Πέρασαν τα Χριστούγεννα,
Πρωτοχρονιά σιμώνει,
ευχή σου κάμω για το εννιά,
να λείπουνε οι πόνοι.
Εύχομαι να χαίρεστε και να αξιοποιείτε κάθε στιγμή του χρόνου σας!
(Παύλο, είσαι ανεξάντλητος, σ' ευχαριστώ και πάλι)
[ΦΩΤΟ: www.time.com]
Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008
Πρωτοχρονιά 2009: ευχή με μαντινάδα
Πρωτοχρονιά σιμώνει,
ευχή σου κάμω για το εννιά,
να λείπουνε οι πόνοι.
Εύχομαι να χαίρεστε και να αξιοποιείτε κάθε στιγμή του χρόνου σας!
(Παύλο, είσαι ανεξάντλητος, σ' ευχαριστώ και πάλι)
[ΦΩΤΟ: www.time.com]
Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008
Κυριακή
Στην Ελλάδα κανείς δεν είναι αρμόδιος (και ικανός) να αποφασίσει αν θα μείνουν ανοιχτά τα μαγαζιά και πού. Ακόμα πάντως και το χθεσινό κυριακάτικο άνοιγμα μερικών καταστημάτων, δεν έλυσε όλα τους τα προβλήματα.
Μπορεί λοιπόν ένας αρμόδιος (δήμαρχος, νομάρχης, υπουργός) να απαντήσει σε ορισμένα ερωτήματα;
Π.χ., πού οφείλεται η πεσμένη κίνηση στα καταστήματα; Στην παγκόσμια κρίση; Ή στον συνδυασμό ακρίβειας και χαμηλών εισοδημάτων που έχει ως αποτέλεσμα τη διαρκώς συρρικνούμενη αγοραστική δύναμη των πολιτών;
Γιατί οι μικρομεσαίοι καταστηματάρχες εμφανίζουν συνεχώς μείωση των πωλήσεών τους; Επειδή δεν εργάζονται (και) την Κυριακή ή επειδή αλλάζουν οι καταναλωτικές συνήθειες των πολιτών με τα μεγάλα εμπορικά κέντρα;
Είναι άραγε πολιτική προτεραιότητα η στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων; Ή προτιμούμε να μην υπάρχουν μικρομεσαίοι παρά μόνο άκρα σ’ αυτήν τη χώρα; Και γιατί η μόνη περίπτωση να στηριχθούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι αφού πρώτα καούν;
Τα ερωτήματα μπορούν να φτιάξουν ατέλειωτη λίστα. Δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι ότι δυστυχώς μάθαμε να βλέπουμε το δέντρο (έστω και με ΜΑΤ γύρω-γύρω) και δε βλέπουμε πια το δάσος.
Εξαντλούμε την κουβέντα σε διαδικαστικά θέματα και δεν ασχολούμαστε με την ουσία. Εθίζουμε τελικά εαυτούς και αλλήλους να απαντάμε σε ερωτήματα «ναι» ή «όχι», αντί να έχουμε προτάσεις στο «πώς» και το «γιατί».
Η χθεσινή λειτουργία των καταστημάτων δεν άλλαξε τη μοίρα τους. Ακόμα κι αν υποχρεώσουν όλους τους εργαζόμενους να εργάζονται συνέχεια, η αγοραστική κίνηση ελάχιστα θα βελτιωθεί. «Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος».
Όσο δηλαδή οι πολίτες εργάζονται περισσότερο αλλά παρόλ’ αυτά δεν τα βγάζουν πέρα, τόσο η κρίση θα εξαπλώνεται. Ακόμα κι οι αφελείς που σήμερα πιστεύουν ότι αυτό δεν τους αφορά, σύντομα θα καταλάβουν ότι όλα κάνουν κύκλους.
Όσο το κράτος στραγγαλίζει τους ελεύθερους επαγγελματίες και «χαϊδεύει τα αυτιά» των μεγάλων αλυσίδων, τόσο πιο δυσοίωνο θα είναι το μέλλον των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που στηρίζουν την οικονομία μας.
Όσο η επιχειρηματικότητα «προωθείται» μόνο με έκδοση φυλλαδίων (προκειμένου να απορροφηθούν κοινοτικά κονδύλια), τόσο θα χάνει το νόημα και το περιεχόμενό της.
Η καινοτομία κι η επιχειρηματικότητα είναι ο μόνος δρόμος να πάμε μπροστά. Και προωθείται μόνο με διαφάνεια στις επιλέξιμες δράσεις, αδιάβλητη λειτουργία της επιτροπής ανταγωνισμού και στήριξη του κεφαλαίου κίνησης μιας μικρομεσαίας επιχείρησης.
Αντίθετα, οι πολίτες σήμερα πιέζονται από παντού. Εργάζονται για 30-40 ευρώ την ημέρα. Όμως γύρω μας υπουργοί κάνουν μαθήματα φοροδιαφυγής, παπάδες κάνουν «θαύματα» (μετατρέπουν λίμνη σε ακίνητα) και αθλητές κάνουν μαθήματα απληστίας.
Προτού λοιπόν ασχοληθούν ξανά με την αργία της Κυριακής, ας λύσουν άλλα πιο σοβαρά ζητήματα. Γιατί και οι επιχειρηματίες και οι πολίτες έχουν αρχίσει πια να αποκτούν αντανακλαστικά και δεν παγιδεύονται σε ψευτοδιλήμματα.
Υ.Γ.: Σήμερα έχει γενέθλια το αυτοκίνητό μου. Συμπληρώνει 13 χρόνια, μπαίνει δηλαδή στην ...εφηβεία! Ίσως γι’ αυτό θέλει πια τόση «φροντίδα» και γίναμε φίλοι με το συνεργείο! 176.800 χιλιόμετρα το ταξιδεύω και με ταξιδεύει. Αυτές οι αμέτρητες ανθρωποώρες ταξιδιού, μποτιλιαρίσματος και λοιπών στιγμών αξίζουν, νομίζω, μια φωτογραφία.
Μπορεί λοιπόν ένας αρμόδιος (δήμαρχος, νομάρχης, υπουργός) να απαντήσει σε ορισμένα ερωτήματα;
Π.χ., πού οφείλεται η πεσμένη κίνηση στα καταστήματα; Στην παγκόσμια κρίση; Ή στον συνδυασμό ακρίβειας και χαμηλών εισοδημάτων που έχει ως αποτέλεσμα τη διαρκώς συρρικνούμενη αγοραστική δύναμη των πολιτών;
Γιατί οι μικρομεσαίοι καταστηματάρχες εμφανίζουν συνεχώς μείωση των πωλήσεών τους; Επειδή δεν εργάζονται (και) την Κυριακή ή επειδή αλλάζουν οι καταναλωτικές συνήθειες των πολιτών με τα μεγάλα εμπορικά κέντρα;
Είναι άραγε πολιτική προτεραιότητα η στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων; Ή προτιμούμε να μην υπάρχουν μικρομεσαίοι παρά μόνο άκρα σ’ αυτήν τη χώρα; Και γιατί η μόνη περίπτωση να στηριχθούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι αφού πρώτα καούν;
Τα ερωτήματα μπορούν να φτιάξουν ατέλειωτη λίστα. Δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι ότι δυστυχώς μάθαμε να βλέπουμε το δέντρο (έστω και με ΜΑΤ γύρω-γύρω) και δε βλέπουμε πια το δάσος.
Εξαντλούμε την κουβέντα σε διαδικαστικά θέματα και δεν ασχολούμαστε με την ουσία. Εθίζουμε τελικά εαυτούς και αλλήλους να απαντάμε σε ερωτήματα «ναι» ή «όχι», αντί να έχουμε προτάσεις στο «πώς» και το «γιατί».
Η χθεσινή λειτουργία των καταστημάτων δεν άλλαξε τη μοίρα τους. Ακόμα κι αν υποχρεώσουν όλους τους εργαζόμενους να εργάζονται συνέχεια, η αγοραστική κίνηση ελάχιστα θα βελτιωθεί. «Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος».
Όσο δηλαδή οι πολίτες εργάζονται περισσότερο αλλά παρόλ’ αυτά δεν τα βγάζουν πέρα, τόσο η κρίση θα εξαπλώνεται. Ακόμα κι οι αφελείς που σήμερα πιστεύουν ότι αυτό δεν τους αφορά, σύντομα θα καταλάβουν ότι όλα κάνουν κύκλους.
Όσο το κράτος στραγγαλίζει τους ελεύθερους επαγγελματίες και «χαϊδεύει τα αυτιά» των μεγάλων αλυσίδων, τόσο πιο δυσοίωνο θα είναι το μέλλον των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που στηρίζουν την οικονομία μας.
Όσο η επιχειρηματικότητα «προωθείται» μόνο με έκδοση φυλλαδίων (προκειμένου να απορροφηθούν κοινοτικά κονδύλια), τόσο θα χάνει το νόημα και το περιεχόμενό της.
Η καινοτομία κι η επιχειρηματικότητα είναι ο μόνος δρόμος να πάμε μπροστά. Και προωθείται μόνο με διαφάνεια στις επιλέξιμες δράσεις, αδιάβλητη λειτουργία της επιτροπής ανταγωνισμού και στήριξη του κεφαλαίου κίνησης μιας μικρομεσαίας επιχείρησης.
Αντίθετα, οι πολίτες σήμερα πιέζονται από παντού. Εργάζονται για 30-40 ευρώ την ημέρα. Όμως γύρω μας υπουργοί κάνουν μαθήματα φοροδιαφυγής, παπάδες κάνουν «θαύματα» (μετατρέπουν λίμνη σε ακίνητα) και αθλητές κάνουν μαθήματα απληστίας.
Προτού λοιπόν ασχοληθούν ξανά με την αργία της Κυριακής, ας λύσουν άλλα πιο σοβαρά ζητήματα. Γιατί και οι επιχειρηματίες και οι πολίτες έχουν αρχίσει πια να αποκτούν αντανακλαστικά και δεν παγιδεύονται σε ψευτοδιλήμματα.
Υ.Γ.: Σήμερα έχει γενέθλια το αυτοκίνητό μου. Συμπληρώνει 13 χρόνια, μπαίνει δηλαδή στην ...εφηβεία! Ίσως γι’ αυτό θέλει πια τόση «φροντίδα» και γίναμε φίλοι με το συνεργείο! 176.800 χιλιόμετρα το ταξιδεύω και με ταξιδεύει. Αυτές οι αμέτρητες ανθρωποώρες ταξιδιού, μποτιλιαρίσματος και λοιπών στιγμών αξίζουν, νομίζω, μια φωτογραφία.
Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008
Καλά Χριστούγεννα με μαντινάδα
Άγιες μέρες φτάξασι,
Χριστούγεννα προβαίρνου,
έτη πολλά σου εύχομαι,
φίλε ξεδιαλεχτέ μου!
Να έχετε όλοι και όλες πάντα Υγεία και Ενέργεια στη ζωή σας!
(φίλε Παύλο, σ' ευχαριστώ για τη μαντινάδα)
Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008
Έσπασε το Botox!
Αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε κι αυτό. Καιρό τώρα, η Δημοκρατία μας είχε αρχίσει να εμφανίζει ρυτίδες. Αλλά φροντίζαμε να έχει πάντα λείο πρόσωπο, για να μη βλέπουμε τίποτα.
Δε βλέπαμε λοιπόν ότι κάποιοι είχαν κάνει τη Δημοκρατία άλλοθι. Σε κάθε κριτική απαντούσαν ότι δημοκρατικά επελέγησαν στο πόστο τους, άρα έχουν το ελεύθερο να ασκούν εξουσία κατά το δοκούν.
Δε βλέπαμε λοιπόν ότι κάποιοι είχαν κάνει τη Δημοκρατία άλλοθι. Σε κάθε κριτική απαντούσαν ότι δημοκρατικά επελέγησαν στο πόστο τους, άρα έχουν το ελεύθερο να ασκούν εξουσία κατά το δοκούν.
Η δημοκρατική εκλογή όμως δεν αποτελεί αναμφισβήτητο τεκμήριο ικανότητας, ούτε ισόβιο τρόπαιο ανωτερότητας. Είναι ανάληψη ευθύνης. Είναι η αρχή, όχι το τέλος της πολιτικής.
Δε βλέπαμε ότι κάθε θεσμός που είχε δημιουργηθεί για να ελέγχει την εξουσία (π.χ. Ανεξάρτητες Αρχές) απαξιωνόταν αμέσως, όταν έφτανε στην ουσία του ελέγχου. Όταν ο έλεγχος άγγιζε πρόσωπα-κλειδιά.
Χωρίς έλεγχο όμως δε νοείται δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι δυναμική, όχι στατική. Απαιτεί διαρκώς ενεργούς πολίτες, όχι υπνωτισμένους τηλεθεατές που υποβάλλονται σε αυθυποβολή.
Δε βλέπαμε ότι η Δημοκρατία τελικά κατέληξε μιντιοκρατία. Στα δελτία «ειδήσεων» ο χρόνος μοιράζεται ετεροβαρώς μεταξύ της «είδησης» και του «σχολιασμού» της. Με εκπροσώπους κάθε τάσης και άποψης, για να παρακολουθούν όλοι.
Αυτό όμως τελικά δημιούργησε παθητικούς πολίτες, έτοιμους να πιστέψουν όποιον βλέπουν πιο συχνά ή όποιον υψώνει πιο πολύ τη φωνή του και διακόπτει τον συνομιλητή του. Η ανάγκη για επιχειρήματα υποχώρησε. Οι συζητήσεις, ακόμα και σε πολλές παρέες, έγιναν πιο ρηχές, πιο επιφανειακές.
Με μια λέξη, δε βλέπαμε ότι η Δημοκρατία μας έχει πια τόσες πολλές ρυτίδες που κατάντησε αχρηστοκρατία. Όχι επειδή το πολιτικό δυναμικό είναι μειωμένης αντίληψης ή περιορισμένων δυνατοτήτων, όπως κάποιοι υστερόβουλα λένε.
Αλλά επειδή η Δημοκρατία έπαψε προ πολλού να λειτουργεί! Επειδή μετατρέπει ανθρώπους με μεράκι και όρεξη σε πειθήνιους εκτελεστές άνωθεν εντολών.
Τα πολλαπλά Botox που της κάναμε την έδειχναν πάντα φρέσκια, αλλά έκρυβαν το πραγματικό της πρόσωπο. Σήμερα όμως το Botox έσπασε! Και φάνηκαν οι ρυτίδες. Φάνηκε ότι η Δημοκρατία μας πρέπει ν’ αλλάξει πρόσωπο.
Να παρακινεί τους πολίτες σε διαρκή συμμετοχή, όχι σε στιγμιαία ψήφο. Να φτιάξει μηχανισμούς συνεχούς ελέγχου όλων των αρμοδίων κι όλων των αποφάσεών τους. Να επιβάλλει όρια στην ασυδοσία των τηλεοπτικών συχνοτήτων, που εντέλει αποτελούν δημόσια περιουσία.
Στη θεωρία καλά ακούγονται όλ’ αυτά. Στην πράξη όμως, πώς θα εφαρμοστούν;
Υπάρχει ένα ουράνιο τόξο στο βάθος του δρόμου: το Internet!
Το ψηφιδωτό του Internet μπορεί σήμερα να ευαισθητοποιήσει τους ανθρώπους και να τους παρακινήσει σε δράσεις. Μπορεί να γίνει πεδίο δημόσιας ανακοίνωσης κάθε απόφασης, κάθε οργανισμού. Να γίνει πεδίο δημόσιας καταγγελίας κάθε ασυδοσίας. Μπορεί να προάγει τον διάλογο με επιχειρήματα, γιατί δεν βασίζεται σε κραυγές, αλλά σε λόγο και αντίλογο!
Και είναι ένα μέσο δημόσιο, προσβάσιμο απ’ όλους. Παράγει ενεργητικούς πομπούς και δέκτες. Αυτός που στέλνει μήνυμα, λαμβάνει feedback και απαντήσεις. Κρίνει και κρίνεται!
Τώρα που έσπασε το Botox, η Δημοκρατία μας δε χρειάζεται νέο lifting, χρειάζεται νέο πρόσωπο. Νέα εργαλεία συμμετοχής και ελέγχου. Το Internet είναι ένα μέσο που μπορεί να δείξει τον δρόμο για τις απαιτούμενες δράσεις. Μπορεί να βρεθεί και κάτι άλλο.
Δε βλέπαμε ότι κάθε θεσμός που είχε δημιουργηθεί για να ελέγχει την εξουσία (π.χ. Ανεξάρτητες Αρχές) απαξιωνόταν αμέσως, όταν έφτανε στην ουσία του ελέγχου. Όταν ο έλεγχος άγγιζε πρόσωπα-κλειδιά.
Χωρίς έλεγχο όμως δε νοείται δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι δυναμική, όχι στατική. Απαιτεί διαρκώς ενεργούς πολίτες, όχι υπνωτισμένους τηλεθεατές που υποβάλλονται σε αυθυποβολή.
Δε βλέπαμε ότι η Δημοκρατία τελικά κατέληξε μιντιοκρατία. Στα δελτία «ειδήσεων» ο χρόνος μοιράζεται ετεροβαρώς μεταξύ της «είδησης» και του «σχολιασμού» της. Με εκπροσώπους κάθε τάσης και άποψης, για να παρακολουθούν όλοι.
Αυτό όμως τελικά δημιούργησε παθητικούς πολίτες, έτοιμους να πιστέψουν όποιον βλέπουν πιο συχνά ή όποιον υψώνει πιο πολύ τη φωνή του και διακόπτει τον συνομιλητή του. Η ανάγκη για επιχειρήματα υποχώρησε. Οι συζητήσεις, ακόμα και σε πολλές παρέες, έγιναν πιο ρηχές, πιο επιφανειακές.
Με μια λέξη, δε βλέπαμε ότι η Δημοκρατία μας έχει πια τόσες πολλές ρυτίδες που κατάντησε αχρηστοκρατία. Όχι επειδή το πολιτικό δυναμικό είναι μειωμένης αντίληψης ή περιορισμένων δυνατοτήτων, όπως κάποιοι υστερόβουλα λένε.
Αλλά επειδή η Δημοκρατία έπαψε προ πολλού να λειτουργεί! Επειδή μετατρέπει ανθρώπους με μεράκι και όρεξη σε πειθήνιους εκτελεστές άνωθεν εντολών.
Τα πολλαπλά Botox που της κάναμε την έδειχναν πάντα φρέσκια, αλλά έκρυβαν το πραγματικό της πρόσωπο. Σήμερα όμως το Botox έσπασε! Και φάνηκαν οι ρυτίδες. Φάνηκε ότι η Δημοκρατία μας πρέπει ν’ αλλάξει πρόσωπο.
Να παρακινεί τους πολίτες σε διαρκή συμμετοχή, όχι σε στιγμιαία ψήφο. Να φτιάξει μηχανισμούς συνεχούς ελέγχου όλων των αρμοδίων κι όλων των αποφάσεών τους. Να επιβάλλει όρια στην ασυδοσία των τηλεοπτικών συχνοτήτων, που εντέλει αποτελούν δημόσια περιουσία.
Στη θεωρία καλά ακούγονται όλ’ αυτά. Στην πράξη όμως, πώς θα εφαρμοστούν;
Υπάρχει ένα ουράνιο τόξο στο βάθος του δρόμου: το Internet!
Το ψηφιδωτό του Internet μπορεί σήμερα να ευαισθητοποιήσει τους ανθρώπους και να τους παρακινήσει σε δράσεις. Μπορεί να γίνει πεδίο δημόσιας ανακοίνωσης κάθε απόφασης, κάθε οργανισμού. Να γίνει πεδίο δημόσιας καταγγελίας κάθε ασυδοσίας. Μπορεί να προάγει τον διάλογο με επιχειρήματα, γιατί δεν βασίζεται σε κραυγές, αλλά σε λόγο και αντίλογο!
Και είναι ένα μέσο δημόσιο, προσβάσιμο απ’ όλους. Παράγει ενεργητικούς πομπούς και δέκτες. Αυτός που στέλνει μήνυμα, λαμβάνει feedback και απαντήσεις. Κρίνει και κρίνεται!
Τώρα που έσπασε το Botox, η Δημοκρατία μας δε χρειάζεται νέο lifting, χρειάζεται νέο πρόσωπο. Νέα εργαλεία συμμετοχής και ελέγχου. Το Internet είναι ένα μέσο που μπορεί να δείξει τον δρόμο για τις απαιτούμενες δράσεις. Μπορεί να βρεθεί και κάτι άλλο.
Ένα είναι σίγουρο: η οργή του κόσμου δεν κλείνει πια με φελλούς!
[ΦΩΤΟ: http://www.missouriskies.org/]
Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008
22.050 €
Ανακοινώθηκαν προχθές οι ποινές για την υπόθεση του ξυλοδαρμού του Κύπριου φοιτητή Αυγουστίνου Δημητρίου στις 17/11/06 στη Θεσσαλονίκη. Παρά το ότι υπήρχε απαλλακτική εισήγηση του εισαγγελέα (!), τελικά «τιμωρήθηκαν» 8 αστυνομικοί, ενώ αθωώθηκε η κατηγορούμενη «ζαρντινιέρα».
Ποιες ήταν οι «ποινές»;
Για τους 4 που δεν χτύπησαν τον φοιτητή, φυλάκιση 15 μηνών με 3ετή αναστολή. Για τους 4 που χτύπησαν τον Αυγουστίνο Δημητρίου φυλάκιση 36-39 μηνών, εξαγοράσιμες αντί 5 ευρώ την ημέρα.
Για να μην τα πολυλογούμε δηλαδή, μια παρέα 8 αστυνομικών που λίγο έλειψε να σκοτώσει στο ξύλο έναν φοιτητή, πληρώνει σήμερα τον λογαριασμό: πρόστιμο 22.050 € και να μην το ξανακάνουν για τα επόμενα 3 χρόνια...
Χωρίς φυλάκιση. Λόγω «πρότερου έντιμου βίου», λέει. Σαν να είναι ελαφρυντικό για έναν άνθρωπο που καλείται να φυλάει την τάξη ότι και ο ίδιος τηρεί τον νόμο!
Χωρίς απόταξη. Πληρώνουν απλώς συνολικά 22.050 €, παίρνουν ένα διπλότυπο, το βάζουν στη φορολογική τους δήλωση και τέλος! Από Δευτέρα πρωί βάζουν πάλι τη στολή (ή την κουκούλα) και ...«φυλάνε» την τάξη!
