιά σιμώνει,
ευχή σου κάμω για το εννιά,
να λείπουνε οι πόνοι.
Εύχομαι να χαίρεστε και να αξιοποιείτε κάθε στιγμή του χρόνου σας!
(Παύλο, είσαι ανεξάντλητος, σ' ευχαριστώ και πάλι)
[ΦΩΤΟ: www.time.com]
Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008
Κυριακή
Στην Ελλάδα κανείς δεν είναι αρμόδιος (και ικανός) να αποφασίσει αν θα μείνουν ανοιχτά τα μαγαζιά και πού. Ακόμα πάντως και το χθεσινό κυριακάτικο άνοιγμα μερικών καταστημάτων, δεν έλυσε όλα τους τα προβλήματα.
Μπορεί λοιπόν ένας αρμόδιος (δήμαρχος, νομάρχης, υπουργός) να απαντήσει σε ορισμένα ερωτήματα;
Π.χ., πού οφείλεται η πεσμένη κίνηση στα καταστήματα; Στην παγκόσμια κρίση; Ή στον συνδυασμό ακρίβειας και χαμηλών εισοδημάτων που έχει ως αποτέλεσμα τη διαρκώς συρρικνούμενη αγοραστική δύναμη των πολιτών;
Γιατί οι μικρομεσαίοι καταστηματάρχες εμφανίζουν συνεχώς μείωση των πωλήσεών τους; Επειδή δεν εργάζονται (και) την Κυριακή ή επειδή αλλάζουν οι καταναλωτικές συνήθειες των πολιτών με τα μεγάλα εμπορικά κέντρα;
Είναι άραγε πολιτική προτεραιότητα η στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων; Ή προτιμούμε να μην υπάρχουν μικρομεσαίοι παρά μόνο άκρα σ’ αυτήν τη χώρα; Και γιατί η μόνη περίπτωση να στηριχθούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι αφού πρώτα καούν;
Τα ερωτήματα μπορούν να φτιάξουν ατέλειωτη λίστα. Δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι ότι δυστυχώς μάθαμε να βλέπουμε το δέντρο (έστω και με ΜΑΤ γύρω-γύρω) και δε βλέπουμε πια το δάσος.
Εξαντλούμε την κουβέντα σε διαδικαστικά θέματα και δεν ασχολούμαστε με την ουσία. Εθίζουμε τελικά εαυτούς και αλλήλους να απαντάμε σε ερωτήματα «ναι» ή «όχι», αντί να έχουμε προτάσεις στο «πώς» και το «γιατί».
Η χθεσινή λειτουργία των καταστημάτων δεν άλλαξε τη μοίρα τους. Ακόμα κι αν υποχρεώσουν όλους τους εργαζόμενους να εργάζονται συνέχεια, η αγοραστική κίνηση ελάχιστα θα βελτιωθεί. «Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος».
Όσο δηλαδή οι πολίτες εργάζονται περισσότερο αλλά παρόλ’ αυτά δεν τα βγάζουν πέρα, τόσο η κρίση θα εξαπλώνεται. Ακόμα κι οι αφελείς που σήμερα πιστεύουν ότι αυτό δεν τους αφορά, σύντομα θα καταλάβουν ότι όλα κάνουν κύκλους.
Όσο το κράτος στραγγαλίζει τους ελεύθερους επαγγελματίες και «χαϊδεύει τα αυτιά» των μεγάλων αλυσίδων, τόσο πιο δυσοίωνο θα είναι το μέλλον των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που στηρίζουν την οικονομία μας.
Όσο η επιχειρηματικότητα «προωθείται» μόνο με έκδοση φυλλαδίων (προκειμένου να απορροφηθούν κοινοτικά κονδύλια), τόσο θα χάνει το νόημα και το περιεχόμενό της.
Η καινοτομία κι η επιχειρηματικότητα είναι ο μόνος δρόμος να πάμε μπροστά. Και προωθείται μόνο με διαφάνεια στις επιλέξιμες δράσεις, αδιάβλητη λειτουργία της επιτροπής ανταγωνισμού και στήριξη του κεφαλαίου κίνησης μιας μικρομεσαίας επιχείρησης.
Αντίθετα, οι πολίτες σήμερα πιέζονται από παντού. Εργάζονται για 30-40 ευρώ την ημέρα. Όμως γύρω μας υπουργοί κάνουν μαθήματα φοροδιαφυγής, παπάδες κάνουν «θαύματα» (μετατρέπουν λίμνη σε ακίνητα) και αθλητές κάνουν μαθήματα απληστίας.
Προτού λοιπόν ασχοληθούν ξανά με την αργία της Κυριακής, ας λύσουν άλλα πιο σοβαρά ζητήματα. Γιατί και οι επιχειρηματίες και οι πολίτες έχουν αρχίσει πια να αποκτούν αντανακλαστικά και δεν παγιδεύονται σε ψευτοδιλήμματα.
Υ.Γ.: Σήμερα έχει γενέθλια το αυτοκίνητό μου. Συμπληρώνει 13 χρόνια, μπαίνει δηλαδή στην ...εφηβεία! Ίσως γι’ αυτό θέλει πια τόση «φροντίδα» και γίναμε φίλοι με το συνεργείο! 176.800 χιλιόμετρα το ταξιδεύω και με ταξιδεύει. Αυτές οι αμέτρητες ανθρωποώρες ταξιδιού, μποτιλιαρίσματος και λοιπών στιγμών αξίζουν, νομίζω, μια φωτογραφία.
Μπορεί λοιπόν ένας αρμόδιος (δήμαρχος, νομάρχης, υπουργός) να απαντήσει σε ορισμένα ερωτήματα;
Π.χ., πού οφείλεται η πεσμένη κίνηση στα καταστήματα; Στην παγκόσμια κρίση; Ή στον συνδυασμό ακρίβειας και χαμηλών εισοδημάτων που έχει ως αποτέλεσμα τη διαρκώς συρρικνούμενη αγοραστική δύναμη των πολιτών;
Γιατί οι μικρομεσαίοι καταστηματάρχες εμφανίζουν συνεχώς μείωση των πωλήσεών τους; Επειδή δεν εργάζονται (και) την Κυριακή ή επειδή αλλάζουν οι καταναλωτικές συνήθειες των πολιτών με τα μεγάλα εμπορικά κέντρα;
Είναι άραγε πολιτική προτεραιότητα η στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων; Ή προτιμούμε να μην υπάρχουν μικρομεσαίοι παρά μόνο άκρα σ’ αυτήν τη χώρα; Και γιατί η μόνη περίπτωση να στηριχθούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι αφού πρώτα καούν;
Τα ερωτήματα μπορούν να φτιάξουν ατέλειωτη λίστα. Δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι ότι δυστυχώς μάθαμε να βλέπουμε το δέντρο (έστω και με ΜΑΤ γύρω-γύρω) και δε βλέπουμε πια το δάσος.
Εξαντλούμε την κουβέντα σε διαδικαστικά θέματα και δεν ασχολούμαστε με την ουσία. Εθίζουμε τελικά εαυτούς και αλλήλους να απαντάμε σε ερωτήματα «ναι» ή «όχι», αντί να έχουμε προτάσεις στο «πώς» και το «γιατί».
Η χθεσινή λειτουργία των καταστημάτων δεν άλλαξε τη μοίρα τους. Ακόμα κι αν υποχρεώσουν όλους τους εργαζόμενους να εργάζονται συνέχεια, η αγοραστική κίνηση ελάχιστα θα βελτιωθεί. «Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος».
Όσο δηλαδή οι πολίτες εργάζονται περισσότερο αλλά παρόλ’ αυτά δεν τα βγάζουν πέρα, τόσο η κρίση θα εξαπλώνεται. Ακόμα κι οι αφελείς που σήμερα πιστεύουν ότι αυτό δεν τους αφορά, σύντομα θα καταλάβουν ότι όλα κάνουν κύκλους.
Όσο το κράτος στραγγαλίζει τους ελεύθερους επαγγελματίες και «χαϊδεύει τα αυτιά» των μεγάλων αλυσίδων, τόσο πιο δυσοίωνο θα είναι το μέλλον των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που στηρίζουν την οικονομία μας.
Όσο η επιχειρηματικότητα «προωθείται» μόνο με έκδοση φυλλαδίων (προκειμένου να απορροφηθούν κοινοτικά κονδύλια), τόσο θα χάνει το νόημα και το περιεχόμενό της.
Η καινοτομία κι η επιχειρηματικότητα είναι ο μόνος δρόμος να πάμε μπροστά. Και προωθείται μόνο με διαφάνεια στις επιλέξιμες δράσεις, αδιάβλητη λειτουργία της επιτροπής ανταγωνισμού και στήριξη του κεφαλαίου κίνησης μιας μικρομεσαίας επιχείρησης.
Αντίθετα, οι πολίτες σήμερα πιέζονται από παντού. Εργάζονται για 30-40 ευρώ την ημέρα. Όμως γύρω μας υπουργοί κάνουν μαθήματα φοροδιαφυγής, παπάδες κάνουν «θαύματα» (μετατρέπουν λίμνη σε ακίνητα) και αθλητές κάνουν μαθήματα απληστίας.
Προτού λοιπόν ασχοληθούν ξανά με την αργία της Κυριακής, ας λύσουν άλλα πιο σοβαρά ζητήματα. Γιατί και οι επιχειρηματίες και οι πολίτες έχουν αρχίσει πια να αποκτούν αντανακλαστικά και δεν παγιδεύονται σε ψευτοδιλήμματα.
