Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

Ανέγερση


Βλέπεις το τελικό αποτέλεσμα. Και σχολιάζεις το σχέδιο, τα χρώματα, τα υλικά.

Άλλος πάλι βλέπει τις αλληλουχίες. Διακρίνει τα στάδια της εξέλιξης. Αντιλαμβάνεται ότι πίσω απ' τα άυλα υπάρχει ανθρώπινη ενέργεια.

Καταλαβαίνει ότι δεν μπορείς να βάψεις, αν πρώτα δε δημιουργήσεις επιφάνειες. Χρειάζεσαι δηλαδή επίχρισμα (σοβά) και φυσικά σκαλωσιά.


Μα ο σοβάς δημιουργείται πάνω σε τούβλα...


Και τα τούβλα δε στέκουν, χωρίς σκελετό από σκυρόδεμα...


Το οποίο σκυρόδεμα θέλει καλούπι. Και σίδερα για ν’ αντέχει.


Όμως τίποτα δε θα γινόταν χωρίς θεμέλια!


Και θεμέλια δεν θα μπορούσες να φτιάξεις, αν προηγουμένως δεν έσκαβες.


Αν πρωτύτερα δεν κατεδάφιζες, βέβαιος ότι το αύριο θα είναι καλύτερο απ’ το χθες.

Και τίποτα, μα τίποτα, δε θα γινόταν χωρίς εκείνη την πρώτη σκέψη, χωρίς εκείνη την πρώτη γραμμή στο πρώτο σχέδιο.


Που προαπαιτούσε εμπιστοσύνη!

Γι’ αυτήν σας την εμπιστοσύνη, Διονύση και Γεωργία, σας ευχαριστώ!

Σας εύχομαι να ζήσετε τις μεγάλες σας στιγμές στο νέο σας σπίτι πάντα με υγεία. Μαζί με τη Δήμητρα, τη Μαριαλένα, τη γιαγιά, τους φίλους σας, τις γάτες σας και την ...κορομηλιά που άντεξε τόση σκόνη και τόσους μάστορες.


Υ.Γ.: Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη σε όλους όσους δε βλέπουν απλώς την επιφάνεια, αλλά καταλαβαίνουν τη ροή που προηγείται: σε κάθε δημιουργία, σε κάθε ανθρώπινη σχέση, σε κάθε κατάσταση του νου. Και βέβαια σε όλους όσους δε μετράνε την αξία σε ευρώ, αλλά σε κόπο.

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

Κατεδάφιση


- Τα παιδιά μεγαλώνουν. Χρειάζονται και δεύτερο δωμάτιο!
- Αρκετά πια με τις υγρασίες στο υπόγειο που κοιμόμαστε...
- Μήπως να το κατεδαφίζαμε;
- Για να χτίζαμε μετά το σπίτι μας...
- ...όπως το θέλουμε! Όπως το ονειρευόμαστε!
- Θα ταλαιπωρηθούμε.
- Αξίζει...


Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα, 2 χρόνια πριν. Γεμάτοι όνειρα και προσμονή. Γεμάτοι μεράκι. Έτοιμοι να χτίσουν το δικό τους σπίτι.

Πριν την ανέγερση όμως, προηγείται η κατεδάφιση. Το παλιό κτίσμα έχει πια απαξιωθεί. Δεν εξαντλεί τον συντελεστή. Δεν παρέχει ανέσεις. Έπαιξε τον ρόλο του.


Είναι επικίνδυνο, θα πέσει με τον πρώτο σεισμό...



- Κάντε ό,τι θέλετε. Αλλά προσοχή στην κορομηλιά μου!
- Μη σε νοιάζει, σε λίγο θα έχουμε μεγάλη βεράντα, δικό μας μπάρμπεκιου και θέα όλη την Πάρνηθα!


Οι ρόλοι σε μια κατεδάφιση δεν είναι πάντα ταυτισμένοι. Εκείνη, έχει το βλέμμα στο χθες. Εκείνος στρέφει το βλέμμα στο αύριο. Κρατιούνται όμως χέρι-χέρι στις αποφάσεις τους.



- Πωπω, πώς τα "μασάει" τα σίδερα...
- Είδες; Πόσους μήνες χρειάστηκε για να το χτίσει ο πατέρας...
- ...και μέσα σε 45’ εξαφανίστηκε!
- Ρίξτε λίγο νερό, θα γεμίσει σκόνη η γειτονιά!


