Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

Τι είναι Παιδεία;


«Παιδεία»: Σαν αποδημητικό πουλί επιστρέφει πάντα στην επικαιρότητα πριν τις εκλογές. Κι αμέσως μετά πάλι φεύγει...

Τι είναι όμως η «Παιδεία»;

Η Παιδεία προφανώς δεν αφορά μόνο το σχολείο ή το πανεπιστήμιο. Παιδεία καλλιεργούν όλοι σήμερα: η οικογένεια, οι φίλοι, τα ΜΜΕ, όλοι. Ας μη μιλήσουμε όμως γενικά. Ας μιλήσουμε για την Παιδεία που οφείλει να παρέχει το κράτος.

Οι πολιτικές για την Παιδεία τα τελευταία χρόνια περιορίζονται δυστυχώς σε ευχολόγια για «διάλογο» ή σε συζητήσεις για τον τρόπο των εξετάσεων. Οι κυριότερες διεκδικήσεις είναι «να δοθεί για την Παιδεία το 5% του ΑΕΠ και να μην καταργηθεί το άσυλο»...

Καμία κουβέντα όμως δε γίνεται για τον στόχο της Παιδείας. Καμία νύξη δε γίνεται για το περιεχόμενό της. Με μια λέξη, σπάνια η Παιδεία αντιμετωπίζεται ως διάνυσμα που έχει μέγεθος και κατεύθυνση.

Προσωπικά, τρέμω στην ιδέα ότι τα κονδύλια για την Παιδεία θα αυξηθούν ξαφνικά και χωρίς σχέδιο. Χωρίς να περιγράψουμε τι Παιδεία θέλουμε να φτιάξουμε.

(Κι αυτό βέβαια δεν αφορά τις αμοιβές πείνας που παίρνουν σήμερα οι εκπαιδευτικοί. Αφορά συνολικά τις δαπάνες για την Παιδεία.)

Τρέμω επίσης όταν απειλείται η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Ακόμα κι όταν αυτό γίνεται από τους «υπέρμαχους» της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών...

Για να γίνει όμως κουβέντα, ας θέσουμε ορισμένα ερωτήματα:

Αλήθεια, είναι Παιδεία να μαθαίνουμε απλώς το πότε έγινε η Μάχη των Θερμοπυλών; Ή χρειάζεται να μάθουμε τι σήμαινε αυτή η μάχη για τον κόσμο, τι σήμαινε η θυσία εκείνων των 300;

Είναι Παιδεία να αποστηθίζουμε μηχανικά τους 12 μαθητές του Χριστού; Ή μήπως πρέπει να ξέρουμε και τα κοινά νοήματα όλων των θρησκειών που έχουν κατά καιρούς εμφανιστεί στον κόσμο;

Είναι Παιδεία να παπαγαλίζουμε τους νόμους της Φυσικής; Ή μήπως πρέπει να μας γίνει βίωμα πως όπου υπάρχει δράση, υπάρχει και αντίδραση. Να αντιληφθούμε πως τα συστήματα τείνουν να ισορροπούν σε συνθήκες υψηλής εντροπίας (και ελάχιστης ενέργειας);

Είναι Παιδεία άραγε να απαξιώνουμε σήμερα τη γλώσσα μας; Τη μόνη γλώσσα που μιλιέται στον πλανήτη τόσες χιλιάδες χρόνια. Είναι Παιδεία να μη μαθαίνουμε την αρμονία που κρύβει αυτό το υπέροχο μέσο της έκφρασής μας;

Είναι Παιδεία να εξωραΐζουμε την ιστορία μας; Ή οφείλουμε να είμαστε αντικειμενικότεροι;

Είναι Παιδεία να εξετάζονται οι μαθητές μόνο στο πότε χτίστηκε ο Παρθενώνας; Ή χρειάζεται να μαθαίνουμε και τα παρακολουθήματα εκείνης της εποχής; Τι σήμαινε «άμεση δημοκρατία», τι έγραφε ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά και τόσα άλλα.

