Μισέλ Πλατινί

Σ’ ένα επαγγελματικό ταξίδι πριν 3,5 χρόνια είχα την τύχη να συνταξιδεύσω και να συνομιλήσω με τον Μισέλ Πλατινί. Η συζήτηση εκείνη, πριν καν ο Πλατινί εκλεγεί πρόεδρος της UEFA, είχε δημοσιευτεί σ’ ένα site που δεν υπάρχει πια.

Μπορείτε όμως να τη διαβάσετε εδώ.

Τι το ενδιαφέρον τώρα μπορεί να έχει ένα ποδοσφαιρικό ίνδαλμα ακόμα και για κάποιον που δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το ποδόσφαιρο;

Ο Πλατινί υπήρξε αναμφίβολα σπουδαίος παίκτης. Όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι θυμόμαστε τα σουτ και τα φάουλ του. Θυμόμαστε το καθαρό του μυαλό μέσα στο γήπεδο.

Σήμερα ο Πλατινί είναι ο πρόεδρος της UEFA. Διοικεί δηλαδή το ποδόσφαιρο στην Ευρώπη.

Όπως θα δείτε, όσοι και όσες κάνετε τον κόπο να διαβάσετε τη συζήτησή μας, ο Πλατινί είναι ένας άνθρωπος με όραμα. Ένας άνθρωπος που θέλει το ποδόσφαιρο να είναι απρόβλεπτο, όχι προβλέψιμο και προκαθορισμένο.

Επιδιώκει να βάλει το παιχνίδι πάνω από τα χρήματα. Μιλάει για ισόρροπη ανάπτυξη του ποδοσφαίρου σε όλη την Ευρώπη. Υπερασπίζεται τις χώρες που έχουν ομάδες χωρίς πολλά χρήματα.

Ενδιαφέρεται για τα νέα ταλέντα που χρειάζονται παιχνίδια για να δείξουν την αξία τους. Αντιπαλεύει την εξαφάνιση του τοπικού στοιχείου από τις οικονομικά εύρωστες ομάδες.

Σήμερα που (και στο ποδόσφαιρο) κυριαρχεί το marketing, το εφήμερο κι οι ελάχιστες ευκαιρίες σε νέα ταλέντα, ο Πλατινί παρουσιάζεται ως το αντίβαρο σ’ αυτήν την τάση. Γιατί υπερασπίζεται τους αδύναμους και νοιάζεται για το αύριο του χώρου ευθύνης του.

Όλα αυτά με κάνουν να πιστεύω ότι ο Μισέλ Πλατινί, τηρουμένων των αναλογιών, είναι ένα πρότυπο σύγχρονου διοικητή: Γνωρίζει τέλεια το αντικείμενο που διοικεί και ενδιαφέρεται για ισόρροπη και βιώσιμη ανάπτυξη.

Σήμερα που η οικονομίστικη πλευρά τείνει να τα σαρώσει όλα, νομίζω ότι με αυτές τις αρχές οφείλουμε να επιλέγουμε ποιοι θα διοικούν. Ας το λάβουν υπόψη οι διαχειριστές golden boys και κομματικών παρατρεχάμενων.

Γιατί όταν βλέπεις παγκόσμιους και πανευρωπαϊκούς οργανισμούς να το επιδιώκουν, εξαφανίζεται το άλλοθι ότι «αυτά δε γίνονται».

Ο Μιναρές του Ρεθύμνου

Το Ρέθυμνο είναι ένα σταυροδρόμι λαών, άρα και ψηφιδωτό αρχιτεκτονικής:

Ενετοί, Φράγκοι, Τούρκοι κι Έλληνες πέρασαν από ‘δώ αφήνοντας κτίρια διαφορετικής τεχνοτροπίας. Μα όποιος περπατήσει σ’ αυτήν την πόλη, νιώθει πως όλα συνυπάρχουν τόσο αρμονικά, κάτω απ’ τον ίδιο ήλιο.

Το πιο χαρακτηριστικό δείγμα «διαδοχικής αρχιτεκτονικής» είναι το σημερινό Ωδείο της πόλης:

Το κτίριο κατασκευάστηκε επί ενετοκρατίας (1601) ως Εκκλησία της Παναγίας. Το 1657 έγινε απ’ τους Τούρκους το Τζαμί του Νερατζέ, το μεγαλύτερο και πλουσιότερο τζαμί του Ρεθύμνου. Το 1925 ανακηρύχθηκε σε χριστιανική εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο.

