Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Ταμείο

Απόψε στη Βουλή, ο βουλευτής Μεσσηνίας Δημήτρης Κουσελάς αποκάλυψε ότι τον Απρίλιο του 2008 διεγράφη πρόστιμο ύψους 5.511.351.867 ευρώ που είχε επιβληθεί σε χρηματιστηριακή εταιρία, εμπλεκόμενη στο σκάνδαλο των ομολόγων!

Αναρωτιέται λοιπόν εύλογα ο κάθε Έλληνας πολίτης απ’ τον οποίον σήμερα ζητούνται νέες θυσίες: «άραγε μετά την απομάκρυνση απ’ το Ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται;»

Αλήθεια, ο Γιώργος Αλογοσκούφης που ήταν τότε υπουργός Οικονομικών δεν ξέρει τίποτα; Επειδή έχει λήξει η θητεία του, δε φέρει πλέον καμία ευθύνη; Η μη επανεκλογή του ήταν αρκετή τιμωρία;

Αν οποιοσδήποτε άλλος πολίτης αυτού του κράτους ευθυνόταν για την απώλεια 5,5 δις Ευρώ, θα αντιμετωπιζόταν ομοίως; Πού είναι η ισονομία κι η ισοπολιτεία που ευαγγελίζεται το Σύνταγμα;

Με το σκάνδαλο των ομολόγων χάθηκαν δισεκατομμύρια ευρώ από τα ασφαλιστικά ταμεία, υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας μας. Τεράστια ποσά πήγαν σε τσέπες ημετέρων και σήμερα αναζητούνται από όλους τους υπόλοιπους πολίτες.

Και η ομίχλη της λήθης φαίνεται πως αθωώνει όλους όσους ενεπλάκησαν. Καθώς ούτε αυτό το σκάνδαλο απέκτησε ονοματεπώνυμα...

Οργή! Δεν υπάρχει άλλη λέξη γι’ αυτό που νιώθει ο κάθε πολίτης που μαζεύει μια-μια τις αποδείξεις και μετράει ένα-ένα τα ευρώ.

Οργή! Για την αναλγησία και το θράσος του κυρίου Καραμανλή και της παρέας του.

Που λεηλάτησαν τα ταμεία, τους οργανισμούς, το κράτος και την αξιοπρέπειά μας. Που τσαλάκωσαν κάθε έννοια σχετική με τη «διαφάνεια» και την «ηθική» της πολιτικής.

Που έπεισαν και τον τελευταίο πολίτη ότι «εξουσία=αρπαχτή». Που εμπέδωσαν στον λαό ότι «πολιτική=επάγγελμα». Που δημιούργησαν την πεποίθηση ότι όλα στην πολιτική είναι εύκολα, χάρις στον «αυτόματο πιλότο». Άρα όποιος θέλει ν' ασχοληθεί με τα κοινά έχει μόνο δικαιώματα...

Που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού, προσθέτοντας τη ματαιοδοξία και την ανεπάρκειά τους στην ολιγωρία και την αναποφασιστικότητα ορισμένων προηγουμένων.

(Το πλέον χαρακτηριστικό είναι ότι έφτασαν το χρέος από 160 δις Ευρώ σε 300 δις Ευρώ και μας έλεγαν ότι το έκαναν για να πληρώσουν τους τόκους του παρελθόντος! Μα, αν όσα δανείστηκαν πήγαιναν όντως στην αποπληρωμή του υφιστάμενου χρέους, το χρέος θα έμενε τουλάχιστον σταθερό!)

Η Ελλάδα πριν μερικά χρόνια ήταν μια χώρα αισιόδοξη. Σήμερα κυριεύεται από φοβικά σύνδρομα και καλοβλέπει τον ρατσισμό ως αποδεκτή άποψη.

Έχουμε σχεδόν χρεοκοπήσει: ηθικά, κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά. Μάλλον θα μας σώσουν, ως κράτος, γιατί αλλιώς θα κινδυνεύσει το ευρώ και δεν θα πάρουν ποτέ τα δανεικά που μας δίνουν τόσα χρόνια.