Αρκεί άραγε να θαυμάζουμε τα Γλυπτά (κι όχι βέβαια τα μάρμαρα) του Παρθενώνα; Αρκεί να καταριόμαστε τον Έλγιν; Ή χρειάζεται να διδαχθούμε κάτι κι εμείς (όπως τόσοι άλλοι λαοί) από το «παν μέτρον άριστον»;

Είναι Παιδεία, τέλος, να μοιράζονται απλώς προεκλογικά laptops στους μαθητές; Ή χρειάζεται να διδαχθούν κιόλας πώς θα αξιοποιήσουν την ψηφιακή επανάσταση;

Με μια λέξη: τι παιδεία θέλουμε; Στατική ή δυναμική;

Και στο τέλος-τέλος, τι πολίτες θέλουμε;

Σχολιαστές και παρατηρητές; Απαθείς θεατές εξ αποστάσεως; Εγωιστές και εγωπαθείς; Ανθρώπους που εθίζονται στον διαρκή ανταγωνισμό «για τον βαθμό»; Ανθρώπους που επιζητούν την ατομική ασφάλεια, ακόμα και εις βάρος του κοινού καλού;

Ή ενεργούς πολίτες που κρίνουν και συγκρίνουν; Ανθρώπους που δε φοβούνται το ρίσκο. Που πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα! Ανθρώπους με υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη, όχι μόνο με καλούς βαθμούς και διαγωγή κοσμιοτάτη.

Φυσικά οι αλλαγές χρειάζονται πόρους. Η έρευνα κοστίζει. Η επιμόρφωση το ίδιο. Πριν όμως αποφασίσουμε ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε, έχει σημασία (ειδικά στην Παιδεία) ν’ αποφασίσουμε πού θέλουμε να πάμε!

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

2 χρόνια ikor


Σαν σήμερα, πριν από 2 χρόνια, έκανα κι εγώ την πρώτη μου ανάρτηση ως ikor!

Σε αντίθεση βέβαια με τις αναρτήσεις των αυτοκινήτων, οι αναρτήσεις στην blogόσφαιρα δεν έχουν στόχο να απορροφούν κραδασμούς!

Στόχο έχουν να προάγουν την επικοινωνία, να διασκεδάζουν, να προβληματίζουν, να ευαισθητοποιούν, να ενημερώνουν.

Τι είναι όμως τελικά η blogόσφαιρα; Είναι γέφυρα; Ψηφιδωτό; Η νέα «Αγορά»; Βότσαλο; Ή όλ’ αυτά μαζί;

Δεν μπορώ να πω μονολεκτικά. Ό,τι και να ‘ναι όμως, ένα είναι βέβαιο: κάθε κομμάτι της είναι απαραίτητο συστατικό!

Αν σπάσει ένα καλώδιο ή αν φύγει μια σφήνα, η γέφυρα θα πέσει. Αν χαθεί ένα κομμάτι απ’ το ψηφιδωτό, η εικόνα αλλάζει.

Έτσι κι αν «χαθεί» ένα blog, το πολύχρωμο γίνεται ασπρόμαυρο κι η επικοινωνία αλλοιώνεται. Κανείς από μας δεν το θέλει αυτό!

Γι’ αυτό:

Για όλες αυτές τις υπέροχες αναρτήσεις που έχω διαβάσει τα 2 τελευταία χρόνια στα εκατοντάδες blogs που επισκέπτομαι...

Για τον χρόνο που αφιερώνετε καθημερινά στην ηλεκτρονική μου γωνιά...

Για τα σχόλια που έχετε αφήσει στις έως σήμερα αναρτήσεις μου...

...θέλω να σας πω ένα πολύ-πολύ μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

...και κάθ' Ελένη!

Δεν είναι όλοι σωτήρες, αλλά δεν είναι και όλοι υστερόβουλοι!

Δεν είναι όλοι εργασιομανείς, αλλά δεν είναι και όλοι ανεπάγγελτοι!

Μόνο ο σταυρός προτίμησης και η ψήφος μας μπορούν να ξεχωρίσουν την ήρα από το στάρι!

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

Κραταιό κράτος


Οι διαδικασίες με τις οποίες λειτουργεί σήμερα το κράτος δε δείχνουν και ιδιαίτερο σεβασμό στον πολίτη. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Ας δούμε άλλο ένα:

Έστω ότι είσαι πολίτης ή μηχανικός και αναζητάς έναν φάκελο στην Πολεοδομία της Αθήνας.

