Πριν κουραστεί και πριν κουράσει

Μετά από 20 χρόνια επαγγελματικό ποδόσφαιρο, ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς αποφάσισε σήμερα ότι το φετινό καλοκαίρι σταματάει την καριέρα του.

Ο Τζόλε υπήρξε ένας ποδοσφαιριστής με τον οποίον μεγάλωσε μια ολόκληρη γενιά φιλάθλων. Ένας παίκτης που έγινε το πρότυπο της θέσης που αγωνιζόταν μέσα στο γήπεδο.

Μαζί με τον Κριστόφ Βαζέχα και τον Τόνι Σαβέφσκι, είναι νομίζω οι 3 κορυφαίοι ξένοι παίκτες των 3 ομάδων της Αθήνας στο μετριότατο ελληνικό πρωτάθλημα.

Ήρθαν κι οι 3 από μικρές ομάδες σε νεαρή ηλικία. Και κατάφεραν με το ταλέντο, τους τίτλους και τη συμπεριφορά τους να κερδίσουν φίλους κι αντιπάλους.

(Απ’ τον ΠΑΟΚ και τον Άρη θα ξεχώριζα 2 Έλληνες: τον Ζαγοράκη και τον Κούη.)

Ο Τζόρτζεβιτς θα είναι για πάντα στη μνήμη όλων μας.

Για το αέρινο στυλ του. Για το πιθανώς αξεπέραστο ρεκόρ των 12 πρωταθλημάτων στα 13 χρόνια που έπαιξε στον Ολυμπιακό. Για το ήθος που εξέπεμπε η παρουσία του. Για το λακωνίζειν του, εντός κι εκτός γηπέδων.

Μα πάνω απ’ όλα, θα θυμόμαστε τον Τζόρτζεβιτς, γιατί φεύγει όρθιος, φεύγει Πρωταθλητής. Ίδιον ανθρώπων με αυτοπεποίθηση και αυτογνωσία είν’ αυτό!

Φεύγει με το κεφάλι ψηλά. Χωρίς διαρροές στον τύπο, για να δει τις αντιδράσεις. Με μια λιτή, επίσημη ανακοίνωση μέσ’ από την ομάδα στην οποία προσέφερε και κέρδισε αναγνώριση και χαρές.

Πριν κουραστεί. Και πριν κουράσει!

Ελεύθερη αγορά; Για ποιους;

Εδώ και 43 ημέρες, ένας αυτοδημιούργητος μικρομεσαίος επιχειρηματίας κάνει απεργία πείνας με live camera έξω απ’ την Επιτροπή Ανταγωνισμού στο κέντρο της Αθήνας. Ο Θοδωρής Τενέζος διαμαρτύρεται έτσι για το καρτέλ σιδήρου.

Ο Τενέζος εργαζόταν ως σιδεράς σε οικοδομές. (Όσοι έχουμε ζήσει αυτά τα παιδιά στο εργοτάξιο, καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολη είναι η δουλειά τους...)

Το 2004 αγόρασε με τον συνέταιρό του μια εταιρία εμπορίας σιδηρού οπλισμού. Λίγο καιρό αργότερα επιχείρησε να εισάγει σίδερο απ’ την Ιταλία.

Αφού εξακρίβωσε ότι η ποιότητα του ιταλικού σιδήρου ήταν καλή, μετά από έρευνα στα εργαστήρια του κράτους (Κεντρικό Εργαστήριο Δημοσίων Έργων), προχώρησε στην εισαγωγή του σιδήρου. Ο οποίος ήταν και φθηνότερος.

Αυτό φαίνεται πως εξόργισε ορισμένους, οι οποίοι έπαψαν να τον προμηθεύουν με ελληνικό σίδερο. Σε λίγο καιρό, η εταιρία του κατέρρευσε.

Απ’ την καταγγελία του Τενέζου, τίποτα δε φαίνεται να αποδεικνύει με σαφήνεια την ύπαρξη καρτέλ. Αυτό όμως είναι και το πιο επίφοβο.

