Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

Με το ίδιο μακό


Αποχαιρετώντας τον φετινό Αύγουστο, αισθανόμαστε ένα συναίσθημα παραμνησίας (ελληνιστί: Déjà vu):

Ζούμε πάλι τον Αύγουστο του 2007: ξανακαήκαμε, ξαναπήγαμε σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και ξαναμιλάμε για εκλογές. Με το ίδιο μακό και με κέφι κακό.

Παρόλο μάλιστα που το 2007 χάσαμε ανθρώπους και Εθνικούς Δρυμούς, τίποτα απολύτως δεν άλλαξε. Γιατί;

Γιατί η εθνική καταστροφή του 2007 αποδόθηκε στον ...άνεμο και σε αόρατους εχθρούς. Καμία αυτοκριτική από όσους είχαν τότε την ευθύνη αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων.

Άρα, αφού δεν έκαναν τίποτα λάθος, πείστηκαν (και έπεισαν) ότι δεν είχαν κάτι να διορθώσουν!

Μοιραία λοιπόν ήρθε κι η φετινή λαίλαπα. Που έκαψε μέσα σε 3 ημέρες εντός Αττικής έκταση δάσους ίση με την αθροιστική έκταση της Μήλου και της Σαντορίνης...

Πάλι καμία αυτοκριτική. Πάλι η μπάλα στην εξέδρα. Μόνη διαφορά είναι ότι σήμερα δεν έφταιγε ο άνεμος, έφταιγαν ...τα πεύκα!

Μας είπαν μάλιστα ότι ο υπουργός δεν έχει καμία απολύτως ευθύνη, γιατί έδωσε εντολή να σβήσει η φωτιά! Άρα φταίει η Πυροσβεστική.

Μα όποιος από μας κι αν ήταν υπουργός, αυτήν την εντολή θα έδινε! Όμως οι φωτιές δε σβήνουν με εντολές...

Το θέμα δηλαδή δεν είναι τι εντολές δίνει ο εκάστοτε υπουργός, αλλά τι δομές έχει φτιάξει η εκάστοτε κυβέρνηση για να υλοποιούνται οι εντολές. Τι σχέδια έχει εκπονήσει για να αντιμετωπίζονται οι φωτιές.

Τι μέτρα παίρνει απέναντι σε αυτούς που καταπατούν ή θέλουν να καταπατήσουν το δάσος. Πώς χωροθετεί τις χρήσεις γης. Πώς ενισχύει την πρόληψη, αλλά και την αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Τι κάνει αφού σβήσουν οι φωτιές για να αναγεννηθεί το καμένο δάσος.

Διαβάσαμε π.χ. στο χθεσινό Πρώτο Θέμα ότι την πενταετία 2000-2005 υπήρχε ένα σχέδιο 700 σελίδων που αντιμετώπιζε με κάθε λεπτομέρεια τον κίνδυνο πυρκαγιάς εντός Αττικής. Αυτό το σχέδιο εγκαταλείφθηκε, χωρίς αντικατάσταση ή επικαιροποίηση. Γιατί;

Άρα και αύριο να ξεσπάσει πάλι νέα φωτιά είναι βέβαιο πως απολύτως τίποτα δεν θα έχει αλλάξει στον σχεδιασμό αντιμετώπισης πυρκαγιών. Πάλι θα καούμε και πάλι δε θα φταίει κανείς...

Αφού δεχόμαστε μάλιστα τόσο εύκολα τις φτηνές δικαιολογίες, αύριο θα μας πουν ότι φταίει το κλίμα της Ελλάδας και θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι είναι στραβός ο γιαλός...

Κανείς δε μέμφεται τους σημερινούς υπουργούς επειδή αδυνατούν να σβήσουν μια φωτιά την ώρα που έχει 7 μποφόρ. Αλλά και κανείς δεν μπορεί να ανεχθεί άλλο την αδυναμία τους να μάθουν απ' τα λάθη τους.

Το να αποδίδουν μάλιστα όλες τις ευθύνες στους υπηρεσιακούς παράγοντες που οι ίδιοι επέλεξαν (με ποια κριτήρια άραγε;) δείχνει ακόμα μεγαλύτερη ευθυνοφοβία και μικροψυχία.

