Όταν μια χώρα παράγει προϊόντα σε μεγάλες ποσότητες, κάνει και εξαγωγές. Έτσι κι εμείς: εξάγουμε λάδι! Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η Ελληνίδα Υπουργός Εξωτερικών υποσχέθηκε αυτές τις μέρες στους γείτονες ότι αν συναινέσουν σε κοινά αποδεκτό όνομα (π.χ. «Νέα Μακεδονία»), θα δοθούν 75 εκατομμύρια Ευρώ για να κατασκευαστεί δρόμος μεταξύ Ελλάδας και Σλαβομακεδονίας.
Τόσο κοστίζει για τη σημερινή εξωτερική πολιτική της χώρας η ενοχλητική επιμονή των γειτόνων. (Λιγότερο κι απ’ το 40% του Παναθηναϊκού...)
Αλήθεια, αν συναινέσουν στο όνομα «Σλαβομακεδονία» θα τους βάλουμε και φώτα στον δρόμο που θα φτιάξουμε; Αν συμφωνήσουν στο όνομα «Δημοκρατία του Βαρδάρη», μήπως να κατασκευάσουμε και νησίδα στη μέση του δρόμου; Και με ποιο όνομα θα τους κάνουμε και Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης;
Αυτή η ωμή απόπειρα εξαγοράς θυμίζει τα καθρεφτάκια που δείχνουν στους ιθαγενείς για να τους δελεάσουν. Είπαμε όμως: οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν εθνική ταυτότητα, αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχουν και αξιοπρέπεια!
Ο νεοπλουτισμός με τον οποίον προσεγγίζουμε τη γειτονική χώρα είναι μνημείο αφέλειας. Η επιδερμική θεώρηση ότι «διαφωνούν για να παζαρέψουν βοήθεια» είναι επικίνδυνα κοντόφθαλμη.
Η όποια αλυτρωτική απειλή εκφράζουν οι γείτονες κι οι πάτρωνές τους είναι άλλη. Και σίγουρα οι σχέσεις καλής γειτονίας δεν οικοδομούνται με τα δανεικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η πλειοψηφία στην Ελλάδα ίσως γοητεύεται από αυτό το «μεγαλείο». Ίσως μάλιστα να μας φαίνεται και αυτονόητη η επίκληση του χρήματος, όταν οι άλλοι δεν κάνουν αυτό που θέλουμε.
«Όπως λαδώνουμε στις δημόσιες υπηρεσίες, στα νοσοκομεία, στις πολεοδομίες, ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα για να γίνει η δουλειά μας, έτσι μπορούμε να το κάνουμε με όλους παντού!»
Κάπως έτσι κι η πλειοψηφία στις Η.Π.Α. ηδονίζεται με τον ρόλο του φρουρού της παγκόσμιας τάξης που επιφυλλάσσουν οι Αμερικανοί για τον εαυτό τους.
Όταν όμως η άσκηση πολιτικής βασίζεται διαρκώς στις δημοσκοπήσεις («τι θέλουν σήμερα οι πολλοί»), αγνοεί κάτι πολύ βασικό: ότι οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα σε χειροκροτούν για τη βραχυχρόνια επίδειξη δύναμης που κάνεις, θα σε απαξιώσουν αύριο αμέσως, όταν δουν ότι με τη στάση σου γεννάς αδιέξοδα.
Η Ελληνίδα Υπουργός Εξωτερικών υποσχέθηκε αυτές τις μέρες στους γείτονες ότι αν συναινέσουν σε κοινά αποδεκτό όνομα (π.χ. «Νέα Μακεδονία»), θα δοθούν 75 εκατομμύρια Ευρώ για να κατασκευαστεί δρόμος μεταξύ Ελλάδας και Σλαβομακεδονίας.
Τόσο κοστίζει για τη σημερινή εξωτερική πολιτική της χώρας η ενοχλητική επιμονή των γειτόνων. (Λιγότερο κι απ’ το 40% του Παναθηναϊκού...)