Υ.Γ.: Σήμερα έχει γενέθλια το αυτοκίνητό μου. Συμπληρώνει 13 χρόνια, μπαίνει δηλαδή στην ...εφηβεία! Ίσως γι’ αυτό θέλει πια τόση «φροντίδα» και γίναμε φίλοι με το συνεργείο! 176.800 χιλιόμετρα το ταξιδεύω και με ταξιδεύει. Αυτές οι αμέτρητες ανθρωποώρες ταξιδιού, μποτιλιαρίσματος και λοιπών στιγμών αξίζουν, νομίζω, μια φωτογραφία.
Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008
Καλά Χριστούγεννα με μαντινάδα
Άγιες μέρες φτάξασι,
Χριστούγεννα προβαίρνου,
έτη πολλά σου εύχομαι,
φίλε ξεδιαλεχτέ μου!
Να έχετε όλοι και όλες πάντα Υγεία και Ενέργεια στη ζωή σας!
(φίλε Παύλο, σ' ευχαριστώ για τη μαντινάδα)
Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008
Έσπασε το Botox!
Αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε κι αυτό. Καιρό τώρα, η Δημοκρατία μας είχε αρχίσει να εμφανίζει ρυτίδες. Αλλά φροντίζαμε να έχει πάντα λείο πρόσωπο, για να μη βλέπουμε τίποτα.
Δε βλέπαμε λοιπόν ότι κάποιοι είχαν κάνει τη Δημοκρατία άλλοθι. Σε κάθε κριτική απαντούσαν ότι δημοκρατικά επελέγησαν στο πόστο τους, άρα έχουν το ελεύθερο να ασκούν εξουσία κατά το δοκούν.
Δε βλέπαμε λοιπόν ότι κάποιοι είχαν κάνει τη Δημοκρατία άλλοθι. Σε κάθε κριτική απαντούσαν ότι δημοκρατικά επελέγησαν στο πόστο τους, άρα έχουν το ελεύθερο να ασκούν εξουσία κατά το δοκούν.
Η δημοκρατική εκλογή όμως δεν αποτελεί αναμφισβήτητο τεκμήριο ικανότητας, ούτε ισόβιο τρόπαιο ανωτερότητας. Είναι ανάληψη ευθύνης. Είναι η αρχή, όχι το τέλος της πολιτικής.
Δε βλέπαμε ότι κάθε θεσμός που είχε δημιουργηθεί για να ελέγχει την εξουσία (π.χ. Ανεξάρτητες Αρχές) απαξιωνόταν αμέσως, όταν έφτανε στην ουσία του ελέγχου. Όταν ο έλεγχος άγγιζε πρόσωπα-κλειδιά.
Χωρίς έλεγχο όμως δε νοείται δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι δυναμική, όχι στατική. Απαιτεί διαρκώς ενεργούς πολίτες, όχι υπνωτισμένους τηλεθεατές που υποβάλλονται σε αυθυποβολή.
Δε βλέπαμε ότι η Δημοκρατία τελικά κατέληξε μιντιοκρατία. Στα δελτία «ειδήσεων» ο χρόνος μοιράζεται ετεροβαρώς μεταξύ της «είδησης» και του «σχολιασμού» της. Με εκπροσώπους κάθε τάσης και άποψης, για να παρακολουθούν όλοι.
Αυτό όμως τελικά δημιούργησε παθητικούς πολίτες, έτοιμους να πιστέψουν όποιον βλέπουν πιο συχνά ή όποιον υψώνει πιο πολύ τη φωνή του και διακόπτει τον συνομιλητή του. Η ανάγκη για επιχειρήματα υποχώρησε. Οι συζητήσεις, ακόμα και σε πολλές παρέες, έγιναν πιο ρηχές, πιο επιφανειακές.
Με μια λέξη, δε βλέπαμε ότι η Δημοκρατία μας έχει πια τόσες πολλές ρυτίδες που κατάντησε αχρηστοκρατία. Όχι επειδή το πολιτικό δυναμικό είναι μειωμένης αντίληψης ή περιορισμένων δυνατοτήτων, όπως κάποιοι υστερόβουλα λένε.
Αλλά επειδή η Δημοκρατία έπαψε προ πολλού να λειτουργεί! Επειδή μετατρέπει ανθρώπους με μεράκι και όρεξη σε πειθήνιους εκτελεστές άνωθεν εντολών.
Τα πολλαπλά Botox που της κάναμε την έδειχναν πάντα φρέσκια, αλλά έκρυβαν το πραγματικό της πρόσωπο. Σήμερα όμως το Botox έσπασε! Και φάνηκαν οι ρυτίδες. Φάνηκε ότι η Δημοκρατία μας πρέπει ν’ αλλάξει πρόσωπο.
Να παρακινεί τους πολίτες σε διαρκή συμμετοχή, όχι σε στιγμιαία ψήφο. Να φτιάξει μηχανισμούς συνεχούς ελέγχου όλων των αρμοδίων κι όλων των αποφάσεών τους. Να επιβάλλει όρια στην ασυδοσία των τηλεοπτικών συχνοτήτων, που εντέλει αποτελούν δημόσια περιουσία.
Στη θεωρία καλά ακούγονται όλ’ αυτά. Στην πράξη όμως, πώς θα εφαρμοστούν;
Υπάρχει ένα ουράνιο τόξο στο βάθος του δρόμου: το Internet!
Το ψηφιδωτό του Internet μπορεί σήμερα να ευαισθητοποιήσει τους ανθρώπους και να τους παρακινήσει σε δράσεις. Μπορεί να γίνει πεδίο δημόσιας ανακοίνωσης κάθε απόφασης, κάθε οργανισμού. Να γίνει πεδίο δημόσιας καταγγελίας κάθε ασυδοσίας. Μπορεί να προάγει τον διάλογο με επιχειρήματα, γιατί δεν βασίζεται σε κραυγές, αλλά σε λόγο και αντίλογο!
Και είναι ένα μέσο δημόσιο, προσβάσιμο απ’ όλους. Παράγει ενεργητικούς πομπούς και δέκτες. Αυτός που στέλνει μήνυμα, λαμβάνει feedback και απαντήσεις. Κρίνει και κρίνεται!
Τώρα που έσπασε το Botox, η Δημοκρατία μας δε χρειάζεται νέο lifting, χρειάζεται νέο πρόσωπο. Νέα εργαλεία συμμετοχής και ελέγχου. Το Internet είναι ένα μέσο που μπορεί να δείξει τον δρόμο για τις απαιτούμενες δράσεις. Μπορεί να βρεθεί και κάτι άλλο.
Δε βλέπαμε ότι κάθε θεσμός που είχε δημιουργηθεί για να ελέγχει την εξουσία (π.χ. Ανεξάρτητες Αρχές) απαξιωνόταν αμέσως, όταν έφτανε στην ουσία του ελέγχου. Όταν ο έλεγχος άγγιζε πρόσωπα-κλειδιά.
Χωρίς έλεγχο όμως δε νοείται δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι δυναμική, όχι στατική. Απαιτεί διαρκώς ενεργούς πολίτες, όχι υπνωτισμένους τηλεθεατές που υποβάλλονται σε αυθυποβολή.
Δε βλέπαμε ότι η Δημοκρατία τελικά κατέληξε μιντιοκρατία. Στα δελτία «ειδήσεων» ο χρόνος μοιράζεται ετεροβαρώς μεταξύ της «είδησης» και του «σχολιασμού» της. Με εκπροσώπους κάθε τάσης και άποψης, για να παρακολουθούν όλοι.
Αυτό όμως τελικά δημιούργησε παθητικούς πολίτες, έτοιμους να πιστέψουν όποιον βλέπουν πιο συχνά ή όποιον υψώνει πιο πολύ τη φωνή του και διακόπτει τον συνομιλητή του. Η ανάγκη για επιχειρήματα υποχώρησε. Οι συζητήσεις, ακόμα και σε πολλές παρέες, έγιναν πιο ρηχές, πιο επιφανειακές.
Με μια λέξη, δε βλέπαμε ότι η Δημοκρατία μας έχει πια τόσες πολλές ρυτίδες που κατάντησε αχρηστοκρατία. Όχι επειδή το πολιτικό δυναμικό είναι μειωμένης αντίληψης ή περιορισμένων δυνατοτήτων, όπως κάποιοι υστερόβουλα λένε.
Αλλά επειδή η Δημοκρατία έπαψε προ πολλού να λειτουργεί! Επειδή μετατρέπει ανθρώπους με μεράκι και όρεξη σε πειθήνιους εκτελεστές άνωθεν εντολών.
Τα πολλαπλά Botox που της κάναμε την έδειχναν πάντα φρέσκια, αλλά έκρυβαν το πραγματικό της πρόσωπο. Σήμερα όμως το Botox έσπασε! Και φάνηκαν οι ρυτίδες. Φάνηκε ότι η Δημοκρατία μας πρέπει ν’ αλλάξει πρόσωπο.
Να παρακινεί τους πολίτες σε διαρκή συμμετοχή, όχι σε στιγμιαία ψήφο. Να φτιάξει μηχανισμούς συνεχούς ελέγχου όλων των αρμοδίων κι όλων των αποφάσεών τους. Να επιβάλλει όρια στην ασυδοσία των τηλεοπτικών συχνοτήτων, που εντέλει αποτελούν δημόσια περιουσία.
Στη θεωρία καλά ακούγονται όλ’ αυτά. Στην πράξη όμως, πώς θα εφαρμοστούν;
Υπάρχει ένα ουράνιο τόξο στο βάθος του δρόμου: το Internet!
Το ψηφιδωτό του Internet μπορεί σήμερα να ευαισθητοποιήσει τους ανθρώπους και να τους παρακινήσει σε δράσεις. Μπορεί να γίνει πεδίο δημόσιας ανακοίνωσης κάθε απόφασης, κάθε οργανισμού. Να γίνει πεδίο δημόσιας καταγγελίας κάθε ασυδοσίας. Μπορεί να προάγει τον διάλογο με επιχειρήματα, γιατί δεν βασίζεται σε κραυγές, αλλά σε λόγο και αντίλογο!