Από τη μια: η σκέψη σ’ αυτό που φεύγει. Από την άλλη: η προσδοκία γι’ αυτό που έρχεται. Δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.


Έρχονται μερικές φορές που η "κατεδάφιση" είναι απαραίτητη. Είναι τότε που είσαι βέβαιος ότι αυτό που θες να χτίσεις θα είναι σίγουρα καλύτερο από αυτό που κατεδαφίζεις.

Είναι εκείνες οι στιγμές που ο κόμπος δε λύνεται. Έχει φτάσει στο χτένι και δε λύνεται. Μόνο κόβεται!

Όχι, δεν είναι απαραίτητο να "κατεδαφίζουμε" με την πρώτη ευκαιρία. Υπάρχουν σπίτια και ανθρώπινες σχέσεις με γερά θεμέλια. Που δεν έχουν εξαντλήσει τον συντελεστή, ούτε έχουν απαξιωθεί στον χρόνο. Που αντέχουν στις σεισμικές δονήσεις.

Είναι όμως χρήσιμο να ξέρουμε να κατεδαφίζουμε, γρήγορα και χωρίς να σηκώνουμε πολλή σκόνη. Γιατί μπορεί να χρειαστεί και να μην το κάνουμε από φόβο. Και γιατί ο χώρος (και ο χρόνος) δεν είναι άπειρα.

Τρίτη 16 Ιουνίου 2009

Τι είναι είδηση;


Γυαλιά καρφιά, λένε, τα έκανε σήμερα το πρωί ένας αγανακτισμένος πολίτης στην Πολεοδομία Χανίων. Μπήκε κι έσπασε ό,τι βρήκε μπροστά του.

Προφανώς είναι καταδικαστέα η πράξη του. Όμως τελικά τι είναι είδηση στην Ελλάδα;

Είναι άραγε είδηση ότι χάνονται καθημερινά χιλιάδες ανθρωποώρες στις Πολεοδομίες της χώρας; Όχι φυσικά.

Είναι είδηση ότι καθημερινά εξευτελίζονται πολίτες κι επιστήμονες μηχανικοί περιμένοντας, χωρίς τελικά να κάνουν τη δουλειά τους; Όχι.

Είναι είδηση ότι αν δεν έχεις «γνωστό» ο χρόνος διεκπεραίωσης μιας υπόθεσης πολλαπλασιάζεται εκθετικά; Όχι.

Είναι είδηση ότι καθημερινά πολλές δημόσιες υπηρεσίες υπολειτουργούν «επειδή δεν έχουν προσωπικό»; Όχι βέβαια.

Όλ’ αυτά τα έχουμε πια συνηθίσει. Εν πολλοίς τα έχουμε αποδεχτεί κιόλας. Είναι το πεπρωμένο μας, η μοίρα μας, κάτι που (μας έχουν πείσει ότι) δεν αλλάζει...

Είδηση είναι όταν βγει κάποιος εκτός εαυτού. Όταν κάποιος δεν αποδεχτεί άλλο τις χαμένες ανθρωποώρες, τη χαμένη αξιοπρέπεια, την παράλογη αντιμετώπιση. Όταν κάποιος ωθείται στον παραλογισμό.

Κανείς φυσικά δε λέει να φτάσουμε στο σημείο μηδέν και να γίνουμε ζούγκλα. Κι ο καθένας που νομίζει ότι αδικήθηκε να καταστρέφει δημόσια περιουσία. Ομολογώ μάλιστα ότι στο συγκεκριμένο περιστατικό δε γνωρίζω και πολλές λεπτομέρειες.

Αλλά όλοι το βλέπουμε πια: η τραμπάλα σήμερα έχει κάτσει στο άλλο άκρο. Και χρειάζεται αντίβαρο!

Για ν’ αποφύγουμε λοιπόν παρόμοια περιστατικά η λύση δεν είναι να βάλουμε ανιχνευτές στις εισόδους ή φρουρούς στις αίθουσες. Η λύση είναι να βελτιωθεί η παροχή υπηρεσιών του κράτους προς τον πολίτη.

Να νιώσει ο πολίτης σεβασμό: του χρόνου και της προσωπικότητάς του. Να νιώσει ο φορολογούμενος ότι τα χρήματα απ’ τη φορολογία του πιάνουν τόπο. Ότι δε χρειάζεται να ξαναπληρώσει, στην υπηρεσία της οποίας τη λειτουργία χρηματοδοτεί με τους φόρους του, για να κάνει μια δουλειά.