Χωρίς καν δημόσια διαπόμπευση, με γνωστοποίηση των ονομάτων τους. Έως χθες ήταν οι «φερόμενοι ως δράστες» και από σήμερα είναι οι «καταδικασθέντες».
Αναρωτιέται λοιπόν εύλογα ο κάθε πολίτης, ακόμα κι αυτός που κάθεται ακόμα στον καναπέ του:
Ποιος είναι ο ρόλος της ποινής;
Σήμερα, ευτυχώς, ποινή δεν είναι να ρίχνουμε ανθρώπους στα λιοντάρια ή να τους λιθοβολούμε δημόσια. Ευτυχώς ξεπεράσαμε και το στάδιο της αυτοδικίας και τον περσικό νόμο «οφθαλμός αντί οφθαλμού».
Το πετύχαμε, επειδή η δίκαιη εφαρμογή ποινών επιτυγχάνει δικαίωση του θύματος, τιμωρία του δράστη και αποτροπή παρόμοιων συμπεριφορών από άλλους εν δυνάμει θύτες.
Άραγε με την πληρωμή 22.050 € αισθάνεται δικαίωση ο Αυγουστίνος Δημητρίου; Εσάς αν σας είχε κάνει έτσι στον δρόμο μια παρέα 8 ανθρώπων με πολιτικά, θα σας αρκούσε να μαθαίνατε ότι πλήρωσαν γι’ αυτό 22.050 €; Ή θα ανησυχούσατε μήπως τους ξαναβρείτε αύριο μπροστά σας;
Πόσο τελικά αξίζει η ανθρώπινη ακεραιότητα; Πόσο αξίζει το ότι ένα παιδί 26 ετών είναι με ψυχοφάρμακα, σταμάτησε τις σπουδές του και για 1 χρόνο δεν έβγαινε από το σπίτι του; 22.050 €; Όσο ένα αυτοκίνητο;
Οι δράστες, από την άλλη, ένιωσαν τιμωρημένοι ή πανηγύρισαν στο άκουσμα του προστίμου; Πάντως πουθενά αλλού σήμερα δεν αποδεικνύεται ανεπάρκεια άσκησης καθηκόντων κι ο υπάλληλος επανέρχεται άμεσα στη θέση του πληρώνοντας πρόστιμο.
Και, τέλος, ένα χρηματικό πρόστιμο χωρίς καμία άλλη κύρωση μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά; Μπα. Αντί να αποθαρρυνθούν οι επόμενοι, πιο πιθανό είναι τώρα να παίρνουν τσαμπουκοδάνεια των 20.000 € και να κάνουν το «κέφι» τους.
Όσο οι φυσικοί αυτουργοί τιμωρούνται με πρόστιμα κι οι ηθικοί αυτουργοί είναι πάντα στο απυρόβλητο, τόσο θα ανακυκλώνεται η βία. Η κότα κάνει το αυγό και το αυγό την κότα, δηλαδή.
Παλιότερα σ’ αυτήν τη χώρα έλεγαν «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος». Εμείς σήμερα το αντιστρέψαμε: «Πάντων ανθρώπων μέτρον χρήμα». Αυτός ο κυνισμός, αυτή η ατιμωρησία κι η συγκάλυψη ευθυνών είναι το λίπασμα που θρέφει την ασυδοσία.
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ, δε σε βλέπουμε πια. Γεμίσαμε σύννεφα...
Ποιες ήταν οι «ποινές»;
Για τους 4 που δεν χτύπησαν τον φοιτητή, φυλάκιση 15 μηνών με 3ετή αναστολή. Για τους 4 που χτύπησαν τον Αυγουστίνο Δημητρίου φυλάκιση 36-39 μηνών, εξαγοράσιμες αντί 5 ευρώ την ημέρα.
Για να μην τα πολυλογούμε δηλαδή, μια παρέα 8 αστυνομικών που λίγο έλειψε να σκοτώσει στο ξύλο έναν φοιτητή, πληρώνει σήμερα τον λογαριασμό: πρόστιμο 22.050 € και να μην το ξανακάνουν για τα επόμενα 3 χρόνια...
Χωρίς φυλάκιση. Λόγω «πρότερου έντιμου βίου», λέει. Σαν να είναι ελαφρυντικό για έναν άνθρωπο που καλείται να φυλάει την τάξη ότι και ο ίδιος τηρεί τον νόμο!
Χωρίς απόταξη. Πληρώνουν απλώς συνολικά 22.050 €, παίρνουν ένα διπλότυπο, το βάζουν στη φορολογική τους δήλωση και τέλος! Από Δευτέρα πρωί βάζουν πάλι τη στολή (ή την κουκούλα) και ...«φυλάνε» την τάξη!
Χωρίς καν δημόσια διαπόμπευση, με γνωστοποίηση των ονομάτων τους. Έως χθες ήταν οι «φερόμενοι ως δράστες» και από σήμερα είναι οι «καταδικασθέντες».
Αναρωτιέται λοιπόν εύλογα ο κάθε πολίτης, ακόμα κι αυτός που κάθεται ακόμα στον καναπέ του:
Ποιος είναι ο ρόλος της ποινής;
Σήμερα, ευτυχώς, ποινή δεν είναι να ρίχνουμε ανθρώπους στα λιοντάρια ή να τους λιθοβολούμε δημόσια. Ευτυχώς ξεπεράσαμε και το στάδιο της αυτοδικίας και τον περσικό νόμο «οφθαλμός αντί οφθαλμού».
Το πετύχαμε, επειδή η δίκαιη εφαρμογή ποινών επιτυγχάνει δικαίωση του θύματος, τιμωρία του δράστη και αποτροπή παρόμοιων συμπεριφορών από άλλους εν δυνάμει θύτες.
Άραγε με την πληρωμή 22.050 € αισθάνεται δικαίωση ο Αυγουστίνος Δημητρίου; Εσάς αν σας είχε κάνει έτσι στον δρόμο μια παρέα 8 ανθρώπων με πολιτικά, θα σας αρκούσε να μαθαίνατε ότι πλήρωσαν γι’ αυτό 22.050 €; Ή θα ανησυχούσατε μήπως τους ξαναβρείτε αύριο μπροστά σας;
Πόσο τελικά αξίζει η ανθρώπινη ακεραιότητα; Πόσο αξίζει το ότι ένα παιδί 26 ετών είναι με ψυχοφάρμακα, σταμάτησε τις σπουδές του και για 1 χρόνο δεν έβγαινε από το σπίτι του; 22.050 €; Όσο ένα αυτοκίνητο;
Οι δράστες, από την άλλη, ένιωσαν τιμωρημένοι ή πανηγύρισαν στο άκουσμα του προστίμου; Πάντως πουθενά αλλού σήμερα δεν αποδεικνύεται ανεπάρκεια άσκησης καθηκόντων κι ο υπάλληλος επανέρχεται άμεσα στη θέση του πληρώνοντας πρόστιμο.
Και, τέλος, ένα χρηματικό πρόστιμο χωρίς καμία άλλη κύρωση μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά; Μπα. Αντί να αποθαρρυνθούν οι επόμενοι, πιο πιθανό είναι τώρα να παίρνουν τσαμπουκοδάνεια των 20.000 € και να κάνουν το «κέφι» τους.
Όσο οι φυσικοί αυτουργοί τιμωρούνται με πρόστιμα κι οι ηθικοί αυτουργοί είναι πάντα στο απυρόβλητο, τόσο θα ανακυκλώνεται η βία. Η κότα κάνει το αυγό και το αυγό την κότα, δηλαδή.
Παλιότερα σ’ αυτήν τη χώρα έλεγαν «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος». Εμείς σήμερα το αντιστρέψαμε: «Πάντων ανθρώπων μέτρον χρήμα». Αυτός ο κυνισμός, αυτή η ατιμωρησία κι η συγκάλυψη ευθυνών είναι το λίπασμα που θρέφει την ασυδοσία.
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ, δε σε βλέπουμε πια. Γεμίσαμε σύννεφα...
Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008
Ρέθυμνο χωρίς καράβι
Τους τελευταίους μήνες το Ρέθυμνο δέχεται απανωτά πλήγματα στην αναπτυξιακή του προοπτική. Μετά την περσινή προκλητική εξαίρεσή του από τους πόλους ανάπτυξης του Εθνικού Χωροταξικού Σχεδίου, εδώ και 3 μήνες δεν έχει καν ακτοπλοϊκή σύνδεση με τον Πειραιά!
Τι σημαίνει αυτό;
Ότι οι περίπου 90.000 Ρεθυμνιώτες που ζουν στο Ρέθυμνο κι οι άλλοι τόσοι Ρεθυμνιώτες που ζουν εκτός Ρεθύμνου δεν έχουν τρόπο απευθείας μετάβασης από το Ρέθυμνο στον Πειραιά και αντιστρόφως.
Σημαίνει ότι οι περίπου 7.000 φοιτητές που σπουδάζουν στο Ρέθυμνο, δεν έχουν φθηνό και γρήγορο τρόπο πρόσβασης στην Αθήνα.
Σημαίνει ότι το πρόσφατα εκσυγχρονισμένο λιμάνι της πόλης (σύμφωνα με το ΠΕΠ Κρήτης 2000-2006 κόστισε 6,8 εκ. ευρώ) είναι άδειο τους χειμερινούς μήνες. (Τώρα που απαξιώνεται κι αυτό, ίσως είναι μοναδική ευκαιρία να ...πουληθεί;!)
Σημαίνει ότι το κόστος μεταφοράς προϊόντων για τους αγρότες και κτηνοτρόφους του Ρεθύμνου επιβαρύνεται επιπλέον, εις βάρος της ανταγωνιστικότητάς τους. Για να πάνε στα Χανιά (60 Km) ή στο Ηράκλειο (80 Km) ώστε να πάρουν το πλοίο πληρώνουν επιπλέον καύσιμα, εργατοώρες οδηγών και φθορές οχημάτων.
Σημαίνει, τέλος, ότι ο Βόρειος Οδικός Άξονας της Κρήτης (ΒΟΑΚ) επιβαρύνεται με την κίνηση βαρέων οχημάτων που μεταφέρουν εμπορεύματα από και προς το Ρέθυμνο. Αυτό επιδεινώνει την οδική (αν)ασφάλεια ενός ήδη επικίνδυνου δρόμου (δεν έχει νησίδα στη μέση σε κανένα σημείο του).
Παρόλ’ αυτά, η τοπική κοινωνία του Ρεθύμνου και των απανταχού Ρεθυμνιωτών δεν κάνει διαμαρτυρίες ή αποκλεισμούς οδών. Από Κρητικό εγωισμό ή επιχειρηματικό δαιμόνιο βρίσκει θετική διέξοδο στον συγκοινωνιακό της αποκλεισμό.
Τους τελευταίους μήνες, έχει συσταθεί μια Συνεταιριστική Ναυτιλιακή Εταιρία με τον διακριτικό τίτλο «Κρητικές Θαλάσσιες Γραμμές» (Cretan Sea Lines). Πρόσφατα εξέλεξε Δ.Σ. και στόχο έχει να συγκεντρώσει το απαιτούμενο κεφάλαιο για την ενοικίαση πλοίου που θα δρομολογηθεί στη γραμμή Ρέθυμνο – Πειραιάς.
Είναι βέβαια αμφίβολο, αν θα πετύχει το εγχείρημα σε μια εντελώς ολιγοπωλιακή αγορά και εν μέσω της οικονομικής κρίσης. Με νωπές ακόμα τις μνήμες από τη δημιουργία και την εξαφάνιση της Ρεθυμνιακής.
(Η Ρεθυμνιακή ήταν η πρώτη εταιρία λαϊκής βάσης που ιδρύθηκε στο Ρέθυμνο, το 1981. Στη δεκαετία του ’90 δρομολόγησε 2 πλοία στη γραμμή. Το 1999 αγοράστηκε από την ΑΝΕΚ η οποία πρώτα απέσυρε το ένα πλοίο και φέτος τον Σεπτέμβριο απέσυρε και το δεύτερο. Η γραμμή Ρέθυμνο – Πειραιάς – Ρέθυμνο είχε μεταφορική κίνηση 235 χιλ. επιβάτες το 2007.)
Έχει όμως αξία αυτή η τοπική επιχειρηματικότητα. Γιατί όλοι οι υπόλοιποι, το Ρέθυμνο το θυμούνται μόνο όταν γεννιούνται «Ζωνιανά». Όταν αρχίζουν να κυοφορούνται, κανείς δεν ασχολείται!
Κανείς δε νοιάζεται όταν οι κάτοικοι είναι αποκλεισμένοι 7 μήνες τον χρόνο και πληρώνουν την ακριβότερη βενζίνη πανελληνίως. Όταν οι παραγωγοί χάνουν σε ανταγωνιστικότητα και οι φοιτητές επιβαρύνονται οικονομικά για να ταξιδέψουν. Όταν στέλνουμε στον ΒΟΑΚ εκατοντάδες φορτηγά που τον κάνουν ακόμα πιο επικίνδυνο για την οδική ασφάλεια όλων.
Γι’ αυτό ευχόμαστε να πετύχει το εγχείρημα των ανθρώπων αυτών, επειδή κάποιοι νοιάζονται. Και, όσοι μπορούμε, θα συμμετέχουμε στην προσπάθεια.
Πέρα απ' τις ευχές όμως, η ενθάρρυνση κάθε τοπικής επιχειρηματικότητας χρειάζεται και κάτι από το κράτος. Όχι επιδοτήσεις, αλλά κάτι πιο δύσκολο: διασφάλιση του υγιούς ανταγωνισμού!
Τι σημαίνει αυτό;
Ότι οι περίπου 90.000 Ρεθυμνιώτες που ζουν στο Ρέθυμνο κι οι άλλοι τόσοι Ρεθυμνιώτες που ζουν εκτός Ρεθύμνου δεν έχουν τρόπο απευθείας μετάβασης από το Ρέθυμνο στον Πειραιά και αντιστρόφως.
Σημαίνει ότι οι περίπου 7.000 φοιτητές που σπουδάζουν στο Ρέθυμνο, δεν έχουν φθηνό και γρήγορο τρόπο πρόσβασης στην Αθήνα.
Σημαίνει ότι το πρόσφατα εκσυγχρονισμένο λιμάνι της πόλης (σύμφωνα με το ΠΕΠ Κρήτης 2000-2006 κόστισε 6,8 εκ. ευρώ) είναι άδειο τους χειμερινούς μήνες. (Τώρα που απαξιώνεται κι αυτό, ίσως είναι μοναδική ευκαιρία να ...πουληθεί;!)
Σημαίνει ότι το κόστος μεταφοράς προϊόντων για τους αγρότες και κτηνοτρόφους του Ρεθύμνου επιβαρύνεται επιπλέον, εις βάρος της ανταγωνιστικότητάς τους. Για να πάνε στα Χανιά (60 Km) ή στο Ηράκλειο (80 Km) ώστε να πάρουν το πλοίο πληρώνουν επιπλέον καύσιμα, εργατοώρες οδηγών και φθορές οχημάτων.
Σημαίνει, τέλος, ότι ο Βόρειος Οδικός Άξονας της Κρήτης (ΒΟΑΚ) επιβαρύνεται με την κίνηση βαρέων οχημάτων που μεταφέρουν εμπορεύματα από και προς το Ρέθυμνο. Αυτό επιδεινώνει την οδική (αν)ασφάλεια ενός ήδη επικίνδυνου δρόμου (δεν έχει νησίδα στη μέση σε κανένα σημείο του).
Παρόλ’ αυτά, η τοπική κοινωνία του Ρεθύμνου και των απανταχού Ρεθυμνιωτών δεν κάνει διαμαρτυρίες ή αποκλεισμούς οδών. Από Κρητικό εγωισμό ή επιχειρηματικό δαιμόνιο βρίσκει θετική διέξοδο στον συγκοινωνιακό της αποκλεισμό.
Τους τελευταίους μήνες, έχει συσταθεί μια Συνεταιριστική Ναυτιλιακή Εταιρία με τον διακριτικό τίτλο «Κρητικές Θαλάσσιες Γραμμές» (Cretan Sea Lines). Πρόσφατα εξέλεξε Δ.Σ. και στόχο έχει να συγκεντρώσει το απαιτούμενο κεφάλαιο για την ενοικίαση πλοίου που θα δρομολογηθεί στη γραμμή Ρέθυμνο – Πειραιάς.
Είναι βέβαια αμφίβολο, αν θα πετύχει το εγχείρημα σε μια εντελώς ολιγοπωλιακή αγορά και εν μέσω της οικονομικής κρίσης. Με νωπές ακόμα τις μνήμες από τη δημιουργία και την εξαφάνιση της Ρεθυμνιακής.
(Η Ρεθυμνιακή ήταν η πρώτη εταιρία λαϊκής βάσης που ιδρύθηκε στο Ρέθυμνο, το 1981. Στη δεκαετία του ’90 δρομολόγησε 2 πλοία στη γραμμή. Το 1999 αγοράστηκε από την ΑΝΕΚ η οποία πρώτα απέσυρε το ένα πλοίο και φέτος τον Σεπτέμβριο απέσυρε και το δεύτερο. Η γραμμή Ρέθυμνο – Πειραιάς – Ρέθυμνο είχε μεταφορική κίνηση 235 χιλ. επιβάτες το 2007.)
Έχει όμως αξία αυτή η τοπική επιχειρηματικότητα. Γιατί όλοι οι υπόλοιποι, το Ρέθυμνο το θυμούνται μόνο όταν γεννιούνται «Ζωνιανά». Όταν αρχίζουν να κυοφορούνται, κανείς δεν ασχολείται!
Κανείς δε νοιάζεται όταν οι κάτοικοι είναι αποκλεισμένοι 7 μήνες τον χρόνο και πληρώνουν την ακριβότερη βενζίνη πανελληνίως. Όταν οι παραγωγοί χάνουν σε ανταγωνιστικότητα και οι φοιτητές επιβαρύνονται οικονομικά για να ταξιδέψουν. Όταν στέλνουμε στον ΒΟΑΚ εκατοντάδες φορτηγά που τον κάνουν ακόμα πιο επικίνδυνο για την οδική ασφάλεια όλων.
Γι’ αυτό ευχόμαστε να πετύχει το εγχείρημα των ανθρώπων αυτών, επειδή κάποιοι νοιάζονται. Και, όσοι μπορούμε, θα συμμετέχουμε στην προσπάθεια.
Πέρα απ' τις ευχές όμως, η ενθάρρυνση κάθε τοπικής επιχειρηματικότητας χρειάζεται και κάτι από το κράτος. Όχι επιδοτήσεις, αλλά κάτι πιο δύσκολο: διασφάλιση του υγιούς ανταγωνισμού!
[Φώτο: www.pbase.com]
Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008
Ύβρις
Προφανώς κάθε κατηγορούμενος έχει το τεκμήριο της αθωότητας και το δικαίωμα της υπεράσπισης. Έτσι κι ο Επαμεινώνδας Κορκονέας έχει κάθε δικαίωμα σε δίκαιη δίκη και πλήρη νομική κάλυψη.
Επιπλέον, κάθε δικηγόρος οφείλει να υποστηρίξει τον πελάτη του. Να βελτιώσει το προφίλ του, να καλλιεργήσει αμφιβολίες, να φέρει μάρτυρες υπεράσπισης, να επικαλεστεί «πορίσματα». Καλή-κακή, αυτή είναι η δουλειά του.
Όσο μάλιστα δεν υπάρχει (ή δεν εφαρμόζεται) κώδικας δεοντολογίας απ' τους δικηγορικούς συλλόγους, δεν τίθεται κανένας περιορισμός στη διάμετρο του οχετού λάσπης έναντι του κατηγόρου. Ακόμα κι αν ο "κατήγορος" είναι νεκρός!
Όμως υπάρχει και το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Κι ο Κορκονέας, με το απολογητικό του υπόμνημα, υπερέβη τα όρια.
Η υπερασπιστική του γραμμή δεν καλλιεργεί απλώς αμφιβολίες για τις συνθήκες του περιστατικού. Δεν εμφανίζει τον εαυτό του ούτε ως άτυχο, ούτε ως αμυνόμενο, ποντάροντας σε εύνοια και δείχνοντας μεταμέλεια.
Υπεισέρχεται σε ανακριβείς συκοφαντίες για την προσωπικότητα του 15χρονου παιδιού που πέθανε απ’ τη δική του σφαίρα! Επιχειρεί την απαξίωση του νεκρού παιδιού, με στόχο (;) να μειώσει τη βαρύτητα της πράξης του!
Εισάγει δηλαδή τον διαχωρισμό του «καλού» και του «κακού» φόνου!
Αν είναι ένοχος ή όχι και για ποιο αδίκημα, θα το κρίνουν οι «ειδικοί». Αν όμως αυτή η υπερασπιστική γραμμή «δικαιωθεί» απ’ την ελληνική δικαιοσύνη, η πολυδαίδαλη ελληνική νομοθεσία θ’ αποκτήσει έναν ακόμη νόμο: την αυτοδικία!
Η αυθόρμητη ασέβεια του κατηγορούμενου έναντι του νεκρού παιδιού απαλλάσσει ακόμα και έναν ουδέτερο παρατηρητή από το δίλημμα μήπως ο κατηγορούμενος είναι κατά λάθος δολοφόνος.
Ακόμα κι αν η σφαίρα τελικά εξοστρακίστηκε, με το υπόμνημά του ο κατηγορούμενος μας είπε ότι καλώς έγινε το φονικό! Αυτή η ασέβεια είναι ύβρις.
Κι αυτή είναι τελικά η διαφορά του δολοφόνου απ’ τον εκτελεστή: ο δολοφόνος σκοτώνει και φεύγει. Ο εκτελεστής πρώτα σκοτώνει και μετά δίνει και τη χαριστική βολή στον νεκρό...
Ωστόσο υπάρχουν και ...καλοί μαθητές σ’ αυτόν τον κόσμο! Που ξέρουν ότι μετά την ύβρη, έρχεται η νέμεσις κι η τίσις. Όσο μεγαλύτερη είναι η απρέπεια (φόνος και ασέβεια μνήμης νεκρού), τόσο μεγαλύτερη θα είναι κι η τιμωρία.