Και είναι ένα μέσο δημόσιο, προσβάσιμο απ’ όλους. Παράγει ενεργητικούς πομπούς και δέκτες. Αυτός που στέλνει μήνυμα, λαμβάνει feedback και απαντήσεις. Κρίνει και κρίνεται!
Τώρα που έσπασε το Botox, η Δημοκρατία μας δε χρειάζεται νέο lifting, χρειάζεται νέο πρόσωπο. Νέα εργαλεία συμμετοχής και ελέγχου. Το Internet είναι ένα μέσο που μπορεί να δείξει τον δρόμο για τις απαιτούμενες δράσεις. Μπορεί να βρεθεί και κάτι άλλο.
Ένα είναι σίγουρο: η οργή του κόσμου δεν κλείνει πια με φελλούς!
[ΦΩΤΟ: http://www.missouriskies.org/]
Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008
22.050 €
Ανακοινώθηκαν προχθές οι ποινές για την υπόθεση του ξυλοδαρμού του Κύπριου φοιτητή Αυγουστίνου Δημητρίου στις 17/11/06 στη Θεσσαλονίκη. Παρά το ότι υπήρχε απαλλακτική εισήγηση του εισαγγελέα (!), τελικά «τιμωρήθηκαν» 8 αστυνομικοί, ενώ αθωώθηκε η κατηγορούμενη «ζαρντινιέρα».
Ποιες ήταν οι «ποινές»;
Για τους 4 που δεν χτύπησαν τον φοιτητή, φυλάκιση 15 μηνών με 3ετή αναστολή. Για τους 4 που χτύπησαν τον Αυγουστίνο Δημητρίου φυλάκιση 36-39 μηνών, εξαγοράσιμες αντί 5 ευρώ την ημέρα.
Για να μην τα πολυλογούμε δηλαδή, μια παρέα 8 αστυνομικών που λίγο έλειψε να σκοτώσει στο ξύλο έναν φοιτητή, πληρώνει σήμερα τον λογαριασμό: πρόστιμο 22.050 € και να μην το ξανακάνουν για τα επόμενα 3 χρόνια...
Χωρίς φυλάκιση. Λόγω «πρότερου έντιμου βίου», λέει. Σαν να είναι ελαφρυντικό για έναν άνθρωπο που καλείται να φυλάει την τάξη ότι και ο ίδιος τηρεί τον νόμο!
Χωρίς απόταξη. Πληρώνουν απλώς συνολικά 22.050 €, παίρνουν ένα διπλότυπο, το βάζουν στη φορολογική τους δήλωση και τέλος! Από Δευτέρα πρωί βάζουν πάλι τη στολή (ή την κουκούλα) και ...«φυλάνε» την τάξη!
Χωρίς καν δημόσια διαπόμπευση, με γνωστοποίηση των ονομάτων τους. Έως χθες ήταν οι «φερόμενοι ως δράστες» και από σήμερα είναι οι «καταδικασθέντες».
Αναρωτιέται λοιπόν εύλογα ο κάθε πολίτης, ακόμα κι αυτός που κάθεται ακόμα στον καναπέ του:
Ποιος είναι ο ρόλος της ποινής;
Σήμερα, ευτυχώς, ποινή δεν είναι να ρίχνουμε ανθρώπους στα λιοντάρια ή να τους λιθοβολούμε δημόσια. Ευτυχώς ξεπεράσαμε και το στάδιο της αυτοδικίας και τον περσικό νόμο «οφθαλμός αντί οφθαλμού».
Το πετύχαμε, επειδή η δίκαιη εφαρμογή ποινών επιτυγχάνει δικαίωση του θύματος, τιμωρία του δράστη και αποτροπή παρόμοιων συμπεριφορών από άλλους εν δυνάμει θύτες.
Άραγε με την πληρωμή 22.050 € αισθάνεται δικαίωση ο Αυγουστίνος Δημητρίου; Εσάς αν σας είχε κάνει έτσι στον δρόμο μια παρέα 8 ανθρώπων με πολιτικά, θα σας αρκούσε να μαθαίνατε ότι πλήρωσαν γι’ αυτό 22.050 €; Ή θα ανησυχούσατε μήπως τους ξαναβρείτε αύριο μπροστά σας;
Πόσο τελικά αξίζει η ανθρώπινη ακεραιότητα; Πόσο αξίζει το ότι ένα παιδί 26 ετών είναι με ψυχοφάρμακα, σταμάτησε τις σπουδές του και για 1 χρόνο δεν έβγαινε από το σπίτι του; 22.050 €; Όσο ένα αυτοκίνητο;
Οι δράστες, από την άλλη, ένιωσαν τιμωρημένοι ή πανηγύρισαν στο άκουσμα του προστίμου; Πάντως πουθενά αλλού σήμερα δεν αποδεικνύεται ανεπάρκεια άσκησης καθηκόντων κι ο υπάλληλος επανέρχεται άμεσα στη θέση του πληρώνοντας πρόστιμο.
Και, τέλος, ένα χρηματικό πρόστιμο χωρίς καμία άλλη κύρωση μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά; Μπα. Αντί να αποθαρρυνθούν οι επόμενοι, πιο πιθανό είναι τώρα να παίρνουν τσαμπουκοδάνεια των 20.000 € και να κάνουν το «κέφι» τους.
Όσο οι φυσικοί αυτουργοί τιμωρούνται με πρόστιμα κι οι ηθικοί αυτουργοί είναι πάντα στο απυρόβλητο, τόσο θα ανακυκλώνεται η βία. Η κότα κάνει το αυγό και το αυγό την κότα, δηλαδή.
Παλιότερα σ’ αυτήν τη χώρα έλεγαν «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος». Εμείς σήμερα το αντιστρέψαμε: «Πάντων ανθρώπων μέτρον χρήμα». Αυτός ο κυνισμός, αυτή η ατιμωρησία κι η συγκάλυψη ευθυνών είναι το λίπασμα που θρέφει την ασυδοσία.
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ, δε σε βλέπουμε πια. Γεμίσαμε σύννεφα...
Ποιες ήταν οι «ποινές»;
Για τους 4 που δεν χτύπησαν τον φοιτητή, φυλάκιση 15 μηνών με 3ετή αναστολή. Για τους 4 που χτύπησαν τον Αυγουστίνο Δημητρίου φυλάκιση 36-39 μηνών, εξαγοράσιμες αντί 5 ευρώ την ημέρα.
Για να μην τα πολυλογούμε δηλαδή, μια παρέα 8 αστυνομικών που λίγο έλειψε να σκοτώσει στο ξύλο έναν φοιτητή, πληρώνει σήμερα τον λογαριασμό: πρόστιμο 22.050 € και να μην το ξανακάνουν για τα επόμενα 3 χρόνια...
Χωρίς φυλάκιση. Λόγω «πρότερου έντιμου βίου», λέει. Σαν να είναι ελαφρυντικό για έναν άνθρωπο που καλείται να φυλάει την τάξη ότι και ο ίδιος τηρεί τον νόμο!
Χωρίς απόταξη. Πληρώνουν απλώς συνολικά 22.050 €, παίρνουν ένα διπλότυπο, το βάζουν στη φορολογική τους δήλωση και τέλος! Από Δευτέρα πρωί βάζουν πάλι τη στολή (ή την κουκούλα) και ...«φυλάνε» την τάξη!
Χωρίς καν δημόσια διαπόμπευση, με γνωστοποίηση των ονομάτων τους. Έως χθες ήταν οι «φερόμενοι ως δράστες» και από σήμερα είναι οι «καταδικασθέντες».
Αναρωτιέται λοιπόν εύλογα ο κάθε πολίτης, ακόμα κι αυτός που κάθεται ακόμα στον καναπέ του:
Ποιος είναι ο ρόλος της ποινής;
Σήμερα, ευτυχώς, ποινή δεν είναι να ρίχνουμε ανθρώπους στα λιοντάρια ή να τους λιθοβολούμε δημόσια. Ευτυχώς ξεπεράσαμε και το στάδιο της αυτοδικίας και τον περσικό νόμο «οφθαλμός αντί οφθαλμού».
Το πετύχαμε, επειδή η δίκαιη εφαρμογή ποινών επιτυγχάνει δικαίωση του θύματος, τιμωρία του δράστη και αποτροπή παρόμοιων συμπεριφορών από άλλους εν δυνάμει θύτες.
Άραγε με την πληρωμή 22.050 € αισθάνεται δικαίωση ο Αυγουστίνος Δημητρίου; Εσάς αν σας είχε κάνει έτσι στον δρόμο μια παρέα 8 ανθρώπων με πολιτικά, θα σας αρκούσε να μαθαίνατε ότι πλήρωσαν γι’ αυτό 22.050 €; Ή θα ανησυχούσατε μήπως τους ξαναβρείτε αύριο μπροστά σας;
Πόσο τελικά αξίζει η ανθρώπινη ακεραιότητα; Πόσο αξίζει το ότι ένα παιδί 26 ετών είναι με ψυχοφάρμακα, σταμάτησε τις σπουδές του και για 1 χρόνο δεν έβγαινε από το σπίτι του; 22.050 €; Όσο ένα αυτοκίνητο;
Οι δράστες, από την άλλη, ένιωσαν τιμωρημένοι ή πανηγύρισαν στο άκουσμα του προστίμου; Πάντως πουθενά αλλού σήμερα δεν αποδεικνύεται ανεπάρκεια άσκησης καθηκόντων κι ο υπάλληλος επανέρχεται άμεσα στη θέση του πληρώνοντας πρόστιμο.