Μέχρι να εμπεδωθεί αυτό το συναίσθημα, οι πολίτες θα συσσωρεύουν οργή. Για ένα σύστημα που τους φορολογεί, αλλά δεν τους παρέχει προστιθέμενη αξία.

Κι ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο να εκφράζει την οργή του:

Ένας «αγριεμένος» Κρητικός μπορεί να μπει και να τα σπάσει όλα. Ένας «πολιτισμένος» πρωτευουσιάνος μπορεί να μπει στο Internet και να κλείσει ένα δίκλινο στη Μύκονο τη μέρα των εκλογών. Ένας «φιλήσυχος» οικογενειάρχης μπορεί να πιστέψει ότι η λύση είναι ο Καρατζαφέρης.

Αλλά η οργή είναι οργή, παντού η ίδια. Είδηση δεν είναι όταν εμφανίζεται, αλλά όταν γεννιέται. Κι όσο δεν τη βλέπουν, τόσο εξαπλώνεται.

Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

Όπως η ρακή επιταχύνει τη ζύμωση


Για να γίνει ο μούστος κρασί χρειάζεται ζύμωση. Υπάρχει ένα μυστικό για να επιταχυνθεί η ζύμωση: προσθέτουμε λίγη ρακή.

Έτσι και στην πολιτική: γίνονται διαρκώς ζυμώσεις. Μπορεί άραγε κάτι να τις επιταχύνει; Ποια είναι σήμερα η ρακή του πολιτικού μας συστήματος;

Πριν μια βδομάδα έγιναν Ευρωεκλογές. Και η συμμετοχή και η αποχή έστειλαν, νομίζω, το ίδιο μήνυμα:

Από ‘δώ και πέρα θα κερδίζει μόνο όποιος κινητοποιεί συνειδήσεις υπέρ του. Όποιος πείθει θετικά. Όποιος παρουσιάζει κάτι που σε κάνει να σηκωθείς απ’ τον καναπέ ή την ξαπλώστρα. Όποιος δίνει ευοίωνη προοπτική.

Ο κόσμος δείχνει να βαρέθηκε πια τη λογική «το μη χείρον βέλτιστον». Προτιμάει ν’ απέχει, απ’ το να ψηφίζει το λιγότερο κακό. Κι όταν ψηφίζει, επιλέγει εκείνους που εκπέμπουν ξεκάθαρα μηνύματα.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. π.χ. κέρδισε, επειδή πέτυχε να αποσαφηνίσει το μήνυμά του, ειδικά τον τελευταίο χρόνο. Έπεισε έτσι την πλειοψηφία όσων ψήφισαν, τηρουμένων των αναλογιών και των ιδιαιτεροτήτων μιας ευρωκάλπης, ότι η ψήφος στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι ψήφος αλλαγής πορείας για τη χώρα.

Ευτυχώς για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. που τα exit polls έπεσαν έξω και η νίκη είχε αυτές τις διαστάσεις, γιατί ορισμένοι φάνηκαν έτοιμοι ν’ ανοίξουν σαμπάνιες και ν’ αρχίσουν τα πανηγύρια, αντί να συνεχίσουν αυτό που κάνουν εδώ και 18 μήνες.

Η Ν.Δ. απέτυχε να συσπειρώσει υπέρ της ακόμα και πολλούς απ’ αυτούς που τη βλέπουν θετικά. Γιατί παρουσιάζεται κουρασμένη και άτολμη, δείχνει να οδηγεί το κόμμα σε αδράνεια και τη χώρα σε οικονομικό αδιέξοδο, χωρίς να πείθει πως έχει σχέδιο για ν’ αποφύγουμε το τέλμα.

Άλλωστε, τα τελευταία 2 χρόνια έδειξε πυγμή απέναντι σε όσους έκαναν ενοχλητικές δηλώσεις (π.χ. Δαϊλάκης, Τατούλης), αλλά ανοχή σε όσους ενεπλάκησαν σε σκάνδαλα (π.χ. Ρουσόπουλος, Βουλγαράκης, Δούκας, Παυλίδης κ.ά.).

