Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2007

Χθες, σήμερα, αύριο


Η πρόσφατη πολιτική δολοφονία της Μπεναζίρ Μπούτο στο Πακιστάν μοιάζει με τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη τον Μάη του ’63 από παρακρατικούς: καμία αστυνομική προστασία των πολιτικών αντιπάλων, απόπειρα συγκάλυψης των δολοφόνων, αστήρικτες έως φαιδρές επικλήσεις «τυχαίου ατυχήματος».

Οι πολιτικές δολοφονίες έχουν πάντοτε πίσω τους μεγάλη ουρά. Το χέρι του δολοφόνου το οπλίζουν συνήθως «επιφανείς» άνθρωποι που δε θέλουν να λερώσουν τα χέρια τους με το αίμα των αντιπάλων τους. Παρά μόνο να επωφεληθούν από τον αφανισμό τους.

Από τα γεγονότα του ’63 κρατάμε την αυταπάρνηση του νεαρού τότε ανακριτή Χρήστου Σαρτζετάκη ο οποίος, αψηφώντας ισχυρότατες πιέσεις, έφτασε την έρευνά του στα άκρα. Και εξιχνίασε μια υπόθεση που χωρίς αυτόν εύκολα θα θεωρείτο «ατύχημα» (όπως π.χ. ο θάνατος του Αλέκου Παναγούλη).

Κρατάμε επίσης την αυταπάρνηση του επονομαζόμενου «Τίγρη» (Μανώλης Χατζηαποστόλου) ο οποίος κυνήγησε τρέχοντας τους Γκοτζαμάνη-Εμμανουηλίδη που με το τρίκυκλο πέρασαν δίπλα από τον Γρηγόρη Λαμπράκη και τον χτύπησαν θανάσιμα στο κεφάλι. Στο τέλος της ζωής του γνώρισα τον «Τίγρη» καθώς είχε ψησταριά στα Βριλήσσια. Το μόνο του παράσημο ήταν η αναγνώριση του κόσμου.

Κρατάμε τέλος την ουσιαστική συμβολή τριών δημοσιογράφων στην εξιχνίαση της υπόθεσης: Γιώργος Μπέρτσος, Γιώργος Ρωμαίος, Γιάννης Βούλτεψης. Χωρίς αυτούς δε θα υπήρχαν ούτε φωτογραφίες των παρακρατικών, ούτε πολλοί βασικοί μάρτυρες.

Σήμερα ευτυχώς η ελληνική κοινωνία έχει προχωρήσει πάρα πολύ. Αυτά που συμβαίνουν τώρα στο Πακιστάν κάποτε τα ζήσαμε κι εδώ αλλά μας φαίνονται πια πολύ μακρινά, γεωγραφικά και χρονικά. Δε φαίνεται να υπάρχουν εδώ παρακρατικές οργανώσεις που με την ανοχή, τη συγκάλυψη ή την υποστήριξη του επίσημου κράτους εξυφαίνουν σχέδια αποσταθεροποίησης του πολιτεύματος προς όφελος των (εκάστοτε) κυβερνώντων.

Όμως μαζί μοιάζουν να ξεθώριασαν και τα πρότυπα του Μάη του ’63:

Η δικαιοσύνη μαστίζεται συχνά από φαινόμενα διαφθοράς, με το λεγόμενο «παραδικαστικό κύκλωμα» να μην έχει πλήρως ξεκαθαρίσει. Κανένας Ζορμπάς σήμερα δεν μπορεί να αποδείξει τι έγινε με τα δομημένα ομόλογα.

Η κοινωνία θεωρεί γραφικό όποιον θυσιάζει την προσωπική του γαλήνη και ευμάρεια για να περιφρουρήσει το λεγόμενο «κοινό καλό». Πρότυπο επιτυχίας είναι μόνο εκείνος που έχει εξασφαλίσει τηλεοπτικό χρόνο.