Και, τέλος, ένα χρηματικό πρόστιμο χωρίς καμία άλλη κύρωση μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά; Μπα. Αντί να αποθαρρυνθούν οι επόμενοι, πιο πιθανό είναι τώρα να παίρνουν τσαμπουκοδάνεια των 20.000 € και να κάνουν το «κέφι» τους.
Όσο οι φυσικοί αυτουργοί τιμωρούνται με πρόστιμα κι οι ηθικοί αυτουργοί είναι πάντα στο απυρόβλητο, τόσο θα ανακυκλώνεται η βία. Η κότα κάνει το αυγό και το αυγό την κότα, δηλαδή.
Παλιότερα σ’ αυτήν τη χώρα έλεγαν «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος». Εμείς σήμερα το αντιστρέψαμε: «Πάντων ανθρώπων μέτρον χρήμα». Αυτός ο κυνισμός, αυτή η ατιμωρησία κι η συγκάλυψη ευθυνών είναι το λίπασμα που θρέφει την ασυδοσία.
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ, δε σε βλέπουμε πια. Γεμίσαμε σύννεφα...
Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008
Ρέθυμνο χωρίς καράβι
Τους τελευταίους μήνες το Ρέθυμνο δέχεται απανωτά πλήγματα στην αναπτυξιακή του προοπτική. Μετά την περσινή προκλητική εξαίρεσή του από τους πόλους ανάπτυξης του Εθνικού Χωροταξικού Σχεδίου, εδώ και 3 μήνες δεν έχει καν ακτοπλοϊκή σύνδεση με τον Πειραιά!
Τι σημαίνει αυτό;
Ότι οι περίπου 90.000 Ρεθυμνιώτες που ζουν στο Ρέθυμνο κι οι άλλοι τόσοι Ρεθυμνιώτες που ζουν εκτός Ρεθύμνου δεν έχουν τρόπο απευθείας μετάβασης από το Ρέθυμνο στον Πειραιά και αντιστρόφως.
Σημαίνει ότι οι περίπου 7.000 φοιτητές που σπουδάζουν στο Ρέθυμνο, δεν έχουν φθηνό και γρήγορο τρόπο πρόσβασης στην Αθήνα.
Σημαίνει ότι το πρόσφατα εκσυγχρονισμένο λιμάνι της πόλης (σύμφωνα με το ΠΕΠ Κρήτης 2000-2006 κόστισε 6,8 εκ. ευρώ) είναι άδειο τους χειμερινούς μήνες. (Τώρα που απαξιώνεται κι αυτό, ίσως είναι μοναδική ευκαιρία να ...πουληθεί;!)
Σημαίνει ότι το κόστος μεταφοράς προϊόντων για τους αγρότες και κτηνοτρόφους του Ρεθύμνου επιβαρύνεται επιπλέον, εις βάρος της ανταγωνιστικότητάς τους. Για να πάνε στα Χανιά (60 Km) ή στο Ηράκλειο (80 Km) ώστε να πάρουν το πλοίο πληρώνουν επιπλέον καύσιμα, εργατοώρες οδηγών και φθορές οχημάτων.
Σημαίνει, τέλος, ότι ο Βόρειος Οδικός Άξονας της Κρήτης (ΒΟΑΚ) επιβαρύνεται με την κίνηση βαρέων οχημάτων που μεταφέρουν εμπορεύματα από και προς το Ρέθυμνο. Αυτό επιδεινώνει την οδική (αν)ασφάλεια ενός ήδη επικίνδυνου δρόμου (δεν έχει νησίδα στη μέση σε κανένα σημείο του).
Παρόλ’ αυτά, η τοπική κοινωνία του Ρεθύμνου και των απανταχού Ρεθυμνιωτών δεν κάνει διαμαρτυρίες ή αποκλεισμούς οδών. Από Κρητικό εγωισμό ή επιχειρηματικό δαιμόνιο βρίσκει θετική διέξοδο στον συγκοινωνιακό της αποκλεισμό.
Τους τελευταίους μήνες, έχει συσταθεί μια Συνεταιριστική Ναυτιλιακή Εταιρία με τον διακριτικό τίτλο «Κρητικές Θαλάσσιες Γραμμές» (Cretan Sea Lines). Πρόσφατα εξέλεξε Δ.Σ. και στόχο έχει να συγκεντρώσει το απαιτούμενο κεφάλαιο για την ενοικίαση πλοίου που θα δρομολογηθεί στη γραμμή Ρέθυμνο – Πειραιάς.
Είναι βέβαια αμφίβολο, αν θα πετύχει το εγχείρημα σε μια εντελώς ολιγοπωλιακή αγορά και εν μέσω της οικονομικής κρίσης. Με νωπές ακόμα τις μνήμες από τη δημιουργία και την εξαφάνιση της Ρεθυμνιακής.
(Η Ρεθυμνιακή ήταν η πρώτη εταιρία λαϊκής βάσης που ιδρύθηκε στο Ρέθυμνο, το 1981. Στη δεκαετία του ’90 δρομολόγησε 2 πλοία στη γραμμή. Το 1999 αγοράστηκε από την ΑΝΕΚ η οποία πρώτα απέσυρε το ένα πλοίο και φέτος τον Σεπτέμβριο απέσυρε και το δεύτερο. Η γραμμή Ρέθυμνο – Πειραιάς – Ρέθυμνο είχε μεταφορική κίνηση 235 χιλ. επιβάτες το 2007.)
Έχει όμως αξία αυτή η τοπική επιχειρηματικότητα. Γιατί όλοι οι υπόλοιποι, το Ρέθυμνο το θυμούνται μόνο όταν γεννιούνται «Ζωνιανά». Όταν αρχίζουν να κυοφορούνται, κανείς δεν ασχολείται!
Κανείς δε νοιάζεται όταν οι κάτοικοι είναι αποκλεισμένοι 7 μήνες τον χρόνο και πληρώνουν την ακριβότερη βενζίνη πανελληνίως. Όταν οι παραγωγοί χάνουν σε ανταγωνιστικότητα και οι φοιτητές επιβαρύνονται οικονομικά για να ταξιδέψουν. Όταν στέλνουμε στον ΒΟΑΚ εκατοντάδες φορτηγά που τον κάνουν ακόμα πιο επικίνδυνο για την οδική ασφάλεια όλων.
Γι’ αυτό ευχόμαστε να πετύχει το εγχείρημα των ανθρώπων αυτών, επειδή κάποιοι νοιάζονται. Και, όσοι μπορούμε, θα συμμετέχουμε στην προσπάθεια.
Πέρα απ' τις ευχές όμως, η ενθάρρυνση κάθε τοπικής επιχειρηματικότητας χρειάζεται και κάτι από το κράτος. Όχι επιδοτήσεις, αλλά κάτι πιο δύσκολο: διασφάλιση του υγιούς ανταγωνισμού!
Τι σημαίνει αυτό;
Ότι οι περίπου 90.000 Ρεθυμνιώτες που ζουν στο Ρέθυμνο κι οι άλλοι τόσοι Ρεθυμνιώτες που ζουν εκτός Ρεθύμνου δεν έχουν τρόπο απευθείας μετάβασης από το Ρέθυμνο στον Πειραιά και αντιστρόφως.
Σημαίνει ότι οι περίπου 7.000 φοιτητές που σπουδάζουν στο Ρέθυμνο, δεν έχουν φθηνό και γρήγορο τρόπο πρόσβασης στην Αθήνα.
Σημαίνει ότι το πρόσφατα εκσυγχρονισμένο λιμάνι της πόλης (σύμφωνα με το ΠΕΠ Κρήτης 2000-2006 κόστισε 6,8 εκ. ευρώ) είναι άδειο τους χειμερινούς μήνες. (Τώρα που απαξιώνεται κι αυτό, ίσως είναι μοναδική ευκαιρία να ...πουληθεί;!)
Σημαίνει ότι το κόστος μεταφοράς προϊόντων για τους αγρότες και κτηνοτρόφους του Ρεθύμνου επιβαρύνεται επιπλέον, εις βάρος της ανταγωνιστικότητάς τους. Για να πάνε στα Χανιά (60 Km) ή στο Ηράκλειο (80 Km) ώστε να πάρουν το πλοίο πληρώνουν επιπλέον καύσιμα, εργατοώρες οδηγών και φθορές οχημάτων.
Σημαίνει, τέλος, ότι ο Βόρειος Οδικός Άξονας της Κρήτης (ΒΟΑΚ) επιβαρύνεται με την κίνηση βαρέων οχημάτων που μεταφέρουν εμπορεύματα από και προς το Ρέθυμνο. Αυτό επιδεινώνει την οδική (αν)ασφάλεια ενός ήδη επικίνδυνου δρόμου (δεν έχει νησίδα στη μέση σε κανένα σημείο του).
Παρόλ’ αυτά, η τοπική κοινωνία του Ρεθύμνου και των απανταχού Ρεθυμνιωτών δεν κάνει διαμαρτυρίες ή αποκλεισμούς οδών. Από Κρητικό εγωισμό ή επιχειρηματικό δαιμόνιο βρίσκει θετική διέξοδο στον συγκοινωνιακό της αποκλεισμό.
Τους τελευταίους μήνες, έχει συσταθεί μια Συνεταιριστική Ναυτιλιακή Εταιρία με τον διακριτικό τίτλο «Κρητικές Θαλάσσιες Γραμμές» (Cretan Sea Lines). Πρόσφατα εξέλεξε Δ.Σ. και στόχο έχει να συγκεντρώσει το απαιτούμενο κεφάλαιο για την ενοικίαση πλοίου που θα δρομολογηθεί στη γραμμή Ρέθυμνο – Πειραιάς.