Αλλά είναι βέβαιο ότι από ‘δώ και πέρα, κάθε ευρώ που δανειζόμαστε οφείλουμε να το επενδύουμε σε τομείς που θα αποδίδουν ποσοστιαία περισσότερο απ’ όσο είναι το επιτόκιο με το οποίο δανειζόμαστε. Κι όσο δεν το κάνουμε, τόσο θα φτωχαίνουμε!

Η αναφορά σε σκάνδαλα απ' τα οποία όλοι χάσαμε χρήματα δεν πρέπει βέβαια να γίνει άλλοθι για την περαιτέρω φοροδιαφυγή των πολιτών. Δεν πρέπει να γίνει αντιπερισπασμός για ολιγωρία από κανέναν υπεύθυνο στην κρίσιμη τούτη στιγμή.

Ωστόσο αν και αυτήν τη φορά ισχύσει το «μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται», αν και αυτήν τη φορά καταπιούμε σα να μη συμβαίνει τίποτα την ευχαριστήρια επιστολή ολόκληρου πρωθυπουργού προς κατήγορο για μίζες, τότε η λαϊκή οργή θα εκτονωθεί κατά ...αδίκων!


[Σκίτσο του ΚΥΡ από ΤΟ ΒΗΜΑ, 24/01/10]

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Αλληλεγγύη στην Αϊτή


Εμείς οι μηχανικοί παλεύουμε με τη φύση προσπαθώντας να χτίσουμε άφθαρτες κατασκευές. Σπουδάζουμε, μελετάμε, κατασκευάζουμε, αγχωνόμαστε, εφ όρου ζωής. Ξέρουμε ότι η μάχη είναι άνιση, αλλά πάντα θα προσπαθούμε.

Πάντα θα οχυρωνόμαστε για ‘κείνη την απευκταία στιγμή. Θα μαθαίνουμε ότι όλα πρέπει να γίνουν σωστά στην ώρα τους, γιατί την ώρα του σεισμού δεν μπορείς πια να κάνεις τίποτα...

Όταν όμως βλέπεις τ’ αποτελέσματα απ’ τον σεισμό στην Αϊτή, τότε η σκέψη σταματάει. Τότε θυμάσαι ότι είσαι θνητός, ότι η φύση είναι πάνω από σένα...

- Το ξέρω, και πέρσι για τηλεμαραθώνιο σας μίλησα. Για ανθρώπους που «σε τόπους τριγυρίζουνε σβησμένους απ’ τον χάρτη»...
- Ε, ναι ikor. Κι έχουμε χάσει πια την εμπιστοσύνη μας στους τηλεμαραθώνιους...
- Αλήθεια, δεν ξέρω κι εγώ πού πάνε τα λεφτά. Αλλά δίνω για μένα, για να νιώσω πως βοηθάω...


Γιατί σήμερα διάβασα κάτι που με άφησε με το στόμα ανοιχτό: αυτό.

Ναι, απ’ τον σεισμό των 7,3 ρίχτερ της 12ης Ιανουαρίου 2010 στην Αϊτή υπάρχουν έως τώρα 150.000 νεκροί και 200.000 αγνοούμενοι... Άνθρωποι...

Από έναν σεισμό όμως δεν υπάρχουν μόνο εκείνοι που φεύγουν. Υπάρχουν κι εκείνοι που μένουν. Εκείνοι που είχαν την τύχη να μείνουν ζωντανοί, αλλά ζουν πλέον έναν εφιάλτη.

Ας κάνουμε κάτι γι' αυτούς τους ανθρώπους. Ό,τι μπορεί και νομίζει ο καθένας. Δεν είναι τόσο μακριά, όσο φαίνεται!

Π.χ. γι’ αυτούς τους ανθρώπους, τους άρρωστους, τους άστεγους, τους σοκαρισμένους, αυτές τις μέρες, η UNICEF κι ο ΣΚΑΪ διοργανώνουν έναν μαραθώνιο.

Ακόμα και 3 ή 5 ευρώ, είναι σημαντική βοήθεια.

Περισσότερα εδώ.