Ο ΛΑ.Ο.Σ. εκτινάχθηκε, επειδή η ατζέντα του συσπειρώνει μια μερίδα της κοινωνίας. Με το έξυπνα δομημένο επικοινωνιακό προφίλ του, μιλάει επιδιώκοντας να πείσει ότι αυτά που λέει είναι αυτονόητα. Δε στο λέει όμως με διδακτική διάθεση, όπως κάνει μερικές φορές το Κ.Κ.Ε. Γι’ αυτό έχει αποκτήσει πολλά ευήκοα ώτα σήμερα ο Καρατζαφέρης και πέτυχε να καθορίσει την ατζέντα της πολιτικής ζωής όλη την εβδομάδα αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές.

Οι Οικολόγοι-Πράσινοι εξέπεμψαν ένα μήνυμα σαφές. Κυρίως λόγω του τίτλου του κόμματός τους και λιγότερο λόγω των εμφανίσεων των μελών τους. Κεφαλαιοποίησαν έτσι την αγωνία του κόσμου για το περιβάλλον και τη θέληση για Πράσινη λύση στην κρίση. Δεν έκλεισαν πόρτες. Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, ευτυχώς γι’ αυτόν η αποτυχία ήρθε σε Ευρωεκλογές κι όχι σε Εθνικές εκλογές. Θα έχει έτσι μια δεύτερη ευκαιρία ν’ αναλύσει τι δεν πήγε καλά και ν’ ανακάμψει.

Με λίγα λόγια, νομίζω πως οι άνθρωποι έχουν πάψει πια να ενδιαφέρονται για το περιτύλιγμα και αναζητούν την ουσία. Δεν παγιδεύονται στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, ούτε σε αερολογίες. Δεν ψηφίζουν βάσει των συνθημάτων.

Μόνο αυτό μπορεί να επιταχύνει τις πολιτικές ζυμώσεις και να ξαναφέρει την αντιπαράθεση στο τερέν της πολιτικής. Ώστε να ακούγονται θέσεις και αντιθέσεις. Και για κάθε σχέδιο και κάθε εναλλακτική πρόταση που διατυπώνονται να προηγείται επεξεργασία, τεκμηρίωση, συναπόφαση και συνευθύνη.

Ν' αποκτήσουν δηλαδή ξανά νόημα δυο λέξεις: πολιτικές διεργασίες. Και στα κόμματα και στην κοινωνία!

(Υ.Γ.: Άραγε όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι που πανηγυρίζουν στις τηλεοράσεις για την αποχή, πώς και δε βλέπουν ότι ο κόσμος έχει γυρίσει και σ’ αυτούς την πλάτη; Άλλα λέμε στις δημοσκοπήσεις, άλλα λέμε στο exit poll κι άλλα ψηφίζουμε! Μήπως χρειάζονται κι αυτοί αυτοκριτική για να βελτιωθούν;)

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

Αιμοδοσία


Έχει σημασία, πώς αντιμετωπίζει ένα κράτος τους εθελοντές του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τους εθελοντές αιμοδότες.

Απόγευμα Τετάρτης στο «Γ.Γεννηματάς». Μ’ έναν φίλο πήγαμε να δώσουμε αίμα. Ώρα άφιξης: 18:00, ώρα αναχώρησης: 20:10. Αναμονή δηλαδή πάνω από 2 ώρες...

Γιατί; Γιατί ολόκληρο το τμήμα αιμοδοσίας είχε μόλις 1 (μια) νοσοκόμα! Ευτυχώς που, από φιλότιμο, εμφανίστηκε άλλη μια, γιατί αλλιώς θα μας έπιανε η νύχτα. Όπως νύχτα θα μας έπιανε, αν στο μεταξύ δεν έφευγαν κάποιοι απ’ τους 45 εθελοντές αιμοδότες που δεν άντεξαν την αναμονή.

Ένα θετικό κι ένα αρνητικό αναδεικνύονται:

Το θετικό είναι ότι οι καμπάνιες αιμοδοσίας απευθύνονται σε ευήκοα ώτα. Ο κόσμος έχει αρχίσει ν’ αντιλαμβάνεται πόσο σημαντικό είναι να προσφέρει αίμα. Επιπλέον, εκατοντάδες οργανώσεις και φορείς διοργανώνουν αιμοδοσίες όλον τον χρόνο.