Για τον κατηγορούμενο δεν ξέρω ποια τιμωρία θα είναι πιο βαριά. Δεν ξέρω αν είναι βαρύτερα τα ισόβια δεσμά ή οι ισόβιες τύψεις. Δεν ξέρω καν αν νιώθει καλύτερα τώρα ή όταν πραγματικά καταλάβει τι έκανε...
Για τον συνήγορό του όμως (τι ειρωνεία: Αλέξης εναντίον Αλέξη...) μπορώ να φανταστώ ποια μπορεί να είναι η τιμωρία: να χάσει μια υπόθεση έως τώρα άχαστη στα δικαστικά χρονικά της χώρας. Να γίνει ο πελάτης του ο πρώτος αστυνομικός που σκοτώνει και τιμωρείται!
Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ήθελε να σπουδάσει Νομική, όταν μεγαλώσει. Όμως δεν πρόλαβε να μεγαλώσει, γιατί ο κατηγορούμενος ένιωσε ότι δεν ήταν ένα «κανονικό παιδί». Μπορεί τουλάχιστον κανείς, έστω και τώρα, ν’ απαντήσει στην απορία που τραγούδησαν οι Τρύπες;
Τα κανονικά παιδιά
Γεννιούνται κανονικά
Μεγαλώνουν κανονικά
Ονειρεύονται κανονικά
Ερωτεύονται κανονικά
Και πεθαίνουν κανονικά
Ω! (πέσ' μου) Μαμά
Πες μου τι γίνεται μ' εκείνα τα παιδιά
Που αν και γεννιούνται κανονικά
Δεν μεγαλώνουν κανονικά
Δεν ονειρεύονται κανονικά
Ούτ' ερωτεύονται κανονικά
Πες μου αν πεθαίνουν
Πες μου πεθαίνουν ;
Πες μου αν πεθαίνουν κανονικά
Επιπλέον, κάθε δικηγόρος οφείλει να υποστηρίξει τον πελάτη του. Να βελτιώσει το προφίλ του, να καλλιεργήσει αμφιβολίες, να φέρει μάρτυρες υπεράσπισης, να επικαλεστεί «πορίσματα». Καλή-κακή, αυτή είναι η δουλειά του.
Όσο μάλιστα δεν υπάρχει (ή δεν εφαρμόζεται) κώδικας δεοντολογίας απ' τους δικηγορικούς συλλόγους, δεν τίθεται κανένας περιορισμός στη διάμετρο του οχετού λάσπης έναντι του κατηγόρου. Ακόμα κι αν ο "κατήγορος" είναι νεκρός!
Όμως υπάρχει και το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Κι ο Κορκονέας, με το απολογητικό του υπόμνημα, υπερέβη τα όρια.
Η υπερασπιστική του γραμμή δεν καλλιεργεί απλώς αμφιβολίες για τις συνθήκες του περιστατικού. Δεν εμφανίζει τον εαυτό του ούτε ως άτυχο, ούτε ως αμυνόμενο, ποντάροντας σε εύνοια και δείχνοντας μεταμέλεια.
Υπεισέρχεται σε ανακριβείς συκοφαντίες για την προσωπικότητα του 15χρονου παιδιού που πέθανε απ’ τη δική του σφαίρα! Επιχειρεί την απαξίωση του νεκρού παιδιού, με στόχο (;) να μειώσει τη βαρύτητα της πράξης του!
Εισάγει δηλαδή τον διαχωρισμό του «καλού» και του «κακού» φόνου!
Αν είναι ένοχος ή όχι και για ποιο αδίκημα, θα το κρίνουν οι «ειδικοί». Αν όμως αυτή η υπερασπιστική γραμμή «δικαιωθεί» απ’ την ελληνική δικαιοσύνη, η πολυδαίδαλη ελληνική νομοθεσία θ’ αποκτήσει έναν ακόμη νόμο: την αυτοδικία!
Η αυθόρμητη ασέβεια του κατηγορούμενου έναντι του νεκρού παιδιού απαλλάσσει ακόμα και έναν ουδέτερο παρατηρητή από το δίλημμα μήπως ο κατηγορούμενος είναι κατά λάθος δολοφόνος.
Ακόμα κι αν η σφαίρα τελικά εξοστρακίστηκε, με το υπόμνημά του ο κατηγορούμενος μας είπε ότι καλώς έγινε το φονικό! Αυτή η ασέβεια είναι ύβρις.
Κι αυτή είναι τελικά η διαφορά του δολοφόνου απ’ τον εκτελεστή: ο δολοφόνος σκοτώνει και φεύγει. Ο εκτελεστής πρώτα σκοτώνει και μετά δίνει και τη χαριστική βολή στον νεκρό...
Ωστόσο υπάρχουν και ...καλοί μαθητές σ’ αυτόν τον κόσμο! Που ξέρουν ότι μετά την ύβρη, έρχεται η νέμεσις κι η τίσις. Όσο μεγαλύτερη είναι η απρέπεια (φόνος και ασέβεια μνήμης νεκρού), τόσο μεγαλύτερη θα είναι κι η τιμωρία.
Για τον κατηγορούμενο δεν ξέρω ποια τιμωρία θα είναι πιο βαριά. Δεν ξέρω αν είναι βαρύτερα τα ισόβια δεσμά ή οι ισόβιες τύψεις. Δεν ξέρω καν αν νιώθει καλύτερα τώρα ή όταν πραγματικά καταλάβει τι έκανε...
Για τον συνήγορό του όμως (τι ειρωνεία: Αλέξης εναντίον Αλέξη...) μπορώ να φανταστώ ποια μπορεί να είναι η τιμωρία: να χάσει μια υπόθεση έως τώρα άχαστη στα δικαστικά χρονικά της χώρας. Να γίνει ο πελάτης του ο πρώτος αστυνομικός που σκοτώνει και τιμωρείται!
Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ήθελε να σπουδάσει Νομική, όταν μεγαλώσει. Όμως δεν πρόλαβε να μεγαλώσει, γιατί ο κατηγορούμενος ένιωσε ότι δεν ήταν ένα «κανονικό παιδί». Μπορεί τουλάχιστον κανείς, έστω και τώρα, ν’ απαντήσει στην απορία που τραγούδησαν οι Τρύπες;
Τα κανονικά παιδιά
Γεννιούνται κανονικά
Μεγαλώνουν κανονικά
Ονειρεύονται κανονικά
Ερωτεύονται κανονικά
Και πεθαίνουν κανονικά
Ω! (πέσ' μου) Μαμά
Πες μου τι γίνεται μ' εκείνα τα παιδιά
Που αν και γεννιούνται κανονικά
Δεν μεγαλώνουν κανονικά
Δεν ονειρεύονται κανονικά
Ούτ' ερωτεύονται κανονικά
Πες μου αν πεθαίνουν
Πες μου πεθαίνουν ;
Πες μου αν πεθαίνουν κανονικά
Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008
Υπερασπίσου το παιδί
Το σημερινό μαζικό συλλαλητήριο διέψευσε όλους εκείνους που κινδυνολογούσαν και ζητούσαν τη ματαίωσή του. Χωρίς κανένα έκτροπο, ο κόσμος διαμαρτυρήθηκε για όλα εκείνα που δυσκολεύουν την καθημερινότητά του. Και είναι πολλά!
Σήμερα πάλι, πλειοψηφία ήταν τα παιδιά! Που δεν ξέρουν τι θα πει βόλεμα. Που ονειρεύονται πώς θα ζήσουν! Και είναι οι ίδιοι «ειδικοί» φρουροί στα όνειρά τους.
Αυτή η ανιδιοτέλεια κι η αυθόρμητη διαμαρτυρία των παιδιών είναι το μόνο "κέρδος" από τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Ας μην μπουν καλούπια στη σκέψη τους!
Σήμερα πάλι, πλειοψηφία ήταν τα παιδιά! Που δεν ξέρουν τι θα πει βόλεμα. Που ονειρεύονται πώς θα ζήσουν! Και είναι οι ίδιοι «ειδικοί» φρουροί στα όνειρά τους.
Αυτή η ανιδιοτέλεια κι η αυθόρμητη διαμαρτυρία των παιδιών είναι το μόνο "κέρδος" από τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Ας μην μπουν καλούπια στη σκέψη τους!
Κι ας έχουμε το νου μας στο παιδί:
Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε
Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε
Κάποτε θα ‘ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν
Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε
Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε
Κάποτε θα ‘ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν
Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος
Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008
Πλαστελίνη
Ο τρομοκρατημένος πολίτης είναι σαν την πλαστελίνη: τον κάνεις ό,τι θες! Μετά λοιπόν την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από αστυνομικό, ήρθαν οι απαραίτητες ενέσεις τρόμου: καταστροφές, φωτιές, λεηλασίες...
Ποιο ήταν το κέντρο της προσοχής μας χθες;
Μέχρι τις 7 το απόγευμα, η είδηση της ημέρας (ίσως και της χρονιάς) ήταν μια εν ψυχρώ δολοφονία 15χρονου και η αυθόρμητη, ειρηνική αντίδραση της νέας γενιάς. Επιτέλους, η νέα γενιά έδειξε αντανακλαστικά!
Τα δυο αυτά μηνύματα ήταν επικίνδυνα ισχυρά. Κάτι πολύ μαύρο έπρεπε να τα επισκιάσει...
Νομοτελειακά ήρθαν μετά οι κατεστραμμένες μας πόλεις. Η θέα των κουκουλοφόρων που καίνε κτίρια και αυτοκίνητα. Και η αστυνομία που απουσίαζε. Έγιναν όλα τυχαία;
Κατ’ αρχάς η απουσία της αστυνομίας εξευγένισε την εικόνα της. Μας "έδειξε" πόσο απαραίτητη είναι. Μετά το κόστος της παρουσίας της, είδαμε και το κόστος της απουσίας της. Για να συγκρίνουμε.
Η ανεξέλεγκτη δράση κουκουλοφόρων έγινε το κύριο χαρακτηριστικό της χθεσινής διαμαρτυρίας. Έγινε το φόβητρο για τυχόν μελλοντική συμμετοχή μας σε κάθε διαδήλωση.
Το μέγεθος της καταστροφής μας φόβισε. Μας θύμισε τι ωραία που είναι όλα, όταν ασχολούμαστε μόνο με τηλε-κουτσομπολιά και δεν μπαίνουμε σε ξένο αχυρώνα.
Και οι ειρηνικές διαμαρτυρίες των μαθητών; Η δολοφονία του 15χρονου μαθητή;
Αυτά έχουν ήδη ξεχαστεί! Κι είμαστε έτοιμοι τώρα να δολοφονήσουμε και τη μνήμη του. Όχι με σφαίρες αυτή τη φορά, αλλά με (ψευτο)διλήμματα:
«Θέλεις ή δε θέλεις αστυνομία παντού; Προτιμάς ελευθερία για όλους με κίνδυνο να σου σπάσουν τη βιτρίνα ή αυστηρό έλεγχο για το καλό σου;»
«Αξίζει ή δεν αξίζει να συμμετέχεις σε πορείες και διαμαρτυρίες; Δεν είναι καλύτερα να στα δείχνουμε από την τηλεόραση, ώστε να μην κινδυνεύεις;»
«Θέλεις ή δε θέλεις να ασχολείσαι με την πολιτική; Δεν είναι καλύτερα να λες "όλοι ίδιοι είναι" και να αποχαυνώνεσαι στον καναπέ σου;»
(Μη βιαστείς ν’ απαντήσεις! Ό,τι πεις θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου...)
Μας έχουν κάνει τέλειο ψυχογράφημα. Ξέρουν ποιοι είμαστε και τι θ’ απαντήσουμε σε κάθε δίλημμα. Ξέρουν τι μπορούμε να ρισκάρουμε. Γιατί είναι ειδικοί στη θεωρία των παιγνίων.
Εκείνο όμως που δε γνωρίζουν είναι ότι καθημερινά διαμορφώνεται μια νέα σιωπηλή πλειοψηφία. Δεν μπορούν να δουν τα νέα σημεία ισορροπίας, ούτε να καταλάβουν τις ωδίνες. Δεν μπορούν να αποκωδικοποιήσουν την επικοινωνία. Δεν καταλαβαίνουν ότι τα ερωτήματα αλλάζουν!
Γιατί οι ίδιοι γεννήθηκαν ισχυροί, δεν έγιναν. Έμαθαν να πίνουν κρασί, μόνο αν τους δώσεις το μπουκάλι. Δεν ξέρουν ποια ζύμωση προηγείται!
Ενάντια λοιπόν στην απόπειρα να βάλουν χαλινάρια στη λαϊκή δυσαρέσκεια, την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008 συμμετέχουμε μαζικά στο Απεργιακό Συλλαλητήριο στις 11 π.μ. στο Σύνταγμα. Και περιφρουρούμε εμείς την τάξη!
Ποιο ήταν το κέντρο της προσοχής μας χθες;
Μέχρι τις 7 το απόγευμα, η είδηση της ημέρας (ίσως και της χρονιάς) ήταν μια εν ψυχρώ δολοφονία 15χρονου και η αυθόρμητη, ειρηνική αντίδραση της νέας γενιάς. Επιτέλους, η νέα γενιά έδειξε αντανακλαστικά!
Τα δυο αυτά μηνύματα ήταν επικίνδυνα ισχυρά. Κάτι πολύ μαύρο έπρεπε να τα επισκιάσει...
Νομοτελειακά ήρθαν μετά οι κατεστραμμένες μας πόλεις. Η θέα των κουκουλοφόρων που καίνε κτίρια και αυτοκίνητα. Και η αστυνομία που απουσίαζε. Έγιναν όλα τυχαία;
Κατ’ αρχάς η απουσία της αστυνομίας εξευγένισε την εικόνα της. Μας "έδειξε" πόσο απαραίτητη είναι. Μετά το κόστος της παρουσίας της, είδαμε και το κόστος της απουσίας της. Για να συγκρίνουμε.
Η ανεξέλεγκτη δράση κουκουλοφόρων έγινε το κύριο χαρακτηριστικό της χθεσινής διαμαρτυρίας. Έγινε το φόβητρο για τυχόν μελλοντική συμμετοχή μας σε κάθε διαδήλωση.
Το μέγεθος της καταστροφής μας φόβισε. Μας θύμισε τι ωραία που είναι όλα, όταν ασχολούμαστε μόνο με τηλε-κουτσομπολιά και δεν μπαίνουμε σε ξένο αχυρώνα.
Και οι ειρηνικές διαμαρτυρίες των μαθητών; Η δολοφονία του 15χρονου μαθητή;
Αυτά έχουν ήδη ξεχαστεί! Κι είμαστε έτοιμοι τώρα να δολοφονήσουμε και τη μνήμη του. Όχι με σφαίρες αυτή τη φορά, αλλά με (ψευτο)διλήμματα:
«Θέλεις ή δε θέλεις αστυνομία παντού; Προτιμάς ελευθερία για όλους με κίνδυνο να σου σπάσουν τη βιτρίνα ή αυστηρό έλεγχο για το καλό σου;»
«Αξίζει ή δεν αξίζει να συμμετέχεις σε πορείες και διαμαρτυρίες; Δεν είναι καλύτερα να στα δείχνουμε από την τηλεόραση, ώστε να μην κινδυνεύεις;»
«Θέλεις ή δε θέλεις να ασχολείσαι με την πολιτική; Δεν είναι καλύτερα να λες "όλοι ίδιοι είναι" και να αποχαυνώνεσαι στον καναπέ σου;»
(Μη βιαστείς ν’ απαντήσεις! Ό,τι πεις θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου...)
Μας έχουν κάνει τέλειο ψυχογράφημα. Ξέρουν ποιοι είμαστε και τι θ’ απαντήσουμε σε κάθε δίλημμα. Ξέρουν τι μπορούμε να ρισκάρουμε. Γιατί είναι ειδικοί στη θεωρία των παιγνίων.
Εκείνο όμως που δε γνωρίζουν είναι ότι καθημερινά διαμορφώνεται μια νέα σιωπηλή πλειοψηφία. Δεν μπορούν να δουν τα νέα σημεία ισορροπίας, ούτε να καταλάβουν τις ωδίνες. Δεν μπορούν να αποκωδικοποιήσουν την επικοινωνία. Δεν καταλαβαίνουν ότι τα ερωτήματα αλλάζουν!
Γιατί οι ίδιοι γεννήθηκαν ισχυροί, δεν έγιναν. Έμαθαν να πίνουν κρασί, μόνο αν τους δώσεις το μπουκάλι. Δεν ξέρουν ποια ζύμωση προηγείται!
Ενάντια λοιπόν στην απόπειρα να βάλουν χαλινάρια στη λαϊκή δυσαρέσκεια, την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008 συμμετέχουμε μαζικά στο Απεργιακό Συλλαλητήριο στις 11 π.μ. στο Σύνταγμα. Και περιφρουρούμε εμείς την τάξη!
Όχι για να σπάσουμε βιτρίνες, όπως κάποιοι λένε. Αλλά γιατί βλέπουμε ότι οι ζωές μας οι ίδιες γίνονται βιτρίνα! Κι έρχονται εκπτώσεις...
Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008
Εν ψυχρώ
Δολοφονία. Εν ψυχρώ. Στο κέντρο της Αθήνας. Νεκρός: 15χρονος μαθητής. Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος. Δράστης: ένας αστυνομικός. Ανώνυμος.
«Μεμονωμένο περιστατικό»;
Θα το πιστεύαμε κι αυτό... Αλλά δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που η ελληνική αστυνομία δίνει το κακό παράδειγμα.
Έχουν προηγηθεί πρόσφατα οι απαγωγές Πακιστανών, οι βασανισμοί αλλοδαπών υπόπτων στην Ομόνοια, οι άθλιες συνθήκες κράτησης στις φυλακές της χώρας.
Η «περιποίηση» του Κύπριου φοιτητή (που μας είπαν ότι χτύπησε σε μια ...ζαρντινιέρα). Η προφυλάκιση ενός άλλου φοιτητή, επειδή φορούσε πράσινα παπούτσια (τότε μας είπαν ότι δεν είδαν καλά την κάμερα).
Την ίδια ώρα, η εγκληματικότητα αυξάνεται. Εκατοντάδες ληστείες γίνονται καθημερινά σε όλη τη χώρα, χωρίς καν η αστυνομία να μπαίνει στον κόπο να πάρει δαχτυλικά αποτυπώματα.
Ενώ, όλοι οι ισχυροί διατηρούν πολυάριθμες προσωπικές φρουρές με αποσπασμένους αστυνομικούς. Κάτι που έχει τεράστιο κόστος για όλους τους φορολογούμενους πολίτες.
Το συμπέρασμα, δηλαδή, είναι ότι καθημερινά χτίζεται ένα καουμπόικο κράτος. Ένα κράτος που δείχνει πυγμή στον ανίσχυρο, αδιαφορία σ’ εκείνον που χάνει την περιουσία του και υποταγή στον ισχυρό.
Συγχρόνως, η αστυνομία έχει όλο και περισσότερους αστυνομικούς που χάνουν εύκολα την ψυχραιμία τους: «Αντιμιλάς; Φοράς πράσινα παπούτσια; Είσαι αλλοδαπός; Είναι φυλακισμένος; Θα σου δείξω εγώ!»
Ο φόβος όμως δε γεννάει σεβασμό, γεννάει βία! Γι’ αυτό εκείνος που οπλοφορεί οφείλει να είναι ψύχραιμος. Δεν είναι δυνατόν να απαντάει με πυροβολισμό στο στήθος για κάθε ρίψη πλαστικών μπουκαλιών! Όποιος δεν μπορεί να το κάνει, ας μείνει στο αστυνομικό τμήμα για να βεβαιώνει γνήσια υπογραφής...
Η πολιτική αβουλία γίνεται πολιτική κάλυψη. Όσο κανείς υπουργός δεν πληρώνει αυτήν την ασυδοσία, τόσο τα φαινόμενα θα κλιμακώνονται. Ποιος να περίμενε άραγε ότι θα φτάναμε ακόμα και σε φόνο μαθητή από αστυνομικό;
Και θα δούμε και χειρότερα. Γιατί είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο όπου αστυνομικός αφαιρεί μια ανθρώπινη ζωή (χωρίς να βρίσκεται σε αυτοάμυνα) και κανείς πολιτικός δεν τιμωρείται! Εντάξει, κύριοι, να μην αντιδράτε εν θερμώ. Να αντιδράτε όμως!
Όχι γιατί θα σας το πουν οι δημοσκοπήσεις. Αλλά γιατί η ασυδοσία έχει ένα κακό: είναι μεταδοτική!
«Μεμονωμένο περιστατικό»;
Θα το πιστεύαμε κι αυτό... Αλλά δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που η ελληνική αστυνομία δίνει το κακό παράδειγμα.
Έχουν προηγηθεί πρόσφατα οι απαγωγές Πακιστανών, οι βασανισμοί αλλοδαπών υπόπτων στην Ομόνοια, οι άθλιες συνθήκες κράτησης στις φυλακές της χώρας.
Η «περιποίηση» του Κύπριου φοιτητή (που μας είπαν ότι χτύπησε σε μια ...ζαρντινιέρα). Η προφυλάκιση ενός άλλου φοιτητή, επειδή φορούσε πράσινα παπούτσια (τότε μας είπαν ότι δεν είδαν καλά την κάμερα).
Την ίδια ώρα, η εγκληματικότητα αυξάνεται. Εκατοντάδες ληστείες γίνονται καθημερινά σε όλη τη χώρα, χωρίς καν η αστυνομία να μπαίνει στον κόπο να πάρει δαχτυλικά αποτυπώματα.
Ενώ, όλοι οι ισχυροί διατηρούν πολυάριθμες προσωπικές φρουρές με αποσπασμένους αστυνομικούς. Κάτι που έχει τεράστιο κόστος για όλους τους φορολογούμενους πολίτες.
Το συμπέρασμα, δηλαδή, είναι ότι καθημερινά χτίζεται ένα καουμπόικο κράτος. Ένα κράτος που δείχνει πυγμή στον ανίσχυρο, αδιαφορία σ’ εκείνον που χάνει την περιουσία του και υποταγή στον ισχυρό.
Συγχρόνως, η αστυνομία έχει όλο και περισσότερους αστυνομικούς που χάνουν εύκολα την ψυχραιμία τους: «Αντιμιλάς; Φοράς πράσινα παπούτσια; Είσαι αλλοδαπός; Είναι φυλακισμένος; Θα σου δείξω εγώ!»