Είναι πολύ απλό να βοηθήσουμε. Αρκεί να το θέλουμε!


Υ.Γ.: Κάθε λαός που δοκιμάζεται αξίζει συμπαράσταση κι αλληλεγγύη. Ακόμα περισσότερο, αν στο παρελθόν έδειξε κι αυτός αλληλεγγύη απ’ το υστέρημά του:

Το 1804, οι κάτοικοι της Αϊτής κατάφεραν να διώξουν τους Γάλλους εισβολείς και ίδρυσαν το πρώτο ανεξάρτητο κράτος εγχρώμων στο Νέο Κόσμο.
Μόλις η Αϊτή τελείωσε τον δικό της απελευθερωτικό πόλεμο εναντίον των Γάλλων αποικιοκρατών, κατεστραμμένη οικονομικά, έστειλε στο Παρίσι, στον Αδαμάντιο Κοραή, 25 τόνους καφέ να εκποιηθούν, για να αγορασθούν όπλα για τον ελληνικό αγώνα. Επίσης, έστειλε 100 εθελοντές μαύρους στρατιώτες να πολεμήσουν στο πλευρό των Ελλήνων.
Μάλιστα, αξίζει να σημειωθεί ότι η Αϊτή υπήρξε η πρώτη χώρα στον κόσμο που αναγνώρισε την Ελληνική Επανάσταση και την Ελλάδα ως ανεξάρτητο κράτος.

Πηγή:
wikipedia


[Η φωτογραφία είναι από
εδώ.]

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

Σεβασμός από και προς τους αγρότες

Όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, έτσι και φέτος οι αγρότες απαγόρευσαν πάλι την κυκλοφορία στις εθνικές οδούς. Δυστυχώς, πάλι με τα ίδια αιτήματα: επιδοτήσεις και «εγγυημένο εισόδημα»...

(Ό,τι ακριβώς είχα γράψει πέρσι, ισχύει και φέτος. Όποιος/όποια έχει χρόνο ας δει το Αγρότες Vs. Επιδοτήσεις.)

Ειλικρινά δεν ξέρω ποιοι κλείνουν τους δρόμους. Μπορώ όμως να φανταστώ ποιοι δεν τους κλείνουν. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:

Η Ένωση Μαστιχοπαραγωγών Χίου. Κατάφερε να διαθέτει σήμερα ένα παγκοσμίως πρωτότυπο προϊόν. Από το οποίο παράγει δεκάδες προϊόντα που πουλάει με δικό της δίκτυο (καθετοποίηση).

Ο Συνεταιρισμός Κρόκου του Νομού Κοζάνης. Επένδυσε στον βιολογικό κρόκο (saffron) και τον έκανε παγκοσμίως γνωστό μπαχαρικό. Πρόσφατα το ανέμιξε με δενδρολίβανο, μέλι, τριαντάφυλλο και το έκανε και ρόφημα (κάτι σαν τσάι).

Στον Δήμο Θέρμου, ορισμένες γυναίκες επέλεξαν να μην πάνε να γίνουν υπάλληλοι στο Αγρίνιο, αλλά ίδρυσαν τον Συνεταιρισμό Γυναικών «Αιτωλική Γη». Έκτοτε παράγουν περιζήτητα γλυκά του κουταλιού και λικέρ με πρωτότυπες γεύσεις.

Πρόσφατα στη Δυτική Κρήτη ορισμένοι οινοπαραγωγοί αναζήτησαν την προστιθέμενη αξία που μπορούν να δώσουν στο μοναδικής ποιότητας προϊόν τους. Και ως Δίκτυο Οινοποιών τολμούν σήμερα να αναπτύξουν τον οινοτουρισμό.

Υπάρχουν ακόμα: ο συνεταιρισμός «Άρδας» που καλλιεργεί σπαράγγια στον Δήμο Τριγώνου στον Έβρο και τα πουλάει στη Γερμανία, ο συνεταιρισμός «Δήμητρα» που παράγει ροδάκινα στο Βελβεντό Κοζάνης και τα εξάγει κυρίως στη Ρωσία και δεκάδες ακόμα τέτοιοι συνεταιρισμοί σ’ όλη την Ελλάδα.