Αλήθεια, αν συναινέσουν στο όνομα «Σλαβομακεδονία» θα τους βάλουμε και φώτα στον δρόμο που θα φτιάξουμε; Αν συμφωνήσουν στο όνομα «Δημοκρατία του Βαρδάρη», μήπως να κατασκευάσουμε και νησίδα στη μέση του δρόμου; Και με ποιο όνομα θα τους κάνουμε και Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης;
Αυτή η ωμή απόπειρα εξαγοράς θυμίζει τα καθρεφτάκια που δείχνουν στους ιθαγενείς για να τους δελεάσουν. Είπαμε όμως: οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν εθνική ταυτότητα, αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχουν και αξιοπρέπεια!
Ο νεοπλουτισμός με τον οποίον προσεγγίζουμε τη γειτονική χώρα είναι μνημείο αφέλειας. Η επιδερμική θεώρηση ότι «διαφωνούν για να παζαρέψουν βοήθεια» είναι επικίνδυνα κοντόφθαλμη.
Η όποια αλυτρωτική απειλή εκφράζουν οι γείτονες κι οι πάτρωνές τους είναι άλλη. Και σίγουρα οι σχέσεις καλής γειτονίας δεν οικοδομούνται με τα δανεικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η πλειοψηφία στην Ελλάδα ίσως γοητεύεται από αυτό το «μεγαλείο». Ίσως μάλιστα να μας φαίνεται και αυτονόητη η επίκληση του χρήματος, όταν οι άλλοι δεν κάνουν αυτό που θέλουμε.
«Όπως λαδώνουμε στις δημόσιες υπηρεσίες, στα νοσοκομεία, στις πολεοδομίες, ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα για να γίνει η δουλειά μας, έτσι μπορούμε να το κάνουμε με όλους παντού!»
Κάπως έτσι κι η πλειοψηφία στις Η.Π.Α. ηδονίζεται με τον ρόλο του φρουρού της παγκόσμιας τάξης που επιφυλλάσσουν οι Αμερικανοί για τον εαυτό τους.
Όταν όμως η άσκηση πολιτικής βασίζεται διαρκώς στις δημοσκοπήσεις («τι θέλουν σήμερα οι πολλοί»), αγνοεί κάτι πολύ βασικό: ότι οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα σε χειροκροτούν για τη βραχυχρόνια επίδειξη δύναμης που κάνεις, θα σε απαξιώσουν αύριο αμέσως, όταν δουν ότι με τη στάση σου γεννάς αδιέξοδα.
Καλό είναι να το λάβει αυτό υπόψη της η κυρία Υπουργός Εξωτερικών πριν φωνάξει «Deal» στο επόμενο «Μεγάλο Παζάρι»!
Υ.Γ.: Η γελοιογραφία είναι του Δ.Χαντζόπουλου από ΤΑ ΝΕΑ (Αύγουστος 2004).
Αναρτήσεις
7 σχόλια:
"Ο νεοπλουτισμός με τον οποίον προσεγγίζουμε τη γειτονική χώρα είναι μνημείο αφέλειας"...μάλλον αποικιοκρατία θυμίζει....καλά και για την έλλειψη φαντασίας δεν το συζητώ...Λάδι πάντως και μεγαλείο...χμ δεν πάνε μαζί...ποτέ δεν πήγαιναν εδώ που τα λέμε...ίσως γι΄αυτό στα παζάρια είμαστε μικροκακομοίρηδες...
Πάντως στα οργανικά καλά πάμε...4οι στον κόσμο είμαστε σε εληές όσο για οργανικές εκτάσεις1 19οι στον κόσμο και ανάλογα με το μέγεθος...πολύ καλά(πηγή:inetrnational federation of organics agricultural movements).
Αν δεν τα ξαναπούμε πολλές ευχές και Καλή Ανάσταση!