Ο φόβος όμως δε γεννάει σεβασμό, γεννάει βία! Γι’ αυτό εκείνος που οπλοφορεί οφείλει να είναι ψύχραιμος. Δεν είναι δυνατόν να απαντάει με πυροβολισμό στο στήθος για κάθε ρίψη πλαστικών μπουκαλιών! Όποιος δεν μπορεί να το κάνει, ας μείνει στο αστυνομικό τμήμα για να βεβαιώνει γνήσια υπογραφής...
Η πολιτική αβουλία γίνεται πολιτική κάλυψη. Όσο κανείς υπουργός δεν πληρώνει αυτήν την ασυδοσία, τόσο τα φαινόμενα θα κλιμακώνονται. Ποιος να περίμενε άραγε ότι θα φτάναμε ακόμα και σε φόνο μαθητή από αστυνομικό;
Και θα δούμε και χειρότερα. Γιατί είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο όπου αστυνομικός αφαιρεί μια ανθρώπινη ζωή (χωρίς να βρίσκεται σε αυτοάμυνα) και κανείς πολιτικός δεν τιμωρείται! Εντάξει, κύριοι, να μην αντιδράτε εν θερμώ. Να αντιδράτε όμως!
Όχι γιατί θα σας το πουν οι δημοσκοπήσεις. Αλλά γιατί η ασυδοσία έχει ένα κακό: είναι μεταδοτική!
Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008
Ζωνιανά: 1 χρόνος μετά
Πέρσι ασχολούμασταν με τη Λαϊκή Δημοκρατία των Ζωνιανών.
Αυτές τις μέρες δημοσιεύτηκαν στον ρεθυμνιώτικο τύπο αποσπάσματα από το πόρισμα της ΕΔΕ για την περσινή επιχείρηση (05/11/07) στα Ζωνιανά. Μια επιχείρηση – φιάσκο, που τότε είχε «συγκλονίσει» τους πάντες.
(Σ’ εκείνη την επιχείρηση τρυματίστηκε ανεπανόρθωτα ο ειδικός φρουρός Στάθης Λαζαρίδης. Από τότε είναι σε καταστολή. Ήταν μόνο η αρχή σ’ ένα ανεπανάληπτο γαϊτανάκι βίας τον τελευταίο χρόνο.)
Τι λέει όμως η ΕΔΕ, έναν χρόνο μετά;
Καταλογίζει σοβαρότατες ευθύνες στον τότε Γενικό Αστυνομικό Διευθυντή Περιφέρειας Κρήτης και στους δυο αξιωματικούς – επικεφαλής της επιχείρησης. Αναφέρει σωρεία λαθών. Όποιος θέλει, μπορεί να τα διαβάσει στο πολύ καλό blog της δημοσιογράφου Πόπης Παπαδάκη (Ρεθεμνιώτικα Νέα).
Δυο πράγματα δεν περνούν απαρατήρητα σήμερα:
Πρώτον, αμέσως μετά το φιάσκο ο τότε Γενικός Αστυνομικός Διευθυντής Περιφέρειας Κρήτης αποστρατεύτηκε. Σήμερα διδάσκει (!) το μάθημα της «Αστυνομικής Πρακτικής» στη Σχολή Αξιωματικών της ΕΛΑΣ.
Δεύτερον, στο Ρέθυμνο οργιάζουν πια οι φήμες για «προσυμφωνημένη» επιχείρηση, ώστε να εκτονωθεί το κλίμα της εποχής. Πολλοί λένε ότι είχε γίνει συμφωνία «κυρίων» για κατ’ οίκον έρευνες, οι οποίες θα ήταν άκαρπες.
Έτσι αφενός θα αποδεικνυόταν η «πυγμή» της αστυνομίας και κανείς δε θα ξαναμιλούσε για άβατο, αφετέρου οι κακοποιοί θα συνέχιζαν ανενόχλητοι τη δράση τους. Κάτι φαίνεται πως χάλασε όμως την τελευταία στιγμή.
Η εγκληματικότητα στην Κρήτη δεν είναι ένα απλό ζήτημα. Δεν περιγράφεται σε μερικές παραγράφους. Δε λύνεται με λέξεις από ένα πληκτρολόγιο. Δεν αντιμετωπίζεται με ευχές.
Όσο υπάρχει πολιτική κάλυψη και μακροχρόνιες σχέσεις αλληλεξάρτησης, τόσο το πρόβλημα θα μεγαλώνει. Όσο δεν προβάλλονται θετικά πρότυπα και δε δίνονται κίνητρα για υγιή επιχειρηματικότητα, τόσο η βία θα γεννάει θύματα.
Στη βία όμως, όλοι είναι θύματα. Και εκείνοι που σκοτώνονται και εκείνοι που σκοτώνουν. Άρα το ζητούμενο δεν είναι μόνο να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι θύτες. Το ζητούμενο είναι πώς θα υπερβούμε την κουλτούρα της βεντέτας.
Το αίμα βράζει στην Κρήτη! Αν δοθεί διέξοδος για παραγωγικές δράσεις στην ενεργητικότητα των Κρητικών, αυτός ο ηλεκτρισμός θα φτιάξει σπουδαία πράγματα. Δεν είναι εύκολο, αλλά σίγουρα γίνεται!
Ήδη άρχισαν να οργανώνονται στο Ρέθυμνο λαϊκές συγκεντρώσεις ενάντια στην εγκληματικότητα. Οι πολίτες έκαναν πρόσφατα σιωπηλή πορεία με το σύνθημα: «Θα μπορούσε να είναι το δικό σου παιδί». Και «έπεται και συνέχεια», όπως λένε.
Στην αρχή θα είναι λίγοι σε μια σιωπηλή πορεία. Μετά θα γίνουν πολλοί. Και θα πάψουν να είναι βουβοί. Θα νιώσουν, χωρίς να βιώσουν, το τίμημα της βίας. Και τότε θα πείσουν και θα πειστούν ότι η βία δεν είναι παλληκαριά, είναι σπατάλη.
Αυτές τις μέρες δημοσιεύτηκαν στον ρεθυμνιώτικο τύπο αποσπάσματα από το πόρισμα της ΕΔΕ για την περσινή επιχείρηση (05/11/07) στα Ζωνιανά. Μια επιχείρηση – φιάσκο, που τότε είχε «συγκλονίσει» τους πάντες.
(Σ’ εκείνη την επιχείρηση τρυματίστηκε ανεπανόρθωτα ο ειδικός φρουρός Στάθης Λαζαρίδης. Από τότε είναι σε καταστολή. Ήταν μόνο η αρχή σ’ ένα ανεπανάληπτο γαϊτανάκι βίας τον τελευταίο χρόνο.)
Τι λέει όμως η ΕΔΕ, έναν χρόνο μετά;
Καταλογίζει σοβαρότατες ευθύνες στον τότε Γενικό Αστυνομικό Διευθυντή Περιφέρειας Κρήτης και στους δυο αξιωματικούς – επικεφαλής της επιχείρησης. Αναφέρει σωρεία λαθών. Όποιος θέλει, μπορεί να τα διαβάσει στο πολύ καλό blog της δημοσιογράφου Πόπης Παπαδάκη (Ρεθεμνιώτικα Νέα).
Δυο πράγματα δεν περνούν απαρατήρητα σήμερα:
Πρώτον, αμέσως μετά το φιάσκο ο τότε Γενικός Αστυνομικός Διευθυντής Περιφέρειας Κρήτης αποστρατεύτηκε. Σήμερα διδάσκει (!) το μάθημα της «Αστυνομικής Πρακτικής» στη Σχολή Αξιωματικών της ΕΛΑΣ.
Δεύτερον, στο Ρέθυμνο οργιάζουν πια οι φήμες για «προσυμφωνημένη» επιχείρηση, ώστε να εκτονωθεί το κλίμα της εποχής. Πολλοί λένε ότι είχε γίνει συμφωνία «κυρίων» για κατ’ οίκον έρευνες, οι οποίες θα ήταν άκαρπες.
Έτσι αφενός θα αποδεικνυόταν η «πυγμή» της αστυνομίας και κανείς δε θα ξαναμιλούσε για άβατο, αφετέρου οι κακοποιοί θα συνέχιζαν ανενόχλητοι τη δράση τους. Κάτι φαίνεται πως χάλασε όμως την τελευταία στιγμή.
Η εγκληματικότητα στην Κρήτη δεν είναι ένα απλό ζήτημα. Δεν περιγράφεται σε μερικές παραγράφους. Δε λύνεται με λέξεις από ένα πληκτρολόγιο. Δεν αντιμετωπίζεται με ευχές.
Όσο υπάρχει πολιτική κάλυψη και μακροχρόνιες σχέσεις αλληλεξάρτησης, τόσο το πρόβλημα θα μεγαλώνει. Όσο δεν προβάλλονται θετικά πρότυπα και δε δίνονται κίνητρα για υγιή επιχειρηματικότητα, τόσο η βία θα γεννάει θύματα.
Στη βία όμως, όλοι είναι θύματα. Και εκείνοι που σκοτώνονται και εκείνοι που σκοτώνουν. Άρα το ζητούμενο δεν είναι μόνο να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι θύτες. Το ζητούμενο είναι πώς θα υπερβούμε την κουλτούρα της βεντέτας.
Το αίμα βράζει στην Κρήτη! Αν δοθεί διέξοδος για παραγωγικές δράσεις στην ενεργητικότητα των Κρητικών, αυτός ο ηλεκτρισμός θα φτιάξει σπουδαία πράγματα. Δεν είναι εύκολο, αλλά σίγουρα γίνεται!
Ήδη άρχισαν να οργανώνονται στο Ρέθυμνο λαϊκές συγκεντρώσεις ενάντια στην εγκληματικότητα. Οι πολίτες έκαναν πρόσφατα σιωπηλή πορεία με το σύνθημα: «Θα μπορούσε να είναι το δικό σου παιδί». Και «έπεται και συνέχεια», όπως λένε.
Στην αρχή θα είναι λίγοι σε μια σιωπηλή πορεία. Μετά θα γίνουν πολλοί. Και θα πάψουν να είναι βουβοί. Θα νιώσουν, χωρίς να βιώσουν, το τίμημα της βίας. Και τότε θα πείσουν και θα πειστούν ότι η βία δεν είναι παλληκαριά, είναι σπατάλη.
Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008
Η μαία, το επίδομα κι η άδεια
Στην Ελλάδα η φοροδιαφυγή θεωρείται τεκμήριο εξυπνάδας. Ταχύρυθμα μαθήματα φοροδιαφυγής παραδίδουν όλοι: από έναν φίλο, μέχρι έναν υπουργό.
Σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, αντίθετα, αν πεις ότι ξέρεις να φοροδιαφεύγεις είναι πιο πιθανό να σε καταγγείλουν, παρά να παραδειγματιστούν. Γιατί άραγε;
Ας δούμε 3 παραδείγματα:
Έστω ότι εργάζεσαι στην Ολλανδία κι αποκτάς παιδί. Το κράτος στέλνει στο σπίτι μαία! Η οποία τους πρώτους μήνες φροντίζει το παιδί, κάνει τα ψώνια της οικογένειας και βοηθάει στο νοικοκυριό. Κι όλ’ αυτά εντελώς δωρεάν.
Έστω τώρα ότι κάνεις παιδί στη Φινλανδία. Το κράτος εκεί επιδοτεί κάθε οικογένεια με €600 τον μήνα για κάθε παιδί που αποκτάει, μέχρι αυτό να συμπληρώσει το 3ο έτος της ηλικίας του (€21.600 σε μια 3ετία).
Έστω, τέλος, ότι γεννάς στη Σουηδία. Νοσηλεύεσαι σε δημόσιο νοσοκομείο, με κόστος νοσηλείας 5,80 €/μέρα. Κατόπιν, παρέχεται στους 2 γονείς αθροιστικά 15 μήνες άδεια, μετ’ αποδοχών, για τη φροντίδα του παιδιού.
Υπάρχουν δεκάδες παρόμοια παραδείγματα. Τι δείχνουν;
Ότι σε πολλά κράτη παράγουν κοινωνική πολιτική, επειδή έχουν φορολογική δικαιοσύνη. Εισπράττουν δίκαια και κατανέμουν δίκαια, δηλαδή.
Εκεί «Κοινωνική Πολιτική» σημαίνει εξασφάλιση παροχών για όλους.
Εδώ η «κοινωνική προσφορά» της (εκάστοτε) εξουσίας είναι ο διορισμός των ημετέρων αφισοκολλητών.
Εκεί οι πολίτες ξέρουν πως αν οι ίδιοι δεν πληρώσουν τους φόρους τους, το κράτος δε θα έχει χρήματα για να χρηματοδοτήσει την κοινωνική του πολιτική.
Εδώ τα εισοδήματα ενός μικρομεσαίου δεν αρκούν για το απαραίτητο «φακελάκι» της καισαρικής, τα γάλατα του μήνα και την κυρία που κρατάει το παιδί.
Εκεί η ευθύνη είναι ατομική και το όφελος συλλογικό. Οι πολίτες έχουν πειστεί ότι όλοι φορολογούνται για το κοινό καλό.
Εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: η ευθύνη είναι συλλογική και το όφελος ατομικό. Όταν κάτι δεν πάει καλά, φταίμε όλοι. Στα κέρδη όμως ο καθένας είναι μόνος του...
Είναι βέβαιο ότι οι οργανωμένες κοινωνικές παροχές θα φέρουν κι εδώ συλλογικό όφελος. Ομαδοποιώντας τα κόστη που όλοι κάνουμε μεμονωμένα, θα έχουμε σημαντικές οικονομίες κλίμακος. Περισσότερο θα ωφεληθούν οι ανίσχυροι.
Όμως οι κοινωνικές παροχές χρειάζονται έσοδα και τα έσοδα προϋποθέτουν εμπιστοσύνη από τους πολίτες.
Πώς όμως να αξιώσεις εδώ εμπιστοσύνη; Όταν με τους φόρους κατασκευάζονται ακίνητα που χαρίζονται σε παπάδες; Όταν το κράτος χρηματοδοτεί απλόχερα μόνο την κρίση των ισχυρών; Όταν οι ανεξάρτητες αρχές ξηλώνονται, επειδή ελέγχουν;
Έχουμε τις ίδιες ακριβώς ανάγκες με τους υπόλοιπους λαούς. Δεν είμαστε ούτε χειρότεροι άνθρωποι, ούτε πιο πονηροί.
Όμως το κράτος εδώ είναι ανίκανο να επιβάλλει κανόνες κι η κρατική εξουσία θεωρείται λάφυρο. Γι’ αυτό όλοι θέλουν να γίνουν πειρατές!
Σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, αντίθετα, αν πεις ότι ξέρεις να φοροδιαφεύγεις είναι πιο πιθανό να σε καταγγείλουν, παρά να παραδειγματιστούν. Γιατί άραγε;
Ας δούμε 3 παραδείγματα:
Έστω ότι εργάζεσαι στην Ολλανδία κι αποκτάς παιδί. Το κράτος στέλνει στο σπίτι μαία! Η οποία τους πρώτους μήνες φροντίζει το παιδί, κάνει τα ψώνια της οικογένειας και βοηθάει στο νοικοκυριό. Κι όλ’ αυτά εντελώς δωρεάν.
Έστω τώρα ότι κάνεις παιδί στη Φινλανδία. Το κράτος εκεί επιδοτεί κάθε οικογένεια με €600 τον μήνα για κάθε παιδί που αποκτάει, μέχρι αυτό να συμπληρώσει το 3ο έτος της ηλικίας του (€21.600 σε μια 3ετία).
Έστω, τέλος, ότι γεννάς στη Σουηδία. Νοσηλεύεσαι σε δημόσιο νοσοκομείο, με κόστος νοσηλείας 5,80 €/μέρα. Κατόπιν, παρέχεται στους 2 γονείς αθροιστικά 15 μήνες άδεια, μετ’ αποδοχών, για τη φροντίδα του παιδιού.
Υπάρχουν δεκάδες παρόμοια παραδείγματα. Τι δείχνουν;
Ότι σε πολλά κράτη παράγουν κοινωνική πολιτική, επειδή έχουν φορολογική δικαιοσύνη. Εισπράττουν δίκαια και κατανέμουν δίκαια, δηλαδή.
Εκεί «Κοινωνική Πολιτική» σημαίνει εξασφάλιση παροχών για όλους.
Εδώ η «κοινωνική προσφορά» της (εκάστοτε) εξουσίας είναι ο διορισμός των ημετέρων αφισοκολλητών.
Εκεί οι πολίτες ξέρουν πως αν οι ίδιοι δεν πληρώσουν τους φόρους τους, το κράτος δε θα έχει χρήματα για να χρηματοδοτήσει την κοινωνική του πολιτική.
Εδώ τα εισοδήματα ενός μικρομεσαίου δεν αρκούν για το απαραίτητο «φακελάκι» της καισαρικής, τα γάλατα του μήνα και την κυρία που κρατάει το παιδί.
Εκεί η ευθύνη είναι ατομική και το όφελος συλλογικό. Οι πολίτες έχουν πειστεί ότι όλοι φορολογούνται για το κοινό καλό.
Εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: η ευθύνη είναι συλλογική και το όφελος ατομικό. Όταν κάτι δεν πάει καλά, φταίμε όλοι. Στα κέρδη όμως ο καθένας είναι μόνος του...
Είναι βέβαιο ότι οι οργανωμένες κοινωνικές παροχές θα φέρουν κι εδώ συλλογικό όφελος. Ομαδοποιώντας τα κόστη που όλοι κάνουμε μεμονωμένα, θα έχουμε σημαντικές οικονομίες κλίμακος. Περισσότερο θα ωφεληθούν οι ανίσχυροι.
Όμως οι κοινωνικές παροχές χρειάζονται έσοδα και τα έσοδα προϋποθέτουν εμπιστοσύνη από τους πολίτες.
Πώς όμως να αξιώσεις εδώ εμπιστοσύνη; Όταν με τους φόρους κατασκευάζονται ακίνητα που χαρίζονται σε παπάδες; Όταν το κράτος χρηματοδοτεί απλόχερα μόνο την κρίση των ισχυρών; Όταν οι ανεξάρτητες αρχές ξηλώνονται, επειδή ελέγχουν;
Έχουμε τις ίδιες ακριβώς ανάγκες με τους υπόλοιπους λαούς. Δεν είμαστε ούτε χειρότεροι άνθρωποι, ούτε πιο πονηροί.
Όμως το κράτος εδώ είναι ανίκανο να επιβάλλει κανόνες κι η κρατική εξουσία θεωρείται λάφυρο. Γι’ αυτό όλοι θέλουν να γίνουν πειρατές!
Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008
Ήτανε 2, ήτανε 3, είμαστε 1013;
Επιστρέφοντας και φέτος απ’ την πορεία του Πολυτεχνείου, νιώθεις ότι έχεις πολλά να πεις.
Για όλες τις οικογένειες που είδες 3 μέρες ν’ αφήνουν ήσυχα ένα λουλούδι σ’ εκείνο το θλιμμένο μπρούτζινο κεφάλι.
Για όλα τα μικρά παιδιά που είδες ν’ ακουμπούν (χωρίς τυμπανοκρουσίες) ένα σημείωμα σ’ εκείνη τη μισοκατεστραμμένη πόρτα.
Για τις βουβές μητέρες που κάθε χρόνο επιμελούνται την πιο ζεστή παρουσίαση των νεκρών και βασανισμένων της δικτατορίας.
Νιώθεις ότι το αίμα σ’ αυτήν τη σημαία δεν είναι ντεκόρ.
Ακούς ακόμα, ανάμεσα στις ψαλμωδίες του Ξυλούρη, τις φωνές εκείνων των παιδιών, εκείνου του Νοέμβρη: «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία».
Τα παιδιά που έβλεπαν το τανκ να έρχεται, αλλά γατζώθηκαν στην πόρτα, αντί να φύγουν, ήταν λίγα. Για να μπορούμε όλοι εμείς σήμερα να κάνουμε καλλιστεία δημοκρατικότητας.
Γι’ αυτό θέλοντας να πεις όλα όσα νιώθεις, καταλήγεις ότι το μόνο που αξίζει στη μνήμη του Αγώνα εκείνων των ολίγων δεν είναι τα λόγια, αλλά η σιωπή.
Ναι, η πορεία του Πολυτεχνείου δε χρειάζεται συνθήματα. Δε χρειάζεται καν μαζική συμμετοχή. Αν δεν το αισθάνεσαι ή αν δεν μπορείς ν’ αντέξεις 3 ώρες τη βροχή, καλύτερα κάτσε σπίτι σου.
Τώρα όμως που η σκυτάλη περνάει απ' τη γενιά που γέννησε το Πολυτεχνείο στην επόμενη γενιά, το νιώθεις έντονα:
Η 17η Νοεμβρίου δεν είναι ημερήσιο μνημόσυνο, είναι μνήμη διαρκής. Δεν είναι ένα κερί που κάθε χρόνο λιώνει, είναι πυξίδα.
Για όλες τις οικογένειες που είδες 3 μέρες ν’ αφήνουν ήσυχα ένα λουλούδι σ’ εκείνο το θλιμμένο μπρούτζινο κεφάλι.
Για όλα τα μικρά παιδιά που είδες ν’ ακουμπούν (χωρίς τυμπανοκρουσίες) ένα σημείωμα σ’ εκείνη τη μισοκατεστραμμένη πόρτα.
Για τις βουβές μητέρες που κάθε χρόνο επιμελούνται την πιο ζεστή παρουσίαση των νεκρών και βασανισμένων της δικτατορίας.
Νιώθεις ότι το αίμα σ’ αυτήν τη σημαία δεν είναι ντεκόρ.
Ακούς ακόμα, ανάμεσα στις ψαλμωδίες του Ξυλούρη, τις φωνές εκείνων των παιδιών, εκείνου του Νοέμβρη: «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία».
Τα παιδιά που έβλεπαν το τανκ να έρχεται, αλλά γατζώθηκαν στην πόρτα, αντί να φύγουν, ήταν λίγα. Για να μπορούμε όλοι εμείς σήμερα να κάνουμε καλλιστεία δημοκρατικότητας.
Γι’ αυτό θέλοντας να πεις όλα όσα νιώθεις, καταλήγεις ότι το μόνο που αξίζει στη μνήμη του Αγώνα εκείνων των ολίγων δεν είναι τα λόγια, αλλά η σιωπή.