Είναι βέβαια αμφίβολο, αν θα πετύχει το εγχείρημα σε μια εντελώς ολιγοπωλιακή αγορά και εν μέσω της οικονομικής κρίσης. Με νωπές ακόμα τις μνήμες από τη δημιουργία και την εξαφάνιση της Ρεθυμνιακής.
(Η Ρεθυμνιακή ήταν η πρώτη εταιρία λαϊκής βάσης που ιδρύθηκε στο Ρέθυμνο, το 1981. Στη δεκαετία του ’90 δρομολόγησε 2 πλοία στη γραμμή. Το 1999 αγοράστηκε από την ΑΝΕΚ η οποία πρώτα απέσυρε το ένα πλοίο και φέτος τον Σεπτέμβριο απέσυρε και το δεύτερο. Η γραμμή Ρέθυμνο – Πειραιάς – Ρέθυμνο είχε μεταφορική κίνηση 235 χιλ. επιβάτες το 2007.)
Έχει όμως αξία αυτή η τοπική επιχειρηματικότητα. Γιατί όλοι οι υπόλοιποι, το Ρέθυμνο το θυμούνται μόνο όταν γεννιούνται «Ζωνιανά». Όταν αρχίζουν να κυοφορούνται, κανείς δεν ασχολείται!
Κανείς δε νοιάζεται όταν οι κάτοικοι είναι αποκλεισμένοι 7 μήνες τον χρόνο και πληρώνουν την ακριβότερη βενζίνη πανελληνίως. Όταν οι παραγωγοί χάνουν σε ανταγωνιστικότητα και οι φοιτητές επιβαρύνονται οικονομικά για να ταξιδέψουν. Όταν στέλνουμε στον ΒΟΑΚ εκατοντάδες φορτηγά που τον κάνουν ακόμα πιο επικίνδυνο για την οδική ασφάλεια όλων.
Γι’ αυτό ευχόμαστε να πετύχει το εγχείρημα των ανθρώπων αυτών, επειδή κάποιοι νοιάζονται. Και, όσοι μπορούμε, θα συμμετέχουμε στην προσπάθεια.
Πέρα απ' τις ευχές όμως, η ενθάρρυνση κάθε τοπικής επιχειρηματικότητας χρειάζεται και κάτι από το κράτος. Όχι επιδοτήσεις, αλλά κάτι πιο δύσκολο: διασφάλιση του υγιούς ανταγωνισμού!
[Φώτο: www.pbase.com]
Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008
Ύβρις
Προφανώς κάθε κατηγορούμενος έχει το τεκμήριο της αθωότητας και το δικαίωμα της υπεράσπισης. Έτσι κι ο Επαμεινώνδας Κορκονέας έχει κάθε δικαίωμα σε δίκαιη δίκη και πλήρη νομική κάλυψη.
Επιπλέον, κάθε δικηγόρος οφείλει να υποστηρίξει τον πελάτη του. Να βελτιώσει το προφίλ του, να καλλιεργήσει αμφιβολίες, να φέρει μάρτυρες υπεράσπισης, να επικαλεστεί «πορίσματα». Καλή-κακή, αυτή είναι η δουλειά του.
Όσο μάλιστα δεν υπάρχει (ή δεν εφαρμόζεται) κώδικας δεοντολογίας απ' τους δικηγορικούς συλλόγους, δεν τίθεται κανένας περιορισμός στη διάμετρο του οχετού λάσπης έναντι του κατηγόρου. Ακόμα κι αν ο "κατήγορος" είναι νεκρός!
Όμως υπάρχει και το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Κι ο Κορκονέας, με το απολογητικό του υπόμνημα, υπερέβη τα όρια.
Η υπερασπιστική του γραμμή δεν καλλιεργεί απλώς αμφιβολίες για τις συνθήκες του περιστατικού. Δεν εμφανίζει τον εαυτό του ούτε ως άτυχο, ούτε ως αμυνόμενο, ποντάροντας σε εύνοια και δείχνοντας μεταμέλεια.
Υπεισέρχεται σε ανακριβείς συκοφαντίες για την προσωπικότητα του 15χρονου παιδιού που πέθανε απ’ τη δική του σφαίρα! Επιχειρεί την απαξίωση του νεκρού παιδιού, με στόχο (;) να μειώσει τη βαρύτητα της πράξης του!
Εισάγει δηλαδή τον διαχωρισμό του «καλού» και του «κακού» φόνου!
Αν είναι ένοχος ή όχι και για ποιο αδίκημα, θα το κρίνουν οι «ειδικοί». Αν όμως αυτή η υπερασπιστική γραμμή «δικαιωθεί» απ’ την ελληνική δικαιοσύνη, η πολυδαίδαλη ελληνική νομοθεσία θ’ αποκτήσει έναν ακόμη νόμο: την αυτοδικία!
Η αυθόρμητη ασέβεια του κατηγορούμενου έναντι του νεκρού παιδιού απαλλάσσει ακόμα και έναν ουδέτερο παρατηρητή από το δίλημμα μήπως ο κατηγορούμενος είναι κατά λάθος δολοφόνος.
Ακόμα κι αν η σφαίρα τελικά εξοστρακίστηκε, με το υπόμνημά του ο κατηγορούμενος μας είπε ότι καλώς έγινε το φονικό! Αυτή η ασέβεια είναι ύβρις.
Κι αυτή είναι τελικά η διαφορά του δολοφόνου απ’ τον εκτελεστή: ο δολοφόνος σκοτώνει και φεύγει. Ο εκτελεστής πρώτα σκοτώνει και μετά δίνει και τη χαριστική βολή στον νεκρό...
Ωστόσο υπάρχουν και ...καλοί μαθητές σ’ αυτόν τον κόσμο! Που ξέρουν ότι μετά την ύβρη, έρχεται η νέμεσις κι η τίσις. Όσο μεγαλύτερη είναι η απρέπεια (φόνος και ασέβεια μνήμης νεκρού), τόσο μεγαλύτερη θα είναι κι η τιμωρία.
Για τον κατηγορούμενο δεν ξέρω ποια τιμωρία θα είναι πιο βαριά. Δεν ξέρω αν είναι βαρύτερα τα ισόβια δεσμά ή οι ισόβιες τύψεις. Δεν ξέρω καν αν νιώθει καλύτερα τώρα ή όταν πραγματικά καταλάβει τι έκανε...
Για τον συνήγορό του όμως (τι ειρωνεία: Αλέξης εναντίον Αλέξη...) μπορώ να φανταστώ ποια μπορεί να είναι η τιμωρία: να χάσει μια υπόθεση έως τώρα άχαστη στα δικαστικά χρονικά της χώρας. Να γίνει ο πελάτης του ο πρώτος αστυνομικός που σκοτώνει και τιμωρείται!
Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ήθελε να σπουδάσει Νομική, όταν μεγαλώσει. Όμως δεν πρόλαβε να μεγαλώσει, γιατί ο κατηγορούμενος ένιωσε ότι δεν ήταν ένα «κανονικό παιδί». Μπορεί τουλάχιστον κανείς, έστω και τώρα, ν’ απαντήσει στην απορία που τραγούδησαν οι Τρύπες;
Τα κανονικά παιδιά
Γεννιούνται κανονικά
Μεγαλώνουν κανονικά
Ονειρεύονται κανονικά
Ερωτεύονται κανονικά
Και πεθαίνουν κανονικά
Ω! (πέσ' μου) Μαμά
Πες μου τι γίνεται μ' εκείνα τα παιδιά
Που αν και γεννιούνται κανονικά
Δεν μεγαλώνουν κανονικά
Δεν ονειρεύονται κανονικά
Ούτ' ερωτεύονται κανονικά
Πες μου αν πεθαίνουν
Πες μου πεθαίνουν ;
Πες μου αν πεθαίνουν κανονικά
Επιπλέον, κάθε δικηγόρος οφείλει να υποστηρίξει τον πελάτη του. Να βελτιώσει το προφίλ του, να καλλιεργήσει αμφιβολίες, να φέρει μάρτυρες υπεράσπισης, να επικαλεστεί «πορίσματα». Καλή-κακή, αυτή είναι η δουλειά του.
Όσο μάλιστα δεν υπάρχει (ή δεν εφαρμόζεται) κώδικας δεοντολογίας απ' τους δικηγορικούς συλλόγους, δεν τίθεται κανένας περιορισμός στη διάμετρο του οχετού λάσπης έναντι του κατηγόρου. Ακόμα κι αν ο "κατήγορος" είναι νεκρός!
Όμως υπάρχει και το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Κι ο Κορκονέας, με το απολογητικό του υπόμνημα, υπερέβη τα όρια.
Η υπερασπιστική του γραμμή δεν καλλιεργεί απλώς αμφιβολίες για τις συνθήκες του περιστατικού. Δεν εμφανίζει τον εαυτό του ούτε ως άτυχο, ούτε ως αμυνόμενο, ποντάροντας σε εύνοια και δείχνοντας μεταμέλεια.
Υπεισέρχεται σε ανακριβείς συκοφαντίες για την προσωπικότητα του 15χρονου παιδιού που πέθανε απ’ τη δική του σφαίρα! Επιχειρεί την απαξίωση του νεκρού παιδιού, με στόχο (;) να μειώσει τη βαρύτητα της πράξης του!
Εισάγει δηλαδή τον διαχωρισμό του «καλού» και του «κακού» φόνου!
Αν είναι ένοχος ή όχι και για ποιο αδίκημα, θα το κρίνουν οι «ειδικοί». Αν όμως αυτή η υπερασπιστική γραμμή «δικαιωθεί» απ’ την ελληνική δικαιοσύνη, η πολυδαίδαλη ελληνική νομοθεσία θ’ αποκτήσει έναν ακόμη νόμο: την αυτοδικία!