Ακόμα διακρίνει κανείς τους κορινθιακούς κίονες, τις καμάρες και τους αρχικούς τοίχους της Santa Maria.

Το 1887, οι Τούρκοι, θέλοντας να δώσουν ακόμα μεγαλύτερη αίγλη στο τζαμί, αποφάσισαν να χτίσουν δίπλα του έναν μιναρέ.

Ο Ρεθυμνιώτης μηχανικός Γιώργος Δασκαλάκης, απ’ το Ρουσσοσπίτι, ανέλαβε να χτίσει τον μιναρέ. Ταξίδεψε 3 μήνες στη Σμύρνη και στην Κωνσταντινούπολη για να πάρει ιδέες και τελικά υπέβαλε 3 σχέδια στους Τούρκους.

Το 1890, 3 χρόνια μετά, ο Δασκαλάκης με τον τεχνίτη Αλησακδάκι ανέγειραν τον Μιναρέ του Νερατζέ. Με ύψος 27 μέτρα, είναι μέχρι και σήμερα το ψηλότερο κτίριο στο Ρέθυμνο!

Αύριο όμως δεν ξέρουμε καν αν θα υπάρχει...

Στις αρχές του 2005, παρατηρήθηκαν πτώσεις κομματιών απ’ την οροφή του μιναρέ. Τοποθετήθηκε τότε περιμετρικά του μια προσωρινή σκαλωσιά.


Η σκαλωσιά είχε διπλό ρόλο: αφενός υποστηρικτικό κι αφετέρου προστατευτικό απ’ τις πέτρες που αποκολλούνται. Η σκαλωσιά όντως έσωσε τον μιναρέ από τον σεισμό 6,9 R του 2006!

Πέρασαν από τότε 4 υπουργοί Πολιτισμού (κι ένας Ζαχόπουλος), αλλά αποδείχτηκε πως «ουδέν μονιμότερο του προσωρινού»! Η σκαλωσιά ακόμα δεσπόζει στη νέα εντυπωσιακή πλατεία της Παλιάς Πόλης που εγκαινιάστηκε εκεί την Πρωτοχρονιά.

Μα το χειρότερο είναι ότι η μια βάση της σκαλωσιάς εδράζεται στην οροφή του Ωδείου, η οποία έχει ήδη εμφανίσει ρωγμές. (Στο Ωδείο διδάσκονται καθημερινά μουσική δεκάδες παιδιά.)

Με λίγα λόγια: ο εντυπωσιακός υπερεκατονταετής μιναρές του Ρεθύμνου εδώ και 5 χρόνια στηρίζεται με μια μεταλλική (προσωρινή) σκαλωσιά, το μισό βάρος της οποίας καταπονεί την (ηλικίας άνω των 350 ετών) οροφή του σημερινού Ωδείου της πόλης!

Τι περιμένουν άραγε οι αρμόδιοι; Να πέσει; Γιατί δεν ενισχύουν τη φέρουσα τοιχοποιία του μιναρέ;

Ποια εγκληματική αμέλεια έχει αφήσει αυτό το μοναδικό μνημείο στη μοίρα του;

Τι νοείται τελικά ως πολιτιστική μας κληρονομιά; Μόνο ό,τι έγινε από ελληνική διοίκηση;

Ο σεβασμός κι η ανάδειξη των μνημείων μας είναι απ’ τους ελάχιστους πόρους που μας έχουν απομείνει. Είναι τεκμήριο της διαχρονικότητας αυτού του τόπου. Αλλά όσο δύσκολα χτίζεται κάτι, άλλο τόσο εύκολα μπορεί να χαθεί...

[ΦΩΤΟΣ: Νομαρχία Ρεθύμνου, Δήμος Ρεθύμνου, Goodnet.gr]

Πάντα γελαστοί και γελασμένοι

Πριν από ενάμιση μήνα, έγινε στη Λωρίδα της Γάζας ένας ακόμα προεκλογικός πόλεμος. Χιλιάδες άνθρωποι, χωρίς πατρίδα, τραυματίστηκαν και σκοτώθηκαν.

Τώρα είναι η ώρα να μετουσιώσουμε την ηθική συμπαράσταση προς τους Παλαιστινίους σε έμπρακτη στήριξη.

Γιατί οι Παλαιστίνιοι είναι ένα έθνος, χωρίς κράτος. Χρόνια τώρα, «σε τόπους τριγυρίζουνε σβησμένους απ' το χάρτη, για μια σταγόνα ουρανό για μιαν αγάπη σκάρτη».