Το αρνητικό όμως είναι ότι σε μια μονάδα αιμοδοσίας με άψογες υποδομές, δεν υπήρχε επαρκές προσωπικό για να εξυπηρετήσει γρήγορα τους εθελοντές αιμοδότες. Με αποτέλεσμα αρκετοί να φύγουν κι όσοι μείνουν να καθυστερήσουν.

Η αυξανόμενη ευαισθητοποίηση των πολιτών στο κάλεσμα για αιμοδοσία δείχνει ότι υπάρχουν αποθέματα αλληλεγγύης.

Δεν υπάρχουν όμως αποθέματα υπομονής! Η διαχρονική δήλωση «Υπάρχουν συσωρευμένα προβλήματα δεκαετιών» δεν μπορεί πια να είναι άλλοθι για κανέναν αρμόδιο!

Η δουλειά του κάθε υπουργού ΔΕΝ είναι να διαπιστώνει πως υπάρχουν προβλήματα. ΟΥΤΕ να συσωρεύει νέα προβλήματα. ΟΥΤΕ βέβαια ν’ αναλαμβάνει (στα λόγια) την «πολιτική ευθύνη». Αυτά μπορούμε να τα κάνουμε όλοι μας.

Η δουλειά του είναι να υπερβαίνει τις παθογένειες και ν’ ανταποκρίνεται στις ευθύνες που έχει αναλάβει. Ας τελειώσει λοιπόν κάποια στιγμή η σύγκριση με το «κακό» παρελθόν. Κι ας αρχίσει η σύγκριση με το «καλύτερο» μέλλον.

Δεν είναι δυνατόν να μην μπορούν να προσλάβουν νοσοκόμες και νοσοκόμους, αφήνοντας σε αχρηστία τις δημόσιες επενδύσεις στον χώρο της υγείας. Δεν είναι δυνατόν να μην μπορούν να ελέγξουν τις αλόγιστες δαπάνες στις προμήθειες. Δεν είναι δυνατόν να μην αξιολογούνται οι διευθυντές των νοσοκομειακών μονάδων.

Αυτή η τεχνητή απαξίωση των δημόσιων νοσοκομείων (είτε δολίως άνωθεν, είτε αφελώς απ’ τους βολεμένους του συστήματος) είναι πλέον ορατή στους πολίτες. Που αντιλαμβάνονται πια ότι το αίτημα δεν είναι μόνο «περισσότερα λεφτά για την υγεία», αλλά και «έλεγχος, πού πάνε τα λεφτά που επενδύονται».

Σε μια κοινωνία που καλλιεργείται πανταχόθεν η απάθεια, ένας «λογικός» επίλογος θα ήταν ν' απαξιωθεί εν γένει η αιμοδοσία, εφόσον δεν μπορούν να την υποστηρίξουν, εφόσον τίποτα δε λειτουργεί κλπ. κλπ.

Όμως όχι! Δεν είναι δυνατόν ν' αποθαρρύνεται η διάθεση για προσφορά, επειδή «το σύστημα» έχει αρνητικά. Ποτέ δε θα βελτιωθεί τίποτα έτσι. Η απάθεια διαιωνίζει τις παθογένειες, επειδή σβήνει τα φώτα που τις αναδεικνύουν!

Η Ελλάδα χρειάζεται περίπου 650.000 φιάλες αίματος τον χρόνο, οι περισσότερες εκ των οποίων εισάγονται απ’ το εξωτερικό. Καλύπτονται πολύ εύκολα, αν βρεθούν 325.000 εθελοντές αιμοδότες που θα δίνουν αίμα 2 φορές τον χρόνο! Κι αν βελτιωθεί παράλληλα η λειτουργία των μονάδων αιμοληψίας.

Για σκέψου: Μ’ ένα στιγμιαίο τσίμπημα (έστω και με μια μικρή καθυστέρηση ενίοτε) δίνεις ανακούφιση σ’ έναν άνθρωπο που έχει ανάγκη. Δικό σου ή ξένο. Και πού ξέρεις; Μπορεί μια μέρα να έχεις ανάγκη εσύ...

(Τα κέντρα αιμοληψίας σ’ όλη την Ελλάδα μπορείτε να τα δείτε
εδώ.)

[1η Φωτο από εδώ, 2η Φωτο από εδώ]

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

Περιβάλλον

Η 5η Ιουνίου είναι, μας λένε, η «Παγκόσμια Ημέρα του Περιβάλλοντος». Προφανώς δεν αξίζει ν’ ασχοληθούμε παραπάνω από 10 δευτερόλεπτα με το πόσο ανούσια είναι η σημειολογία της «ημερήσιας» ευαισθητοποίησης για το περιβάλλον.