Ξεκινάς τη μέρα σου απ’ το κτίριο της Πολεοδομίας στη Λεωφόρο Συγγρού 77, στο Κουκάκι. Ο φάκελος που αναζητάς δεν είν’ εκεί. Σου φτιάχνουν όμως ένα παραπεμπτικό και σε στέλνουν να συνεχίσεις την αναζήτηση στη Σωκράτους 57, στην Ομόνοια.

Ούτε εκεί είν’ ο φάκελος. Ανοίγουν όμως ένα πινακάκι και σου λένε πού θα τον βρεις: Στασινού 11, στο Παγκράτι. Έχει αποθηκευτεί σε μικροφίλμ και βρίσκεται στα γραφεία της εταιρίας που ανέλαβε το project.

Πας και όντως βρίσκεις τον φάκελο. Παρόλη την εξάντληση απ’ το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού στο κέντρο της Αθήνας, εντυπωσιάζεσαι απ’ τo ότι το αρχείο της Πολεοδομίας έχει αποθηκευτεί σε μικροφίλμ!

Κάνεις αίτηση, ξαναπάς σε 2 μέρες στο Παγκράτι, παίρνεις τα αντίγραφα που θέλεις, πληρώνεις και πηγαίνεις ξανά στη Σωκράτους 57... Σου βάζουν δυο σφραγίδες και είσαι έτοιμος...

Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι το παραπάνω flowchart είναι εντελώς αντιπαραγωγικό. Ότι κανείς δεν το σχεδίασε. Ότι κανείς δεν ασχολήθηκε να το βελτιώσει.

Ότι το να έχεις το αρχείο σε μικροφίλμ, αλλά να υποστηρίζεις τη διανομή του με τέτοιον τρόπο είναι σα να προσφέρεις ως δώρο μαργαριτάρια τυλιγμένα σε λαδόκολλα!

Χρειάζεται όμως να έχεις ισχυρή πολιτική βούληση για να ανατρέψεις το «πεπρωμένο» όσων πολιτών χρησιμοποιούν σήμερα τις δημόσιες υπηρεσίες. Πρώτα πρέπει να βρεις τι φταίει.

Οι αιτίες είναι πολλές. Κυρίως σχετίζονται με τη διοίκηση: πολλές φορές τα άτομα που παίρνουν αποφάσεις δεν γνωρίζουν το αντικείμενο που έχουν την ευθύνη ν’ αλλάξουν.

«Φυτεύονται» σε μια θέση, συχνά για να ικανοποιήσουν την ατομική τους φιλοδοξία ή για να εξαργυρωθούν γραμμάτια. Αγνοούν όμως τι πρέπει να κάνουν.

Οι υπάλληλοι του δημοσίου απ’ την άλλη αισθάνονται συχνά αδικημένοι. Ακούνε για συμβούλους που αμείβονται πλουσιοπάροχα, χωρίς ανάλογη προσφορά.

Βλέπουνε ουρανοκατέβατα στελέχη που έχουν το θράσος να χρεώνουν στην υπηρεσία τους ακόμα και τις εκδρομές που κάνουν.

Διαπιστώνουν ότι υπάρχει γύρω τους εκτεταμένη φοροδιαφυγή, ενώ οι ίδιοι δηλώνουν όλα τους τα εισοδήματα. Βιώνουν πλήρη απουσία κινήτρων.

Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον φυσικά κανείς δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικός!

Και στη μέση ο πολίτης. Που φορολογείται για υπηρεσίες τις οποίες αναγκάζεται να «χρηματοδοτήσει» ξανά ο ίδιος, προκειμένου να γίνουν πιο γρήγορα.

Ένας πολίτης που βλέπει ότι τα απλά πράγματα που θα βελτίωναν τη ζωή του γίνονται με ρυθμούς χελώνας. Ενώ τα περίπλοκα πράγματα που «βελτιώνουν» τη ζωή των εκάστοτε ημετέρων γίνονται ταχύτατα.

Η λύση είναι μια και μόνη: ηλεκτρονική διακυβέρνηση – ηλεκτρονική διαφάνεια! Με ταυτόχρονη μέριμνα για τους ηλεκτρονικά αναλφάβητους.

Μόνο αν ΟΛΕΣ οι αποφάσεις των αρμοδίων δημοσιεύονται στο διαδίκτυο, θα αρχίσει να εμπεδώνεται ξανά στον πολίτη και στον εργαζόμενο η αίσθηση δικαίου.