Η αυθόρμητη ασέβεια του κατηγορούμενου έναντι του νεκρού παιδιού απαλλάσσει ακόμα και έναν ουδέτερο παρατηρητή από το δίλημμα μήπως ο κατηγορούμενος είναι κατά λάθος δολοφόνος.
Ακόμα κι αν η σφαίρα τελικά εξοστρακίστηκε, με το υπόμνημά του ο κατηγορούμενος μας είπε ότι καλώς έγινε το φονικό! Αυτή η ασέβεια είναι ύβρις.
Κι αυτή είναι τελικά η διαφορά του δολοφόνου απ’ τον εκτελεστή: ο δολοφόνος σκοτώνει και φεύγει. Ο εκτελεστής πρώτα σκοτώνει και μετά δίνει και τη χαριστική βολή στον νεκρό...
Ωστόσο υπάρχουν και ...καλοί μαθητές σ’ αυτόν τον κόσμο! Που ξέρουν ότι μετά την ύβρη, έρχεται η νέμεσις κι η τίσις. Όσο μεγαλύτερη είναι η απρέπεια (φόνος και ασέβεια μνήμης νεκρού), τόσο μεγαλύτερη θα είναι κι η τιμωρία.
Για τον κατηγορούμενο δεν ξέρω ποια τιμωρία θα είναι πιο βαριά. Δεν ξέρω αν είναι βαρύτερα τα ισόβια δεσμά ή οι ισόβιες τύψεις. Δεν ξέρω καν αν νιώθει καλύτερα τώρα ή όταν πραγματικά καταλάβει τι έκανε...
Για τον συνήγορό του όμως (τι ειρωνεία: Αλέξης εναντίον Αλέξη...) μπορώ να φανταστώ ποια μπορεί να είναι η τιμωρία: να χάσει μια υπόθεση έως τώρα άχαστη στα δικαστικά χρονικά της χώρας. Να γίνει ο πελάτης του ο πρώτος αστυνομικός που σκοτώνει και τιμωρείται!
Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ήθελε να σπουδάσει Νομική, όταν μεγαλώσει. Όμως δεν πρόλαβε να μεγαλώσει, γιατί ο κατηγορούμενος ένιωσε ότι δεν ήταν ένα «κανονικό παιδί». Μπορεί τουλάχιστον κανείς, έστω και τώρα, ν’ απαντήσει στην απορία που τραγούδησαν οι Τρύπες;
Τα κανονικά παιδιά
Γεννιούνται κανονικά
Μεγαλώνουν κανονικά
Ονειρεύονται κανονικά
Ερωτεύονται κανονικά
Και πεθαίνουν κανονικά
Ω! (πέσ' μου) Μαμά
Πες μου τι γίνεται μ' εκείνα τα παιδιά
Που αν και γεννιούνται κανονικά
Δεν μεγαλώνουν κανονικά
Δεν ονειρεύονται κανονικά
Ούτ' ερωτεύονται κανονικά
Πες μου αν πεθαίνουν
Πες μου πεθαίνουν ;
Πες μου αν πεθαίνουν κανονικά
Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008
Υπερασπίσου το παιδί
Το σημερινό μαζικό συλλαλητήριο διέψευσε όλους εκείνους που κινδυνολογούσαν και ζητούσαν τη ματαίωσή του. Χωρίς κανένα έκτροπο, ο κόσμος διαμαρτυρήθηκε για όλα εκείνα που δυσκολεύουν την καθημερινότητά του. Και είναι πολλά!
Σήμερα πάλι, πλειοψηφία ήταν τα παιδιά! Που δεν ξέρουν τι θα πει βόλεμα. Που ονειρεύονται πώς θα ζήσουν! Και είναι οι ίδιοι «ειδικοί» φρουροί στα όνειρά τους.
Αυτή η ανιδιοτέλεια κι η αυθόρμητη διαμαρτυρία των παιδιών είναι το μόνο "κέρδος" από τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Ας μην μπουν καλούπια στη σκέψη τους!
Σήμερα πάλι, πλειοψηφία ήταν τα παιδιά! Που δεν ξέρουν τι θα πει βόλεμα. Που ονειρεύονται πώς θα ζήσουν! Και είναι οι ίδιοι «ειδικοί» φρουροί στα όνειρά τους.
Αυτή η ανιδιοτέλεια κι η αυθόρμητη διαμαρτυρία των παιδιών είναι το μόνο "κέρδος" από τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Ας μην μπουν καλούπια στη σκέψη τους!
Κι ας έχουμε το νου μας στο παιδί:
Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε
Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε
Κάποτε θα ‘ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν
Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε
Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε
Κάποτε θα ‘ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν
Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος
Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008
Πλαστελίνη
Ο τρομοκρατημένος πολίτης είναι σαν την πλαστελίνη: τον κάνεις ό,τι θες! Μετά λοιπόν την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από αστυνομικό, ήρθαν οι απαραίτητες ενέσεις τρόμου: καταστροφές, φωτιές, λεηλασίες...
Ποιο ήταν το κέντρο της προσοχής μας χθες;
Μέχρι τις 7 το απόγευμα, η είδηση της ημέρας (ίσως και της χρονιάς) ήταν μια εν ψυχρώ δολοφονία 15χρονου και η αυθόρμητη, ειρηνική αντίδραση της νέας γενιάς. Επιτέλους, η νέα γενιά έδειξε αντανακλαστικά!
Τα δυο αυτά μηνύματα ήταν επικίνδυνα ισχυρά. Κάτι πολύ μαύρο έπρεπε να τα επισκιάσει...
Νομοτελειακά ήρθαν μετά οι κατεστραμμένες μας πόλεις. Η θέα των κουκουλοφόρων που καίνε κτίρια και αυτοκίνητα. Και η αστυνομία που απουσίαζε. Έγιναν όλα τυχαία;
Κατ’ αρχάς η απουσία της αστυνομίας εξευγένισε την εικόνα της. Μας "έδειξε" πόσο απαραίτητη είναι. Μετά το κόστος της παρουσίας της, είδαμε και το κόστος της απουσίας της. Για να συγκρίνουμε.
Η ανεξέλεγκτη δράση κουκουλοφόρων έγινε το κύριο χαρακτηριστικό της χθεσινής διαμαρτυρίας. Έγινε το φόβητρο για τυχόν μελλοντική συμμετοχή μας σε κάθε διαδήλωση.
Το μέγεθος της καταστροφής μας φόβισε. Μας θύμισε τι ωραία που είναι όλα, όταν ασχολούμαστε μόνο με τηλε-κουτσομπολιά και δεν μπαίνουμε σε ξένο αχυρώνα.
Και οι ειρηνικές διαμαρτυρίες των μαθητών; Η δολοφονία του 15χρονου μαθητή;
Αυτά έχουν ήδη ξεχαστεί! Κι είμαστε έτοιμοι τώρα να δολοφονήσουμε και τη μνήμη του. Όχι με σφαίρες αυτή τη φορά, αλλά με (ψευτο)διλήμματα:
«Θέλεις ή δε θέλεις αστυνομία παντού; Προτιμάς ελευθερία για όλους με κίνδυνο να σου σπάσουν τη βιτρίνα ή αυστηρό έλεγχο για το καλό σου;»
«Αξίζει ή δεν αξίζει να συμμετέχεις σε πορείες και διαμαρτυρίες; Δεν είναι καλύτερα να στα δείχνουμε από την τηλεόραση, ώστε να μην κινδυνεύεις;»
«Θέλεις ή δε θέλεις να ασχολείσαι με την πολιτική; Δεν είναι καλύτερα να λες "όλοι ίδιοι είναι" και να αποχαυνώνεσαι στον καναπέ σου;»
(Μη βιαστείς ν’ απαντήσεις! Ό,τι πεις θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου...)
Μας έχουν κάνει τέλειο ψυχογράφημα. Ξέρουν ποιοι είμαστε και τι θ’ απαντήσουμε σε κάθε δίλημμα. Ξέρουν τι μπορούμε να ρισκάρουμε. Γιατί είναι ειδικοί στη θεωρία των παιγνίων.
Εκείνο όμως που δε γνωρίζουν είναι ότι καθημερινά διαμορφώνεται μια νέα σιωπηλή πλειοψηφία. Δεν μπορούν να δουν τα νέα σημεία ισορροπίας, ούτε να καταλάβουν τις ωδίνες. Δεν μπορούν να αποκωδικοποιήσουν την επικοινωνία. Δεν καταλαβαίνουν ότι τα ερωτήματα αλλάζουν!
Γιατί οι ίδιοι γεννήθηκαν ισχυροί, δεν έγιναν. Έμαθαν να πίνουν κρασί, μόνο αν τους δώσεις το μπουκάλι. Δεν ξέρουν ποια ζύμωση προηγείται!
Ενάντια λοιπόν στην απόπειρα να βάλουν χαλινάρια στη λαϊκή δυσαρέσκεια, την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008 συμμετέχουμε μαζικά στο Απεργιακό Συλλαλητήριο στις 11 π.μ. στο Σύνταγμα. Και περιφρουρούμε εμείς την τάξη!
Ποιο ήταν το κέντρο της προσοχής μας χθες;
Μέχρι τις 7 το απόγευμα, η είδηση της ημέρας (ίσως και της χρονιάς) ήταν μια εν ψυχρώ δολοφονία 15χρονου και η αυθόρμητη, ειρηνική αντίδραση της νέας γενιάς. Επιτέλους, η νέα γενιά έδειξε αντανακλαστικά!
Τα δυο αυτά μηνύματα ήταν επικίνδυνα ισχυρά. Κάτι πολύ μαύρο έπρεπε να τα επισκιάσει...