Η κριτική κι η αυτοκριτική δηλαδή δεν έχουν τη σκοπιμότητα της ταπείνωσης. Η επισήμανση λαθών και παραλείψεων δείχνουν τι πρέπει να αλλάξει. Η έννοια του feedback είναι ιδιαίτερα κρίσιμη, ώστε να βελτιώνονται τα συστήματα.

Αρκεί βέβαια να υπάρχουν συστήματα, σχέδια και πολιτική βούληση. Γιατί σήμερα αυτά απουσιάζουν. Κι αυτό είναι το πιο δυσοίωνο.


Υ.Γ.1: Πριν ακόμα σβήσει η φωτιά, δόθηκε το πράσινο φως για τη συνέχιση των εργασιών του ΧΥΤΑ στο Γραμματικό! Ε, βέβαια: τα σκουπίδια μέσα στο πράσινο είναι υποβάθμιση, ενώ μέσα στο καμένο τοπίο είναι αναβάθμιση...

Υπάρχει πάντως κι ο αντίλογος, εδώ! Κάποιοι κάτοικοι, λέει, απειλούσαν τον εργολάβο ότι «θα τον κάψουν»...

Υ.Γ.2: Ανακοινώθηκε πριν μερικές μέρες από τον υπουργό ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. ότι θα επιδοτείται με 1.000 ευρώ από τα έδοδα των τελών κυκλοφορίας η αγορά νέου αυτοκινήτου, για όσους αποσύρουν το παλιό τους όχημα.

Αντί να γίνει αυτό, γιατί δεν επιδοτούν από τα έσοδα των τελών κυκλοφορίας τα Δασικά Φυτώρια της χώρας, ώστε να καλλιεργήσουν δέντρα προς δεντοφύτευση;

Κάθε αυτοκίνητο που επιδοτείται ισοδυναμεί με 250 περίπου μικρά δέντρα. Αν επιδοτηθούν 8.000 λιγότερα νέα αυτοκίνητα που θα γεμίσουν την πόλη, θα αγοραστούν τα 2.000.000 δέντρα που κάηκαν!

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

Φταίνε τα πεύκα ή το προτεινόμενο Ρυθμιστικό Σχέδιο;


Τον Απρίλιο του 2009 δόθηκε στη δημοσιότητα από τον υπουργό ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. Γιώργο Σουφλιά το Σχέδιο Νόμου για το νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αττικής.

Άραγε πώς φανταζόταν το ΥΠΕΧΩΔΕ πριν 4 μήνες τα 212.000 στρέμματα δάσους που είναι σήμερα καμένα;

Στο Άρθρο 9 («Γενικές Κατευθύνσεις για την Ανάπτυξη των Χωρικών Ενοτήτων»), παράγραφος 2, περιγράφεται το «όραμα» για την Ανατολική Αττική και τα Μεσόγεια: «Βασική πύλη εισόδου από αέρος. Έμφαση στην προώθηση υψηλού επιπέδου οικονομικών και κοινωνικών λειτουργιών, με παράλληλη διασφάλιση του περιβάλλοντος χώρου.»

Στο Άρθρο 9, παράγραφος 4, περιγράφεται το «όραμα» για τη Βόρεια Αττική:
«Αποκτά ρόλο φυσικού αποθέματος της Αθήνας, γι’ αυτό και λαμβάνονται ισχυρά μέτρα προστασίας των φυσικών, παράκτιων και εκτός σχεδίου περιοχών.»

Ειδικά για τη Βόρεια Αττική (σελ. 18) προβλέπονται τα εξής:
«Διαδικασίες περαιτέρω ανάπτυξης, ήπιας και υπό έλεγχο, για την αποφόρτιση του Λεκανοπεδίου, θα έχουν ως αποδέκτες τους υφιστάµενους οικισµούς πρώτης και δεύτερης κατοικίας και μικρό αριθµό νέων οργανωµένων περιοχών επιχειρηµατικών δραστηριοτήτων.»