Υφίστανται εξαντλητική απομόνωση, με στόχο να είναι ένα πεδίο εύκολης επίδειξης πυγμής απ’ τους στρατοκρατούμενους «γείτονές» τους.

11 ελληνικοί φορείς ανέλαβαν να δώσουν περιεχόμενο σ’ αυτήν την έμπρακτη στήριξη: σχεδιάζουν την αποκατάσταση ενός νοσοκομείου στη Γάζα, το οποίο καταστράφηκε ολοσχερώς απ’ τους βομβαρδισμούς.

Το «Χριστιανικό Νοσοκομείο», όπως λέγεται, θα επισκευαστεί και θα περιθάλπτει όσους το έχουν ανάγκη, ανεξαρτήτως θρησκεύματος.

Για τον σκοπό αυτόν διοργανώνουν τηλεμαραθώνιο τη Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009, από τις 18:00 ως τις 24:00.

- Οργανωτές είναι οι εξής φορείς: Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, UNICEF, Υπερνομαρχία Αθηνών – Πειραιώς, ΕΝΑΕ, ΚΕΔΚΕ, Δικηγορικός Σύλλογος Αθήνας, Ιατρικός Σύλλογος Αθήνας, Φαρμακευτικός Σύλλογος Αθηνών και ΓΣΕΒΕΕ.

- Τον τηλεμαραθώνιο θα φιλοξενήσει η ΕΤ-1 και το Δορυφορικό Πρόγραμμα της ΕΡΤ.

- Οι Τράπεζες κι οι λογαριασμοί όπου μπορούν να κατατίθενται χρήματα είναι:
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ: 118/480052-42
ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ: 65210398
ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: 5011-040526-803
ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ: 0170400578190

Γενικά είμαι επιφυλακτικός με τους «τηλεμαραθώνιους». Αλλά η συγκεκριμένη κίνηση νομίζω πως αξίζει.

Γιατί είναι μια πρωτοβουλία κοινωνικών φορέων κι έχει έναν χειροπιαστό στόχο ιδιαίτερης αξίας. Είναι μια πηγαία προσπάθεια έμπρακτης ενίσχυσης.

Μπορούμε όλοι να βοηθήσουμε με πράξεις όσους «με το Χάρο γίναν φίλοι». Όσους μένουν πάντα μόνοι τους, χωρίς διεθνή στήριξη. «Στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι, πάντα γελαστοί και γελασμένοι»...

Με την ευχή να σταματήσει ο φαύλος κύκλος της βίας στην Παλαιστίνη, μπορούμε να διαδώσουμε αυτήν την πρωτοβουλία. Από στόμα σε στόμα κι από blog σε blog!

[ΦΩΤΟ: Picasa]

Διακοπή Μετρό: ταλαιπωρία αναπόφευκτη;

Στις 14/02/2009, το μετρό της Αθήνας γύρισε 5 χρόνια πίσω! Οι σταθμοί «Χαλάνδρι» και «Δουκίσσης Πλακεντίας» έκλεισαν για να ολοκληρωθούν οι 3 σταθμοί «Χολαργός», «Νομισματοκοπείο» και «Αγία Παρασκευή».

Οι 36.000 επιβάτες που επιβιβάζονταν καθημερινά σ’ αυτούς τους 2 σταθμούς απ’ τους όμορους δήμους, καθώς κι οι χιλιάδες επιβάτες του μετρό απ’ τα Μεσόγεια (Παλλήνη, Παιανία, Κορωπί κλπ.) αναζητούν πια νέους τρόπους μετακίνησης.

Ήταν άραγε αναπόφευκτη αυτή η τεράστια ταλαιπωρία;

Απ’ το 2004, που δόθηκε στην κυκλοφορία το τμήμα Εθνική Άμυνα – Δουκίσσης Πλακεντίας – Αεροδρόμιο, οι 2 σταθμοί «Χολαργός» και «Νομισματοκοπείο» ήταν έτοιμοι, όσον αφορά τον σκελετό εξ οπλισμένου σκυροδέματος.

Για την αποπεράτωσή τους απαιτούνταν οι κατασκευές εισόδων/εξόδων, τα αρχιτεκτονικά τελειώματα κι η εγκατάσταση των ηλεκτρομηχανολογικών και σιδηροδρομικών συστημάτων.

Αυτά μπορούσαν να γίνουν χωρίς να διακοπεί η λειτουργία του μετρό. Επί 5 χρόνια όμως (2004-2009) δεν έγινε απολύτως τίποτα σ’ αυτούς τους 2 σταθμούς!