Οι δημοσιογράφοι έχουν σήμερα μεγαλύτερη εξουσία από ποτέ, αλλά περισσότερο θεωρούν το επάγγελμά τους προθάλαμο για την πολιτική παρά λειτούργημα. Και σπανίζουν οι δημοσιογράφοι που κάνουν πραγματικά αδέσμευτο ρεπορτάζ.

Φυσικά υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις. Η ισοπέδωση ευνοεί τους ανίκανους, γιατί τους κάνει όλους να μοιάζουν σαν αυτούς. Και το 1963 ίσως να ήταν εξαίρεση οι προαναφερθέντες...

Πρωτοχρονιά του 2008 ξημερώνει σε λίγο. Κοιτάμε μπροστά, όχι πίσω. Το χθες όμως μας δείχνει πάντα τι να αποφεύγουμε. Είναι παράδειγμα προς αποφυγή και οδηγός για το καλύτερο. Αν δεν ξέρουμε τι έχουμε πίσω μας, πάμε πίσω χωρίς να το ξέρουμε!

Τα πράγματα έχουν εμφανώς βελτιωθεί στην Ελλάδα. Όμως μπορούν να γίνουν και καλύτερα! Και θα γίνουν, αν κάνουμε όλοι μας κανόνα τις εξαιρέσεις!

Καλή Χρονιά να έχουμε!

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2007

Στο κενό...


Όταν αξιωματούχοι με τόσα πολλά "προνόμια" φτάνουν να πηδούν στο κενό, αναρωτιέμαι τι πρέπει να κάνουν όλοι οι υπόλοιποι που αντιστέκονται ακόμα με τόση περηφάνια στη συρρίκνωση των εισοδημάτων τους.

Μακάρι να γλιτώσει ο κύριος Ζαχόπουλος από την περιπέτεια της υγείας του. Θα έχει έτσι την ευκαιρία εκτός από τη ζωή του να σώσει και την υπόληψή του.

Γιατί υπάρχουν πολλά αναπάντητα ερωτήματα στην πορεία του έως τη βουτιά στο κενό...

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2007

Καλά Χριστούγεννα!


Χρόνια πολλά σε όλους και όλες!

Εύχομαι να σας συνοδεύουν πάντα οι άνθρωποι, οι στόχοι και τα αγαθά που σας δίνουν συναισθηματική πληρότητα!

Καλά Χριστούγεννα!

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2007

Απεργία


Το γεγονός της εβδομάδας που πέρασε ήταν η παλλαϊκή αφύπνιση της Τετάρτης. Στις 12 του Δεκέμβρη, κόντρα στη γενικευμένη τάση για αφασία, απεργήσαμε και ξαναβγήκαμε στους δρόμους. Γιατί άραγε;

Ο κόσμος σήμερα ωθείται να καθηλώνεται στον καναπέ του. Εθίζεται στην απάθεια και στο βόλεμα. Τείνει πια να πιστέψει ότι συμμετέχει σε κίνημα αντίστασης χαχανίζοντας απλώς μπροστά στην τηλεόραση με όσους γλαφυρά περιγράφουν τις ανεπάρκειες του συστήματος. Όμως δεν αρκεί πια να γελάμε με τα χάλια μας. Μπορούμε (και πρέπει) να τα αλλάξουμε!

Το κίνημα αντίστασης στο γκρίζο απαιτεί ενεργούς πολίτες κι όχι παθητικούς χειροκροτητές. Βλέποντας τον εργασιακό μεσαίωνα που μας περιγράφουν, δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε! Γι’ αυτό απαντάμε με δράσεις στον ωχαδερφισμό που παραλύει κάθε ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας μας.

Η απεργία της 12ης Δεκεμβρίου και η μεγάλη πορεία που ακολούθησε ήταν μόνο η αρχή. Τώρα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Η συμμετοχή σε μια πορεία είναι από μόνη της ένα ηχηρό πολιτικό μήνυμα. Αλλά πρέπει να έχει και συνέχεια.

