Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου 2008

Αντνάντ


Ο άντρας της φωτογραφίας είναι ο Αντνάντ, σιδεράς από τη Συρία.

Η φωτογραφία του Αντνάντ είναι αφιερωμένη σε όλους όσους επιχειρούν να χαράξουν "μεταναστευτική πολιτική", ενώ οι μόνοι μετανάστες που έχουν δει στη ζωή τους είναι μέσα απ’ τα φιμέ τζάμια τους σε κάποιο φανάρι...

Αλλά είναι εξαιρετικά αφιερωμένη και σ’ όλους όσους αισθάνονται συνεργάτες, συνοδοιπόροι και αλληλέγγυοι με τους ανθρώπους αυτούς. Που ήρθαν στην Ελλάδα από επιλογή κι ανάγκη και κουβάλησαν εδώ ένα κομμάτι της πατρίδας τους.

Το μέλλον του Αντνάντ μάλλον δεν μπορούμε να το αλλάξουμε πολύ. Η ζωή του όλη είναι (και θα είναι) ένα σιδέρωμα. Έχει πλάκα, κολώνες και δοκάρια. Έχει και μερικά γκολ. Πέντε για την ακρίβεια. Γιατί ο Αντνάντ έχει πέντε παιδιά.

Μπορούμε πάντως σίγουρα ν’ αλλάξουμε το μέλλον των παιδιών αυτών! Που μαθαίνουν ελληνικά, παίζουν με ελληνόπουλα, ερωτεύονται εδώ και ζουν με τα παιδιά μας.

Τα παιδιά των μεταναστών αξίζουν μια πιο ζεστή αγκαλιά. Τώρα που πλησιάζει η 25η Μαρτίου ας το σκεφτούμε καλύτερα. Συγκρίνοντας μάλιστα τις συνθήκες εργασίας του Αντνάντ με τις δικές μας, ίσως καταλάβουμε γιατί τα παιδιά του θα αριστεύσουν και φέτος στο σχολείο.

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2008

Ζωνιανά Vs. Λβοβ


Τους τελευταίους μήνες το Ρέθυμνο έχει γίνει γνωστό σε όλη την Ελλάδα για τα Ζωνιανά. Η Κρήτη ολόκληρη θεωρείται ένα άντρο που γεννά και προστατεύει εγκληματίες και εμπόρους ναρκωτικών. Είναι άραγε αυτή η πραγματικότητα;

Την περασμένη βδομάδα, ένας Ρεθυμνιώτης Αρχιτέκτονας πέτυχε μια σπουδαία διάκριση: μαζί με τους συνεργάτες του κέρδισαν έναν παγκόσμιο διαγωνισμό ανάπλασης της Ουκρανικής πόλης Λβοβ.

Στο Λβοβ (Lviv) ζουν 725.000 κάτοικοι. Νότια της πόλης εκτείνεται μια περιοχή περίπου 2.000 στρεμμάτων με σοβιετικές εργατικές κατοικίες. Εκεί ζουν 140.000 άνθρωποι.

Ο Δήμαρχος του Λβοβ αποφάσισε να προκηρύξει παγκόσμιο διαγωνισμό προκειμένου να αναπλάσει την έκταση αυτή. Πάνω σε μια φαρδιά λεωφόρο και ανάμεσα σε πανύψηλες, μουντές, εργατικές εστίες θέλησε να χωροθετήσει νέες χρήσεις γης. Είχε το όραμα να κάνει την πόλη πιο φωτεινή και να προσελκύσει ζωή.

Οι Έλληνες αρχιτέκτονες πρότειναν έναν βιοκλιματικό περίπατο με ποικίλες χρήσεις εκατέρωθεν. Σχεδίασαν χρωματιστά κτίρια, σε ανθρώπινη κλίμακα, που θα έδιναν το στίγμα ότι η μετασοβιετική Ουκρανία δεν κατασκευάζει πολυώροφα γκρι κτίσματα. Και «έντυσαν» όλο τους το δημιούργημα με μια «πράσινη στέγη».

Το ότι κανένα ελληνικό Μ.Μ.Ε. δεν ασχολήθηκε με το γεγονός δεν προκαλεί φυσικά καμία έκπληξη. Άλλωστε η υπόθεση δεν είχε ούτε DVD, ούτε κατάχρηση εξουσίας, ούτε ναρκωτικά, ούτε δωροδοκία.

Η τοπική κοινωνία του Ρεθύμνου όμως χρειάζεται τέτοιες ενέσεις αισιοδοξίας. Έχει ανάγκη την προβολή θετικών προτύπων. Για να δουν οι νέοι άνθρωποι ότι υπάρχουν πολλοί δημιουργικοί τρόποι απόκτησης ευημερίας.

Σε πείσμα όλων όσων διαβάλλουν τη φήμη του, το Ρέθυμνο ήταν, είναι και θα είναι μια πόλη που γεννάει ανήσυχα πνεύματα. Οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις που δίνει η πόλη σε όποιον ζήσει σε αυτήν (Φορτέτζα, παλιά πόλη, παλιό λιμάνι) είναι ρίζες δημιουργικότητας. Και η συναναστροφή με τους φιλόξενους Ρεθυμνιώτες ορίζει τις λέξεις ανθρωπιά και αλληλεγγύη.