Γιατί τα καρτέλ είναι σαν τα αεροπλάνα Στελθ: πετάνε παντού, αλλά δεν τα πιάνει κανένα ραντάρ! Δύσκολα αποδεικνύεις την ύπαρξή τους. Κι ακόμα πιο δύσκολα τα αντιμετωπίζεις...

Τα πάντα άλλωστε είναι θέμα διαπραγματευτικής ικανότητας: όσο οι συνθήκες ευνοούν τον γιγαντισμό των ολίγων, τόσο μεγαλύτερη διαπραγματευτική ικανότητα αποκτούν αυτοί και τόσο μεγαλύτερη επιρροή ασκούν.

Κι αυτό κάποιοι σήμερα το λένε «ελεύθερη αγορά».

Όμως ο όρος «ελεύθερη αγορά» έγινε πια επίφαση. Έγινε η μάσκα που κρύβει την πραγματική λειτουργία της αγοράς. Ένα εξωραϊστικό botox που εξαφανίζει τις ρυτίδες και παρουσιάζει ως ελκυστική τη σημερινή κατάσταση.

Όλοι βλέπουν πια ότι με τη σημερινή λειτουργία της αγοράς, μόνο αν είσαι ημέτερος έχεις το ελεύθερο να γιγαντωθείς επιχειρηματικά. Αλλιώς δεν είσαι ελεύθερος ούτε να γεννηθείς, ούτε να μεγαλώσεις.

Γιατί την «ελευθερία» της αγοράς την αντικατέστησε η ασυδοσία της αγοράς. Που βασίζεται σε διαρκή εμπόδια εισόδου στην αγορά για τους νεοεισερχόμενους. Κι αυτό, δυστυχώς, απλώνεται εδώ και χρόνια σ’ όλο το φάσμα των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων.

Άλλωστε ούτε κι οι σημερινοί υπέρμαχοι της «ελεύθερης αγοράς» δεν μπορούν (και δεν θέλουν) να εξασφαλίσουν συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού! Δεν είναι τυχαίο...

Ανεξάρτητα απ’ το τι θα γίνει στην υπόθεση του Τενέζου, κανείς πια δεν έχει το δικαίωμα να μιλάει για ελεύθερη αγορά. Όσο υπάρχουν «συμφωνίες κυρίων» εις βάρος των καταναλωτών. Όσο η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ζώνη ελεύθερου εμπορίου. Όσο υπάρχουν τόσο υψηλά τείχη μπροστά σε όποιον θέλει να εισέλθει στην αγορά.

(Αρκεί να αναφερθεί ότι για να λειτουργήσει σήμερα ένα ψητοπωλείο π.χ. χρειάζεται 27 διαφορετικές εγκρίσεις από 4 διαφορετικές υπηρεσίες: Πολεοδομία, ΙΚΑ, Πυροσβεστική και Εφορία.)

Μέχρι λοιπόν ν' απλοποιηθούν οι διαδικασίες εισόδου στην αγορά, μέχρι να δίνονται κίνητρα για υγιή επιχειρηματικότητα με ξεκάθαρους όρους και μέχρι να ελέγχει η Επιτροπή Ανταγωνισμού κάθε ύποπτο ολιγοπώλιο, οι ανισότητες συνεχώς θα μεγαλώνουν.

Κι αυτό μπορεί σήμερα να χαροποιεί την αρ-ε-στοκρατία που συντηρεί έτσι τη δύναμή της, αύριο όμως όλοι θα δουν πως δεν είναι βιώσιμο να συμπιέζεις διαρκώς τους ανήμπορους στα άκρα.


Υ.Γ.: Απόψε δεν είναι η ...Ώρα της Γης. Είναι όμως η ώρα να δείξουμε ότι συμπαραστεκόμαστε σ’ έναν άνθρωπο που με την αυτοθυσία του, ανεξαρτήτως αν έχει προσωπικό δίκιο ή όχι, γίνεται σύμβολο διαμαρτυρίας για κάτι που μας κρατάει όλους σε ομηρία.
Πατησίων 70, @20:30.