Δεν κάναμε το χρέος μας στις 12 του Δεκέμβρη και τώρα μπορούμε ήσυχα-ήσυχα να επιστρέψουμε στη μοιρολατρία του «όλοι ίδιοι είναι» ή του «τίποτα δεν αλλάζει».

Τώρα αρχίζουμε να κάνουμε το χρέος μας! Για να μην είναι ήσυχοι όσοι κυβερνώντες θεωρούν ότι με την επικοινωνία μπορούν να κυβερνούν ες αεί. Και επειδή όλα μπορούν να αλλάξουν, αρκεί να το ζητήσουν οι πολίτες.

Η Ελλάδα σήμερα δε χωρίζεται σε εκείνους που θέλουν αλλαγές και σε εκείνους που δε θέλουν. Χωρίζεται σε εκείνους που υπό τον μανδύα των αλλαγών γεννούν φοβικά σύνδρομα στους πολίτες και σε εκείνους που πιστεύουν ότι το νέο έρχεται με νεωτερικότητα και πρωτότυπες λύσεις, χωρίς κοινωνική καταπίεση.

Η ελληνική κοινωνία πάντα θα έχει ανάγκη από τομές και ρήξεις! Ακόμα κι αυτά που σήμερα θα αλλάξουν, για τις επόμενες γενιές θα είναι κατεστημένο και θα αναθεωρηθούν. Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι ποιος θα καταφέρει να πείσει ότι έχει τις ενδεδειγμένες λύσεις, προς ποια κατεύθυνση και με ποια κοινωνική συμμαχία.

Είναι λάθος να υποτιμούμε το λαϊκό αίσθημα. Ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται ποτέ χωρίς λόγο. Και δεν είναι ο κόσμος εκείνος που θα προτείνει τις λύσεις. Μην ζητάμε από τους απλούς εργαζομένους να κάνουν αναλογιστικές μελέτες και να φέρουν προτάσεις.

Είναι όμως βέβαιο ότι ο κόσμος δε θα ξεσηκωνόταν, εάν το ασφαλιστικό αντιμετωπιζόταν με άλλη οπτική. Γιατί αντί να προτείνονται αντιπαραγωγικά μέτρα με βραχεία επίπτωση στη βιωσιμότητα του συστήματος (αύξηση ορίων ηλικίας, μείωση συντάξεων), θα μπορούσε να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα του συστήματος από την κρατική χρηματοδότηση του 1% στα αποθεματικά των Ταμείων. Ή από πιο πρωτότυπες λύσεις όπως η αξιοποίηση (όχι η πώληση!) της κρατικής ακίνητης περιουσίας.

(Εκτός βέβαια αν ο στόχος σήμερα είναι η συνολική απαξίωση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, προκειμένου να συνάψουμε όλοι ιδιωτική ασφάλεια!)

Η δημοκρατία μας θα αποκτήσει μεγαλύτερο περιεχόμενο, μόνο όταν γίνει περισσότερο συμμετοχική. Μόνο τότε θα έχουμε υποψιασμένους πολίτες. Έτσι κανείς δε θα μπορεί να ψαρεύει σε θολά νερά και κανείς δε θα διανοείται να αγνοεί το λαϊκό αίσθημα.

Κόντρα στον μηδενισμό και στην ισοπέδωση του «όλοι ίδιοι είναι» χρειάζεται τώρα να δώσουμε αέρα σε μια κοινωνία κινηματική και διεκδικητική. Στις 12 του Δεκέμβρη έγινε το πρώτο βήμα. Ενώθηκαν όλα τα στρώματα των εργαζομένων σε ένα κοινό μέτωπο. Το αν αυτό ήταν ευκαιριακό ή έχει προοπτική, θα κριθεί στη συνέχεια.