Νομοτελειακά ήρθαν μετά οι κατεστραμμένες μας πόλεις. Η θέα των κουκουλοφόρων που καίνε κτίρια και αυτοκίνητα. Και η αστυνομία που απουσίαζε. Έγιναν όλα τυχαία;
Κατ’ αρχάς η απουσία της αστυνομίας εξευγένισε την εικόνα της. Μας "έδειξε" πόσο απαραίτητη είναι. Μετά το κόστος της παρουσίας της, είδαμε και το κόστος της απουσίας της. Για να συγκρίνουμε.
Η ανεξέλεγκτη δράση κουκουλοφόρων έγινε το κύριο χαρακτηριστικό της χθεσινής διαμαρτυρίας. Έγινε το φόβητρο για τυχόν μελλοντική συμμετοχή μας σε κάθε διαδήλωση.
Το μέγεθος της καταστροφής μας φόβισε. Μας θύμισε τι ωραία που είναι όλα, όταν ασχολούμαστε μόνο με τηλε-κουτσομπολιά και δεν μπαίνουμε σε ξένο αχυρώνα.
Και οι ειρηνικές διαμαρτυρίες των μαθητών; Η δολοφονία του 15χρονου μαθητή;
Αυτά έχουν ήδη ξεχαστεί! Κι είμαστε έτοιμοι τώρα να δολοφονήσουμε και τη μνήμη του. Όχι με σφαίρες αυτή τη φορά, αλλά με (ψευτο)διλήμματα:
«Θέλεις ή δε θέλεις αστυνομία παντού; Προτιμάς ελευθερία για όλους με κίνδυνο να σου σπάσουν τη βιτρίνα ή αυστηρό έλεγχο για το καλό σου;»
«Αξίζει ή δεν αξίζει να συμμετέχεις σε πορείες και διαμαρτυρίες; Δεν είναι καλύτερα να στα δείχνουμε από την τηλεόραση, ώστε να μην κινδυνεύεις;»
«Θέλεις ή δε θέλεις να ασχολείσαι με την πολιτική; Δεν είναι καλύτερα να λες "όλοι ίδιοι είναι" και να αποχαυνώνεσαι στον καναπέ σου;»
(Μη βιαστείς ν’ απαντήσεις! Ό,τι πεις θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου...)
Μας έχουν κάνει τέλειο ψυχογράφημα. Ξέρουν ποιοι είμαστε και τι θ’ απαντήσουμε σε κάθε δίλημμα. Ξέρουν τι μπορούμε να ρισκάρουμε. Γιατί είναι ειδικοί στη θεωρία των παιγνίων.
Εκείνο όμως που δε γνωρίζουν είναι ότι καθημερινά διαμορφώνεται μια νέα σιωπηλή πλειοψηφία. Δεν μπορούν να δουν τα νέα σημεία ισορροπίας, ούτε να καταλάβουν τις ωδίνες. Δεν μπορούν να αποκωδικοποιήσουν την επικοινωνία. Δεν καταλαβαίνουν ότι τα ερωτήματα αλλάζουν!
Γιατί οι ίδιοι γεννήθηκαν ισχυροί, δεν έγιναν. Έμαθαν να πίνουν κρασί, μόνο αν τους δώσεις το μπουκάλι. Δεν ξέρουν ποια ζύμωση προηγείται!
Ενάντια λοιπόν στην απόπειρα να βάλουν χαλινάρια στη λαϊκή δυσαρέσκεια, την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008 συμμετέχουμε μαζικά στο Απεργιακό Συλλαλητήριο στις 11 π.μ. στο Σύνταγμα. Και περιφρουρούμε εμείς την τάξη!
Όχι για να σπάσουμε βιτρίνες, όπως κάποιοι λένε. Αλλά γιατί βλέπουμε ότι οι ζωές μας οι ίδιες γίνονται βιτρίνα! Κι έρχονται εκπτώσεις...
Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008
Εν ψυχρώ
Δολοφονία. Εν ψυχρώ. Στο κέντρο της Αθήνας. Νεκρός: 15χρονος μαθητής. Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος. Δράστης: ένας αστυνομικός. Ανώνυμος.
«Μεμονωμένο περιστατικό»;
Θα το πιστεύαμε κι αυτό... Αλλά δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που η ελληνική αστυνομία δίνει το κακό παράδειγμα.
Έχουν προηγηθεί πρόσφατα οι απαγωγές Πακιστανών, οι βασανισμοί αλλοδαπών υπόπτων στην Ομόνοια, οι άθλιες συνθήκες κράτησης στις φυλακές της χώρας.
Η «περιποίηση» του Κύπριου φοιτητή (που μας είπαν ότι χτύπησε σε μια ...ζαρντινιέρα). Η προφυλάκιση ενός άλλου φοιτητή, επειδή φορούσε πράσινα παπούτσια (τότε μας είπαν ότι δεν είδαν καλά την κάμερα).
Την ίδια ώρα, η εγκληματικότητα αυξάνεται. Εκατοντάδες ληστείες γίνονται καθημερινά σε όλη τη χώρα, χωρίς καν η αστυνομία να μπαίνει στον κόπο να πάρει δαχτυλικά αποτυπώματα.
Ενώ, όλοι οι ισχυροί διατηρούν πολυάριθμες προσωπικές φρουρές με αποσπασμένους αστυνομικούς. Κάτι που έχει τεράστιο κόστος για όλους τους φορολογούμενους πολίτες.
Το συμπέρασμα, δηλαδή, είναι ότι καθημερινά χτίζεται ένα καουμπόικο κράτος. Ένα κράτος που δείχνει πυγμή στον ανίσχυρο, αδιαφορία σ’ εκείνον που χάνει την περιουσία του και υποταγή στον ισχυρό.
Συγχρόνως, η αστυνομία έχει όλο και περισσότερους αστυνομικούς που χάνουν εύκολα την ψυχραιμία τους: «Αντιμιλάς; Φοράς πράσινα παπούτσια; Είσαι αλλοδαπός; Είναι φυλακισμένος; Θα σου δείξω εγώ!»
Ο φόβος όμως δε γεννάει σεβασμό, γεννάει βία! Γι’ αυτό εκείνος που οπλοφορεί οφείλει να είναι ψύχραιμος. Δεν είναι δυνατόν να απαντάει με πυροβολισμό στο στήθος για κάθε ρίψη πλαστικών μπουκαλιών! Όποιος δεν μπορεί να το κάνει, ας μείνει στο αστυνομικό τμήμα για να βεβαιώνει γνήσια υπογραφής...
Η πολιτική αβουλία γίνεται πολιτική κάλυψη. Όσο κανείς υπουργός δεν πληρώνει αυτήν την ασυδοσία, τόσο τα φαινόμενα θα κλιμακώνονται. Ποιος να περίμενε άραγε ότι θα φτάναμε ακόμα και σε φόνο μαθητή από αστυνομικό;
Και θα δούμε και χειρότερα. Γιατί είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο όπου αστυνομικός αφαιρεί μια ανθρώπινη ζωή (χωρίς να βρίσκεται σε αυτοάμυνα) και κανείς πολιτικός δεν τιμωρείται! Εντάξει, κύριοι, να μην αντιδράτε εν θερμώ. Να αντιδράτε όμως!
Όχι γιατί θα σας το πουν οι δημοσκοπήσεις. Αλλά γιατί η ασυδοσία έχει ένα κακό: είναι μεταδοτική!
«Μεμονωμένο περιστατικό»;
Θα το πιστεύαμε κι αυτό... Αλλά δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που η ελληνική αστυνομία δίνει το κακό παράδειγμα.
Έχουν προηγηθεί πρόσφατα οι απαγωγές Πακιστανών, οι βασανισμοί αλλοδαπών υπόπτων στην Ομόνοια, οι άθλιες συνθήκες κράτησης στις φυλακές της χώρας.
Η «περιποίηση» του Κύπριου φοιτητή (που μας είπαν ότι χτύπησε σε μια ...ζαρντινιέρα). Η προφυλάκιση ενός άλλου φοιτητή, επειδή φορούσε πράσινα παπούτσια (τότε μας είπαν ότι δεν είδαν καλά την κάμερα).
Την ίδια ώρα, η εγκληματικότητα αυξάνεται. Εκατοντάδες ληστείες γίνονται καθημερινά σε όλη τη χώρα, χωρίς καν η αστυνομία να μπαίνει στον κόπο να πάρει δαχτυλικά αποτυπώματα.
Ενώ, όλοι οι ισχυροί διατηρούν πολυάριθμες προσωπικές φρουρές με αποσπασμένους αστυνομικούς. Κάτι που έχει τεράστιο κόστος για όλους τους φορολογούμενους πολίτες.
Το συμπέρασμα, δηλαδή, είναι ότι καθημερινά χτίζεται ένα καουμπόικο κράτος. Ένα κράτος που δείχνει πυγμή στον ανίσχυρο, αδιαφορία σ’ εκείνον που χάνει την περιουσία του και υποταγή στον ισχυρό.
Συγχρόνως, η αστυνομία έχει όλο και περισσότερους αστυνομικούς που χάνουν εύκολα την ψυχραιμία τους: «Αντιμιλάς; Φοράς πράσινα παπούτσια; Είσαι αλλοδαπός; Είναι φυλακισμένος; Θα σου δείξω εγώ!»
Ο φόβος όμως δε γεννάει σεβασμό, γεννάει βία! Γι’ αυτό εκείνος που οπλοφορεί οφείλει να είναι ψύχραιμος. Δεν είναι δυνατόν να απαντάει με πυροβολισμό στο στήθος για κάθε ρίψη πλαστικών μπουκαλιών! Όποιος δεν μπορεί να το κάνει, ας μείνει στο αστυνομικό τμήμα για να βεβαιώνει γνήσια υπογραφής...