Μόνο αν μέσω διαδικτύου ενημερώνεται ο πολίτης για ΟΛΑ τα ζητήματα που τον αφορούν, θα μειωθούν οι χαμένες ανθρωποώρες κι οι άσκοπες μετακινήσεις.

Σήμερα που η τεχνολογία το επιτρέπει, όλ’ αυτά μπορούν να γίνουν. Με μικρό μάλιστα κόστος, σε σχέση με τα πολλαπλασιαστικά οφέλη που θα έχουν για όλους μας.

Αρκεί οι εκάστοτε κυβερνήσεις να πάψουν να βλέπουν το Δημόσιο σαν αεροδρόμιο, όπου θα προσγειωθούν οι "ημέτεροι". Και να το δουν ως βουλωμένη αρτηρία που φράζει το δρόμο στις παραγωγικές δυνάμεις!

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

Το εκκρεμές της εξωτερικής μας πολιτικής


Στον χθεσινό αγώνα μπάσκετ του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος της Πολωνίας η Εθνική Ελλάδος έπαιζε μ’ έναν …«ανώνυμο» αντίπαλο.


Πριν προλάβουν βέβαια να κρύψουν το όνομα του αντιπάλου, αναγράφονταν εκεί τα εξής αρχικά: MKD. Δηλαδή «Μακεδονία».


Σύμφωνα με την ΕΡΤ, ο κόσμος το ‘χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι! Δε μας νοιάζει που όλοι έχουν αναγνωρίσει το κράτος αυτό με το όνομα που επιδιώκει. Μας νοιάζει να μην το βλέπουμε εμείς!

Το μόνο που καταφέρνουμε έτσι είναι να κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Να ζούμε σε μια ψευδαίσθηση. Να κυνηγάμε φαντάσματα και «αόρατους» «εχθρούς»...

Την άποψή μου για το θέμα την έχω γράψει και παλαιότερα: το πιο κατάλληλο όνομα για το κράτος αυτό θεωρώ ότι είναι το Σλαβομακεδονία.

Μα, θα πει κάποιος, τώρα είναι αργά...

Ποτέ δεν είναι αργά! Αρκεί να υπάρχει δομημένη πολιτική, με επιχειρήματα. Μόνο τότε το αδιανόητο γίνεται αυτονόητο.

Και η Κύπρος φαινόταν αδιανόητο να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση κι όμως μπήκε! Θεωρείται μάλιστα σήμερα αυτονόητο πως αυτό κάποτε θα γινόταν.

Κανέναν δε συμφέρει η διένεξη με το γειτονικό κράτος. Ούτε εμάς, ούτε αυτούς. Μόνο τους πάτρωνές τους συμφέρει.

Όταν οι πυριτιδαποθήκες εκραγούν όμως, χτυπάνε μόνο όσους βρίσκονται δίπλα σ’ αυτές! Όχι όσους ανάβουν το φυτίλι από μακριά. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι στη γειτονιά μας.

Γι' αυτό η ευρωπαϊκή προοπτική της Σλαβομακεδονίας είναι η μόνη λύση και περνάει μέσα από την επίλυση των διμερών σχέσεων με την Ελλάδα.

Όσο μάλιστα ζουν ακόμα άνθρωποι που γεννήθηκαν και έζησαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στην ενωμένη Γιουγκοσλαβία, η σλαβική ταυτότητα στην ονομασία δεν είναι κάτι που θα τους φανεί ξένο.

Βέβαια οι άνθρωποι αυτοί θέλουν να ξορκίσουν το σλαβικό παρελθόν τους και έχουν αναγνωριστεί απ’ όλον τον κόσμο με το συνταγματικό τους όνομα. Γιατί να «υποχωρήσουν» και να δεχτούν σύνθετο όνομα;

Επιπλέον, στην Ελλάδα θεωρείται όλο και πιο ενοχλητικό ν’ ασχολείται κανείς μ’ αυτό το θέμα. Προτιμούμε να κλείνουμε τα μάτια ή να βγάζουμε ανούσιες κορώνες. Γιατί να μπει στην ατζέντα της εκάστοτε κυβέρνησης;

Το χθεσινό δείγμα της ΕΡΤ νομίζω ότι αντικατοπτρίζει πλήρως την άποψή μας για το θέμα: μη μας χαλάτε την ψυχαγωγία μας. Μπορεί να έχουμε εγκαταλείψει το θέμα, αλλά δε θέλουμε να το βλέπουμε κιόλας μπροστά μας.