Ναι, η πορεία του Πολυτεχνείου δε χρειάζεται συνθήματα. Δε χρειάζεται καν μαζική συμμετοχή. Αν δεν το αισθάνεσαι ή αν δεν μπορείς ν’ αντέξεις 3 ώρες τη βροχή, καλύτερα κάτσε σπίτι σου.
Τώρα όμως που η σκυτάλη περνάει απ' τη γενιά που γέννησε το Πολυτεχνείο στην επόμενη γενιά, το νιώθεις έντονα:
Η 17η Νοεμβρίου δεν είναι ημερήσιο μνημόσυνο, είναι μνήμη διαρκής. Δεν είναι ένα κερί που κάθε χρόνο λιώνει, είναι πυξίδα.
Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008
Λόγια ψεύτικα
Τα τελευταία χρόνια ζούμε την περίφημη «επανίδρυση του κράτους». Σίγουρα δεν είναι εύκολο να αλλάξουν οι παθογένειες δεκαετιών. Είναι όμως πολύ εύκολο να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα!
Οι δημόσιες υπηρεσίες έχουν γεμίσει πανό με συνθήματα: «Πρώτα ο πολίτης», «Στην υπηρεσία του πολίτη!!!» κι άλλα τέτοια. Τι σημαίνει όμως τελικά «πρώτα ο πολίτης»;
Παράδειγμα: Για την έκδοση μιας οικοδομικής άδειας απαιτούνται πληρωμές σε 3 διαφορετικά σημεία: οι αμοιβές των μηχανικών καταβάλλονται στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, η προκαταβολή των ενσήμων του ΙΚΑ πληρώνεται στο υποκατάστημα του ΙΚΑ του έργου και οι πληρωμές των φόρων καταβάλλονται στις Εφορίες μηχανικών και ιδιοκτήτη.
Πόσες από αυτές τις πληρωμές γίνονται σήμερα ηλεκτρονικά;
Η απάντηση (δυστυχώς) δεν εκπλήσσει κανέναν: καμία!
Ναι, στην Ελλάδα του 2008, καμία απ’ αυτές τις πληρωμές δεν μπορεί να γίνει μέσω Ίντερνετ!
Όμως υπάρχουν και χειρότερα: η πληρωμή του κάθε φόρου πρέπει να γίνει μόνο στη ΔΟΥ του κάθε μηχανικού. Λεπτομέρειες θα πει κάποιος...
Κι όμως, έως πρόσφατα όλες οι ΔΟΥ μπορούσαν να κόβουν γραμμάτιο συμψηφισμού. Έτσι ο ιδιοκτήτης ενός έργου πήγαινε σε μια οποιαδήποτε Εφορία και πλήρωνε τον φόρο για όλους τους μηχανικούς του.
Πριν 2 χρόνια όμως αυτό καταργήθηκε! Έτσι σήμερα, για κάθε οικοδομικό έργο, απαιτείται σαφάρι μέσα στην Αθήνα, ώστε να πληρωθούν όλοι οι φόροι των μηχανικών στις διάφορες ΔΟΥ.
Ειδικά για τους μηχανικούς που εργάζονται σε τόπο μακριά από την έδρα τους χρειάζεται μετάβαση στον τόπο της έδρας τους, για να προκαταβληθεί ο φόρος τους στο κράτος!
Παραβλέπουμε το αξίωμα ότι εκείνος που εισπράττει (κράτος) πρέπει να εξυπηρετεί εκείνον που πληρώνει (πολίτης).
Παραβλέπουμε το ότι καμία πληρωμή δεν υποστηρίζεται ηλεκτρονικά στην Ελλάδα των συνθημάτων («πρώτα ο πολίτης») και των απωθημένων (e-government).
Παραβλέπουμε την άρνηση του κράτους να θεωρήσει τις Εφορίες όλης της χώρας ενιαία διοικητική οντότητα.
Παραβλέπουμε ακόμα και την αδικαιολόγητη κατάργηση ενός εξυπηρετικού μέτρου.
Εκείνο όμως που δεν περνάει με τίποτα απαρατήρητο είναι η δικαιολογία των διευθυντών μιας ΔΟΥ, όταν τους επισημαίνεις τα αυτονόητα:
«Σωστό είναι το μέτρο, κύριε. Γιατί δηλαδή εγώ να κόβω γραμμάτιο συμψηφισμού για τη ΔΟΥ Αγίας Παρασκευής; Για να κάθονται εκείνοι και να δουλεύουμε εμείς;»
Αυτή, όπως και δεκάδες άλλες ιστορίες καθημερινής γραφειοκρατικής τρέλας, φοβάμαι ότι θα υπάρχουν για πολύ καιρό ακόμα.
Σίγουρα πάντως θα υπάρχουν όσο οι πολιτικοί κάνουν νόμο την εξουσία του γκισέ. Όσο παράγουν ένα κράτος χωρίς κίνητρα και έλεγχο για τους κρατικούς λειτουργούς. Όσο προσπαθούν μόνο με πανό να μας πείσουν ότι σέβονται τον χρόνο μας!
Οι δημόσιες υπηρεσίες έχουν γεμίσει πανό με συνθήματα: «Πρώτα ο πολίτης», «Στην υπηρεσία του πολίτη!!!» κι άλλα τέτοια. Τι σημαίνει όμως τελικά «πρώτα ο πολίτης»;
Παράδειγμα: Για την έκδοση μιας οικοδομικής άδειας απαιτούνται πληρωμές σε 3 διαφορετικά σημεία: οι αμοιβές των μηχανικών καταβάλλονται στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, η προκαταβολή των ενσήμων του ΙΚΑ πληρώνεται στο υποκατάστημα του ΙΚΑ του έργου και οι πληρωμές των φόρων καταβάλλονται στις Εφορίες μηχανικών και ιδιοκτήτη.
Πόσες από αυτές τις πληρωμές γίνονται σήμερα ηλεκτρονικά;
Η απάντηση (δυστυχώς) δεν εκπλήσσει κανέναν: καμία!
Ναι, στην Ελλάδα του 2008, καμία απ’ αυτές τις πληρωμές δεν μπορεί να γίνει μέσω Ίντερνετ!
Όμως υπάρχουν και χειρότερα: η πληρωμή του κάθε φόρου πρέπει να γίνει μόνο στη ΔΟΥ του κάθε μηχανικού. Λεπτομέρειες θα πει κάποιος...
Κι όμως, έως πρόσφατα όλες οι ΔΟΥ μπορούσαν να κόβουν γραμμάτιο συμψηφισμού. Έτσι ο ιδιοκτήτης ενός έργου πήγαινε σε μια οποιαδήποτε Εφορία και πλήρωνε τον φόρο για όλους τους μηχανικούς του.
Πριν 2 χρόνια όμως αυτό καταργήθηκε! Έτσι σήμερα, για κάθε οικοδομικό έργο, απαιτείται σαφάρι μέσα στην Αθήνα, ώστε να πληρωθούν όλοι οι φόροι των μηχανικών στις διάφορες ΔΟΥ.
Ειδικά για τους μηχανικούς που εργάζονται σε τόπο μακριά από την έδρα τους χρειάζεται μετάβαση στον τόπο της έδρας τους, για να προκαταβληθεί ο φόρος τους στο κράτος!
Παραβλέπουμε το αξίωμα ότι εκείνος που εισπράττει (κράτος) πρέπει να εξυπηρετεί εκείνον που πληρώνει (πολίτης).
Παραβλέπουμε το ότι καμία πληρωμή δεν υποστηρίζεται ηλεκτρονικά στην Ελλάδα των συνθημάτων («πρώτα ο πολίτης») και των απωθημένων (e-government).
Παραβλέπουμε την άρνηση του κράτους να θεωρήσει τις Εφορίες όλης της χώρας ενιαία διοικητική οντότητα.
Παραβλέπουμε ακόμα και την αδικαιολόγητη κατάργηση ενός εξυπηρετικού μέτρου.
Εκείνο όμως που δεν περνάει με τίποτα απαρατήρητο είναι η δικαιολογία των διευθυντών μιας ΔΟΥ, όταν τους επισημαίνεις τα αυτονόητα:
«Σωστό είναι το μέτρο, κύριε. Γιατί δηλαδή εγώ να κόβω γραμμάτιο συμψηφισμού για τη ΔΟΥ Αγίας Παρασκευής; Για να κάθονται εκείνοι και να δουλεύουμε εμείς;»
Αυτή, όπως και δεκάδες άλλες ιστορίες καθημερινής γραφειοκρατικής τρέλας, φοβάμαι ότι θα υπάρχουν για πολύ καιρό ακόμα.
Σίγουρα πάντως θα υπάρχουν όσο οι πολιτικοί κάνουν νόμο την εξουσία του γκισέ. Όσο παράγουν ένα κράτος χωρίς κίνητρα και έλεγχο για τους κρατικούς λειτουργούς. Όσο προσπαθούν μόνο με πανό να μας πείσουν ότι σέβονται τον χρόνο μας!
Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008
Obama effect
Να ‘χαμ’ ένα βασιλιά
για να μας θαμπώνει
με λειρί στο κούτελο
και φωνή τρομπόνι
Βλέποντας την Obamania ν’ απλώνεται σ’ όλον τον πλανήτη, θυμήθηκα αυτούς τους στίχους του Κώστα Βάρναλη (από το ποίημα «Ο Τρελός» της συλλογής «Σκλάβοι Πολιορκημένοι», 1927).
Δεν ξέρω αν αύριο ο Dow Jones θα δείξει νευρικότητα ή θα ενθουσιαστεί.
Δεν ξέρω αν η πρόσφατη κρίση ήταν προεκλογικό τέχνασμα ή πραγματικότητα.
Δεν ξέρω καν αν η Αμερική θα σταματήσει πια να παράγει πολέμους.
Εκείνο όμως που είδα σήμερα το πρωί στο εργοτάξιο, στα παιδιά που μάχονται κάθε μέρα για το μεροκάματο, μου αρκεί.
Ήταν αυτό το διαρκές χαμόγελο στα μάτια των μελαμψών καλουπατζήδων που έδειχνε πως η νίκη του Μπαράκ Ομπάμα δεν ήταν απλώς μια αλλαγή πολιτικού σκηνικού. Ήταν κάτι παραπάνω.
Τη στιγμή που αυτός ο καλογυμνασμένος αφροαμερικάνος ανακηρυσσόταν Πρόεδρος των ΗΠΑ, εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλον τον κόσμο ένιωσαν ελεύθεροι.
Ένιωσαν (έστω και στιγμιαία) να γλιτώνουν από ένα εκ γενετής στίγμα: όχι του διαφορετικού, αλλά του «κατώτερου».
Η σαρωτική νίκη του Ομπάμα κι η προσωπική του αύρα προκαλούν σήμερα αναμφίβολα σ’ όλον τον κόσμο μια τεράστια προσδοκία. Η παντοδυναμία του ωστόσο είναι ευχή και κατάρα.
Όλοι ευχόμαστε ο Ομπάμα να φέρει πράγματι Αλλαγή στη νοοτροπία και στις πρακτικές των Αμερικάνων. Να μη μετατραπεί σε Δούρειο Ίππο ενός συστήματος που πνέει τα λοίσθια και χρειάζεται επειγόντως έναν «βασιλιά που θαμπώνει».
Όλοι θέλουμε να γίνει σύμβολο κι όχι καρικατούρα. Ένα σύμβολο ενάντια σε κάθε είδους διακρίσεις και ανισότητες. Διψάμε να δούμε την ανθρώπινη διάσταση να επισκιάζει το «πολιτικώς ορθόν».
Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο πλανήτης γλιτώνει επιτέλους από έναν άνθρωπο που επί 8 χρόνια βύθισε την Αμερική και τον κόσμο ολόκληρο σ’ ένα αδιέξοδο (και πολυέξοδο) κυνήγι μαγισσών, σε μια απύθμενη τρομολαγνεία.
Μοιάζει ο Μπους (κι ο επίδοξος διάδοχός του ο Μακέιν) να είχαν διαβάσει μόνο το τέλος του «Τρελού»:
Να ‘χαμ’ ένα βασιλιά
δράκο με χοντρό λαιμό,
σέρτικο κι αράθυμο
για να κάνει πόλεμο.
για να μας θαμπώνει
με λειρί στο κούτελο
και φωνή τρομπόνι
Βλέποντας την Obamania ν’ απλώνεται σ’ όλον τον πλανήτη, θυμήθηκα αυτούς τους στίχους του Κώστα Βάρναλη (από το ποίημα «Ο Τρελός» της συλλογής «Σκλάβοι Πολιορκημένοι», 1927).
Δεν ξέρω αν αύριο ο Dow Jones θα δείξει νευρικότητα ή θα ενθουσιαστεί.
Δεν ξέρω αν η πρόσφατη κρίση ήταν προεκλογικό τέχνασμα ή πραγματικότητα.
Δεν ξέρω καν αν η Αμερική θα σταματήσει πια να παράγει πολέμους.
Εκείνο όμως που είδα σήμερα το πρωί στο εργοτάξιο, στα παιδιά που μάχονται κάθε μέρα για το μεροκάματο, μου αρκεί.
Ήταν αυτό το διαρκές χαμόγελο στα μάτια των μελαμψών καλουπατζήδων που έδειχνε πως η νίκη του Μπαράκ Ομπάμα δεν ήταν απλώς μια αλλαγή πολιτικού σκηνικού. Ήταν κάτι παραπάνω.
Τη στιγμή που αυτός ο καλογυμνασμένος αφροαμερικάνος ανακηρυσσόταν Πρόεδρος των ΗΠΑ, εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλον τον κόσμο ένιωσαν ελεύθεροι.
Ένιωσαν (έστω και στιγμιαία) να γλιτώνουν από ένα εκ γενετής στίγμα: όχι του διαφορετικού, αλλά του «κατώτερου».
Η σαρωτική νίκη του Ομπάμα κι η προσωπική του αύρα προκαλούν σήμερα αναμφίβολα σ’ όλον τον κόσμο μια τεράστια προσδοκία. Η παντοδυναμία του ωστόσο είναι ευχή και κατάρα.
Όλοι ευχόμαστε ο Ομπάμα να φέρει πράγματι Αλλαγή στη νοοτροπία και στις πρακτικές των Αμερικάνων. Να μη μετατραπεί σε Δούρειο Ίππο ενός συστήματος που πνέει τα λοίσθια και χρειάζεται επειγόντως έναν «βασιλιά που θαμπώνει».
Όλοι θέλουμε να γίνει σύμβολο κι όχι καρικατούρα. Ένα σύμβολο ενάντια σε κάθε είδους διακρίσεις και ανισότητες. Διψάμε να δούμε την ανθρώπινη διάσταση να επισκιάζει το «πολιτικώς ορθόν».
Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο πλανήτης γλιτώνει επιτέλους από έναν άνθρωπο που επί 8 χρόνια βύθισε την Αμερική και τον κόσμο ολόκληρο σ’ ένα αδιέξοδο (και πολυέξοδο) κυνήγι μαγισσών, σε μια απύθμενη τρομολαγνεία.
Μοιάζει ο Μπους (κι ο επίδοξος διάδοχός του ο Μακέιν) να είχαν διαβάσει μόνο το τέλος του «Τρελού»:
Να ‘χαμ’ ένα βασιλιά
δράκο με χοντρό λαιμό,
σέρτικο κι αράθυμο
για να κάνει πόλεμο.
Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008
Μόνοι στα κέρδη, μαζί στις ζημιές
Τις τελευταίες εβδομάδες οι κυβερνήσεις όλου του κόσμου συμμετέχουν σ’ έναν άτυπο πλειστηριασμό:
Ποιος θα δώσει τα περισσότερα στις τράπεζες;
Η ελληνική κυβέρνηση είναι από τις πρωτοπόρες: πρώτη σε όλη την Ευρώπη ανακοίνωσε την εγγύηση των τραπεζικών καταθέσεων. Κι ήταν από τις πρώτες παγκοσμίως που σε χρόνο dt ετοίμασε σχέδιο παροχής εγγυήσεων προς τις τράπεζες, ύψους 28 Δισεκατομμυρίων Ευρώ!
Σίγουρα κανείς δεν θέλει να καταρρεύσουν οι τράπεζες, όλοι εκεί έχουν τις οικονομίες τους. Αλλά δεν παύουν κι αυτές να είναι επιχειρήσεις. Όπως τόσες άλλες εταιρίες στην Ελλάδα. Άλλοτε έχουν (υπέρογκα) κέρδη κι άλλοτε περνούν δυσκολίες. Αναρωτιέται λοιπόν ο απλός πολίτης:
Γιατί οι ισχυροί είναι καπιταλιστές όταν κερδίζουν και κρατικιστές όταν χάνουν;
Πώς είναι δυνατόν το κράτος (δηλαδή οι πολίτες) να εγγυώνται ότι θα ξαναπληρώσουν για να καλύψουν τις καταθέσεις τους, αν μια τράπεζα τις χάσει;
Αλήθεια, αν ένα ταξιδιωτικό γραφείο χρεωκοπήσει, το κράτος θ’ αναλάβει να οργανώσει ταξίδια στις Μαλδίβες σε όσους είχαν δώσει προκαταβολή;
Αν ένα πολυκατάστημα κλείσει, το κράτος θ’ αναλάβει να παραδώσει μαχαιροπίρουνα και κηροπήγια σε όσους είχαν ανοίξει σ’ αυτό λίστα γάμου;
Αν ένας έμπορος ή ένας ελεύθερος επαγγελματίας δεν έχει ρευστότητα, μπορεί το κράτος να του παρέχει απεριόριστη κάλυψη για να κάνει όσα ανοίγματα θέλει;
Αν ένας δανειολήπτης δεν πληρώσει μια δόση, μπορεί το κράτος να καλύψει το χρέος στον δανειστή, μέχρι να βρει χρήματα αυτός που χρωστάει;
Το πρόβλημα δηλαδή δεν είναι η στήριξη του τραπεζικού συστήματος. Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως υπάρχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά: οι ισχυροί είναι πάντοτε θωρακισμένοι, ενώ οι ανίσχυροι είναι πάντα ευάλωτοι.
Το κράτος παρέχει σήμερα εγγύηση ρευστότητας σε όλες ανεξαιρέτως τις τράπεζες, χωρίς σαφείς κανόνες και χωρίς κανένα αντάλλαγμα! Μοιράζει στην πράξη άφθονο δημόσιο χρήμα με πλήρη αδιαφάνεια σε μερικές εύπορες επιχειρήσεις, ενώ υπόσχεται στα λόγια μελλοντική βοήθεια για όλους τους υπόλοιπους.
Κάνει τις τράπεζες μεσίτες στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής, καθώς η εγγυοδοσία στις τράπεζες παρουσιάζεται σαν κοινωνική επένδυση!
Ποιος θα δώσει τα περισσότερα στις τράπεζες;
Η ελληνική κυβέρνηση είναι από τις πρωτοπόρες: πρώτη σε όλη την Ευρώπη ανακοίνωσε την εγγύηση των τραπεζικών καταθέσεων. Κι ήταν από τις πρώτες παγκοσμίως που σε χρόνο dt ετοίμασε σχέδιο παροχής εγγυήσεων προς τις τράπεζες, ύψους 28 Δισεκατομμυρίων Ευρώ!
Σίγουρα κανείς δεν θέλει να καταρρεύσουν οι τράπεζες, όλοι εκεί έχουν τις οικονομίες τους. Αλλά δεν παύουν κι αυτές να είναι επιχειρήσεις. Όπως τόσες άλλες εταιρίες στην Ελλάδα. Άλλοτε έχουν (υπέρογκα) κέρδη κι άλλοτε περνούν δυσκολίες. Αναρωτιέται λοιπόν ο απλός πολίτης:
Γιατί οι ισχυροί είναι καπιταλιστές όταν κερδίζουν και κρατικιστές όταν χάνουν;
Πώς είναι δυνατόν το κράτος (δηλαδή οι πολίτες) να εγγυώνται ότι θα ξαναπληρώσουν για να καλύψουν τις καταθέσεις τους, αν μια τράπεζα τις χάσει;
Αλήθεια, αν ένα ταξιδιωτικό γραφείο χρεωκοπήσει, το κράτος θ’ αναλάβει να οργανώσει ταξίδια στις Μαλδίβες σε όσους είχαν δώσει προκαταβολή;
Αν ένα πολυκατάστημα κλείσει, το κράτος θ’ αναλάβει να παραδώσει μαχαιροπίρουνα και κηροπήγια σε όσους είχαν ανοίξει σ’ αυτό λίστα γάμου;
Αν ένας έμπορος ή ένας ελεύθερος επαγγελματίας δεν έχει ρευστότητα, μπορεί το κράτος να του παρέχει απεριόριστη κάλυψη για να κάνει όσα ανοίγματα θέλει;
Αν ένας δανειολήπτης δεν πληρώσει μια δόση, μπορεί το κράτος να καλύψει το χρέος στον δανειστή, μέχρι να βρει χρήματα αυτός που χρωστάει;
Το πρόβλημα δηλαδή δεν είναι η στήριξη του τραπεζικού συστήματος. Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως υπάρχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά: οι ισχυροί είναι πάντοτε θωρακισμένοι, ενώ οι ανίσχυροι είναι πάντα ευάλωτοι.
Το κράτος παρέχει σήμερα εγγύηση ρευστότητας σε όλες ανεξαιρέτως τις τράπεζες, χωρίς σαφείς κανόνες και χωρίς κανένα αντάλλαγμα! Μοιράζει στην πράξη άφθονο δημόσιο χρήμα με πλήρη αδιαφάνεια σε μερικές εύπορες επιχειρήσεις, ενώ υπόσχεται στα λόγια μελλοντική βοήθεια για όλους τους υπόλοιπους.
Κάνει τις τράπεζες μεσίτες στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής, καθώς η εγγυοδοσία στις τράπεζες παρουσιάζεται σαν κοινωνική επένδυση!
Και παρόλο που το κράτος έχει τώρα μεγάλη διαπραγματευτική ικανότητα, δίνει πολλά χωρίς να παίρνει τίποτα! Κλείνει άρον-άρον τη μαύρη τρύπα που δημιούργησε το κυνήγι των βραχυπρόθεσμων στόχων, χωρίς να δίνει καμία απολύτως προοπτική για αλλαγή πορείας.