Τώρα όμως που το «περιβάλλον» έχει αρχίσει να γίνεται μόδα και βγάζουν προεκλογικά σποτάκια ακόμα κι εκείνοι που πριν λίγο καιρό μιλούσαν περιπεκτικά για "πράσιν' άλογα", αξίζει να δούμε τι είν’ εκείνο που χωρίζει το ειλικρινές απ' το προσποιητό ενδιαφέρον. Γιατί το όριο είναι πολύ λεπτό.

Μπορούμε να μιλάμε για περιβάλλον και συγχρόνως να σπαταλάμε αλόγιστα ενέργεια στο σπίτι και στο γραφείο; Ή μήπως χρειάζεται να καλλιεργήσουμε τη νοοτροπία της εξοικονόμησης ενέργειας;

Μπορούμε να μιλάμε για περιβάλλον όσο η παραγωγή ενέργειας μολύνει το περιβάλλον; Ή μήπως χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, ακόμα και μέσα στις πόλεις μας;

Μπορούμε να μιλάμε για περιβάλλον και συγχρόνως να ψάχνουμε μανιωδώς να «αξιοποιήσουμε» και την τελευταία σπιθαμή ελεύθερων δημόσιων χώρων; Ή μήπως πρέπει να φυτέψουμε Πράσινο στις πόλεις μας και να ενοποιήσουμε τους ακάλυπτους χώρους στα κέντρα των πόλεων;

Μπορούμε να μιλάμε για περιβάλλον και συγχρόνως ν' αγοράζουμε οικόπεδα σε καμμένες περιοχές; Ή μήπως είναι καλύτερα ν' απαιτούμε την αναδάσωση και περιφρούρηση των καμμένων δασών;

Μπορούμε να μιλάμε για περιβάλλον και συγχρόνως να παράγουμε αλόγιστα τόνους σκουπιδιών για τις χωματερές; Ή μήπως ήρθε η ώρα να διαχειριστούμε με άλλη συνείδηση τα αστικά μας απορρίμματα; (Π.χ. κομποστοποίηση)

Μπορούμε να μιλάμε για περιβάλλον και συγχρόνως να μην ανακυκλώνουμε τίποτ’ άλλο εκτός από λόγια; Ή μήπως πρέπει να εκπαιδευτούμε ώστε να διαχωρίζουμε τα ανακυκλώσιμα απορρίμματα στην πηγή, δηλαδή στο σπίτι ή στο γραφείο;

Μπορούμε να μιλάμε για περιβάλλον όσο χρησιμοποιούμε παντού και πάντα το αυτοκίνητό μας; Ή μήπως ήρθε η ώρα να χρησιμοποιήσουμε περισσότερο τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και να εφαρμόσουμε, όποτε οδηγάμε, τις αρχές της οικολογικής οδήγησης;

Μπορούμε να μιλάμε για περιβάλλον όσο γινόμαστε πηγές ηχορύπανσης; Ή μήπως πρέπει να σεβόμαστε τα ωράρια κοινής ησυχίας, να μην κορνάρουμε με την πρώτη ευκαιρία και ν' αγοράζουμε οικιακές συσκευές που παράγουν λιγότερο θόρυβο;

Μπορούμε να μιλάμε για περιβάλλον ζητώντας απ' τους πολίτες να μη ρυπαίνουν, αλλά αδιαφορώντας για τη ρύπανση που προκαλούν ορισμένες βιομηχανίες; Ή θα προστατεύσουμε το δημόσιο συμφέρον με κάθε πολιτικό (βραχυπρόθεσμο) κόστος;

Μπορούμε, τέλος, να μιλάμε για περιβάλλον μόνο μέσα από blogs και μόνο για να τ’ ακούν οι άλλοι; Ή μήπως ήρθε η ώρα ν’ αναρωτηθούμε πώς μπορούμε εμείς οι ίδιοι να βελτιώσουμε την περιβαλλοντική μας συνείδηση;

Γιατί εκείνο τελικά που ξεχωρίζει το προσποιητό απ’ το ειλικρινές ενδιαφέρον είναι απλό: όταν μιλάμε για περιβάλλον κοιτάμε τους άλλους ή κοιτάμε στον καθρέφτη;