Χρειάστηκαν δηλαδή μόλις 4 χρόνια (2000-2004) για να κατασκευαστεί ολόκληρη η επέκταση της Γραμμής 3, αλλά 5 χρόνια (2004-2009) δεν τους έφταναν για να ολοκληρώσουν 2 ημιτελείς σταθμούς!

Αν είχαν γίνει οι παραπάνω εργασίες, τερματικός σταθμός κατά τη διάρκεια διακοπής της λειτουργίας του μετρό θα ήταν σήμερα το «Νομισματοκοπείο», όχι η «Εθνική Άμυνα»! Λιγότερα αυτοκίνητα σ’ όλη τη Λεωφόρο Μεσογείων δηλαδή!

Όλοι γνωρίζουμε γιατί έκαναν τα στραβά μάτια στο Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. Η αντίφαση όμως προκαλεί θυμηδία: αυτό συμβαίνει σε μια περίοδο που ξεκίνησε με δήθεν εξορκισμό των «νταβατζήδων» και των «εργολάβων»...

Τώρα το ερώτημα είναι τι μπορεί να γίνει στην (άγνωστης διάρκειας) περίοδο της διακοπής. Που ο κόσμος θα στραφεί πάλι στο ΙΧ του και θα το συνηθίσει.

Είναι ίσως μια ευκαιρία να εξοικειωθεί ο κόσμος με τον Προαστιακό. Η πύκνωση των δρομολογίων μέχρι τη Νερατζιώτισσα είναι μια σοβαρή εναλλακτική που έχει πλέον το δίκτυο και μπορούν να την αξιοποιήσουν.

Είπαν (αόριστα) ότι θα το κάνουν. Όμως είχαν πει κι ότι οι σταθμοί «Χολαργός» και «Νομισματοκοπείο» θα είναι έτοιμοι το ...2007! Ποιος μπορεί να τους ξαναπιστέψει;

Όσο για τον σταθμό της «Αγίας Παρασκευής», η χωροθέτησή του είναι το απαύγασμα της νεοελληνικής αντίληψης για το τι είναι «καλό» για μια περιοχή:

Ένα πολιτικό-θρησκευτικό μίγμα «αντίδρασης» και «αγωνιστικότητας» απέτρεψε τη χωροθέτηση του σταθμού στην κεντρική πλατεία της πόλης.

Ήταν τότε που έπεφταν περίπτερα κατά τη διάρκεια της κατασκευής του μετρό και πολλοί φοβήθηκαν ακόμα και για τη στερεότητα της Εκκλησίας της Αγίας Παρασκευής. Έπεισαν τους πολίτες ν’ «αντισταθούν» κι ο σταθμός άλλαξε χωροθέτηση.

Το μετρό, αργά ή γρήγορα, θα ξαναλειτουργήσει. Η καλαίσθητη γυάλινη πυραμίδα στον σταθμό «Νομισματοκοπείο», που είναι έτοιμη εδώ και 5 χρόνια, θα γεμίσει κάποτε με επιβάτες.

Αξίζει όμως να κρατήσουμε δυο πράγματα απ’ αυτήν την ιστορία:

Πρώτον, ότι το ΥΠΕΧΩΔΕ δεν προσπάθησε να ελαχιστοποιήσει την ταλαιπωρία των σιωπηλών επιβατών με τον ίδιο ζήλο που έδειξε απέναντι στους ισχυρούς. Και δεύτερον, ότι οι αναίτιοι δογματισμοί (βλέπε «Αγία Παρασκευή») συνήθως γεννούν δυσάρεστα τετελεσμένα.

Φορολογία μηχανικών

Οι ελεύθεροι επαγγελματίες ξεκινούν την υποβολή των φορολογικών τους δηλώσεων στις 3 Μαρτίου 2009. Πλησιάζει δηλαδή η ώρα της κρίσης προς την Εφορία!

Μετά από εμπαιγμούς και παλινωδίες, τελικά το υπουργείο οικονομικών ματαίωσε τη φορολόγηση εισοδημάτων κάτω από το όριο της φτώχειας κι επανέφερε το αφορολόγητο όριο για εισοδήματα έως 10.500 ευρώ.

Όμως αυτό δεν αρκεί για τη συμπλήρωση της φορολογικής δήλωσης.

Επειδή λοιπόν οι περισσότεροι συνάδελφοι ελεύθεροι επαγγελματίες μηχανικοί συντάσσουμε οι ίδιοι τις φορολογικές μας δηλώσεις, καλό είναι να ξέρουμε κι άλλα στοιχεία σχετικά με τη Φορολογία των Μηχανικών.