Ο λαβύρινθος του Ross Daly

Μιλάμε συχνά για το «αθηνοκεντρικό κράτος». Το λέμε τόσο συχνά που παρουσιάζεται πια σαν κάτι μη αναστρέψιμο. Είναι όντως ανέφικτη η περιφερειακή ανάπτυξη;

Ας δούμε ένα παράδειγμα:

Ένα απ’ τα σήματα κατατεθέντα της Κρήτης είναι η λύρα. Όχι, δεν έγινε σύμβολο, επειδή εφευρέθηκε στην Κρήτη. (Η προέλευσή της είναι μάλλον κεϋλανική.)

Η λύρα έγινε σύμβολο στο νησί, επειδή έδωσε μουσική σε κάθε συναίσθημα των Κρητικών. Κι όχι μόνο των Κρητικών: τη λύρα την αγάπησε πολύ κι ένας Ιρλανδός μουσικός, ο Ross Daly.

Γι’ αυτό ίδρυσε το 1982 στην Κρήτη το Μουσικό Εργαστήριο Λαβύρινθος. Απ’ το 2002 το εργαστήρι λειτουργεί στο Χουδέτσι (ένα χωριό 900 κατοίκων, 20 χλμ. απ’ το Ηράκλειο Κρήτης).

Εδώ και 27 χρόνια δηλαδή, ο Ross Daly διδάσκει σε νέους της Κρήτης και του κόσμου την παγκόσμια μουσική παράδοση.

Διοργανώνει στο Χουδέτσι εκδηλώσεις, ειδικά σεμινάρια και "Master-Classes", με τη συνεργασία και συμμετοχή κορυφαίων δασκάλων παραδοσιακών μουσικών οργάνων απ’ όλον τον κόσμο.

Δυστυχώς όμως, αυτό το μουσικό εργαστήριο σήμερα κλείνει. Όπως εξηγεί κι ο ίδιος ο δημιουργός του, "δεν υπάρχουν τα €35.000-€45.000 που απαιτούνται ετησίως για να διατηρούνται τα δίδακτρα σε ανεκτό επίπεδο".

Ο Ross Daly προφανώς δε δικαιούται επιδότηση σ’ αυτήν τη χώρα. Για τους εξής (προφανείς) λόγους:

1) Δεν υπήρξε ποτέ ούτε μέλος, ούτε χρηματοδότης κανενός «Κόμματος». Άρα γιατί να περιμένει αντιπαροχή μετά τις (εκάστοτε) εκλογές;

2) Η επιδότηση του μουσικού του εργαστηρίου δεν πρόκειται να αποφέρει ούτε μια ψήφο σ’ αυτόν που θα το επιδοτήσει. Άρα ποιο θα είναι το Return On Investment; (Ας μιλήσουμε λίγο στη γλώσσα τους, μπας και καταλάβουν...)

3) Οι περισσότεροι «αρμόδιοι» έχουν συνηθίσει να χρηματοδοτούν μεγάλους ξένους επενδυτές που έρχονται με γραβάτες και ...βαλίτσες! Άραγε δεν κατάλαβε ότι το να ζητάει χρηματοδότηση ένας μεσήλικας μακρυμάλλης Ιρλανδός χωρίς να δίνει τίποτα, είναι γι’ αυτούς απλά «εκτός θέματος»;

Όχι, δεν είμαι θιασώτης ενός κράτους που θα χρηματοδοτεί τα πάντα! Απλώς αναρωτιέμαι τι είδους επενδύσεις ευδοκιμούν τελικά στην ελληνική περιφέρεια:

Δεν έχουν αξία καινοτόμες δράσεις που συνδυάζουν μόρφωση με τουρισμό; Δράσεις που αναδεικνύουν το τοπικό στοιχείο και το κάνουν παγκόσμιο;

Δεν αξίζουν συμπαράστασης οι εθελοντές του πολιτισμού; Πόσο αποτιμάται η προσφορά τους;

Και δεν χρειαζόμαστε άραγε κίνητρα στον αναπτυξιακό νόμο για δημιουργία πολλών μικρών τοπικών πόλων ανάπτυξης;

Σήμερα, αντί να δημιουργούνται στην περιφέρεια μακροχρόνιες θέσεις εργασίας βασισμένες στον ανεξάντλητο πλούτο της τοπικής μας παράδοσης, επιχειρούμε να αντιγράψουμε το ευκαιριακό και ξοφλημένο μοντέλο της Ισπανίας.