Με την ταχύτατη εκπόνηση του σχεδίου στήριξης ύψους 28 δις Ευρώ, το κράτος απέδειξε πως υπάρχουν εργαλεία αντιμετώπισης των κρίσεων. Από 'δω και στο εξής λοιπόν το ερώτημα δεν είναι αν μπορούν οι (εκάστοτε) κυβερνήσεις να στηρίξουν τον μικρομεσαίο. Το ερώτημα είναι αν θέλουν! Η αδράνεια είναι πια συνενοχή.
Οι ισχυροί είναι μόνοι τους στα κέρδη, αλλά στις ζημιές έχουν παρέα. Για όλους τους υπόλοιπους συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! Ως πότε;
Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008
Ναι ή όχι;
Εθιζόμαστε καθημερινά να λέμε «ναι» σε όλους και σε όλα. Κι όμως, μια φορά τον χρόνο γιορτάζουμε το «ΟΧΙ».
Από ανάγκη ή για ξεκάρφωμα;
Σήμερα η κριτική σκέψη δεν καλλιεργείται στα σχολεία, αλλά στα τηλεπαράθυρα. Μαζικά και εξ αποστάσεως, από «επαΐοντες» και «δημοσιογράφους».
Σήμερα οι πολίτες τείνουν να μην έχουν αποκρυσταλλωμένη άποψη για ένα θέμα, πριν ακούσουν τι λέει γι’ αυτό μια δημοσκόπηση.
(Είναι τέτοιες οι ενέσεις νωθρότητας, που ακόμα και την παγκοσμίως πρωτοφανή άρνηση της πλειοψηφίας να ψηφίσει στη Βουλή, αν βρεθούν 2 δημοσκοπήσεις και 3 δημοσιογράφοι να τη δικαιολογήσουν, πολλοί μπορεί να τη θεωρήσουν αυτονόητη!)
Σ’ αυτό το περιβάλλον, κάθε «όχι» θεωρείται ντροπή. Γι’ αυτό, μάθαμε να λέμε «δεν πειράζει».
Δεν πειράζει που οι δημόσιες υπηρεσίες υπολειτουργούν. Δεν πειράζει που οι μηνιαίες κρατικές προμήθειες στα νοσοκομεία και στα σχολεία εξαφανίζονται σε μια μέρα. Δεν πειράζει που το κράτος ευαισθητοποιείται μόνο όταν κινδυνεύουν οι ισχυροί.
Και καθόλου δε μας πειράζει που οι υπουργοί πλουτίζουν μέσα σε 4 μόλις χρόνια. Το θεωρούμε εθιμικό δίκαιο που δεν αλλάζει.
Πώς μπορούμε όμως να ξεφύγουμε απ’ αυτήν τη μοιρολατρία;
Η λύση είναι μια: όταν βλέπουμε ότι βρισκόμαστε σε αδιέξοδο, κάνουμε αναστροφή. Δεν κόβουμε απλώς ταχύτητα για να μη συγκρουστούμε με δύναμη στον τοίχο!
Και αλλαγή πορείας γίνεται μόνο αν αμφισβητήσουμε τις δομές που μας παρέδωσαν, ως αυτονόητες, οι προηγούμενες γενιές. Μόνο αν πάψουμε ν' ακολουθούμε άβουλα το πλήθος!
Αντί λοιπόν να ντρεπόμαστε, όταν αντιστεκόμαστε σε ανθρώπους και καταστάσεις που μας καταπιέζουν, ας μάθουμε να λέμε ΝΑΙ στα δύσκολα «Όχι» και ΟΧΙ στα εύκολα «Ναι».
Όσο πιο πολλοί το κάνουμε, τόσο πιο πολύ θα πετύχει!
Ίσως έτσι η μνήμη του «ΟΧΙ» γίνει διαρκής, όχι ημερήσια. Κι ίσως έτσι η 28η Οκτωβρίου γίνει πάλι σύμβολο κι όχι αργία.
Από ανάγκη ή για ξεκάρφωμα;
Σήμερα η κριτική σκέψη δεν καλλιεργείται στα σχολεία, αλλά στα τηλεπαράθυρα. Μαζικά και εξ αποστάσεως, από «επαΐοντες» και «δημοσιογράφους».
Σήμερα οι πολίτες τείνουν να μην έχουν αποκρυσταλλωμένη άποψη για ένα θέμα, πριν ακούσουν τι λέει γι’ αυτό μια δημοσκόπηση.
(Είναι τέτοιες οι ενέσεις νωθρότητας, που ακόμα και την παγκοσμίως πρωτοφανή άρνηση της πλειοψηφίας να ψηφίσει στη Βουλή, αν βρεθούν 2 δημοσκοπήσεις και 3 δημοσιογράφοι να τη δικαιολογήσουν, πολλοί μπορεί να τη θεωρήσουν αυτονόητη!)
Σ’ αυτό το περιβάλλον, κάθε «όχι» θεωρείται ντροπή. Γι’ αυτό, μάθαμε να λέμε «δεν πειράζει».
Δεν πειράζει που οι δημόσιες υπηρεσίες υπολειτουργούν. Δεν πειράζει που οι μηνιαίες κρατικές προμήθειες στα νοσοκομεία και στα σχολεία εξαφανίζονται σε μια μέρα. Δεν πειράζει που το κράτος ευαισθητοποιείται μόνο όταν κινδυνεύουν οι ισχυροί.
Και καθόλου δε μας πειράζει που οι υπουργοί πλουτίζουν μέσα σε 4 μόλις χρόνια. Το θεωρούμε εθιμικό δίκαιο που δεν αλλάζει.
Πώς μπορούμε όμως να ξεφύγουμε απ’ αυτήν τη μοιρολατρία;
Η λύση είναι μια: όταν βλέπουμε ότι βρισκόμαστε σε αδιέξοδο, κάνουμε αναστροφή. Δεν κόβουμε απλώς ταχύτητα για να μη συγκρουστούμε με δύναμη στον τοίχο!
Και αλλαγή πορείας γίνεται μόνο αν αμφισβητήσουμε τις δομές που μας παρέδωσαν, ως αυτονόητες, οι προηγούμενες γενιές. Μόνο αν πάψουμε ν' ακολουθούμε άβουλα το πλήθος!
Αντί λοιπόν να ντρεπόμαστε, όταν αντιστεκόμαστε σε ανθρώπους και καταστάσεις που μας καταπιέζουν, ας μάθουμε να λέμε ΝΑΙ στα δύσκολα «Όχι» και ΟΧΙ στα εύκολα «Ναι».
Όσο πιο πολλοί το κάνουμε, τόσο πιο πολύ θα πετύχει!
Ίσως έτσι η μνήμη του «ΟΧΙ» γίνει διαρκής, όχι ημερήσια. Κι ίσως έτσι η 28η Οκτωβρίου γίνει πάλι σύμβολο κι όχι αργία.
Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008
Υπάρχουν
Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που προσπαθούν να ζήσουν με 500 ευρώ τον μήνα. Άνθρωποι που περιμένουν να τελειώσει η λαϊκή για να μαζέψουν φρούτα απ’ τον δρόμο. Που δεν έχουν χρήματα για πετρέλαιο θέρμανσης.
Είναι άνθρωποι που χάνουν το σπίτι τους, επειδή χρωστούν στην τράπεζα 25.000 ευρώ. Και βλέπουν το κράτος να χαρίζει ακίνητα κατά το δοκούν.
Άνθρωποι που ΔΕΝ μπορούν να ταρακουνήσουν τον Dow Jones ή τον Nikkei. Άρα δεν έχουν καμία ελπίδα να τους προσέξουν.
Γι' αυτούς τους ανθρώπους καμία παγκόσμια σύνοδος δε συγκλήθηκε να τους προτείνει χειροπιαστές λύσεις.
Αυτούς πάντα τους αντιμετώπιζαν με επιδόματα, συσσίτια και λόγια. Πάντα τους έλεγαν ότι το σύστημα δεν αντέχει παροχές. Ότι δεν υπάρχουν χρήματα.
Μέχρι που κινδύνεψε το ίδιο το σύστημα! Και, ω του θαύματος, είδαμε ότι χρήματα υπάρχουν. Ότι οι κυβερνήσεις μπορούν να κάνουν τα πάντα για να μην καταρρεύσουν οι αγορές.
Όμως οι αγορές είχαν αρχίσει να καταρρέουν καιρό πριν. Τότε που άρχισαν όλοι να καταναλώνουν περισσότερο απ’ όσο μπορούσαν. Τότε που το κράτος δεν έβαλε κανόνες σ’ εκείνους που διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα.
Σήμερα δε ζούμε την κρίση, ζούμε τ’ απόνερα της κρίσης. Σ’ ένα τέτοιο μοντέλο ανάπτυξης λοιπόν είναι περιττό να κάνουμε ενέσεις ρευστότητας. Η μόνη ένεση που μπορούμε να του κάνουμε είναι άλλη: αυτή της ευθανασίας!
Όσο θεωρούμε ότι η κρίση είναι συγκυριακή κι όχι δομική, τόσο θα πανηγυρίζουμε με τα μερεμέτια που προτείνουν οι «ειδικοί».
Και τόσο θα υπάρχουν (όλο και περισσότεροι) άνθρωποι που θα συσωρεύουν θυμό, οργή κι απέχθεια. Για ένα «σύστημα» που θυμίζει το gollum απ' τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών: όταν χλωμιάζει όλοι το λυπούνται, αλλά όταν είναι ισχυρό δε λυπάται κανέναν!
Είναι άνθρωποι που χάνουν το σπίτι τους, επειδή χρωστούν στην τράπεζα 25.000 ευρώ. Και βλέπουν το κράτος να χαρίζει ακίνητα κατά το δοκούν.
Άνθρωποι που ΔΕΝ μπορούν να ταρακουνήσουν τον Dow Jones ή τον Nikkei. Άρα δεν έχουν καμία ελπίδα να τους προσέξουν.
Γι' αυτούς τους ανθρώπους καμία παγκόσμια σύνοδος δε συγκλήθηκε να τους προτείνει χειροπιαστές λύσεις.
Αυτούς πάντα τους αντιμετώπιζαν με επιδόματα, συσσίτια και λόγια. Πάντα τους έλεγαν ότι το σύστημα δεν αντέχει παροχές. Ότι δεν υπάρχουν χρήματα.
Μέχρι που κινδύνεψε το ίδιο το σύστημα! Και, ω του θαύματος, είδαμε ότι χρήματα υπάρχουν. Ότι οι κυβερνήσεις μπορούν να κάνουν τα πάντα για να μην καταρρεύσουν οι αγορές.
Όμως οι αγορές είχαν αρχίσει να καταρρέουν καιρό πριν. Τότε που άρχισαν όλοι να καταναλώνουν περισσότερο απ’ όσο μπορούσαν. Τότε που το κράτος δεν έβαλε κανόνες σ’ εκείνους που διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα.
Σήμερα δε ζούμε την κρίση, ζούμε τ’ απόνερα της κρίσης. Σ’ ένα τέτοιο μοντέλο ανάπτυξης λοιπόν είναι περιττό να κάνουμε ενέσεις ρευστότητας. Η μόνη ένεση που μπορούμε να του κάνουμε είναι άλλη: αυτή της ευθανασίας!
Όσο θεωρούμε ότι η κρίση είναι συγκυριακή κι όχι δομική, τόσο θα πανηγυρίζουμε με τα μερεμέτια που προτείνουν οι «ειδικοί».
Και τόσο θα υπάρχουν (όλο και περισσότεροι) άνθρωποι που θα συσωρεύουν θυμό, οργή κι απέχθεια. Για ένα «σύστημα» που θυμίζει το gollum απ' τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών: όταν χλωμιάζει όλοι το λυπούνται, αλλά όταν είναι ισχυρό δε λυπάται κανέναν!
Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008
«Ό,τι πει η αγορά»;
Τα τελευταία χρόνια έχει επικρατήσει παγκοσμίως η θεοποίηση της «αγοράς». Όχι βέβαια της αρχαίας ελληνικής, αλλά της σύγχρονης αμερικανικής! «Ό,τι πει η αγορά» είναι σήμερα το πιο αυτονόητο δόγμα.
Ποια «αγορά» όμως;
«Η ελεύθερη αγορά, μας λένε, έχει τους δικούς της κανόνες αυτορρύθμισης. Η ισορροπία καθορίζεται από την προσφορά και τη ζήτηση. Κανείς δεν πρέπει να παρεμβαίνει.»
Τι γίνεται όμως όταν η προσφορά ελέγχεται από καρτέλ και η ζήτηση τροφοδοτείται από μαύρο χρήμα; Αυτό δε μας το λέει κανείς!
Οι πρωτομάστορες μάλιστα αυτής της κατάστασης έχουν βαφτίσει «ελεύθερη» αυτήν την αγορά. Άλλο όμως ελευθερία κι άλλο ελευθεριότητα! Πίσω από τη λεγόμενη «ελευθερία» της αγοράς κρύβονται όσοι θέλουν ασυδοσία της αγοράς!
Όταν κανείς δεν επιβάλλει κανόνες διαφάνειας και ελέγχου, επικρατούν ολιγοπώλια. Οι πολίτες είναι απροστάτευτοι απέναντι στις παντοδύναμες εταιρίες. Ένας τεχνητός «ανταγωνισμός» τους εγκλωβίζει. Με αποτέλεσμα οι παραγωγοί να πωλούν όλο και φθηνότερα κι οι καταναλωτές να αγοράζουν όλο και ακριβότερα!
Όταν επίσης δεν υπάρχει φορολογική δικαιοσύνη, οι έχοντες μαύρο χρήμα ρίχνουν νερό στον μύλο της ακρίβειας. Γιατί οι πωλητές διαπιστώνουν ότι υπάρχει αγοραστικό κοινό που μπορεί να αγοράσει τα προϊόντα τους ακριβότερα. Κι έτσι με μικρότερη παραγωγή, έχουν μεγαλύτερο κέρδος!
Σε ιδανικές συνθήκες, η αγορά μπορεί, πράγματι, να «ισορροπήσει». Απαιτείται όμως να υπάρχει ισοτιμία εισοδημάτων. Να έχει δηλαδή ο καθένας το εισόδημα για το οποίο εργάζεται. Και να φορολογείται γι’ αυτό. Να μην κινείται η αγορά κυρίως με χρήματα που είναι απλό νούμερο κι όχι ανταμοιβή κόπου.
Η διαφάνεια, ο έλεγχος κι η εποπτεία είναι σήμερα ο μόνος δρόμος. Όλα τα υπόλοιπα είναι μερεμέτια για να καλλωπιστεί το προσωπείο ενός αδιέξοδου συστήματος!
Αν δεν μπουν σήμερα περιορισμοί στις μεταβλητές του συστήματος, η αντικειμενική συνάρτηση της αγοράς θα ξεχειλώνει διαρκώς και ποτέ δε θα βρει σημείο ισορροπίας.
Αυτές τις μέρες γίνεται στο CERN ένα τεράστιο πείραμα. Εκατοντάδες επιστήμονες απ’ όλον τον κόσμο ψάχνουν τη μαύρη τρύπα μετά το big bang.
Την ίδια στιγμή, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον πλανήτη είναι πειραματόζωα σ' ένα άλλο πείραμα: αναρωτιούνται ποια μαύρη τρύπα τους περιμένει μετά το big bang των παγκόσμιων αγορών!
Το ερώτημα συνεπώς σήμερα δεν είναι ποιος καπιταλιστής μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα την κρίση του καπιταλισμού.
Το ερώτημα είναι μήπως ήρθε η ώρα να επιλέξουμε έναν άλλον δρόμο. Μήπως ήρθε η ώρα να μπει φρένο στην ασυδοσία της μαύρης ολιγοπωλιακής αγοράς. Μήπως ήρθε η ώρα να επενδύσουμε στον άνθρωπο κι όχι στα ομόλογα.
Ποια «αγορά» όμως;
«Η ελεύθερη αγορά, μας λένε, έχει τους δικούς της κανόνες αυτορρύθμισης. Η ισορροπία καθορίζεται από την προσφορά και τη ζήτηση. Κανείς δεν πρέπει να παρεμβαίνει.»
Τι γίνεται όμως όταν η προσφορά ελέγχεται από καρτέλ και η ζήτηση τροφοδοτείται από μαύρο χρήμα; Αυτό δε μας το λέει κανείς!
Οι πρωτομάστορες μάλιστα αυτής της κατάστασης έχουν βαφτίσει «ελεύθερη» αυτήν την αγορά. Άλλο όμως ελευθερία κι άλλο ελευθεριότητα! Πίσω από τη λεγόμενη «ελευθερία» της αγοράς κρύβονται όσοι θέλουν ασυδοσία της αγοράς!
Όταν κανείς δεν επιβάλλει κανόνες διαφάνειας και ελέγχου, επικρατούν ολιγοπώλια. Οι πολίτες είναι απροστάτευτοι απέναντι στις παντοδύναμες εταιρίες. Ένας τεχνητός «ανταγωνισμός» τους εγκλωβίζει. Με αποτέλεσμα οι παραγωγοί να πωλούν όλο και φθηνότερα κι οι καταναλωτές να αγοράζουν όλο και ακριβότερα!
Όταν επίσης δεν υπάρχει φορολογική δικαιοσύνη, οι έχοντες μαύρο χρήμα ρίχνουν νερό στον μύλο της ακρίβειας. Γιατί οι πωλητές διαπιστώνουν ότι υπάρχει αγοραστικό κοινό που μπορεί να αγοράσει τα προϊόντα τους ακριβότερα. Κι έτσι με μικρότερη παραγωγή, έχουν μεγαλύτερο κέρδος!
Σε ιδανικές συνθήκες, η αγορά μπορεί, πράγματι, να «ισορροπήσει». Απαιτείται όμως να υπάρχει ισοτιμία εισοδημάτων. Να έχει δηλαδή ο καθένας το εισόδημα για το οποίο εργάζεται. Και να φορολογείται γι’ αυτό. Να μην κινείται η αγορά κυρίως με χρήματα που είναι απλό νούμερο κι όχι ανταμοιβή κόπου.
Η διαφάνεια, ο έλεγχος κι η εποπτεία είναι σήμερα ο μόνος δρόμος. Όλα τα υπόλοιπα είναι μερεμέτια για να καλλωπιστεί το προσωπείο ενός αδιέξοδου συστήματος!
Αν δεν μπουν σήμερα περιορισμοί στις μεταβλητές του συστήματος, η αντικειμενική συνάρτηση της αγοράς θα ξεχειλώνει διαρκώς και ποτέ δε θα βρει σημείο ισορροπίας.
Αυτές τις μέρες γίνεται στο CERN ένα τεράστιο πείραμα. Εκατοντάδες επιστήμονες απ’ όλον τον κόσμο ψάχνουν τη μαύρη τρύπα μετά το big bang.
Την ίδια στιγμή, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον πλανήτη είναι πειραματόζωα σ' ένα άλλο πείραμα: αναρωτιούνται ποια μαύρη τρύπα τους περιμένει μετά το big bang των παγκόσμιων αγορών!
Το ερώτημα συνεπώς σήμερα δεν είναι ποιος καπιταλιστής μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα την κρίση του καπιταλισμού.
Το ερώτημα είναι μήπως ήρθε η ώρα να επιλέξουμε έναν άλλον δρόμο. Μήπως ήρθε η ώρα να μπει φρένο στην ασυδοσία της μαύρης ολιγοπωλιακής αγοράς. Μήπως ήρθε η ώρα να επενδύσουμε στον άνθρωπο κι όχι στα ομόλογα.
(Το σκίτσο είναι του Κ.Μητρόπουλου από ΤΑ ΝΕΑ-26/5/08)
Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008
Βουλγαρία
Πρόσφατα βρέθηκα στη Βουλγαρία, φιλοξενούμενος ενός παλιού συμφοιτητή απ’ το μεταπτυχιακό. Σε 2 μέρες δεν προλαβαίνεις φυσικά να διαμορφώσεις άποψη για μια χώρα. Είναι όμως μια χώρα έντονα αναπτυσσόμενη και μοιάζουμε σε πολλά. Άσε που μπορεί να δεις και τον greek-tv!
Το πρώτο κοινό στοιχείο με την Ελλάδα είναι το αλφάβητο. Ο Κύριλλος κι ο Μεθόδιος διαμόρφωσαν μια γλώσσα με πολλούς κοινούς χαρακτήρες με τα ελληνικά. Π.χ. τα γράμματα Π, Λ, Φ, Χ έχουν την ίδια γραφή και προφορά.
Άλλο κοινό μας στοιχείο είναι η Ορθοδοξία. Υπάρχουν πολλές εκκλησίες παντού.
Το πρώτο κοινό στοιχείο με την Ελλάδα είναι το αλφάβητο. Ο Κύριλλος κι ο Μεθόδιος διαμόρφωσαν μια γλώσσα με πολλούς κοινούς χαρακτήρες με τα ελληνικά. Π.χ. τα γράμματα Π, Λ, Φ, Χ έχουν την ίδια γραφή και προφορά.
Άλλο κοινό μας στοιχείο είναι η Ορθοδοξία. Υπάρχουν πολλές εκκλησίες παντού.
Το μοναστήρι της Ρίλα κοντά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα (στη λεγόμενη «Μακεδονία του Πιρίν») είναι τόπος προστατευόμενος από την UNESCO:
Το Plovdiv (Φιλιππούπολη) είναι μια πανέμορφη πόλη 127 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Σόφιας, κτισμένη γύρω από τον ποταμό Μαρίτσα (Έβρος). Η πόλη έχει αδελφοποιηθεί με τη Θεσσαλονίκη και το κέντρο της θυμίζει έντονα την Πλάκα.
Έχουν σωθεί απομεινάρια του αρχαίου θεάτρου (χωρητικότητας 30.000 θεατών) που έχτισε ο Φίλιππος, ενώ λειτουργεί ακόμα το ρωμαϊκό θέατρο (κατά τα πρότυπα του Ηρώδειου).
Μοιάζουμε και σε κάτι ακόμα με τη Βουλγαρία: υπάρχει κι εκεί εκτεταμένη διαφθορά! Η χώρα λαμβάνει εδώ και 8 χρόνια χρηματοδοτήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Από πέρσι όμως, που η Βουλγαρία μπήκε στην Ε.Ε., υπάρχουν έντονες παρατηρήσεις για «κακοδιαχείριση» των κονδυλίων που προορίζονται για έργα υποδομής.