Αξίζει να δείτε δυο πολύ ενδιαφέροντα εγχειρίδια που εξέδωσε το Τμήμα Κεντρικής Μακεδονίας του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος πέρσι τον Σεπτέμβρη:

- Το βιβλίο "Φορολογία Ελεύθερων Επαγγελματιών Αρχιτεκτόνων - Μηχανικών" της κυρίας Βασιλικής Μπόσκου (94 σελίδες με πολλές ειδικές περιπτώσεις), το οποίο μπορείτε να βρείτε ολόκληρο εδώ.

- Τις σημειώσεις από σεμινάρια για τη "Φορολογία Νέων Μηχανικών" με εισηγήτρια την κυρία Βασιλική Μπόσκου (64 σελίδες), τις οποίες μπορείτε να βρείτε όλες εδώ.

Συγχωρείστε μου την εξειδικευμένη ανάρτηση. Αλλά η ώρα της Εφορίας πλησιάζει για 100.000 μηχανικούς κι ο συμβολισμός της μέρας ταιριάζει με τέτοιες σκέψεις: Παρασκευή και 13 σήμερα...

Αποχή τηλεθεατών

Πριν 1 χρόνο, 7 bloggers (αλφαβητικά: Αντώνης, ΚαπΚουμ, NdN, Πρόχειρο Τετράδιο, tractatus, tzonakos, vagnes) βάφτισαν την 11η Φεβρουαρίου «Μέρα Χωρίς Τηλεόραση».

Τι συμβολισμό έχει άραγε αυτή η κίνηση; Σημαίνει όντως να κλείσουμε τις τηλεοράσεις;

Η «Αποχή Τηλεθεατών», όπως προτιμώ να ονομάζω αυτήν την κίνηση, δεν είναι μια απόπειρα στρουθοκαμηλισμού. Δεν είναι μια βουτιά στο κενό.

Δεν έχει στόχο να ισοπεδώσει, αλλά να ευαισθητοποιήσει. Δεν έχει στόχο να ακυρώσει συνολικά το μέσον με τη μεγαλύτερη εμβέλεια σήμερα, αλλά να το βελτιώσει.

Ο τηλεοπτικός χρόνος τείνει πλέον στο άπειρο. Είναι τόσο μεγάλος που έχει ολότελα ξεχειλώσει. Και για να γεμίσει δεν παράγουν, αναπαράγουν.

Η 24ωρη ανακύκλωση του προγράμματος ενός καναλιού απ’ όλα τ’ άλλα, ο διαρκής εθισμός στο μέτριο κι η συνεχής προβολή ανούσιων θεμάτων έχουν δημιουργήσει πλέον αντισώματα στους πολίτες.

Ζητούμενο φυσικά δεν είναι να καταργηθεί η τηλεόραση. Υπάρχουν πολλοί άξιοι τηλεπαραγωγοί που τιμούν τον ρόλο τους. Ζητούμενο όμως είναι να επιτελέσει, συνολικά, τον ρόλο της.

Κι επειδή ακριβώς οι τηλεοπτικές συχνότητες είναι δημόσιο αγαθό, ρόλος της τηλεόρασης είναι να προβάλλει δημόσια κάθε αντιπροσωπευτική φωνή.

Είτε «πουλάει», είτε «δεν πουλάει». Είτε «αρέσει», είτε «δεν αρέσει». Είτε «εξυπηρετεί», είτε «δεν εξυπηρετεί».

Μέχρι να βρεθεί το πολιτικό θάρρος να θεσμοθετηθούν όλ’ αυτά, θα κερδίζουν όλο και περισσότερη αξιοπιστία άλλα μέσα.

Το Διαδίκτυο και το Ραδιόφωνο είναι πια πολύ πιο ψύχραιμες και έγκυρες πηγές ενημέρωσης. Γνήσιες φωνές που δε φιμώνονται και δεν επιχειρούν να βάλουν σε καλούπια τους πολίτες.

Οι σημερινοί διαχειριστές του τηλεοπτικού χρόνου οφείλουν να αντιληφθούν ότι ο κόσμος πια έχει κριτήριο και αντιδρά στον ορό τηλεθέασης και στις ενέσεις τρόμου.

Σίγουρα υπάρχουν υγιείς δημοσιογραφικές φωνές. Οφείλουμε όλοι, και πρώτοι αυτοί, να καθαρίσουν τα παράσιτα που είναι γύρω τους.