Προτάσσουμε ένα ειδικό χωροταξικό για τον τουρισμό που δίνει βαρύτητα στο πρόσκαιρο κέρδος εις βάρος των ακτών μας.

Ενώ αγνοούμε πλήρως την ήπια και μακροχρόνια ανάπτυξη του τουρισμού, η οποία σέβεται το περιβάλλον και δίνει ταυτότητα στη χώρα.

Μόνο μια λέξη μπορεί να περιγράψει τη διακοπή μιας εξωστρεφούς δράσης ενός Ιρλανδού που αγάπησε τις παραδόσεις του τόπου μας. Που θέλησε να κάνει κτήμα όλων την ώσμωση τοπικής και παγκόμιας μουσικής.

Μόνο μια λέξη αποδίδει την απώθηση ενός εθελοντή που παρήγαγε πολιτισμό, φέρνοντας στην Κρήτη επισκέπτες απ’ όλον τον κόσμο για να μαθαίνουν και να διδάσκουν μουσική.

Προφητικά τη χρησιμοποίησε κι ο ίδιος: Λαβύρινθος…

Εκείνο που ακόμα αναζητούμε είναι ο μίτος της Αριάδνης!

Αντιπερισπασμός

Το δικαίωμα στη ζωή και στην προστασία της περιουσίας δεν μπαίνει σε ζυγαριά. Δεν εξαρτάται απ’ το DNA σου, το ΑΦΜ σου ή το τι ψηφίζεις.

Οι ανώνυμοι που τα σπάνε δεν μπορούν να γίνουν το αντίβαρο στην κρατική ασυδοσία! Διότι μετατοπίζουν το κέντρο της προσοχής μας κι ο κόσμος παύει να απαιτεί πολιτικό έλεγχο.

Γίνονται έτσι τελικά το άλλοθι εκείνων που (λένε ότι) θέλουν να πλήξουν. Γίνονται το σαμάρι για να μην πονάει ο γάιδαρος...

Συμπληρωματικά, εδώ και καιρό επιχειρείται ένας ύποπτος αντιπερισπασμός:

Για τον ξυλοδαρμό του Κύπριου φοιτητή μας είπαν ότι έφταιγε μια ζαρντινιέρα! Όχι οι αστυνομικοί που τον έδερναν.

Για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου μας είπαν ότι έφταιγε ένας εξοστρακισμός. Όχι η ασυδοσία ενός ένστολου αστυνομικού που επέστρεψε και πυροβόλησε προς το μέρος του 15χρονου παιδιού.

Για την απόδραση του Παλαιοκώστα, μας είπαν ότι φταίνε τα καρτοκινητά. Όχι εκείνοι που επέτρεψαν την είσοδό τους στον Κορυδαλλό. Ούτε εκείνοι που δεν εκπόνησαν ένα σχέδιο αποτροπής μιας απόδρασης που είχε ήδη ξαναγίνει.

Και τώρα για τη βία των κουκουλοφόρων μας λένε ότι φταίνε οι ...κουκούλες! Όχι οι κουκουλοφόροι που σπάνε και ποτέ δε συλλαμβάνονται. Ούτε η αστυνομία που αδυνατεί να τους συλλάβει.

(Αλήθεια, τώρα που είναι και επισήμως αδίκημα το να φοράς κουκούλα, πότε θα ποινικοποιηθεί και το κουκούλωμα των εκάστοτε σκανδάλων;)

Κι όπως πολύ εύστοχα είπε κι ο πιτσιρίκος, μ' αυτήν τη λογική μήπως για την υπογεννητικότητα φταίνε τα προφυλακτικά;

Καταντάει κουραστικά προβλέψιμο το να δαιμονοποιούν το εργαλείο, αντί για τους υπαίτιους. Το να μετατοπίζουν το κέντρο της προσοχής μας απ’ τον δράστη, στο μέσον που αυτός χρησιμοποιεί. Ώστε να μην αναζητούμε ποτέ τι πραγματικά φταίει.