Τι έκαναν όλοι αυτοί; Κατ’ αρχάς έμειναν ενωμένοι, δεν παρασύρθηκαν απ’ τους επιτήδειους που επιχείρησαν να σπάσουν το μέτωπο των συνεταιρισμών δελεάζοντας μεμονωμένα τους παραγωγούς με (πρόσκαιρα) υψηλότερες τιμές.

Επιπλέον, όσοι έλαβαν επιδοτήσεις τις επένδυσαν στην ποιότητα, στην καινοτομία και στην εξωστρέφεια. Όχι στην ψευδή δήλωση παραγωγής, ούτε στην ψυχαγωγία...

Είδαν νέα αντικείμενα, νέες ευκαιρίες και τόλμησαν να πάρουν ρίσκο. Έμαθαν να μη χρειάζονται δεκανίκια και να μη ζητάνε «εγγυημένο εισόδημα». Όλοι μαζί, ενωμένοι. Ως συνεταιρισμοί λαϊκής βάσης. Η ισχύς εν τη ενώσει!

Ναι, οι πραγματικοί αγρότες ασκούν ένα πολύ σκληρό επάγγελμα. Αβέβαιο. Που εν πολλοίς εξαρτάται απ’ τον καιρό. Ναι, η παγκοσμιοποίηση έχει βάλει πολλούς παίκτες στο παιχνίδι.

Και ναι, πολλοί επιβουλεύονται τη γη των αγροτών επιδιώκοντας να την απαξιώσουν. Τι κάνουν γι’ αυτό; Τους μαθαίνουν να ζουν μ’ επιδοτήσεις! Και δυστυχώς, οι αγρότες βλέπουν το τυράκι, αλλά δε βλέπουν τη φάκα.

Δεν απαιτούν τη χάραξη μακροπρόθεσμης στρατηγικής για την αγροτική πολιτική. Ούτε τη βελτίωση των υποδομών. Ούτε τον έλεγχο των μεσαζόντων. Απλώς ζητάνε επιδοτήσεις...

Σίγουρα οι αγρότες αξίζουν τον σεβασμό όλων μας, γιατί η διατροφική αλυσίδα τείνει να συγκεντρώνεται σε λίγους κι αυτό δεν είναι καλό. Αλλά οφείλουν κι οι ίδιοι να καταλάβουν ότι τιμωρώντας την κοινωνία, τελικά χάνουν το δίκιο τους.

Ας προτάξουν στα αιτήματά τους το μακροπρόθεσμο κι όχι το βραχυπρόθεσμο. Ας διδαχθούν απ’ τους δεκάδες συναδέλφους τους που επένδυσαν στην καινοτομία. Ας στηριχτούν από το κράτος με ουσιαστικές πολιτικές και ας μπουν κανόνες που όλοι θα σέβονται.

Άλλωστε η παραγωγή ποιοτικών αγροτικών προϊόντων είναι απ’ τις ελάχιστες ευκαιρίες για εξαγωγές στο υπό χρεοκοπία κράτος μας...

[Η γελοιογραφία είναι του Ηλία Μακρή από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ - 21/01/10]

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

Νέα αρχή


Νέα δεκαετία, νέα χρονιά, νέα αρχή για όλους και όλες μας. Με ένα νέο φορολογικό σύστημα εν όψει. Του οποίου η διαβούλευση διεξάγεται αυτές τις μέρες στο OpenGov.

Για την ακρίβεια, πρόκειται για tabula rasa, όπου οι πολίτες, για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της χώρας, λέμε τη γνώμη μας στην ελληνική κυβέρνηση για το πώς βλέπουμε το φορολογικό μας σύστημα.