Στη Βουλγαρία δραστηριοπούνται σήμερα οι μεγαλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις. Υπάρχουν εκεί ελληνικές τράπεζες και τεχνικές εταιρίες, ελληνικά τσιγάρα και τσιμέντα, υπάρχει ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ κι η ΕΚΟ. Και φυσικά υπάρχει η COSMOTE.
Η COSMOTE (εκεί λέγεται GLOBUL κι έχει ακριβώς το ίδιο λογότυπο) ξεκίνησε στη Βουλγαρία από το μηδέν, όχι με εξαγορά. Κι έφτασε σήμερα να είναι η δεύτερη μεγαλύτερη εταιρία τηλεπικοινωνιών στη χώρα!
Αυτήν την εταιρία πουλήσαμε στην Deutsche Telekom, όχι μια απλή εταιρία που έχει π.χ. χρηματιστηριακή αξία 20 Ευρώ ανά μετοχή. Αποτιμάται σε ευρώ η διείσδυση ελληνικών τηλεπικοινωνιακών εταιριών στα Βαλκάνια; Στη FYROM η COSMOTE ήταν μόνο για οικονομικούς λόγους;
Αυτά για όσους λένε ότι το Δημόσιο δεν μπορεί. Όταν έχει σχέδιο, μπορεί! Αρκεί να θέλει κιόλας...
Η Βουλγαρία διέρχεται την μετακομμουνιστική της περίοδο και βρίσκεται στα πρώιμα στάδια του καπιταλισμού. Αυτό σε συνδυασμό με τους σημερινούς ρυθμούς ανάπτυξης του 7,1% (Α’ τρίμηνο 2008) δίνουν ένα ενδιαφέρον μίγμα:
Το κομμουνιστικό παρελθόν το ξορκίζουν: το 1999 ξήλωσαν το μαυσωλείο του Γκεόργκι Δημητρόφ από το κέντρο της Σόφιας. Ακριβώς απέναντι από ‘κεί που ήταν το μαυσωλείο βρίσκεται το υπέροχο κτίριο της πρώτης φωτογραφίας. Είναι τα γραφεία του πρώην Κομμουνιστικού Κόμματος. Το σφυροδρέπανο φυσικά έχει επίσης ξηλωθεί. Δίπλα βρίσκεται το ξενοδοχείο Sheraton (ανήκει πλέον σε ελληνική εταιρία) το οποίο είναι μεσοτοιχία με το Προεδρικό Μέγαρο!
Στη Σόφια υπάρχουν πάντως ακόμα τα γνωστά 50ώροφα κτίρια κατοικιών από την κομμουνιστική περίοδο, όπως υπάρχουν και δεκάδες καζίνο μέσα στην πόλη. Ολόκληρο το σιδηροδρομικό δίκτυο έχει ηλεκτροδοτηθεί, αλλά οι συρμοί είναι πολύ παλιοί (σαν τον παλιό «μουτζούρη» του ΟΣΕ). H Σόφια έχει μεγάλο δίκτυο τραμ, αλλά τα βαγόνια είναι πολύ παλιά. Μετρό δεν υπάρχει, υπάρχει όμως Mall!
Χαρακτηριστικό των ανισοτήτων είναι το εξής στιγμιότυπο: στην Εθνική Οδό είδαμε πολλές φορές κάρα που τα έσερναν άλογα!
5 λεπτά μετά, μας προσπέρασε μια κόκκινη Ferrari!
Τη Ferrari την είδαμε λίγο αργότερα σταματημένη σ’ ένα μπλόκο της αστυνομίας. Την είχαν σταματήσει στο αντίθετο ρεύμα, καθώς ο οδηγός θεώρησε ότι βρισκόταν σε μονόδρομο και έκανε διαρκώς προσπεράσεις! Η οδική τους συμπεριφορά έχει πολλές ομοιότητες με τη δική μας...
Υπήρχαν συχνά μπλόκα από αστυνομικούς, καθώς τα οδικά ατυχήματα στη Βουλγαρία έχουν αυξηθεί πολύ. Επιπλέον, σε αρκετά σημεία στις άκρες του δρόμου έχουν τοποθετήσει αυτοκίνητα κατεστραμμένα μετά από ατύχημα. Δυστυχώς, η Οδική Ασφάλεια χρειάζεται αστυνόμευση και σοκ! Τουλάχιστον οι Αρχές εκεί αντιδρούν.
Στα φανάρια μέσα στη Σόφια έχουν χρονόμετρο για το πράσινο και το κόκκινο. Αυτή η σκέψη είναι χρήσιμη για την προετοιμασία του οδηγού και περιορίζει το εκνευριστικό φαινόμενο του κορναρίσματος με το που ανάβει πράσινο!
Οι Βούλγαροι δεν έχουν περάσει ακόμα στο επόμενο στάδιο της «ανάπτυξης»: οι κυριακάτικες εφημερίδες δε ζυγίζουν 3 κιλά από τα DVD και τα διαφημιστικά φυλλάδια. (Μόνο οι ελληνικές εταιρίες βάζουν εκεί διαφημιστικά.) Και τα δάση τους δεν τα καίνε για να φυτέψουν μαιζονέττες μέσα στην (καμένη) φύση.
Η ζωή είναι φτηνή για τα ελληνικά δεδομένα. (Με τόσο καλπάζουσα ακρίβεια που έχουμε εδώ, αυτό είναι λογικό.) Πάντως με κλειδωμένη την ισοτιμία λέβα-ευρώ στο 2:1, προβλέπω ότι με την είσοδο της χώρας στη ζώνη του ευρώ (μετά το 2012), όλα θα διπλασιαστούν.
Γιατί ο κόσμος έχει συνηθίσει τιμές κι όχι αξίες. Π.χ. κάτι που σήμερα το πληρώνει 10 λέβα, με την είσοδο του ευρώ θα γίνει 5,5 ευρώ (στρογγυλοποίηση προς τα πάνω). Και μέσα σε λίγο καιρό θα πωλείται πάλι «10». Ευρώ όμως αυτή τη φορά! Κάπως έτσι στην Ελλάδα το κατοστάρικο έγινε ευρώ και το πεντοχίλιαρο έγινε πενηντάευρο...
Για όλους τους λαούς με τους οποίους συνορεύουμε έχουμε μια αρνητική προδιάθεση. Η Αλβανία, η FYROM κι η Τουρκία είναι, για διαφορετικούς λόγους η καθεμία, χώρες που «δεν θέλουμε να τις ξέρουμε». Αυτό μας καταδικάζει σε πανάκριβους στρατιωτικούς εξοπλισμούς που μειώνουν τις κοινωνικές επενδύσεις.
Οι σχέσεις μας με τη Βουλγαρία θα μπορούσαν να είναι το πρότυπο καλής γειτονίας. Η Βουλγαρία μπορεί να γίνει ένας πολύ σημαντικός σύμμαχος, συνεργάτης και εταίρος. Ειδικά μετά την είσοδό της στην Ε.Ε. και τη συμφωνία για τον αγωγό Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη.
Οι δυο λαοί μοιάζουμε πολύ. Η νέα γενιά της χώρας είναι ανοιχτόμυαλη και μορφωμένη. Σίγουρα στο μέλλον θα έρθουμε ακόμα πιο κοντά!
Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008
1 χρόνος ikor
Ακριβώς πριν 1 χρόνο, με παρότρυνση του Matrix (φίλος και συνοδοιπόρος εδώ και 9 χρόνια), είπα να προσθέσω κι εγώ μερικά Kilobytes στον ωκεανό του Internet.
Απ’ τα δεκάδες blogs που επισκέφτηκα μέσα σ’ αυτόν τον χρόνο ενημερώθηκα, ψυχαγωγήθηκα και προβληματίστηκα για πάρα πολλά θέματα.
Για θέματα που δε βγαίνουν ποτέ στη δημοσιότητα. Ή για θέματα που η δημοσιότητα τα αλλοιώνει και τα παραμορφώνει.
Είδα έτσι ότι η blog-όσφαιρα, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα Μ.Μ.Ε., είναι άμεση, απλή κι ειλικρινής.
Ευχαριστώ ιδιαίτερα όλους όσους αφιέρωσαν τον χρόνο τους για να μοιραστούμε τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μας μέσ’ απ’ αυτήν την ηλεκτρονική γωνιά.
Εύχομαι να συνεχίσουμε για πολύ καιρό ακόμα να πετάμε βότσαλα στη θάλασσα. Ίσως μια μέρα τη γεμίσουμε!
Απ’ τα δεκάδες blogs που επισκέφτηκα μέσα σ’ αυτόν τον χρόνο ενημερώθηκα, ψυχαγωγήθηκα και προβληματίστηκα για πάρα πολλά θέματα.
Για θέματα που δε βγαίνουν ποτέ στη δημοσιότητα. Ή για θέματα που η δημοσιότητα τα αλλοιώνει και τα παραμορφώνει.
Είδα έτσι ότι η blog-όσφαιρα, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα Μ.Μ.Ε., είναι άμεση, απλή κι ειλικρινής.
Ευχαριστώ ιδιαίτερα όλους όσους αφιέρωσαν τον χρόνο τους για να μοιραστούμε τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μας μέσ’ απ’ αυτήν την ηλεκτρονική γωνιά.
Εύχομαι να συνεχίσουμε για πολύ καιρό ακόμα να πετάμε βότσαλα στη θάλασσα. Ίσως μια μέρα τη γεμίσουμε!
Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008
Ήρθε η ώρα;
Το είδαμε κι αυτό: ο σύμβουλος του Πρωθυπουργού της χώρας καταδικάστηκε σε 12μηνη φυλάκιση με 3ετή αναστολή!
Αν δηλαδή μέσα στα επόμενα 3 χρόνια ο κύριος Κεφαλογιάννης ξαναπιέσει αστυνομικούς υπέρ κάποιου εμπόρου ναρκωτικών, θα πάει για 1 χρόνο στον Κορυδαλλό να κάνει παρέα στον Παλαιοκώστα! (Εφόσον βέβαια έως τότε ο τελευταίος δεν έχει αποδράσει ξανά...)
Σήμερα ο κ.Κεφαλογιάννης μιλάει για «στημένες δίκες», «πλεκτάνες», «πάνλευκο πολιτικό βίο» και άλλα τέτοια. Κάνει άραγε πως δεν καταλαβαίνει; Το ζήτημα είναι μόνο ποινικό; Ποιες είναι τελικά οι πολιτικές ευθύνες του;
Η πολιτική σας ευθύνη, κύριε Κεφαλογιάννη, είναι πως ήσαστε επί 50 συνεχή χρόνια ο εκπρόσωπος του Ρεθύμνου στην ελληνική πολιτεία και το Ρέθυμνο είναι σήμερα πρώτο σε όλη τη χώρα σε παραγωγή και κατανάλωση ναρκωτικών...
Η πολιτική σας ευθύνη είναι ότι διατελέσατε υπουργός Εσωτερικών (1992-’93) και δεν αναλάβατε δράσεις για τη στήριξη των χρηστών ναρκωτικών και των οικογενειών τους. Δεν ιδρύσατε ούτε καν ένα Κέντρο Πρόληψης κατά των Ναρκωτικών στο Ρέθυμνο (λειτούργησε τον Ιούλιο του 1997).
Κατά την περίοδο που συμβουλεύατε τον Πρωθυπουργό, εγκρίθηκε το Γενικό Χωροταξικό στο οποίο το Ρέθυμνο είναι από τους ελάχιστους νομούς της χώρας που δεν καλείται «πόλος ανάπτυξης». Με άμεσο αντίκτυπο τις πενιχρές χρηματοδοτήσεις τα επόμενα χρόνια.
Δε φροντίσατε δηλαδή εμπράκτως για την αναπτυξιακή προοπτική του νομού. Αντίθετα, με την αδράνειά σας, τον καθηλώσατε σε αναπτυξιακό λήθαργο. Έτσι, ο τόπος δε δίνει πια στους νέους καμία αναπτυξιακή πυξίδα και τα ναρκωτικά είναι «μια κάποια λύση».
Στην έφεση που ασκήσατε, μπορεί να δικαιωθείτε. Μπορεί τελικά να λυγίσουν οι δυο αγέρωχοι Κρητικοί αστυνομικοί που βρήκαν το σθένος να δημοσιοποιήσουν την πίεση που τους ασκήσατε. Μπορεί τελικά να πουν (σίγουρα κοιτώντας το πάτωμα από ντροπή) ότι δεν τους είπατε «είναι νέο παιδί, να του δώσουμε μια ευκαιρία, πες ότι δεν είσαι 100% σίγουρος πως τον είδες».
Οι ποινικές ευθύνες έτσι θα παραγραφούν. Το ποινικό σας μητρώο θα παραμείνει λευκό. Όμως από τις πολιτικές σας ευθύνες δε σας σώζει καμία έφεση!
Γιατί οι πολίτες έχουν κρίση. Βάζοντας λοιπόν από τη μια πλευρά εσάς κι από την άλλη τις εκατοντάδες μητέρες στο Ρέθυμνο που χάνουν κάθε χρόνο τα παληκάρια τους από χρήση ναρκωτικών ξέρετε πολύ καλά ποιος θα κερδίσει...
Αλήθεια, μήπως ήρθε η ώρα να θεσπιστούν βουλευτικές θητείες; Άραγε ένας βουλευτής σε maximum 3 ή 4 θητείες δεν προλαβαίνει να αναδείξει τις προτεραιότητές του και να μετουσιώσει την πολιτική του σκέψη σε δράση; Τι νόημα έχει να εκλέγεται κανείς για 50 χρόνια εκπρόσωπος ενός τόπου;
Αν δηλαδή μέσα στα επόμενα 3 χρόνια ο κύριος Κεφαλογιάννης ξαναπιέσει αστυνομικούς υπέρ κάποιου εμπόρου ναρκωτικών, θα πάει για 1 χρόνο στον Κορυδαλλό να κάνει παρέα στον Παλαιοκώστα! (Εφόσον βέβαια έως τότε ο τελευταίος δεν έχει αποδράσει ξανά...)
Σήμερα ο κ.Κεφαλογιάννης μιλάει για «στημένες δίκες», «πλεκτάνες», «πάνλευκο πολιτικό βίο» και άλλα τέτοια. Κάνει άραγε πως δεν καταλαβαίνει; Το ζήτημα είναι μόνο ποινικό; Ποιες είναι τελικά οι πολιτικές ευθύνες του;
Η πολιτική σας ευθύνη, κύριε Κεφαλογιάννη, είναι πως ήσαστε επί 50 συνεχή χρόνια ο εκπρόσωπος του Ρεθύμνου στην ελληνική πολιτεία και το Ρέθυμνο είναι σήμερα πρώτο σε όλη τη χώρα σε παραγωγή και κατανάλωση ναρκωτικών...
Η πολιτική σας ευθύνη είναι ότι διατελέσατε υπουργός Εσωτερικών (1992-’93) και δεν αναλάβατε δράσεις για τη στήριξη των χρηστών ναρκωτικών και των οικογενειών τους. Δεν ιδρύσατε ούτε καν ένα Κέντρο Πρόληψης κατά των Ναρκωτικών στο Ρέθυμνο (λειτούργησε τον Ιούλιο του 1997).
Κατά την περίοδο που συμβουλεύατε τον Πρωθυπουργό, εγκρίθηκε το Γενικό Χωροταξικό στο οποίο το Ρέθυμνο είναι από τους ελάχιστους νομούς της χώρας που δεν καλείται «πόλος ανάπτυξης». Με άμεσο αντίκτυπο τις πενιχρές χρηματοδοτήσεις τα επόμενα χρόνια.
Δε φροντίσατε δηλαδή εμπράκτως για την αναπτυξιακή προοπτική του νομού. Αντίθετα, με την αδράνειά σας, τον καθηλώσατε σε αναπτυξιακό λήθαργο. Έτσι, ο τόπος δε δίνει πια στους νέους καμία αναπτυξιακή πυξίδα και τα ναρκωτικά είναι «μια κάποια λύση».
Στην έφεση που ασκήσατε, μπορεί να δικαιωθείτε. Μπορεί τελικά να λυγίσουν οι δυο αγέρωχοι Κρητικοί αστυνομικοί που βρήκαν το σθένος να δημοσιοποιήσουν την πίεση που τους ασκήσατε. Μπορεί τελικά να πουν (σίγουρα κοιτώντας το πάτωμα από ντροπή) ότι δεν τους είπατε «είναι νέο παιδί, να του δώσουμε μια ευκαιρία, πες ότι δεν είσαι 100% σίγουρος πως τον είδες».
Οι ποινικές ευθύνες έτσι θα παραγραφούν. Το ποινικό σας μητρώο θα παραμείνει λευκό. Όμως από τις πολιτικές σας ευθύνες δε σας σώζει καμία έφεση!
Γιατί οι πολίτες έχουν κρίση. Βάζοντας λοιπόν από τη μια πλευρά εσάς κι από την άλλη τις εκατοντάδες μητέρες στο Ρέθυμνο που χάνουν κάθε χρόνο τα παληκάρια τους από χρήση ναρκωτικών ξέρετε πολύ καλά ποιος θα κερδίσει...
Αλήθεια, μήπως ήρθε η ώρα να θεσπιστούν βουλευτικές θητείες; Άραγε ένας βουλευτής σε maximum 3 ή 4 θητείες δεν προλαβαίνει να αναδείξει τις προτεραιότητές του και να μετουσιώσει την πολιτική του σκέψη σε δράση; Τι νόημα έχει να εκλέγεται κανείς για 50 χρόνια εκπρόσωπος ενός τόπου;
Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2008
Βατοπαίδια κι αποπαίδια
«Αίτημα, σύμβαση-must, νομοθετικό διάταγμα, γνωμοδότηση, πολιτική βούληση». Αυτά έγραφε το ραβασάκι με το οποίο προωθήθηκε η «ιερή ανταλλαγή» της δημόσιας περιουσίας με δήθεν ιδιοκτησία της μονής Βατοπαιδίου. Για ποια «must» τελικά υπάρχει σήμερα πολιτική βούληση;
Όταν οι 6 στους 10 συνταξιούχους έχουν κύρια σύνταξη κάτω από 600 ευρώ, γιατί δε βλέπουμε την πολιτική βούληση να εξασφαλιστεί μια ζωή με αξιοπρέπεια στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας;
Όταν οι νέοι εργάζονται χωρίς ωράριο, με χαμηλούς μισθούς, χωρίς πληρωμένη ασφάλεια και χωρίς προβλέψιμο εργασιακό μέλλον, γιατί δεν είναι πρώτη προτεραιότητα η στήριξή τους στα πρώτα τους εργασιακά βήματα;
Πού οδηγεί η σημερινή αντιαναπτυξιακή πολιτική; Είναι απλό: οι περισσότερες οικογένειες αδυνατούν πια να κάνουν οικονομικό προγραμματισμό και οι μόνοι που συσωρεύουν πλούτο σήμερα είναι οι μεσίτες κρατικών ομολόγων και δημόσιας γης. Αυτοί καταδικάζουν όλους τους υπόλοιπους να είναι πολίτες Β’ κατηγορίας.
Με μια κουβέντα, στη χώρα σήμερα υπάρχουν παιδιά και αποπαίδια. Υπάρχουν εκείνοι που δουλεύουν κι εκείνοι που μας δουλεύουν.
Δεν αντέχει π.χ. ο νέος «ελεύθερος» επαγγελματίας να βλέπει να φορολογούνται εισοδήματα κάτω από το όριο της φτώχειας την ώρα που οι οικονομικά εύρωστοι είναι στο (φορολογικό) απυρόβλητο.
Πασχίζει καθημερινά να γίνει κύτταρο δημιουργικότητας, καινοτομίας κι επιχειρηματικότητας έχοντας απέναντί του ένας κράτος αργό κι αναποτελεσματικό.
Και βλέπει να τον φορολογούν οι ελεύθεροι εισοδηματίες. Ράθυμοι δηλαδή πολιτικοί που δεν έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους. Γι’ αυτό φορολογούν με τόση ευκολία, γιατί δεν αντιλαμβάνονται ότι τα χρήματα είναι ανταμοιβή μόχθου, όχι απλώς ένα νούμερο στον τραπεζικό τους λογαριασμό.
Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι οι υπουργοί γνωρίζουν τα παράθυρα του νόμου. Όμως όχι μόνο δεν τα κλείνουν (αυτή είναι η ευθύνη τους), αλλά τα χρησιμοποιούν προς όφελός τους: κάνουν off-shore εταιρίες για να φοροδιαφεύγουν, τη στιγμή που δηλώνουν ότι θέλουν να πατάξουν τη φοροδιαφυγή (προφανώς όλων των άλλων)!
Αφού όμως επιβάλλουν πια τη λογική του Κεφαλικού Φόρου, η απαξίωση του δημόσιου πλούτου γίνεται πλέον μετρήσιμη:
Για να καλυφθούν λοιπόν τα 60 εκ. ευρώ που λέγεται ότι είναι η διαφορά της αξίας των ακινήτων στις «ιερές ανταλλαγές» με τη μονή Βατοπαιδίου θα χρειαστεί να εργάζονται για έναν ολόκληρο χρόνο 57.143 «ελεύθεροι» επαγγελματίες που παίρουν 750 ευρώ/μήνα. Ακόμα περισσότεροι για τη ζημιά από τα δομημένα ομόλογα, από την καθημερινή κακοδιαχείριση των δημόσιων οικονομικών κ.ο.κ.
Όσο η φορολογική δικαιοσύνη δεν είναι άμεση προτεραιότητα εκείνων που κυβερνούν, τόσο θα αυξάνεται η φοροδιαφυγή. Και τόσο θα είναι απαραίτητοι οι στρεψοδίκες εκπρόσωποι που με το ειρωνικό τους χαμόγελο και τα λακωνικά τους ραβασάκια θα στηρίζουν αυτές τις αδιέξοδες πολιτικές.
Υ.Γ.1: Στο blog της Εθνικής Ομοσπονδίας Κινητικά Αναπήρων διαβάζουμε ότι ο υπουργός Υγείας τους είχε υποσχεθεί τον Ιούνιο του 2007 ότι το ολυμπιακό ακίνητο στο Ολυμπιακό Χωριό που δόθηκε στο Βατοπαίδι θα γινόταν Κέντρο Αποκατάστασης για ανάπηρους. Τον Σεπτέμβριο του 2008 όμως διαπίστωσαν ότι οι περσινές φωτογραφίες ήταν για προεκλογική κατανάλωση...