Στόχος είναι πια να μας εθίσουν στο επιφανειακό, για να μην ψάχνουμε την ουσία. Να μπολιαστούμε με ενέσεις πανικού, για να μην κρίνουμε νηφάλια. Να κουραστούμε τόσο πολύ, που να τα θεωρούμε όλα αυτονόητα.

Έτσι όπως πάμε, σε λίγο θα μας πουν ότι χρεωκοπήσαμε κι εμείς θα σχολιάζουμε τη γραβάτα αυτού που μας το ανακοίνωσε!


[Σκίτσο: Ανδρέας Πετρουλάκης, Καθημερινή, 25/02/09]

Βόλος - Λάρισα μέσω ...Αθήνας!

Κουίζ: Πού βρίσκεται η πινακίδα της φωτογραφίας; Πριν απαντήσουμε, ας δούμε μια ιστορία:

Στις 27/10/07, αποφασίστηκε οι Μεσογειακοί Αγώνες του 2013 να γίνουν στον Βόλο και στη Λάρισα.

Είναι μεγάλη η συζήτηση για την αναγκαιότητα φιλοξενίας μεγάλων διοργανώσεων στην Ελλάδα. Σίγουρα αποτελούν μέσο προβολής της χώρας. Εξίσου σίγουρα όμως πρόκειται για γεγονότα που απαιτούν πλήρη διαφάνεια στη διαχείριση.

(Τέτοιες διοργανώσεις πάντως λειτουργούν ως τελεσίγραφο και επιταχύνουν την εκτέλεση έργων υποδομής.)

Ωστόσο, στη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας έγινε κάτι που οδήγησε σε υπερβάσεις τους προϋπολογισμούς των έργων: ενώ η ανάθεση έγινε το 1997, μέχρι τον Μάιο του 2000 όλα τα χρονοδιαγράμματα των έργων ήταν πίσω.

Χάθηκαν έτσι 3 χρόνια, με αποτέλεσμα στο τέλος να υλοποιούνται όλα σε περιβάλλον απίστευτης πίεσης για τους εμπλεκόμενους και με τη διαδικασία του «κατεπείγοντος» που όλοι ξέρουμε πού οδηγεί...

Δυστυχώς, η ιστορία επαναλαμβάνεται: τα μέλη της Οργανωτικής Επιτροπής των Μεσογειακών Αγώνων του 2013 ορίστηκαν στις 15 Μαΐου του 2008, 7 μήνες μετά την ανάθεση δηλαδή. Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν άλλοι 10 μήνες.

Σ’ αυτούς τους 17 μήνες, κανένα έργο δεν προχώρησε στον Βόλο και στη Λάρισα:

- Ο Προαστιακός Σιδηρόδρομος που θα ενώνει τις δυο πόλεις (έχουν δημοπρατηθεί πάντως οι μελέτες).
- Ο περιφερειακός δρόμος του Βόλου.
- Το Μεσογειακό Χωριό το οποίο θα κατασκευαστεί σε προάστιο του Βόλου κοντά στο Διμήνι.
- Το νέο ποδοσφαιρικό γήπεδο της Λάρισας (έχουν γίνει οι μακέτες).
- Το νέο κλειστό γυμναστήριο στη Λάρισα.
- Δυο νέα γήπεδα γκολφ.
- Το κωπηλατοδρόμιο της Κάρλας.

Φαίνεται, δυστυχώς, ότι τα έργα θα γίνουν πάλι τελευταία στιγμή. Κι αυτό προφανώς θα εκτινάξει τον προϋπολογισμό τους.

Αυτή τη φορά όμως δεν υπάρχει δικαιολογία: κάθε μέρα που χάνεται σήμερα, είναι εις βάρος της οικονομικότητας των αυριανών έργων. Κάθε μέρα που παραμένουμε ανυποψίαστοι σήμερα, θα είναι αύριο ένα «κρίσιμο 24ωρο».

