Όταν μια χώρα παράγει προϊόντα σε μεγάλες ποσότητες, κάνει και εξαγωγές. Έτσι κι εμείς: εξάγουμε λάδι! Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η Ελληνίδα Υπουργός Εξωτερικών υποσχέθηκε αυτές τις μέρες στους γείτονες ότι αν συναινέσουν σε κοινά αποδεκτό όνομα (π.χ. «Νέα Μακεδονία»), θα δοθούν 75 εκατομμύρια Ευρώ για να κατασκευαστεί δρόμος μεταξύ Ελλάδας και Σλαβομακεδονίας.
Τόσο κοστίζει για τη σημερινή εξωτερική πολιτική της χώρας η ενοχλητική επιμονή των γειτόνων. (Λιγότερο κι απ’ το 40% του Παναθηναϊκού...)
Αλήθεια, αν συναινέσουν στο όνομα «Σλαβομακεδονία» θα τους βάλουμε και φώτα στον δρόμο που θα φτιάξουμε; Αν συμφωνήσουν στο όνομα «Δημοκρατία του Βαρδάρη», μήπως να κατασκευάσουμε και νησίδα στη μέση του δρόμου; Και με ποιο όνομα θα τους κάνουμε και Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης;
Αυτή η ωμή απόπειρα εξαγοράς θυμίζει τα καθρεφτάκια που δείχνουν στους ιθαγενείς για να τους δελεάσουν. Είπαμε όμως: οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν εθνική ταυτότητα, αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχουν και αξιοπρέπεια!
Ο νεοπλουτισμός με τον οποίον προσεγγίζουμε τη γειτονική χώρα είναι μνημείο αφέλειας. Η επιδερμική θεώρηση ότι «διαφωνούν για να παζαρέψουν βοήθεια» είναι επικίνδυνα κοντόφθαλμη.
Η όποια αλυτρωτική απειλή εκφράζουν οι γείτονες κι οι πάτρωνές τους είναι άλλη. Και σίγουρα οι σχέσεις καλής γειτονίας δεν οικοδομούνται με τα δανεικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η πλειοψηφία στην Ελλάδα ίσως γοητεύεται από αυτό το «μεγαλείο». Ίσως μάλιστα να μας φαίνεται και αυτονόητη η επίκληση του χρήματος, όταν οι άλλοι δεν κάνουν αυτό που θέλουμε.
«Όπως λαδώνουμε στις δημόσιες υπηρεσίες, στα νοσοκομεία, στις πολεοδομίες, ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα για να γίνει η δουλειά μας, έτσι μπορούμε να το κάνουμε με όλους παντού!»
Κάπως έτσι κι η πλειοψηφία στις Η.Π.Α. ηδονίζεται με τον ρόλο του φρουρού της παγκόσμιας τάξης που επιφυλλάσσουν οι Αμερικανοί για τον εαυτό τους.
Όταν όμως η άσκηση πολιτικής βασίζεται διαρκώς στις δημοσκοπήσεις («τι θέλουν σήμερα οι πολλοί»), αγνοεί κάτι πολύ βασικό: ότι οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα σε χειροκροτούν για τη βραχυχρόνια επίδειξη δύναμης που κάνεις, θα σε απαξιώσουν αύριο αμέσως, όταν δουν ότι με τη στάση σου γεννάς αδιέξοδα.
Η Ελληνίδα Υπουργός Εξωτερικών υποσχέθηκε αυτές τις μέρες στους γείτονες ότι αν συναινέσουν σε κοινά αποδεκτό όνομα (π.χ. «Νέα Μακεδονία»), θα δοθούν 75 εκατομμύρια Ευρώ για να κατασκευαστεί δρόμος μεταξύ Ελλάδας και Σλαβομακεδονίας.
Τόσο κοστίζει για τη σημερινή εξωτερική πολιτική της χώρας η ενοχλητική επιμονή των γειτόνων. (Λιγότερο κι απ’ το 40% του Παναθηναϊκού...)
Αλήθεια, αν συναινέσουν στο όνομα «Σλαβομακεδονία» θα τους βάλουμε και φώτα στον δρόμο που θα φτιάξουμε; Αν συμφωνήσουν στο όνομα «Δημοκρατία του Βαρδάρη», μήπως να κατασκευάσουμε και νησίδα στη μέση του δρόμου; Και με ποιο όνομα θα τους κάνουμε και Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης;
Αυτή η ωμή απόπειρα εξαγοράς θυμίζει τα καθρεφτάκια που δείχνουν στους ιθαγενείς για να τους δελεάσουν. Είπαμε όμως: οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν εθνική ταυτότητα, αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχουν και αξιοπρέπεια!
Ο νεοπλουτισμός με τον οποίον προσεγγίζουμε τη γειτονική χώρα είναι μνημείο αφέλειας. Η επιδερμική θεώρηση ότι «διαφωνούν για να παζαρέψουν βοήθεια» είναι επικίνδυνα κοντόφθαλμη.
Η όποια αλυτρωτική απειλή εκφράζουν οι γείτονες κι οι πάτρωνές τους είναι άλλη. Και σίγουρα οι σχέσεις καλής γειτονίας δεν οικοδομούνται με τα δανεικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η πλειοψηφία στην Ελλάδα ίσως γοητεύεται από αυτό το «μεγαλείο». Ίσως μάλιστα να μας φαίνεται και αυτονόητη η επίκληση του χρήματος, όταν οι άλλοι δεν κάνουν αυτό που θέλουμε.
«Όπως λαδώνουμε στις δημόσιες υπηρεσίες, στα νοσοκομεία, στις πολεοδομίες, ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα για να γίνει η δουλειά μας, έτσι μπορούμε να το κάνουμε με όλους παντού!»
Κάπως έτσι κι η πλειοψηφία στις Η.Π.Α. ηδονίζεται με τον ρόλο του φρουρού της παγκόσμιας τάξης που επιφυλλάσσουν οι Αμερικανοί για τον εαυτό τους.
Όταν όμως η άσκηση πολιτικής βασίζεται διαρκώς στις δημοσκοπήσεις («τι θέλουν σήμερα οι πολλοί»), αγνοεί κάτι πολύ βασικό: ότι οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα σε χειροκροτούν για τη βραχυχρόνια επίδειξη δύναμης που κάνεις, θα σε απαξιώσουν αύριο αμέσως, όταν δουν ότι με τη στάση σου γεννάς αδιέξοδα.
Καλό είναι να το λάβει αυτό υπόψη της η κυρία Υπουργός Εξωτερικών πριν φωνάξει «Deal» στο επόμενο «Μεγάλο Παζάρι»!
Υ.Γ.: Η γελοιογραφία είναι του Δ.Χαντζόπουλου από ΤΑ ΝΕΑ (Αύγουστος 2004).