Όταν οι 6 στους 10 συνταξιούχους έχουν κύρια σύνταξη κάτω από 600 ευρώ, γιατί δε βλέπουμε την πολιτική βούληση να εξασφαλιστεί μια ζωή με αξιοπρέπεια στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας;
Όταν οι νέοι εργάζονται χωρίς ωράριο, με χαμηλούς μισθούς, χωρίς πληρωμένη ασφάλεια και χωρίς προβλέψιμο εργασιακό μέλλον, γιατί δεν είναι πρώτη προτεραιότητα η στήριξή τους στα πρώτα τους εργασιακά βήματα;
Πού οδηγεί η σημερινή αντιαναπτυξιακή πολιτική; Είναι απλό: οι περισσότερες οικογένειες αδυνατούν πια να κάνουν οικονομικό προγραμματισμό και οι μόνοι που συσωρεύουν πλούτο σήμερα είναι οι μεσίτες κρατικών ομολόγων και δημόσιας γης. Αυτοί καταδικάζουν όλους τους υπόλοιπους να είναι πολίτες Β’ κατηγορίας.
Με μια κουβέντα, στη χώρα σήμερα υπάρχουν παιδιά και αποπαίδια. Υπάρχουν εκείνοι που δουλεύουν κι εκείνοι που μας δουλεύουν.
Δεν αντέχει π.χ. ο νέος «ελεύθερος» επαγγελματίας να βλέπει να φορολογούνται εισοδήματα κάτω από το όριο της φτώχειας την ώρα που οι οικονομικά εύρωστοι είναι στο (φορολογικό) απυρόβλητο.
Πασχίζει καθημερινά να γίνει κύτταρο δημιουργικότητας, καινοτομίας κι επιχειρηματικότητας έχοντας απέναντί του ένας κράτος αργό κι αναποτελεσματικό.
Και βλέπει να τον φορολογούν οι ελεύθεροι εισοδηματίες. Ράθυμοι δηλαδή πολιτικοί που δεν έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους. Γι’ αυτό φορολογούν με τόση ευκολία, γιατί δεν αντιλαμβάνονται ότι τα χρήματα είναι ανταμοιβή μόχθου, όχι απλώς ένα νούμερο στον τραπεζικό τους λογαριασμό.
Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι οι υπουργοί γνωρίζουν τα παράθυρα του νόμου. Όμως όχι μόνο δεν τα κλείνουν (αυτή είναι η ευθύνη τους), αλλά τα χρησιμοποιούν προς όφελός τους: κάνουν off-shore εταιρίες για να φοροδιαφεύγουν, τη στιγμή που δηλώνουν ότι θέλουν να πατάξουν τη φοροδιαφυγή (προφανώς όλων των άλλων)!
Αφού όμως επιβάλλουν πια τη λογική του Κεφαλικού Φόρου, η απαξίωση του δημόσιου πλούτου γίνεται πλέον μετρήσιμη:
Για να καλυφθούν λοιπόν τα 60 εκ. ευρώ που λέγεται ότι είναι η διαφορά της αξίας των ακινήτων στις «ιερές ανταλλαγές» με τη μονή Βατοπαιδίου θα χρειαστεί να εργάζονται για έναν ολόκληρο χρόνο 57.143 «ελεύθεροι» επαγγελματίες που παίρουν 750 ευρώ/μήνα. Ακόμα περισσότεροι για τη ζημιά από τα δομημένα ομόλογα, από την καθημερινή κακοδιαχείριση των δημόσιων οικονομικών κ.ο.κ.
Όσο η φορολογική δικαιοσύνη δεν είναι άμεση προτεραιότητα εκείνων που κυβερνούν, τόσο θα αυξάνεται η φοροδιαφυγή. Και τόσο θα είναι απαραίτητοι οι στρεψοδίκες εκπρόσωποι που με το ειρωνικό τους χαμόγελο και τα λακωνικά τους ραβασάκια θα στηρίζουν αυτές τις αδιέξοδες πολιτικές.
Υ.Γ.1: Στο blog της Εθνικής Ομοσπονδίας Κινητικά Αναπήρων διαβάζουμε ότι ο υπουργός Υγείας τους είχε υποσχεθεί τον Ιούνιο του 2007 ότι το ολυμπιακό ακίνητο στο Ολυμπιακό Χωριό που δόθηκε στο Βατοπαίδι θα γινόταν Κέντρο Αποκατάστασης για ανάπηρους. Τον Σεπτέμβριο του 2008 όμως διαπίστωσαν ότι οι περσινές φωτογραφίες ήταν για προεκλογική κατανάλωση...
Υ.Γ.2: Το σκίτσο είναι του Δ.Χαντζόπουλου από ΤΑ ΝΕΑ (03/9/08).
Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008
Άγραφοι Νόμοι
Με τον υποσυνείδητο φόβο ότι θα τους κατηγορήσουν ως εγκληματίες, οι υπουργοί αυτής της κυβέρνησης επικαλούνται τους τελευταίους μήνες το ίδιο άλλοθι: «Αυτό που έκανα είναι νόμιμο. Γιατί με κατηγορείτε;»
Εντάξει κύριε Τσιτουρίδη, είναι «νόμιμο» να διορίζετε τους στενούς κομματικούς σας φίλους ως συνεργάτες σας. Είναι όμως θεμιτό αμέσως μετά αυτοί να κατηγορούνται για σκάνδαλα στο ΙΚΑ και στην περίπτωση των ομολόγων;
Εντάξει κύριε Κεφαλογιάννη, δεν είναι «παράνομο» να ασκείτε πιέσεις σε αστυνομικούς για να αλλάξουν τις καταθέσεις τους προκειμένου να καλύψετε εμπόρους ναρκωτικών. Είναι όμως θεμιτό να κατηγορείται γι’ αυτό ο στενότερος σύμβουλος του πρωθυπουργού της Ελλάδας;
Εντάξει κύριε Λιάπη, δε σας απαγορεύει το Σύνταγμα να σας πληρώνουν οι πλούσιοι φίλοι σας ένα ταξίδι στη Γερμανία για να δείτε την Εθνική. Είναι όμως θεμιτό να δέχεστε τέτοια "δώρα" κατά τη διάρκεια άσκησης των καθηκόντων σας;
Εντάξει κύριε Κυριάκο Μητσοτάκη, είναι «νόμιμο» να εκδίδονται πιστωτικά τιμολόγια για έναν πελάτη. Είναι όμως θεμιτό να δέχεστε τέτοια «εξυπηρέτηση» για ολόκληρο τον εξοπλισμό του γραφείου σας κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου;
Εντάξει κύριε Παυλίδη, δεν απαγορεύεται να διορίσετε ως ειδικό σας σύμβουλο έναν παιδικό σας φίλο. Είναι όμως θεμιτό να πρόκειται για έναν άνθρωπο που εγκαλείται για παράβαση καθήκοντος και διώκεται με την κατηγορία της δωροδοκίας από εφοπλιστή;
Εντάξει κύριε Γεροντόπουλε, δεν σας απαγορεύει το Σύνταγμα να υπογράφετε τον αποχαρακτηρισμό δασικής έκτασης. Είναι όμως θεμιτό να γίνεστε υποχείριο συμφερόντων και να επικαλείστε μετά τη μειωμένη διανοητική σας ικανότητα ή ότι δεν γνωρίζατε τι υπογράφετε;
Εντάξει κύριε Βουλγαράκη, είναι «νόμιμο» να ιδρύετε επιχειρήσεις και να φοροδιαφεύγετε μέσω off-shore εταιριών προκειμένου να διαχειριστείτε τα 52 ακίνητα που έχετε. Είναι όμως θεμιτό αυτό να γίνεται κατά τη διάρκεια της υπουργίας σας; Είναι θεμιτό την ημέρα που η κυβέρνησή σας φορολογεί τα εισοδήματα κάτω από το όριο της φτώχειας, να θεωρείτε τη φοροδιαφυγή ως κάτι αυτονόητο; Και πότε προλαβαίνετε να ασχολείστε και με τα προβλήματα του υπουργείου και με τις επιχειρήσεις σας;
Εντάξει κύριε Ρουσόπουλε, δεν είναι «παράνομο» να εργάζεται η σύζυγός σας. Και είναι σίγουρα ρατσισμός να αντιμετωπίζουμε σήμερα τη Γυναίκα σαν αξεσουάρ της οικιστικής μας διακόσμησης. Είναι όμως άραγε θεμιτό αυτός που καταγράφει την κοινή γνώμη (=δημοσιο-γράφος) να γνωρίζει πρώτα τη δική σας «γνώμη»; Είναι θεμιτό να ελέγχουν και να κρίνουν τους κυβερνώντες οι συγγενείς τους;
Τα παραδείγματα δυστυχώς δεν έχουν ούτε αρχή, ούτε τέλος. Τα πιο επίκαιρα όμως είναι και τα πιο σημαντικά.
Γιατί αποδεικνύουν, για άλλη μια φορά, ότι η εξουσία είναι ένας παραμορφωτικός καθρέφτης: εσένα σε δείχνει γίγαντα κι όλους τους άλλους νάνους. Δεν έχει σημασία τι λέν' οι άλλοι, αρκεί οι πράξεις σου να έχουν την επίφαση «του νόμου».
Ποιου «νόμου» όμως; Αγνοούν όλοι αυτοί (ίσως κι οι προηγούμενοι, ελπίζω πάντως όχι κι οι επόμενοι) ότι ο λαός δεν αποδέχεται μόνο τους «νόμους» που γεννάει η εκάστοτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Εκτός απ' τους δικούς σας, υπάρχουν κι οι άγραφοι νόμοι. Αυτοί που λένε ότι πολιτική σημαίνει «Δίνω» κι όχι «παίρνω». Που λένε ότι η εξουσία είναι Ευθύνη κι όχι εισιτήριο για τα σαλόνια των ισχυρών.
Εντάξει κύριε Τσιτουρίδη, είναι «νόμιμο» να διορίζετε τους στενούς κομματικούς σας φίλους ως συνεργάτες σας. Είναι όμως θεμιτό αμέσως μετά αυτοί να κατηγορούνται για σκάνδαλα στο ΙΚΑ και στην περίπτωση των ομολόγων;
Εντάξει κύριε Κεφαλογιάννη, δεν είναι «παράνομο» να ασκείτε πιέσεις σε αστυνομικούς για να αλλάξουν τις καταθέσεις τους προκειμένου να καλύψετε εμπόρους ναρκωτικών. Είναι όμως θεμιτό να κατηγορείται γι’ αυτό ο στενότερος σύμβουλος του πρωθυπουργού της Ελλάδας;
Εντάξει κύριε Λιάπη, δε σας απαγορεύει το Σύνταγμα να σας πληρώνουν οι πλούσιοι φίλοι σας ένα ταξίδι στη Γερμανία για να δείτε την Εθνική. Είναι όμως θεμιτό να δέχεστε τέτοια "δώρα" κατά τη διάρκεια άσκησης των καθηκόντων σας;
Εντάξει κύριε Κυριάκο Μητσοτάκη, είναι «νόμιμο» να εκδίδονται πιστωτικά τιμολόγια για έναν πελάτη. Είναι όμως θεμιτό να δέχεστε τέτοια «εξυπηρέτηση» για ολόκληρο τον εξοπλισμό του γραφείου σας κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου;
Εντάξει κύριε Παυλίδη, δεν απαγορεύεται να διορίσετε ως ειδικό σας σύμβουλο έναν παιδικό σας φίλο. Είναι όμως θεμιτό να πρόκειται για έναν άνθρωπο που εγκαλείται για παράβαση καθήκοντος και διώκεται με την κατηγορία της δωροδοκίας από εφοπλιστή;
Εντάξει κύριε Γεροντόπουλε, δεν σας απαγορεύει το Σύνταγμα να υπογράφετε τον αποχαρακτηρισμό δασικής έκτασης. Είναι όμως θεμιτό να γίνεστε υποχείριο συμφερόντων και να επικαλείστε μετά τη μειωμένη διανοητική σας ικανότητα ή ότι δεν γνωρίζατε τι υπογράφετε;
Εντάξει κύριε Βουλγαράκη, είναι «νόμιμο» να ιδρύετε επιχειρήσεις και να φοροδιαφεύγετε μέσω off-shore εταιριών προκειμένου να διαχειριστείτε τα 52 ακίνητα που έχετε. Είναι όμως θεμιτό αυτό να γίνεται κατά τη διάρκεια της υπουργίας σας; Είναι θεμιτό την ημέρα που η κυβέρνησή σας φορολογεί τα εισοδήματα κάτω από το όριο της φτώχειας, να θεωρείτε τη φοροδιαφυγή ως κάτι αυτονόητο; Και πότε προλαβαίνετε να ασχολείστε και με τα προβλήματα του υπουργείου και με τις επιχειρήσεις σας;
Εντάξει κύριε Ρουσόπουλε, δεν είναι «παράνομο» να εργάζεται η σύζυγός σας. Και είναι σίγουρα ρατσισμός να αντιμετωπίζουμε σήμερα τη Γυναίκα σαν αξεσουάρ της οικιστικής μας διακόσμησης. Είναι όμως άραγε θεμιτό αυτός που καταγράφει την κοινή γνώμη (=δημοσιο-γράφος) να γνωρίζει πρώτα τη δική σας «γνώμη»; Είναι θεμιτό να ελέγχουν και να κρίνουν τους κυβερνώντες οι συγγενείς τους;
Τα παραδείγματα δυστυχώς δεν έχουν ούτε αρχή, ούτε τέλος. Τα πιο επίκαιρα όμως είναι και τα πιο σημαντικά.
Γιατί αποδεικνύουν, για άλλη μια φορά, ότι η εξουσία είναι ένας παραμορφωτικός καθρέφτης: εσένα σε δείχνει γίγαντα κι όλους τους άλλους νάνους. Δεν έχει σημασία τι λέν' οι άλλοι, αρκεί οι πράξεις σου να έχουν την επίφαση «του νόμου».
Ποιου «νόμου» όμως; Αγνοούν όλοι αυτοί (ίσως κι οι προηγούμενοι, ελπίζω πάντως όχι κι οι επόμενοι) ότι ο λαός δεν αποδέχεται μόνο τους «νόμους» που γεννάει η εκάστοτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Εκτός απ' τους δικούς σας, υπάρχουν κι οι άγραφοι νόμοι. Αυτοί που λένε ότι πολιτική σημαίνει «Δίνω» κι όχι «παίρνω». Που λένε ότι η εξουσία είναι Ευθύνη κι όχι εισιτήριο για τα σαλόνια των ισχυρών.
Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008
"Ελεύθεροι" επαγγελματίες
Η πρόσφατη κατάργηση του αφορολόγητου ορίου για τους ελεύθερους επαγγελματίες προκαλεί ένα αβίαστο ερώτημα:
Ποιους πλήττει ο κεφαλικός φόρος του 10%;
Σε έρευνα που κάναμε στον Σύλλογο Πολιτικών Μηχανικών Ελλάδος στα τέλη του 2007 σε νέους Πολιτικούς Μηχανικούς διαπιστώσαμε ότι:
- Το 90% των Πολιτικών Μηχανικών κάτω των 35 ετών είναι σήμερα Ιδιωτικοί Υπάλληλοι και Ελεύθεροι Επαγγελματίες.
- Οι Ιδιωτικοί Υπάλληλοι εργάζονται είτε χωρίς καμία απολύτως σύμβαση, είτε με προσωρινές συμβάσεις (έργου, ορισμένου χρόνου).
- Πάνω από το 90% των Ιδιωτικών Υπαλλήλων αμείβεται με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών.
Πολύ επαγγελματίες, καθόλου όμως "ελεύθεροι". Αλλά αντίθετα δέσμιοι των χαμηλών μισθών, του ανεξέλεγκτου ωραρίου, της ανασφάλιστης εργασίας, του αβέβαιου εργασιακού μέλλοντος...
Δηλαδή, αντίθετα με ό,τι αρκετοί πιστεύουν, «ελεύθεροι επαγγελματίες» δεν είναι όσοι κυκλοφορούν ολημερίς στο Κολωνάκι με γυαλιά ηλίου και πούρο και πίνουν φρεντοτσίνο παρακολουθώντας στο laptop την πορεία των μετοχών τους.
Μπορεί να υπάρχουν και τέτοιοι, αλλά εδώ θα περιγράψω εκείνους τους «ελεύθερους» επαγγελματίες που εγώ γνωρίζω:
Τους νέους αποφοίτους που εκδίδουν πλαστά Δελτία Παροχής Υπηρεσιών για δήθεν συμμετοχή τους σε «έρευνες» με αντίτιμο το 20% του φόρου...
Τους νέους εργαζόμενους που αμείβονται χαμηλότερα από την αξία τους και δουλεύουν χωρίς ωράριο και χωρίς πληρωμένη ασφάλεια από τον εργοδότη τους...
Τους 30άρηδες που τολμούν να πάρουν ρίσκα και να κάνουν τη δική τους δουλειά, αλλά ξοδεύουν τον περισσότερο χρόνο τους στις δημόσιες υπηρεσίες...
Τους χαμηλόμισθους (ανεξαρτήτως ηλικίας) που κάνουν 2 και 3 δουλειές για να τα βγάλουν πέρα και αμείβονται με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών...
Ποιους πλήττει ο κεφαλικός φόρος του 10%;
Σε έρευνα που κάναμε στον Σύλλογο Πολιτικών Μηχανικών Ελλάδος στα τέλη του 2007 σε νέους Πολιτικούς Μηχανικούς διαπιστώσαμε ότι:
- Το 90% των Πολιτικών Μηχανικών κάτω των 35 ετών είναι σήμερα Ιδιωτικοί Υπάλληλοι και Ελεύθεροι Επαγγελματίες.
- Οι Ιδιωτικοί Υπάλληλοι εργάζονται είτε χωρίς καμία απολύτως σύμβαση, είτε με προσωρινές συμβάσεις (έργου, ορισμένου χρόνου).
- Πάνω από το 90% των Ιδιωτικών Υπαλλήλων αμείβεται με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών.
Πολύ επαγγελματίες, καθόλου όμως "ελεύθεροι". Αλλά αντίθετα δέσμιοι των χαμηλών μισθών, του ανεξέλεγκτου ωραρίου, της ανασφάλιστης εργασίας, του αβέβαιου εργασιακού μέλλοντος...
Δηλαδή, αντίθετα με ό,τι αρκετοί πιστεύουν, «ελεύθεροι επαγγελματίες» δεν είναι όσοι κυκλοφορούν ολημερίς στο Κολωνάκι με γυαλιά ηλίου και πούρο και πίνουν φρεντοτσίνο παρακολουθώντας στο laptop την πορεία των μετοχών τους.
Μπορεί να υπάρχουν και τέτοιοι, αλλά εδώ θα περιγράψω εκείνους τους «ελεύθερους» επαγγελματίες που εγώ γνωρίζω:
Τους νέους αποφοίτους που εκδίδουν πλαστά Δελτία Παροχής Υπηρεσιών για δήθεν συμμετοχή τους σε «έρευνες» με αντίτιμο το 20% του φόρου...
Τους νέους εργαζόμενους που αμείβονται χαμηλότερα από την αξία τους και δουλεύουν χωρίς ωράριο και χωρίς πληρωμένη ασφάλεια από τον εργοδότη τους...
Τους 30άρηδες που τολμούν να πάρουν ρίσκα και να κάνουν τη δική τους δουλειά, αλλά ξοδεύουν τον περισσότερο χρόνο τους στις δημόσιες υπηρεσίες...
Τους χαμηλόμισθους (ανεξαρτήτως ηλικίας) που κάνουν 2 και 3 δουλειές για να τα βγάλουν πέρα και αμείβονται με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών...
Όλοι αυτοί το μόνο που ζητάνε από το κράτος είναι αναπτυξιακή πυξίδα, ώστε να δημιουργούνται διαρκώς ικανοποιητικές θέσεις εργασίας. Δεν ξεκινούν την επαγγελματική τους πορεία με σκοπό να κλέψουν το κράτος!
Κι όμως, το κράτος τους επιβάλλει σήμερα κεφαλικό φόρο. Φορολογεί δηλαδή ακόμα και τη φτώχεια!
Για τους μεγάλους φοροφυγάδες, τα 1.050 € φόρου είναι ελάχιστα μπροστά σε αυτά που θα έπρεπε κανονικά να πληρώνουν. Επιπλέον τους δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι είναι πλέον νόμιμοι.
Για τους χαμηλόμισθους όμως, η κατάργηση του αφορολόγητου ορίου μειώνει το εισόδημά τους κατά 10%, σε μια περίοδο που όλα ακριβαίνουν!
Οι νέοι, αυτοδημιούργητοι, ελεύθεροι επαγγελματίες εργάζονται 16 ώρες τη μέρα για να ορθοποδήσουν. Κι αντί να ενθαρρύνεται η καινοτομία και η επιχειρηματικότητά τους, η πολιτεία τους θεωρεί όλους φοροφυγάδες.
Διαπιστώνουν έτσι ότι σπούδαζαν μια ζωή, για να δουλεύουν μια ζωή, χωρίς να ζούνε...
Κι όμως, το κράτος τους επιβάλλει σήμερα κεφαλικό φόρο. Φορολογεί δηλαδή ακόμα και τη φτώχεια!
Για τους μεγάλους φοροφυγάδες, τα 1.050 € φόρου είναι ελάχιστα μπροστά σε αυτά που θα έπρεπε κανονικά να πληρώνουν. Επιπλέον τους δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι είναι πλέον νόμιμοι.
Για τους χαμηλόμισθους όμως, η κατάργηση του αφορολόγητου ορίου μειώνει το εισόδημά τους κατά 10%, σε μια περίοδο που όλα ακριβαίνουν!
Οι νέοι, αυτοδημιούργητοι, ελεύθεροι επαγγελματίες εργάζονται 16 ώρες τη μέρα για να ορθοποδήσουν. Κι αντί να ενθαρρύνεται η καινοτομία και η επιχειρηματικότητά τους, η πολιτεία τους θεωρεί όλους φοροφυγάδες.
Διαπιστώνουν έτσι ότι σπούδαζαν μια ζωή, για να δουλεύουν μια ζωή, χωρίς να ζούνε...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Αναρτήσεις