Οι πολίτες όμως σήμερα στην Ελλάδα έχουν μάθει πια να εθίζονται στο μέτριο. Είναι πολλοί εκείνοι που επιδιώκουν τον μηδενισμό και την ισοπέδωση του «όλοι ίδιοι είναι». Για να μη διακρίνεται από τους πολίτες η δική τους μετριότητα. Για να μην έχουν οι νέοι όνειρα για διάκριση, παρά μόνο διάθεση για κριτική.

Είμαστε απέναντι σ’ εκείνους που χαίρονται με αυτήν τη λογική της προκρούστειας κλίνης που έχουν επιβάλλει σήμερα. Γιατί θέλουμε να γίνουμε μέρος της λύσης κι όχι μέρος του προβλήματος!

Ξέρουμε ότι Ζωνιανά υπάρχουν. Ξέρουμε ότι πάντα θα ορθώνονται μπροστά μας, σαν τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, όσο δεν προβάλλονται θετικά πρότυπα. Όσο «επιτυχία» για έναν δήμαρχο ή για έναν πολιτικό είναι το πόσους διόρισε και όχι το αν βελτίωσε τις συνθήκες ζωής. Όσο οι νέοι άνθρωποι δεν έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες να εργαστούν. Όσο δεν επιβραβεύονται η επιχειρηματικότητα κι η νεωτερικότητα.

Όμως κόντρα στη γενικευμένη απαξίωση, ξέρουμε επίσης ότι Ρέθυμνο δεν είναι μόνο τα Ζωνιανά. Κόντρα στην αναπαραγωγή μηδενισμού και στην καλλιέργεια μιζέριας η πλειοψηφία το γνωρίζει καλά: η ευημερία που αποκτάται χωρίς δημιουργικότητα είναι εφήμερη και δανεική.

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008

Πιστωτικές κάρτες


Το Σάββατο ταξίδεψα στο Κιλκίς για μια ημερίδα του Συλλόγου Πολιτικών Μηχανικών Ελλάδος. Έφτασα αεροπορικώς στη Θεσσαλονίκη κι από ‘κεί συνέχισα οδικώς («Συνδυασμένες Μεταφορές» που λέγαμε στο ΕΜΠ).

Στο αεροδρόμιο αποφάσισα να νοικιάσω αυτοκίνητο. Ενδιαφέρον project:

Υπήρχαν πέντε εταιρίες. Διέφεραν στις τιμές, αλλά είχαν όλες κάτι κοινό: για να σου νοικιάσουν αυτοκίνητο έπρεπε να έχεις πιστωτική κάρτα!

Δε χρησιμοποιώ πιστωτική κάρτα, γιατί θεωρώ ότι είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του καπιταλισμού: εθίζει τους ανθρώπους να αποκτούν ό,τι θέλουν και όχι ό,τι μπορούν!

Όμως στην Ελλάδα σήμερα σχεδόν απαγορεύεται να ΜΗΝ έχεις πιστωτική κάρτα! Άλλωστε η προσφορά είναι τόσο μεγάλη: 125 διαφορετικές πιστωτικές κάρτες κυκλοφορούν σήμερα στην ελληνική αγορά!

Κανείς φυσικά δε λέει να κλείσουν οι τράπεζες. Ένα ισχυρό τραπεζικό σύστημα μπορεί να παίξει σπουδαίο ρόλο στην ανάπτυξη μιας χώρας. Αλλά στην πραγματική ανάπτυξη πρωταγωνιστές είναι οι ισχυροί πολίτες!

Οι τράπεζες θα μπορούσαν με όρους δίκαιους και αμοιβαίως επωφελείς να χρηματοδοτούν την επιχειρηματικότητα και να ενισχύουν πολίτες για να αποκτήσουν στέγη. Και αυτές τις συμφέρει να υπάρχει ευημερία.

Αντ’ αυτού όμως οι τράπεζες χρεώνουν με τόση μανία τους καταναλωτές που σε λίγο καιρό δε θα έχουν πια καταθέτες, παρά μόνο εξαθλιωμένους δανειολήπτες.

Ποιον ωφελεί όμως αυτή η βάρβαρη αναδιανομή κινητής και ακίνητης περιουσίας; Τι κάνει το κράτος για να περιορίσει τις όλο και αυξανόμενες ανισότητες που γεννάει η υπερκατανάλωση; Πού είναι τέλος ένα οργανωμένο καταναλωτικό κίνημα που θα λειτουργήσει ως ανάχωμα σε αυτήν την τάση;

Η υπέρμετρη κερδοφορία των ολίγων επιτυγχάνεται πάντα εις βάρος της ευημερίας των πολλών. Γι’ αυτό επινοήσαμε σήμερα τον «μέσο όρο». Για να καμουφλάρουμε τις όλο και αυξανόμενες ανισότητες. Για να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι η κοινωνία μας παραμένει σταθερά ευημερούσα.