Ταλαντευόμαστε, σαν εκκρεμές, ανάμεσα στην υποχώρηση και τον τυχοδιωκτισμό. Επειδή η εξωτερική μας πολιτική δε βασίζεται σε αξίες και δεν έχει σταθερές. Δεν έχει συνέχεια και δε χαράζεται μακροπρόθεσμα.

«Και πώς θα ξαναποκτήσει η Ελλάδα ισχυρή εξωτερική πολιτική;» θα ρωτήσει κάποιος. Αν υιοθετήσει την υποχωρητικότητα που (δικαίως) ξορκίζει ο Greek Rider σε σχετική του ανάρτηση;

Ή αν διαβάζουμε όλοι μαζί το σκονάκι με το οποίο προκλητικά η Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη προσφώνησε τον Κάρολο Παπούλια το 2005;



Όχι βέβαια!

Η εξωτερική πολιτική όμως έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ όσο νομίζουμε. Δεν είναι απλώς ένα γεύμα αξιωματούχων και μια αναμνηστική φωτογραφία.

Η πετυχημένη εξωτερική πολιτική είναι το πρώτο βήμα προκειμένου να απελευθερωθούν πόροι για ουσιαστική κοινωνική πολιτική. Αρκεί να γίνεται με τρόπο σταθερό που δε θίγει την υπερηφάνεια μας και δεν υποθηκεύει το μέλλον μας.

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

Χριστοφοράκος Vs. Γκρούεζας


Μια από τις πιο σημαντικές ειδήσεις των τελευταίων ημερών ήταν η χθεσινή απόφαση στη Γερμανία με την οποία ο Χριστοφοράκος δεν θα εκδοθεί τελικά στην Ελλάδα.

Γιατί;

Όχι γιατί δεν το περιμέναμε. Ούτε γιατί αν ερχόταν, θα έπεφτε άπλετο φως σε μια ούτως ή άλλως δυσώδη υπόθεση. Άλλωστε όργανο ήταν κι ο Χριστοφοράκος, δεν αυτενεργούσε. Κι αυτές οι «δουλειές» γίνονται με μεγάλη προσοχή και γερές πλάτες.

Απλώς η είδηση της μη έκδοσης του Χριστοφοράκου σφράγισε και επίσημα το τέλος της δημόσιας ενασχόλησής μας με τη μεγαλύτερη υπόθεση δωροδοκίας τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.

Ο Χριστοφοράκος βρισκόταν χρόνια στην Ελλάδα. Αλλά δε συνελήφθη και δε δικάστηκε ποτέ από την απερχόμενη κυβέρνηση. Και ο αρμόδιος εισαγγελέας κ.Ζαγοριανός είχε φτιάξει μια φωτογραφική δικογραφία, μόνο για την περίοδο 2003-2004!

Να ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι από την αρχή: αδίκημα δεν είναι μόνο η δωροδοκία. Είναι και η δωροληψία! Κάποιος τα δίνει και κάποιος τα παίρνει, όπως λέει κι η Έλλη.

Φυσικά πρέπει να τιμωρείται αυτός που τα δίνει. Όσο προηγμένη κι αν είναι μια εταιρία, όσο αυστηρές διαδικασίες κι αν έχει για την επιλογή του προσωπικού της, το να αναλαμβάνει μια δουλειά με δωροδοκία είναι κατακριτέο.

Μπορεί να συμβάλλει στην καταπολέμηση της ανεργίας όσων δουλεύουν εκεί, αλλά προκαλεί ανεργία σε όσους δουλεύουν σε μια άλλη εταιρία. Ίσως εξίσου καλή. Ίσως και πιο ικανή.

Όμως δεν μπορεί να μετατοπίζεται το ενδιαφέρον μόνο σε αυτόν που δωροδοκεί και να μένει στο απυρόβλητο αυτός που δωροδοκείται!

Για να το πούμε πιο σχηματικά, για κάθε Χριστοφοράκο, υπάρχει κι ένας ...Γκρούεζας!



Ο Γκρούεζας, η θρυλική μορφή της επικής και διαχρονικής ταινίας «Υπάρχει και φιλότιμο», δεν είναι cartoon. Είναι υπαρκτός, ακόμα και σήμερα!