Δεν υπάρχει δηλαδή πλέον κανένα άλλοθι για κακοδιαχείριση! Κριτήριο επιτυχίας αυτών των αγώνων δε θα είναι μόνο ένας καλός λόγος από κάποιον «παράγοντα» στην τελετή λήξης. Θα είναι η διαφάνεια κι η έγκαιρη υλοποίηση των έργων.

Τέλος, προκαλεί εύλογα ερωτηματικά η χωροθέτηση της έδρας της Οργανωτικής Επιτροπής:


Όπως καταλαβαίνετε, επειδή ούτε ο Βόλος ούτε η Λάρισα δεν έχουν θέατρο Badminton, η έδρα της οργανωτικής επιτροπής των αγώνων του 2013 είναι στην Αθήνα!

Αυτοί που μιλούν δηλαδή για «αποκέντρωση», για «αναγέννηση της περιφέρειας», για «μείωση της ανεργίας σε όλη την Ελλάδα», όταν έρθει η ώρα, επιλέγουν πάλι την Αθήνα.

Γιατί να μην εργαστούν ντόπιοι νέοι και νέες στην οργανωτική επιτροπή; Γιατί να μη μετακινηθούν στον Βόλο και στη Λάρισα οι ειδικοί που θα προετοιμάσουν τους αγώνες;

Οι αγώνες του 2013 μπορούν να προβάλλουν τις δυο πανέμορφες πόλεις του Θεσσαλικού Κάμπου. Μπορούν να τις ενώσουν περισσότερο, αμβλύνοντας λίγο τις ντόπιες αντιπαραθέσεις. Μπορούν να επισπεύσουν τα έργα υποδομής που χρόνια τους υπόσχονται, αλλά ποτέ δεν υλοποιούνται.

Μπορούν να προωθήσουν ακόμα και την ιδέα της Μεσογειακής Ένωσης, αναδεικνύοντας τα κοινά των λαών που βρέχονται εδώ και αιώνες από τα ίδια κύματα.

Ένα μόνο πράγμα ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να ξαναδούμε: διαδικασίες κατεπείγοντος με απευθείας αναθέσεις και εκτίναξη του προϋπολογισμού.

Γιατί όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται είναι ή τραγωδία ή φάρσα. Και δε νομίζω ότι πολλοί θα το δουν με χιούμορ!

Στύλοι ΔΕΗ

Στις περισσότερες προηγμένες χώρες του κόσμου, το δίκτυο ηλεκτροδότησης των πόλεων είναι υπόγειο. Στην Ελλάδα αυτό είναι ακόμα σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Πώς συντηρούνται όμως σήμερα οι στύλοι της ΔΕΗ;

Ένας συνήθης αστικός στύλος ηλεκτροδότησης της ΔΕΗ έχει ύψος περίπου 6 μέτρα. Υπόκειται σε διαρκή φθορά: από τις καιρικές συνθήκες, από προσκρούσεις οχημάτων, από φυσική φθορά του σκυροδέματος.

Αν δημιουργηθεί ρωγμή στον στύλο, εισέρχεται νερό και διαβρώνει τον σιδηρό οπλισμό. Αυτό οδηγεί σε διαστολή του οπλισμού με αποτέλεσμα την εμφάνιση νέας ρωγμής και την είσοδο νέας ποσότητας νερού.

Σιγά σιγά έτσι τα σίδερα ενός στύλου διαβρώνονται και χάνουν την αντοχή τους. Αυτό καθιστά τον στύλο πολύ επικίνδυνο. Το ότι δεν έχει καταρρεύσει έως σήμερα ένας στύλος δεν αποτελεί τεκμήριο εφησυχασμού.

Διότι πιθανή κατάρρευση ενός στύλου ύψους 6 μέτρων μέσα σε μια αστική περιοχή όλοι φανταζόμαστε τι μπορεί να προκαλέσει...


Επιχείρησα να μάθω πώς συντηρούνται οι στύλοι της ΔΕΗ. Εντόπισα έναν φθαρμένο στύλο ακριβώς απέναντι απ' το γραφείο μου και το δήλωσα στο site της ΔΕΗ εδώ.

Προς έκπληξή μου, μέσα σε ελάχιστες μέρες επικοινώνησε μαζί μου άνθρωπος της ΔΕΗ και μου ζήτησε πληροφορίες: πού είναι ο στύλος της ΔΕΗ, πόσο φθαρμένος είναι κλπ.