Η περαιτέρω αυτή «ήπια» ανάπτυξη, με «μικρό» αριθμό νέων οργανωμένων περιοχών, περιγράφεται αναλυτικότερα στο Κεφάλαιο Δ’ («Οικιστική Ανάπτυξη, Πολεοδοµική Οργάνωση και Διαχείριση του Αστικού και Εξωαστικού Χώρου»), Άρθρο 13 («Οικιστική Ανάπτυξη και Πολεοδοµική Αναµόρφωση»), τμήμα Ι, εδάφιο δ όπου αναφέρονται τα εξής:

«Νέα ιδιωτικά προγράµµατα οικιστικών αναπτύξεων (σε περιοχές όπου προβλέπονται επεκτάσεις) µπορούν να γίνουν για λόγους προώθησης καινοτοµικών µορφών οργανωµένης πολεοδόµησης και στέγασης*, που θα οδηγούν σε υψηλού επιπέδου αστικό περιβάλλον και/ή θα χρησιµοποιούν προχωρηµένες τεχνολογίες περιβάλλοντος και θα συνδέονται και µε την ανάπτυξη υποδοχέων νέων δραστηριοτήτων αιχµής. Αναπτύξεις αυτού του τύπου θα έχουν πιλοτικό χαρακτήρα και µπορούν να γίνουν σε µικρό αριθµό. Η εξειδίκευση των όρων για τη δηµιουργία τέτοιων οικισµών θα γίνει µε Απόφαση του Υπουργού ΠΕΧΩΔΕ.

* ΠΕΡΠΟ ή άλλη µορφή οργανωµένης δόµησης ή πολεοδόµησης, µε χρήση πρώτης ή δεύτερης κατοικίας. Η έκφραση «οργανωµένη πολεοδόµηση» παραπέµπει στη δηµιουργία ολοκληρωµένου πολεοδοµικού περιβάλλοντος µε πλήρεις υποδοµές που θα καλύπτει µια περιοχή, ενώ η δόµηση θα γίνεται αυτοτελώς ανά οικόπεδο.»

Λίγο αργότερα, τέλη Μαΐου 2009, δημοσιεύονται
εδώ πίνακες με εκτάσεις συνολικού εμβαδού 150.000 στρεμμάτων που εντάσσονται στο σχέδιο πόλης σε 26 περιοχές στην Ανατολική Αττική!

Δηλαδή το παζλ έχει τα εξής κομμάτια:

Τον Απρίλιο του 2009, το ΥΠΕΧΩΔΕ ορίζει τις διαδικασίες με τις οποίες θα χτιστούν σπίτια σε υφιστάμενους και ΝΕΟΥΣ οικισμούς στη Βόρεια Αττική. Μιλάει γενικά κι αόριστα για «ήπια» ανάπτυξη και «μικρό» αριθμό νέων περιοχών. Χωρίς καμία ποσοτική αποσαφήνιση.

Μα το χειρότερο είναι ότι προβλέπει την παράκαμψη της υφιστάμενης πολεοδομικής νομοθεσίας για τα «νέα ιδιωτικά προγράμματα οικιστικών αναπτύξεων». Θα αρκεί μια απόφαση του υπουργού ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. για να δοθούν οι όροι δόμησης στις εν λόγω περιοχές!

Αμέσως μετά, αφήνει να διαρρεύσουν ποιες περιοχές θα ενταχθούν στο σχέδιο πόλης στην ευρύτερη περιοχή.

Η συνέχεια είναι γνωστή: μόλις 4 μήνες αργότερα ξεσπάει πυρκαγιά στο
Μαύρο Βουνό του Γραμματικού.

Η προκλητική ολιγωρία το πρωί του Σαββάτου (παρόλο που είχαν γίνει αναγνωριστικές πτήσεις ελικοπτέρων και ήξεραν ότι θα έπνεαν ισχυροί άνεμοι εκείνη την ημέρα) αφήνει τη φωτιά να περάσει εύκολα στον Μαραθώνα και στην υπόλοιπη Ανατολική Αττική. Τα λάθη του 2007 δεν έγιναν ποτέ μάθημα.