Γιατί εμείς αντέχουμε άνετα μια μέρα χωρίς τηλεόραση. Ενώ η Μετριοκρατία που έγινε Μιντιοκρατία δεν αντέχει ούτε μια ώρα χωρίς την επίπλαστη και πρόσκαιρη «δύναμη» που έχει αποκτήσει εις βάρος μας.

[Σκίτσο του πολύ καλού σκιτσογράφου barel]

Αγρότες Vs. Επιδοτήσεις

Για να λήξουν κι οι φετινές αγροτικές κινητοποιήσεις, η λύση είχε πάλι το ίδιο όνομα: «επιδότηση». Άραγε αυτό ήταν το πρόβλημα;

Ομολογώ εξαρχής ότι η αγροτική μου άσκηση είναι μικρή: περιορίζεται στον τρύγο των αμπελιών για παραγωγή κρασιού και ρακής στο Ρέθυμνο. Ωστόσο όλοι καταλαβαίνουμε πως ο αγρότης κι ο κτηνοτρόφος κάνουν ένα σκληρό επάγγελμα.

Τα τελευταία χρόνια, είναι επιπλέον ένα επάγγελμα διασωληνωμένο: συντηρείται με επιδοτήσεις!

Η λογική των αγροτικών ενισχύσεων δεν είναι κατακριτέα. Στόχο έχει τη συγκράτηση των τιμών σε ανεκτά επίπεδα για να καταναλώνουν οι πολίτες φθηνά, υγιεινά προϊόντα.

Τα τελευταία χρόνια όμως, όποιο όφελος είχαν στην τιμή οι πολίτες απ’ την επιδότηση, εξανεμιζόταν απ’ την κερδομανία των μεσαζόντων! Επιπλέον, οι επιδοτήσεις έγιναν αυτοσκοπός κι έχασαν τον παραγωγικό τους ρόλο.

Γιατί εδώ και χρόνια οι αγρότες έχουν εκπαιδευτεί να ζούνε μόνο με ενισχύσεις. Αυτό μπορεί να ικανοποιεί μια μερίδα του αγροτικού πληθυσμού. Όμως αυτοί που πανηγυρίζουν βλέπουν το τυράκι, αλλά δε βλέπουν τη φάκα:

Η παγίδα είναι τι θα γίνει, όταν σταματήσουν οι επιδοτήσεις. Γιατί τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης αργά ή γρήγορα είναι πιθανόν να πάψουν να συμπληρώνουν το αγροτικό εισόδημα.

Με τα σημερινά λοιπόν δεδομένα, το τέλος των επιδοτήσεων θα σημάνει αυτόματα και το τέλος του αγροτικού κόσμου. Αυτό άλλωστε επιδιώκουν όσοι έχουν στόχο τον έλεγχο της διατροφικής αλυσίδας.

Αντί λοιπόν να εκπαιδεύουμε τους αγρότες να ζητάνε δεκανίκια, ας αρχίσουν οι κυβερνήσεις να ενδιαφέρονται για την ουσιαστική στήριξη της ανταγωνιστικότητας του αγροτικού προϊόντος.

Αντί να δομούμε την Παιδεία γύρω από την προετοιμασία αυριανών άνεργων υπαλλήλων (γραναζιών ενός αθηνοκεντρικού υδροκεφαλισμού), ας νοιαστούμε για την ουσιαστική κατάρτιση των αυριανών αγροτών που θα ξαναδώσουν ζωή στην περιφέρεια.

Αντί να επιδοτούμε τις περσινές παραγωγές, ας επιδοτήσουμε την αυριανή επιχειρηματικότητα και καινοτομία των νέων αγροτών. Ας επιδοτήσουμε επενδύσεις των αγροτών στην τυποποίηση. Ας ιδρύσουμε ινστιτούτα διερεύνησης των διεθνών τάσεων και φορείς προώθησης ποιοτικών προϊόντων.

Αντί να διαφημίζονται μόνο τροφές αμφιβόλου διατροφικής ωφέλειας, ας προωθήσει το αρμόδιο υπουργείο διαφημίσεις για την τόνωση της κατανάλωσης φρούτων – λαχανικών και προβολής του μεσογειακού τρόπου διατροφής.

Αντί να αντιμετωπίζουμε αποσπασματικά κάθε αγροτικό συνεταιρισμό (ανάλογα με τον κομματικό του πατριωτισμό), ας δώσουμε κίνητρα σε όλους τους αγρότες για διαφοροποίηση, καθετοποίηση και ποιότητα στην παραγωγή τους.