Με διαβεβαίωσαν μάλιστα ότι ο στύλος θα αντικατασταθεί.

(Η τόσο γρήγορη αντιμετώπιση προκαλεί εύλογες απορίες σε όποιον γνωρίζει τους συνήθεις χρόνους απόκρισης της ΔΕΗ...)

Απ’ τη συζήτηση με τον ευγενέστατο υπάλληλο που επικοινώνησε μαζί μου διαπίστωσα ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνονται πολύ καλύτερα:

Κατ’ αρχάς, δεν υπάρχει υπηρεσία που ελέγχει τους στύλους. Κανείς απ’ τη ΔΕΗ δεν είναι επιφορτισμένος να πραγματοποιεί αυτοψίες στο δίκτυο ηλεκτροδότησης. Μόνο κατόπιν υπόδειξης πολιτών επεμβαίνει η τεχνική διεύθυνση!

Άρα, η ευθύνη για τη συντήρηση των στύλων βαρύνει τους ...πολίτες! Αν θέλουν ν’ αποφύγουν την πτώση ενός στύλου στο κεφάλι τους, στο σπίτι τους ή στο αυτοκίνητό τους, πρέπει να ειδοποιήσουν οι ίδιοι τη ΔΕΗ για έναν φθαρμένο στύλο που είδαν!

Και δεύτερον, γιατί να αντικαθίσταται ολόκληρος ο στύλος; Η αποκάλυψη του σιδηρού οπλισμού, αν διαπιστωθεί εγκαίρως, μπορεί να αποκατασταθεί πλήρως με πολύ μικρότερο κόστος.

Γιατί λοιπόν η ΔΕΗ να πληρώνει την αντικατάσταση ολόκληρου του στύλου; Το κόστος έγκαιρης επάλειψης με κατάλληλο τσιμεντοειδές υλικό είναι πολύ μικρότερο και το ίδιο αποτελεσματικό.

Άρα, νομίζω πως αν η τεχνική υπηρεσία της ΔΕΗ οργανωθεί καλύτερα, θα βελτιστοποιηθεί η συντήρηση των στύλων της ΔΕΗ. Με τη στελέχωση του αντίστοιχου τμήματος, θα μπορούν να γίνονται διαρκώς αυτοψίες και να αποκαθίσταται επιτόπου η οποιαδήποτε ζημιά.

Μέχρι να γίνει και στην Ελλάδα υπόγειο το αστικό δίκτυο της ΔΕΗ και να απελευθερώσουμε τον ουρανό μας απ’ τα καλώδια που τον κρύβουν, μπορούμε τουλάχιστον να συντηρούμε καλύτερα τους στύλους της ΔΕΗ.

Μπορούμε να εξασφαλίσουμε ταυτόχρονα και μεγαλύτερη ασφάλεια των πολιτών και περισσότερη οικονομία.

Θέλουμε όμως;

Πολεοδομία Αγίας Παρασκευής

Μεσογείων 372, Αγία Παρασκευή. Ένα τριώροφο κτίριο με μαύρα τζάμια στεγάζει εκεί την Πολεοδομία της Αγίας Παρασκευής. Ένας ακόμη τόπος όπου σπαταλώνται καθημερινά χιλιάδες ανθρωποώρες εκατοντάδων επιστημόνων και πολιτών.

Το πώς θα βελτιστοποιηθεί η λειτουργία των πολεοδομικών γραφείων σε όλη τη χώρα είναι τεράστιο θέμα. Μπορούμε να το αναλύουμε ώρες ολόκληρες. Αλλά αυτό δεν είναι άλλοθι για να μη γίνεται τίποτα.

Μπορούν εύκολα να γίνουν πολλά που θα βελτιώσουν άμεσα την καθημερινότητα των εργαζομένων στις πολεοδομίες, αλλά και των ελεύθερων επαγγελματιών που περνάμε τις ώρες μας εκεί.