Η πολιτική αβουλία γίνεται πολιτική κάλυψη. Όσο κανείς υπουργός δεν πληρώνει αυτήν την ασυδοσία, τόσο τα φαινόμενα θα κλιμακώνονται. Ποιος να περίμενε άραγε ότι θα φτάναμε ακόμα και σε φόνο μαθητή από αστυνομικό;
Και θα δούμε και χειρότερα. Γιατί είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο όπου αστυνομικός αφαιρεί μια ανθρώπινη ζωή (χωρίς να βρίσκεται σε αυτοάμυνα) και κανείς πολιτικός δεν τιμωρείται! Εντάξει, κύριοι, να μην αντιδράτε εν θερμώ. Να αντιδράτε όμως!
Όχι γιατί θα σας το πουν οι δημοσκοπήσεις. Αλλά γιατί η ασυδοσία έχει ένα κακό: είναι μεταδοτική!
Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008
Ζωνιανά: 1 χρόνος μετά
Πέρσι ασχολούμασταν με τη Λαϊκή Δημοκρατία των Ζωνιανών.
Αυτές τις μέρες δημοσιεύτηκαν στον ρεθυμνιώτικο τύπο αποσπάσματα από το πόρισμα της ΕΔΕ για την περσινή επιχείρηση (05/11/07) στα Ζωνιανά. Μια επιχείρηση – φιάσκο, που τότε είχε «συγκλονίσει» τους πάντες.
(Σ’ εκείνη την επιχείρηση τρυματίστηκε ανεπανόρθωτα ο ειδικός φρουρός Στάθης Λαζαρίδης. Από τότε είναι σε καταστολή. Ήταν μόνο η αρχή σ’ ένα ανεπανάληπτο γαϊτανάκι βίας τον τελευταίο χρόνο.)
Τι λέει όμως η ΕΔΕ, έναν χρόνο μετά;
Καταλογίζει σοβαρότατες ευθύνες στον τότε Γενικό Αστυνομικό Διευθυντή Περιφέρειας Κρήτης και στους δυο αξιωματικούς – επικεφαλής της επιχείρησης. Αναφέρει σωρεία λαθών. Όποιος θέλει, μπορεί να τα διαβάσει στο πολύ καλό blog της δημοσιογράφου Πόπης Παπαδάκη (Ρεθεμνιώτικα Νέα).
Δυο πράγματα δεν περνούν απαρατήρητα σήμερα:
Πρώτον, αμέσως μετά το φιάσκο ο τότε Γενικός Αστυνομικός Διευθυντής Περιφέρειας Κρήτης αποστρατεύτηκε. Σήμερα διδάσκει (!) το μάθημα της «Αστυνομικής Πρακτικής» στη Σχολή Αξιωματικών της ΕΛΑΣ.
Δεύτερον, στο Ρέθυμνο οργιάζουν πια οι φήμες για «προσυμφωνημένη» επιχείρηση, ώστε να εκτονωθεί το κλίμα της εποχής. Πολλοί λένε ότι είχε γίνει συμφωνία «κυρίων» για κατ’ οίκον έρευνες, οι οποίες θα ήταν άκαρπες.
Έτσι αφενός θα αποδεικνυόταν η «πυγμή» της αστυνομίας και κανείς δε θα ξαναμιλούσε για άβατο, αφετέρου οι κακοποιοί θα συνέχιζαν ανενόχλητοι τη δράση τους. Κάτι φαίνεται πως χάλασε όμως την τελευταία στιγμή.
Η εγκληματικότητα στην Κρήτη δεν είναι ένα απλό ζήτημα. Δεν περιγράφεται σε μερικές παραγράφους. Δε λύνεται με λέξεις από ένα πληκτρολόγιο. Δεν αντιμετωπίζεται με ευχές.
Όσο υπάρχει πολιτική κάλυψη και μακροχρόνιες σχέσεις αλληλεξάρτησης, τόσο το πρόβλημα θα μεγαλώνει. Όσο δεν προβάλλονται θετικά πρότυπα και δε δίνονται κίνητρα για υγιή επιχειρηματικότητα, τόσο η βία θα γεννάει θύματα.
Στη βία όμως, όλοι είναι θύματα. Και εκείνοι που σκοτώνονται και εκείνοι που σκοτώνουν. Άρα το ζητούμενο δεν είναι μόνο να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι θύτες. Το ζητούμενο είναι πώς θα υπερβούμε την κουλτούρα της βεντέτας.
Το αίμα βράζει στην Κρήτη! Αν δοθεί διέξοδος για παραγωγικές δράσεις στην ενεργητικότητα των Κρητικών, αυτός ο ηλεκτρισμός θα φτιάξει σπουδαία πράγματα. Δεν είναι εύκολο, αλλά σίγουρα γίνεται!
Ήδη άρχισαν να οργανώνονται στο Ρέθυμνο λαϊκές συγκεντρώσεις ενάντια στην εγκληματικότητα. Οι πολίτες έκαναν πρόσφατα σιωπηλή πορεία με το σύνθημα: «Θα μπορούσε να είναι το δικό σου παιδί». Και «έπεται και συνέχεια», όπως λένε.
Στην αρχή θα είναι λίγοι σε μια σιωπηλή πορεία. Μετά θα γίνουν πολλοί. Και θα πάψουν να είναι βουβοί. Θα νιώσουν, χωρίς να βιώσουν, το τίμημα της βίας. Και τότε θα πείσουν και θα πειστούν ότι η βία δεν είναι παλληκαριά, είναι σπατάλη.
Αυτές τις μέρες δημοσιεύτηκαν στον ρεθυμνιώτικο τύπο αποσπάσματα από το πόρισμα της ΕΔΕ για την περσινή επιχείρηση (05/11/07) στα Ζωνιανά. Μια επιχείρηση – φιάσκο, που τότε είχε «συγκλονίσει» τους πάντες.
(Σ’ εκείνη την επιχείρηση τρυματίστηκε ανεπανόρθωτα ο ειδικός φρουρός Στάθης Λαζαρίδης. Από τότε είναι σε καταστολή. Ήταν μόνο η αρχή σ’ ένα ανεπανάληπτο γαϊτανάκι βίας τον τελευταίο χρόνο.)
Τι λέει όμως η ΕΔΕ, έναν χρόνο μετά;
Καταλογίζει σοβαρότατες ευθύνες στον τότε Γενικό Αστυνομικό Διευθυντή Περιφέρειας Κρήτης και στους δυο αξιωματικούς – επικεφαλής της επιχείρησης. Αναφέρει σωρεία λαθών. Όποιος θέλει, μπορεί να τα διαβάσει στο πολύ καλό blog της δημοσιογράφου Πόπης Παπαδάκη (Ρεθεμνιώτικα Νέα).
Δυο πράγματα δεν περνούν απαρατήρητα σήμερα:
Πρώτον, αμέσως μετά το φιάσκο ο τότε Γενικός Αστυνομικός Διευθυντής Περιφέρειας Κρήτης αποστρατεύτηκε. Σήμερα διδάσκει (!) το μάθημα της «Αστυνομικής Πρακτικής» στη Σχολή Αξιωματικών της ΕΛΑΣ.
Δεύτερον, στο Ρέθυμνο οργιάζουν πια οι φήμες για «προσυμφωνημένη» επιχείρηση, ώστε να εκτονωθεί το κλίμα της εποχής. Πολλοί λένε ότι είχε γίνει συμφωνία «κυρίων» για κατ’ οίκον έρευνες, οι οποίες θα ήταν άκαρπες.
Έτσι αφενός θα αποδεικνυόταν η «πυγμή» της αστυνομίας και κανείς δε θα ξαναμιλούσε για άβατο, αφετέρου οι κακοποιοί θα συνέχιζαν ανενόχλητοι τη δράση τους. Κάτι φαίνεται πως χάλασε όμως την τελευταία στιγμή.
Η εγκληματικότητα στην Κρήτη δεν είναι ένα απλό ζήτημα. Δεν περιγράφεται σε μερικές παραγράφους. Δε λύνεται με λέξεις από ένα πληκτρολόγιο. Δεν αντιμετωπίζεται με ευχές.
Όσο υπάρχει πολιτική κάλυψη και μακροχρόνιες σχέσεις αλληλεξάρτησης, τόσο το πρόβλημα θα μεγαλώνει. Όσο δεν προβάλλονται θετικά πρότυπα και δε δίνονται κίνητρα για υγιή επιχειρηματικότητα, τόσο η βία θα γεννάει θύματα.
Στη βία όμως, όλοι είναι θύματα. Και εκείνοι που σκοτώνονται και εκείνοι που σκοτώνουν. Άρα το ζητούμενο δεν είναι μόνο να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι θύτες. Το ζητούμενο είναι πώς θα υπερβούμε την κουλτούρα της βεντέτας.
Το αίμα βράζει στην Κρήτη! Αν δοθεί διέξοδος για παραγωγικές δράσεις στην ενεργητικότητα των Κρητικών, αυτός ο ηλεκτρισμός θα φτιάξει σπουδαία πράγματα. Δεν είναι εύκολο, αλλά σίγουρα γίνεται!
Ήδη άρχισαν να οργανώνονται στο Ρέθυμνο λαϊκές συγκεντρώσεις ενάντια στην εγκληματικότητα. Οι πολίτες έκαναν πρόσφατα σιωπηλή πορεία με το σύνθημα: «Θα μπορούσε να είναι το δικό σου παιδί». Και «έπεται και συνέχεια», όπως λένε.
Στην αρχή θα είναι λίγοι σε μια σιωπηλή πορεία. Μετά θα γίνουν πολλοί. Και θα πάψουν να είναι βουβοί. Θα νιώσουν, χωρίς να βιώσουν, το τίμημα της βίας. Και τότε θα πείσουν και θα πειστούν ότι η βία δεν είναι παλληκαριά, είναι σπατάλη.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Αναρτήσεις
.jpg)