Ας τονώσουμε τους συνεταιρισμούς, όχι τοπικά αλλά ανάλογα με το προϊόν που προωθούν. Κι ας πάψουν οι αγρότες να παρασύρονται από εμπόρους που τους τάζουν αυξημένες τιμές για 1-2 χρόνια με σκοπό να σπάσουν τους συνεταιρισμούς.

Υπάρχουν πολλά θετικά παραδείγματα νέων αγροτών που παράγουν ποιοτικά προϊόντα και τα προωθούν με επιτυχία στο εξωτερικό: σπαράγγια, κρόκος, φέτα, λάδι, ελιές και πολλά άλλα γνωρίζουν τεράστια επιτυχία και δημιουργούν θέσεις εργασίας σε υγιείς ελληνικές επιχειρήσεις.

Μόνο αυτό το μοντέλο αγροτικής ανάπτυξης που θα στηρίζεται, θα αξιοποιεί και θα προβάλλει τον μεσογειακό τρόπο διατροφής νομίζω πως οφείλουμε να επιδοτούμε. Μόνο το ποιοτικά διαφορετικό θα μας κάνει ανταγωνιστικούς παγκοσμίως.

Αλλιώς θα συνεχίσουμε να παράγουμε προϊόντα όχι για κατανάλωση αλλά για επιδότηση, φρούτα για να τα πετάμε στις χωματερές και κρεμμύδια για να κλαίμε υγιεινά, όταν δε μας ρίχνουν δακρυγόνα.

Επικοινωνιακά μπλόκα

Οι κινητοποιήσεις των αγροτών έληξαν. Τα μπλόκα στις Εθνικές Οδούς άνοιξαν. Γιατί όμως τελικά οι αγρότες βγήκαν στους δρόμους;

Τα τελευταία χρόνια το κόστος παραγωγής διαρκώς αυξάνεται, αλλά οι παραγωγοί πωλούν όλο και φθηνότερα. Συγχρόνως, οι καταναλωτές αγοράζουν το τελικό προϊόν όλο και ακριβότερα!

Ο παραγωγός δηλαδή βλέπει ότι στην αλυσίδα παραγωγής κρέατος, ψαριών, φρούτων και λαχανικών όλοι κερδίζουν, εκτός απ’ αυτόν που παράγει. Οι μεσάζοντες και τα καρτέλ φαίνεται πως απομυζούν τον κόπο του.

Εύλογα νιώθει αδικημένος και διαμαρτύρεται! Είναι όμως λύση τα μπλόκα;

Πολύ αμφιβάλλω. Γιατί η ακρίβεια σήμερα πλήττει δυο ομάδες πληθυσμού: τους παραγωγούς και τους καταναλωτές! Με τα μπλόκα στους δρόμους, το ένα θύμα τιμωρεί το άλλο. Γι’ αυτό άλλωστε τους άφησαν ανενόχλητους να κόψουν την Ελλάδα στα δυο.

(Το δυσάρεστο βέβαια είναι πως κανείς δεν θα τους πρόσεχε διαφορετικά.

Εδώ χρειαζόμαστε ολόκληρη δολοφονία μαθητή, για να δούμε ότι υπάρχουν στην αστυνομία ασύδοτοι. Χρειάζονται επιθέσεις εναντίον αστυνομικών, για να αποκτήσει νομιμοποίηση η αστυνομία να μας προστατέψει.

Σ’ αυτήν την κοινωνία δηλαδή, χωρίς ακρότητες όλα μας φαίνονται φυσιολογικά!)

Το χειρότερο όμως δεν ήταν τα μπλόκα. Ήταν η επικοινωνιακή τους διαχείριση απ' τη σημερινή κυβέρνηση:

Αρχικά, άφησαν τις Εθνικές Οδούς κλειστές από τα μπλόκα των αγροτών, μέχρι να δυσανασχετήσει ο κόσμος. Κι όταν οι κλειστοί δρόμοι άρχισαν να λειτουργούν εις βάρος των αγροτών, αποφάσισαν να τους δώσουν επιδοτήσεις και μετά να δείξουν πυγμή.

Κάπως έτσι περικύκλωσαν τους Κρητικούς αγρότες στο λιμάνι του Πειραιά και τους τιμώρησαν με χημικά και ξύλο. Πάλι καλά που δεν τους έριξαν και στη θάλασσα!