Ως εδώ όλα καλά. Το ερώτημα όμως παραμένει: ποια Ελλάδα θέλουμε να χρηματοδοτήσουμε με τους φόρους μας;

Όλοι μιλάμε εδώ και χρόνια για «σπατάλες». Το 2004 ακούσαμε για «επανίδρυση του κράτους», αλλά επανίδρυση προφανώς δεν είδαμε. Αντίθετα, είδαμε βαθύτερο κομματικό κράτος, υπέρογκο δανεισμό και ξεπούλημα ακόμα και κερδοφόρων κρατικών επιχειρήσεων, για να χρηματοδοτήσουμε την αλόγιστη σπατάλη...

Κάπως έτσι όμως φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού. Άρα αν αυξάνουμε στο εξής μια φορά τα έσοδα του προϋπολογισμού, πρέπει να περιορίζουμε δυο φορές τα περιττά έξοδα του κράτους!

Γιατί κανείς δε γοητεύεται στην ιδέα ότι θα αυξηθεί η φορολογία του, ώστε να βρει το κράτος χρήματα για επιτροπές που δε συνεδριάζουν, για κρατικά οχήματα που εξυπηρετούν ιδιωτικές ανάγκες αξιωματούχων, για ανεξέλεγκτα «εκτός έδρας», για πλουσιοπάροχες κρατικές «δεξιώσεις», για σπατάλες σε προμήθειες...

Ας δούμε ένα παράδειγμα:

Χθεσινό δημοσίευμα της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ κάνει λόγο για κύκλωμα που προωθούσε συγκεκριμένα φάρμακα.

Μάλιστα συμμετείχαν σ’ αυτό γιατροί, φαρμακοποιοί, πολιτικοί παράγοντες (του προηγούμενου υπουργείου Υγείας) και πολλοί άλλοι. Λίγο-πολύ όλοι υποψιαζόμαστε ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει, δεν πέσαμε κι απ’ τα σύννεφα.

(Πέσαμε βέβαια απ’ τα σύννεφα όταν ακούσαμε ότι τα ντοκουμέντα που αναφέρουν τα ονοματεπώνυμα όσων συμμετείχαν στο κύκλωμα τεμαχίστηκαν και πετάχτηκαν στα ...σκουπίδια! Έγιναν όμως γνωστά από έναν μανιώδη του garbology.)

Ορισμένα τέτοια κυκλώματα ευθύνονται που πληρώνουμε στην Ελλάδα π.χ. ένα απλό (μη φαρμακευτικό) στεντ προς 1.600-2.200 ευρώ, όταν το ίδιο στεντ στη Γερμανία και στην Ιταλία τιμάται 150-250 ευρώ...

Ναι, η υπόθεση πήγε αμέσως στον εισαγγελέα. Αυτά τα νέα ήθη (και η πρόσφατη επανεισαγωγή της λίστας φαρμάκων) είναι ενθαρρυντικά, ειδικά όταν έχεις συνηθίσει επί 5,5 χρόνια έναν ανούσιο βερμπαλισμό του τύπου «μηδενική ανοχή», «όλα στο φως» και άλλα παρόμοια χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Αυτό όμως δεν αρκεί!

Αν οι πολίτες δεν πειστούν ότι έσπασε αυτό το απόστημα, τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Όσες αποδείξεις κι αν μαζέψουμε. Όσοι εισαγγελείς κι αν κάνουν έρευνα πριν βάλουν μια ύποπτη υπόθεση «στο αρχείο».

Ο κόσμος δέχεται να αυξηθούν οι φόροι σε ποτά και τσιγάρα για να προσληφθούν νοσοκόμες σε Δημόσια Νοσοκομεία. Δέχεται να περιοριστεί η φοροδιαφυγή για να βελτιωθεί η Δημόσια Παιδεία, η έρευνα κι η καινοτομία.

Δεν δέχεται όμως να χρηματοδοτεί άλλο τον κουτσαβακισμό! Δεν δέχεται να σπαταλούν τον πλούτο του οι μεσάζοντες και τα πιράνχας! Και μετά να μένουν ατιμώρητοι.

Αυτή είναι η βασική αιτία της φοροδιαφυγής. Γι’ αυτό οι πολίτες έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στο κράτος. Συνεπώς, αν συνεχίσουμε να χρηματοδοτούμε τη σπατάλη, βουλιάζουμε.

Όλοι μαζί!