Πράγματι λάδι και μεγαλείο δεν πάνε μαζί. Σε κάποιους όμως σίγουρα αρέσει αυτός ο τρόπος "επίλυσης" της διαφοράς με τους γείτονες.
Καλή Ανάσταση Ελένη!
Υγεία και χαρές σε σένα και στους δικούς σου ανθρώπους!
1. Στην "ελεύθερη" αγορά γιατί δηλαδής δεν χωράει και μια αγοραπωλησία ονόματος χώρας;;;
2. Όλα τα "trade marks" δεν αγοραζοπωλούνται;;;
3. Το τίμημα, δεν λέω, είναι μικρό. Ανάλογο του "ύψους" της προσφερούσης...
4. Τα περί κοινού τί τά' θελες Μεγάλη Βδομάδα;;; Αρχίζει με θριαμβευτική υποδοχή που μετατρέπεται σε θανατική καταδίκη...
5. Επειδή ο ...αρχιdeal είναι ανηψιός μου θα τον βάλω να καλέσει τη Ντόρα.
6. Στη Σκλίβανη "μου" και σ' άλλα 3 χωριά, προπολεμικά, υπήρχε μόνον ένας παπάς. Το Πάσχα, όπως και οι άλλες λειτουργίες, γίνονταν εκ περιτροπής. Μιά χρονιά αποφάσισε να πρωτοτυπήσει ο παπάς: Έστησε σε μιά κεντρική λάκκα ένα τραπέζι με το αντιμήνσιο(*) κι εκραύγασε την "κεκανονισμένη" ώρα:
Σκλίβαν', Μπουράτσια κι Βαρλάμ κι ισύ διαουλουχώρ', πούσι πίσου απ' του β'νό
ΠΑΣΧΑ, διαόλοι, ΠΑΣΧΑ!
αγάπη-αφοπλισμός-ειρήνη
Ναπολέων
(*) Όποιος δεν ξέρει τί είναι το αντιμήνσιο να πάει φροντιστήριο στην Α.Λ.Ο.Γ.Α.Θ.
Φιλια, ευχές, ξεκουραση και Ανάσταση χωρίς να προηγηθει ....σταυρωση
Ναπολέοντα, εκτιμώ ότι πιο σωστό θα ήταν π.χ. να τους λέγαμε "εμείς δρόμο θα φτιάξουμε ούτως ή άλλως. Αλλά θα βάζουμε πάντα βέτο, αν δεν συμφωνήσουμε στο όνομα."
Και φυσικά ν' ασχοληθούμε και με άλλα θέματα διμερών σχέσεων και συνεργασίας. Χωρίς το ύφος του καουμπόι Μπους!
Ωραίος ο παραλληλισμός "αρχίζει με θριαμβευτική υποδοχή που μετατρέπεται σε θανατική καταδίκη..." Να τη θυμούνται όλοι όσοι παρασύρονται στην αλαζονεία από την πρόσκαιρη αποδοχή που έχουν!
Καλή Ανάσταση συν.!
Κατερίνα, όλες σου οι ευχές είναι εύστοχες! Αντεύχομαι με μαντινάδα:
Αύριο είναι Πασχαλιά
κι αν η ευχή μου πιάνει,
το τέλος κάθε Γολγοθά
εύχομαι να σημάνει.
Χρόνια πολλά!
Θα ήταν ενδιαφέρον να κοιτάξουμε το πολιτικό σκηνικό στην ελλάδα στις αρχές του 90 και τον ρόλο των "ηγετών" μας.Όποιος δε μαθαίνει απο την ιστορία είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει.
Πριν 18 χρόνια δεν παρακολουθούσα τα πολιτικά δρώμενα οπότε αν θες κάνε μια δημοσίευση σχετικά με αυτό.
Συγχαρητήρια για το blog σου
babis (νέος αναγνώστης σου)
Δημοσίευση σχολίου