Κανείς δεν πρόκειται να υποστηρίξει ότι έπρεπε ν’ αφήσουν τα τρακτέρ να αποκλείσουν την Αθήνα. Αλλά όλα συγκλίνουν στο ότι επρόκειτο για μια καλοστημένη παγίδα:

Μόλις την προηγούμενη μέρα, ο Κρητικός υφυπουργός Δημόσιας Τάξης τους είχε προσκαλέσει ο ίδιος στην Αθήνα. Με ύφος αθώο και με δήθεν διάθεση για διάλογο. Άλλωστε κι ο ίδιος ξέρει καλά πως είναι άδικο να εξαιρεθούν οι Κρητικοί αγρότες από τα μέτρα ενίσχυσης.

Όμως η συγκέντρωση σ’ έναν χώρο με συρματοπλέγματα και γύρω-γύρω θάλασσα ήταν το πιο εύκολο πεδίο προβολής πυγμής κι αποτελεσματικότητας ενάντια στους «ταραχοποιούς» αγρότες. Όπερ και εγένετο!

Η ταλαιπωρία των πολιτών σ' όλη την υπόλοιπη Ελλάδα ήταν ανεκτή, επειδή αυτό γεννούσε δυσαρέσκεια για τον αγώνα των αγροτών. Ενώ το "μάντρωμα" των αγροτών στο λιμάνι του Πειραιά ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για την αστυνομία ν’ αποδείξει ότι έσωσε από τον αποκλεισμό την Αθήνα.

Αλήθεια, πόσο πιο αθηνοκεντρικό μπορεί να γίνει το κράτος μας; Πόσο μεγαλύτερη εξάρτηση απ’ την επικοινωνία μπορούμε ν’ αντέξουμε;

Πάντως το πρόβλημα των αγροτών δεν είναι επικοινωνιακό. Το πρόβλημά τους είναι βαθιά πολιτικό. Ο έλεγχος της διατροφικής αλυσίδας απαιτεί απαξίωση του εισοδήματος των αγροτών και στοχοποίηση του κλάδου τους.

Κι αυτή η αλήθεια δεν κρύβεται πια με επικοινωνιακά μπλόκα!

[Σκίτσο του Κώστα Μητρόπουλου, ΤΑ ΝΕΑ 27/01/09]

Βραβείο Proximidade

Πριν από μια βδομάδα, ο grsail μου απένειμε ένα βραβείο: το Proximidade.

Το βραβείο περιγράφεται ως εξής (η μετάφραση δεν είναι δική μου):

«Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα – την εγγύτητα στο χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις. Αυτά τα blog είναι εξαιρετικά γοητευτικά. Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι. Δεν βασίζουν σε βραβεία την προσωπική τους άνοδο! Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες. Παρακαλώ δώστε περισσότερη προσοχή σ’ αυτούς τους συγγραφείς! Αυτό το βραβείο για Blog, πρέπει να δοθεί σε οκτώ αγαπημένους σας bloggers, και οι οποίοι με τη σειρά τους, θα το προτείνουν πάλι με τη σειρά τους, σε οχτώ αγαπημένους bloggers ο καθ' ένας τους κ.ο.κ.»

Κανονικά λοιπόν τώρα πρέπει να περάσω αυτό το βραβείο σε άλλα 8 blogs.

Ξαναδιαβάζοντας όμως την περιγραφή, είδα ότι πρέπει να βρω ανθρώπους που δε βασίζουν την προσωπική τους άνοδο σε βραβεία.

Και (αν και νεόκοπος στην blogόσφαιρα) έχω την τύχη να γνωρίζω ήδη πολύ περισσότερους από 8!

Είμαι σίγουρος ότι ξέρουν καλά ποιοι αξίζουν το "βραβείο":

Εκείνοι που πιστεύουν ότι το μεγαλύτερο βραβείο στην blogόσφαιρα είναι η αμφίδρομη επικοινωνία.

Εκείνοι που αφιερώνουν λίγο απ' τον ...πολύ λίγο ελεύθερο χρόνο τους για να ενημερωθούν, να ψυχαγωγηθούν και να σχολιάσουν.

Εκείνοι που αν ένα blog τους αρέσει, το διαβάζουν. Αν όχι, πάνε κάπου αλλού ησύχως.

Εκείνοι που βρίσκουν περιττό να "ψηφίζουν" ποιο είναι το "καλύτερο" blog.

Αφού λοιπόν ευχαριστήσω ιδιαιτέρως τον grsail για το δώρο του, θα ήθελα να τηρήσω το πνεύμα του βραβείου και να μην περάσω τη σκυτάλη.

Γιατί αυτοί που το αξίζουν είναι πολύ περισσότεροι από 8! Και ξέρουν ποιοι είναι! Κι αυτό μου αρκεί για να συνεχίσουμε να τα λέμε.