Ας δούμε δυο απλά λειτουργικά παραδείγματα απ’ την Πολεοδομία της Αγίας Παρασκευής, ένα αρνητικό κι ένα θετικό:

Έστω ότι ένας πολίτης ή ένας μηχανικός θέλει να βρει τον φάκελο μιας οικοδομικής άδειας. Αν δεν γνωρίζει τον αριθμό της αδείας, πρέπει να ψάξει ψύλλους στ’ άχυρα.

Αναζητεί τον αριθμό αδείας, απ’ τα ντοσιέ της φωτογραφίας, ψάχνοντας το όνομα του ιδιοκτήτη. Εκεί έχουν καταχωρηθεί χειρόγραφα οι άδειες ανά έτος, με τη σειρά φυσικά που υποβλήθηκαν στην υπηρεσία.

Ηλεκτρονικό αρχείο δηλαδή δεν υπάρχει! Αναρωτιέται λοιπόν κανείς:

Είναι άραγε τόσο δύσκολο να καταχωρηθούν όλες οι οικοδομικές άδειες σε μια ηλεκτρονική βάση δεδομένων; Ώστε να μπορεί ο καθένας να βρει την άδεια που θέλει κι όλες τις αναθεωρήσεις της μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα;

Για να μη μιλήσουμε για σενάρια που σήμερα μοιάζουν επιστημονική φαντασία: ηλεκτρονική διαχείριση σχεδίων ή ψηφιοποίηση παλαιότερων αδειών. Ηλεκτρονικά ραντεβού με τους υπαλλήλους της Πολεοδομίας, με προκαθορισμένη χρονική διάρκεια.

Φυσικά αυτά δε συμβαίνουν μόνο στην Πολεοδομία της Αγίας Παρασκευής. Συμβαίνουν παντού. Άρα το ζήτημα πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί συνολικά.

Ακριβώς όμως δίπλα στο τραπέζι όπου ξοδεύουν τις ώρες τους οι ...Ιντιάνα Τζόουνς που ψάχνουν τα χειρόγραφα αρχεία, βλέπουμε κάτι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο:



Στη σκάλα που οδηγεί στην κύρια αίθουσα ελέγχων, έχει εγκατασταθεί ηλεκτρικό αναβατόριο για άτομα με ειδικές ανάγκες!

Αξίζει πάντα να επισημαίνουμε τις παθογένειες του συστήματος. Όχι απλώς για καταγραφή ή για να κάνουμε επαναστατική γυμναστική. Αλλά με σκοπό να διορθωθούν!

Αξίζει ωστόσο να προβάλλουμε και τα θετικά που βλέπουμε. Ειδικά όταν αφορούν ανθρώπους με δυσκολίες πρόσβασης. Γιατί οι πόλεις μας πρέπει να γίνουν άμεσα προσβάσιμες για όλους.

Κι αυτό δεν αφορά μόνο τις υποδομές, αφορά και τη νοοτροπία μας. Δεν αφορά μόνο τον υπουργό ή τον νομάρχη. Αφορά και τον οδηγό που παρκάρει μπροστά από μια διάβαση για ΑμΕΑ.

Είναι πάντως ιδιαίτερα αντιφατική η εικόνα: στον ίδιο διάδρομο, της ίδιας υπηρεσίας βλέπεις απ' τη μια πλευρά την αδιαφορία για τον χρόνο των συμπολιτών μας κι ακριβώς δίπλα μια όαση σεβασμού για ΑμΕΑ.

Αυτή η εικόνα παράλληλης αντίρροπης πορείας υπάρχει σε όλη την οργάνωση του σημερινού κράτους. Προτού όμως ξαναμιλήσουμε για «επανιδρύσεις» κι άλλα τέτοια βαρύγδουπα, ας λύσουμε πρώτα μερικά πρακτικά ζητήματα λειτουργίας.

Γιατί το σημερινό χάος θα διαιωνίζεται όσο αποτελεί λόγο ύπαρξης εκείνων που πάντα μπορούν να βρουν «λύσεις» παρακάπτοντάς το. Κι όσο κριτήριο ψήφου για την πλειοψηφία είναι η ατομική εξυπηρέτηση κι όχι οι συνολικές πολιτικές.