Γιατί η σημερινή δομή της δημοκρατίας, με τις ασυνέχειες και τα τείχη ανάμεσα στους εκλεγμένους και τους μη εκλεγμένους πολίτες, εξακολουθεί να ενθαρρύνει την ύπαρξη του «Γκρούεζα».

Έτσι, η εξουσία, στα μάτια του πολίτη, είναι πια μια μεγάλη ευκαιρία πλουτισμού. Οι αποφάσεις των πολιτικών σπάνια θεωρείται πια ότι έχουν πολιτικά χαρακτηριστικά.

Έχει εμπεδωθεί, δυστυχώς, η άποψη ότι όσοι είναι υποψήφιοι στοχεύουν στην κουτάλα κι όσοι τους υποστηρίζουν θέλουν να κρατάνε την κουτάλα, μπας και πέσει κανένα ψίχουλο και γι’ αυτούς...

Έχει παγιωθεί η εντύπωση ότι υπάρχουν άτομα που ασχολούνται με ένα κόμμα μόνο και μόνο για να στήνουν μηχανισμούς. Άνθρωποι ανεπάγγελτοι, χωρίς καμία κοινωνική αναφορά. Με μόνο προσόν τις προσβάσεις στα ΜΜΕ.

Άρα για να ξαναποκτήσει νόημα η πολιτική και να γίνει πάλι ελκυστική η ενασχόληση μαζί της πρέπει να γίνουν τομές στο σημερινό πολιτικό σύστημα.

Για να προσελκύσουμε ανθρώπους ικανούς και άξιους, που δεν θα έκαναν όμως τα πάντα για να επιπλεύσουν, πρέπει να δημιουργηθεί ένα υγιές περιβάλλον. Να πειστεί ο κόσμος ότι όσοι και όσες παρεκτρέπονται θα βγαίνουν οριστικά «εκτός κάδρου».

Γιατί τιμωρία δεν είναι το να μην είναι κάποιος ξανά υποψήφιος. Τιμωρία είναι να πληρώνει ο καθένας γι’ αυτά που έχει κάνει.

Όχι επειδή είμαστε ανθρωποφάγοι. Αλλά επειδή η διαφθορά είναι πια τόσο εκτεταμένη που βρισκόμαστε στα όρια της χρεοκοπίας.

Άρα, αν όντως τα κόμματα θέλουν να λύσουν το πρόβλημα, ας πάψουν να ασχολούνται με τον Χτιστοφοράκο (που δεν θα έρθει) κι ας αναζητήσουν τον ..."Γκρούεζα" (που είν' εδώ) και τις αιτίες που τον δημιουργούν!


[Το σκίτσο είναι του ΚΥΡ από ΤΟ ΒΗΜΑ, 19/7/09]

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Πρόωρες εκλογές 2009


Δυο μόλις χρόνια μετά τον Σεπτέμβριο του 2007, ο πρωθυπουργός προκήρυξε χθες πρόωρες εθνικές εκλογές.

Γιατί πάλι εκλογές;

Οι αιτίες κι οι αφορμές διαφέρουν, όπως πάντα. Ουσιαστικά όμως η κλεψύδρα της σημερινής κυβέρνησης άρχισε να αδειάζει τάχιστα αμέσως μετά την οριακή της κοινοβουλευτική νίκη τον Σεπτέμβρη του ‘07.

Με 152 βουλευτές και μερικές προσθαφαιρέσεις στην πορεία, κατέληξε σήμερα να έχει μια οριακή πλειοψηφία 150 βουλευτών, συν τον Παυλίδη.

Ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να πάει σε πρόωρες εκλογές και επικαλέστηκε 3 στόχους:

Α) Τον «πόλεμο» κατά της φοροδιαφυγής, Β) το «νοικοκύρεμα» του κράτους και Γ) την «επιτάχυνση» των διαρθρωτικών αλλαγών.