«Ο μέσος όρος κατοχής ακινήτων είναι ο υψηλότερος στην Ευρώπη, ο μέσος όρος εισοδήματος αυξάνεται, ο μέσος όρος κατοχής καρτών είναι ακόμα χαμηλός.»

Γενικά, δηλαδή, δε χρειάζεται καμία ανησυχία. Έστω κι αν για να "πετύχουμε" τόσο λαμπερούς μέσους όρους αυξάνονται πια με γεωμετρική πρόοδο οι καταχρεωμένοι και αγανακτισμένοι πολίτες που βρίσκονται στα άκρα...

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008

Ανισότητες


Γιατί άραγε έγραψε κάποιος το graffiti της φωτογραφίας;

Όχι, δεν είναι επειδή εργάζεται πολύ.

Δεν είναι επειδή το κορίτσι του φοράει απλό πουλοβεράκι κι όχι Gucci φόρεμα.

Δεν τον απασχολεί ότι οδηγάει συμβατικό αυτοκίνητο κι όχι Mercedes.

Δεν τον ρίχνει που τρώει σε σουβλατζίδικο κι όχι σε γκλαμουράτο restaurant.

Προτιμάει να ζει σ’ ένα μικρό σπίτι με σωστούς ανθρώπους, παρά σε τριώροφη μαιζονέττα μόνος του.

Και του αρέσει που πάει διακοπές με το πλοίο της γραμμής κι όχι με ιδιωτικό σκάφος.

Ένα μόνο πράγμα δεν αντέχει εκείνος που τό ‘γραψε και όλοι όσοι το βλέπουμε κάθε πρωί κι είναι σα να κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη:

Ότι στην Ελλάδα σήμερα το μόνο πράγμα που αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο δεν είναι το εισόδημα, είναι οι ανισότητες!

Στην Υγεία, στην Παιδεία, στην εργασία και αλλού έχουμε σήμερα πολίτες δυο ταχυτήτων. Κάποιοι έχουν πάντοτε τη δυνατότητα να πετυχαίνουν αυτό που θέλουν, ενώ κάποιοι άλλοι δεν τα καταφέρνουν ποτέ!

Αυτό σκοτώνει τα όνειρα των ανθρώπων.

Οι νέοι ειδικά πίστευαν ότι οι σπουδές θα τους εξασφάλιζαν μια καλύτερη ζωή. Ότι οι αξίες πάντα θα αναγνωρίζονται. Πάντοτε όριό τους ήταν ο ουρανός.

Και τώρα που βγαίνουν στη ζωή προσγειώνονται απότομα. Διακρίνουν ότι υπάρχει ανάμεσά μας ένα αδιόρατο σύνορο. Ότι η «Ισότητα» είναι επίπλαστη, ένα τέχνασμα, ένα πουκάμισο αδειανό...

Βλέπουν τη μιντιοκρατία να κυβερνά. Βλέπουν βουλευτές και παπάδες να συγχροτίζονται με τα ΜΜΕ για να καταφέρουν να πλασαριστούν ως «η ελπίδα μας». Βλέπουν πολλά και τα καταλαβαίνουν όλα.

Γι’ αυτό, όσο κι αν δεν το μαρτυρούν οι σειρές της τηλεόρασης ή τα γυαλιστερά περιοδικά life style, η πλειοψηφία σήμερα θα έγραφε άνετα το graffiti της φωτογραφίας.

Κι αν δεν αποκτήσει σύντομα ένα χειροπιαστό όραμα, θα ξεσπάσει κατά δικαίων και αδίκων...

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008

Κλειστή Τηλεόραση



Κλείστε την τηλεόραση!

Για μια μέρα, έστω.

Δείξτε τους τη δύναμη του κοινού.

Μην τους δώσετε άλλο το δικαίωμα της χειραγώγησής μας.

Ζητάμε ανεξάρτητη και αντικειμενική πληροφόρηση, έγκαιρη, έγκυρη και σοβαρή ενημέρωση, χωρίς ροζ και κίτρινες αποχρώσεις.


Λέμε ΟΧΙ:

Στην παραπληροφόρηση της διαπλοκής.

Στα χειραγωγούμενα ΜΜΕ.

Στη συγκάλυψη των σοβαρών θεμάτων.

Στις εκπομπές – σκουπίδια χάριν τηλεθέασης.

Στα μονοθεματικά δελτία ειδήσεων.

Απαιτούμε σεβασμό και ποιότητα.


Κλείνουμε την τηλεόραση στις 11 Φεβρουαρίου.


Όλοι μας!


Υ.Γ.1: Αναδημοσιεύστε το στα blog σας. Στείλτε το, με mail στους γνωστούς σας. Ας τους αποδείξουμε ότι δεν ανεχόμαστε άλλο τα "σκουπίδια" τους.
Υ.Γ.2: Η γελοιογραφία είναι του Κώστα Μητρόπουλου από ΤΑ ΝΕΑ (26/01/08).