Τι εννοεί άραγε; Μήπως από τον πολύ εθισμό στην αντιπολιτευτική ρητορεία άρχισε να αντιπολιτεύεται και τον ίδιο του τον εαυτό;

Τώρα ανακάλυψε ότι υπάρχει φοροδιαφυγή στην Ελλάδα; Όταν καταργούσε το ΣΔΟΕ, πίστευε ότι δεν υπήρχε φοροδιαφυγή;

Είναι «νοικοκύρεμα» του κράτους η κατάργηση του ΑΣΕΠ; Είναι «νοικοκύρεμα» η αύξηση των κρατικών δαπανών για να αμειφθούν οι εκατοντάδες χρυσοπληρωμένοι σύμβουλοι που διόρισε σε επιτροπές και υποεπιτροπές;

Και πόσες ακόμα διαρθρωτικές αλλαγές θέλει να κάνει; Πούλησαν την Ολυμπιακή, πούλησαν τον ΟΤΕ, όλα τα λιμάνια, ακόμα και τα κτίρια των υπουργείων! Τι άλλο υπάρχει να πουλήσουν;

Τα όμορφα λόγια υπνωτίζουν επί μακρόν, αλλά η αναντιστοιχία λόγων και έργων αφυπνίζει τον κόσμο απότομα!

Αλήθεια, μετά από 5,5 χρόνια στη διακυβέρνηση του τόπου, τι είναι εκείνο που θα θυμάται κανείς ως προσφορά στον τόπο από την απερχόμενη κυβέρνηση; Ποια είναι τα θετικά της διακυβέρνησής τους για τη χώρα;

Ο κύριος Καραμανλής αποχωρεί οικειοθελώς (παγκόσμια πρωτοτυπία!), αλλά δεν αφήνει πίσω του καμία απολύτως παρακαταθήκη. Εκτός από ορισμένες επαναλαμβανόμενες διαπιστώσεις και μιαν ατέρμονη κριτική «στο χθες».

Δυστυχώς, σε κανέναν τομέα δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η χώρα έκανε βήματα προόδου αυτά τα 5,5 χρόνια:

Το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας δεν έχει ισχυρές βάσεις και σαφείς στόχους. Τα εργασιακά δικαιώματα απαξιώνονται. Το περιβάλλον υποβαθμίζεται διαρκώς, με την ανοχή και τις ευλογίες του κράτους.

Ούτε η Παιδεία, ούτε η Υγεία βελτιώθηκαν. Η Δημόσια Ασφάλεια χειροτέρεψε. Οι Τούρκοι κάνουν πάρτυ παραβιάσεων. Η διένεξη με τη FYROM διαιωνίζεται και το χάσμα μεγαλώνει. Οι αγωγοί φυσικού αερίου με τη Ρωσία υπογράφηκαν, αλλά η κατασκευή δεν προχώρησε...

Εσκεμμένα δεν υπάρχει καμία αναφορά στα σκάνδαλα. Θα μπορούσε κανείς να πει πολλά γι’ αυτά. Η σημασία τους είναι μεγάλη, γιατί χάθηκαν χρήματα Ελλήνων πολιτών.

Σε προεκλογική περίοδο όμως, η επίκληση των σκανδάλων του χθες είναι το λίπασμα για τα σκάνδαλα του αύριο. Λειτουργεί ως άλλοθι για τους επόμενους («και οι προηγούμενοι έκλεβαν, άρα μη μιλάτε»), ενώ δημιουργεί και προσδοκίες στους εκάστοτε ημέτερους («τώρα έρχεται η σειρά μας»).

Η 5η Οκτωβρίου 2009 θα είναι ούτως ή άλλως μια δύσκολη μέρα. Μόνη ελπίδα είναι τώρα να δώσουν αυτές οι εκλογές μια νέα ισορροπία στο θνησιγενές σημερινό πολιτικό τοπίο. Να γίνουν η αφετηρία για μια νέα πορεία, με σαφείς και μετρήσιμους στόχους.

Να απαντηθούν προεκλογικά ορισμένα ερωτήματα: «Τι είναι σήμερα δημόσιο συμφέρον;». «Ποιος θα είναι ο ρόλος του κράτους μετά την κρίση;»

Και να αναδειχθούν πρόσωπα που, χωρίς βαρίδια απ' το παρελθόν, θα δράσουν συντεταγμένα, με πολιτικά χαρακτηριστικά και υπό καθεστώς πλήρους και διαρκούς ελέγχου.

Η αντοχή του κόσμου στην εναλλαγή εξουσιομανών προσώπων έχει πια εξαντληθεί. Άρα, λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά!


[Η φωτογραφία τραβήχτηκε μετά τις περσινές πυρκαγιές στο Ρέθυμνο.]