Αναρωτιόμαστε λοιπόν σήμερα:

Ποιος άνοιξε την όρεξη στους εμπρηστές που έκαψαν σε 3 μέρες 212.000 στρέμματα δάσους στην Αττική; Φταίνε μήπως τα ...πεύκα, όπως δήλωσε ο ανεκδιήγητος κυβερνητικός εκπρόσωπος;

Ή μήπως φταίνε οι πολιτικές που προωθήθηκαν από το ΥΠΕΧΩΔΕ τους τελευταίους 4 μήνες σε σχέση με τη μελλοντική ανοικοδόμηση στη Βορειοανατολική Αττική;



(Και μια μικρή ιστορία με μεγάλο ενδιαφέρον:
Στην περιοχή του Γραμματικού όπου ξέσπασε η πυρκαγιά είχε σχεδιαστεί να γίνει
ΧΥΤΑ. Φέτος το καλοκαίρι όμως είχαμε εκεί διαρκείς ταραχές κατοίκων και αστυνομίας (δείτε εδώ και εδώ).


Αρχές Ιουλίου μάλιστα είχε ξεσπάσει
πυρκαγιά στην ίδια θέση, μετά από επεισόδια κατοίκων και αστυνομίας!

Αξίζει να σημειωθεί ότι το Ειρηνοδικείο Μαραθώνα είχε αποφασίσει το «πάγωμα» των εργασιών για τον ΧΥΤΑ έως τις
18 Αυγούστου 2009
.

Τρεις ημέρες μετά ξέσπασε η πυρκαγιά...)

Σάββατο 22 Αυγούστου 2009

Μην τον ρωτάς τον ουρανό...


Ο αττικός ουρανός είχε σήμερα δυο όψεις.

Αυτήν:


Αλλά και αυτήν:



Όχι, δεν έγινε ξαφνικά η Πεντέλη ηφαίστειο...

Απλώς, μετά τις εγκληματικές πυρκαγιές του 2007 που έκαψαν ζωντανούς 85 συνανθρώπους μας και τις πυρκαγιές που κάθε χρόνο καίνε το λίγο πράσινο που μας έχει απομείνει σε όλη τη χώρα, ήρθε η ώρα πάλι φέτος να μιλήσει ο «στρατηγός άνεμος»...

Το αποτέλεσμα ήταν αυτό:

Πώς χάνουμε άραγε κάθε χρόνο και το δέντρο και το δάσος;

Το ζήτημα δεν είναι απλό και άρα δεν έχει μονολεκτική απάντηση. Κάποια πράγματα τα συζητήσαμε πέρσι.

Τίποτα δεν άλλαξε. Γιατί δεν φαίνεται να υπάρχει η πολιτική βούληση, ώστε να κοπεί ο βήχας στους επίδοξους καταπατητές και εμπρηστές.

Ο αυριανός εμπρησμός πυροδοτείται την ώρα ακριβώς που σβήνει η τελευταία φλόγα της σημερινής φωτιάς!

Ο αυριανός εμπρηστής ενθαρρύνεται την ώρα που κανείς δεν προφυλάσσει τις σημερινές καμένες εκτάσεις!

Την ώρα που κανείς δεν αποφασίζει π.χ. αεροφωτογράφηση των καμένων εκτάσεων με ταυτόχρονη νομοθέτηση απαγόρευσης ΠΑΝΤΟΣ ΕΙΔΟΥΣ δόμησης εντός αυτής ες αεί!

(Το «παντός είδους» περιλαμβάνει τον στρατό, την εκκλησία και κάθε είδους ιδιωτική δόμηση.)

Θέλετε να σταματήσετε τους εμπρησμούς κύριοι; Αποδείξτε το! Η λύση είναι πολύ απλή.

Δεν θέλετε; Τουλάχιστον μη χύνετε κροκοδείλια δάκρυα. Θα λερώσετε τα καλοσιδερωμένα σακάκια σας...

Αν η απαγόρευση δόμησης σε καμένες εκτάσεις εφαρμοζόταν στην πράξη, όλοι θα το έπαιρναν το μήνυμα.

Αν αυτό συνοδευόταν από ουσιαστικά μέτρα ενίσχυσης της αποκέντρωσης, θα μειωνόταν η ασφυκτική ζήτηση γης στην Αττική.

Αν κάποτε οριοθετούσαμε την έννοια της «συμπαγούς πόλης» με οικιστικές εστίες-δορυφόρους και επαρκή συγκοινωνιακή κάλυψή τους με το κέντρο, τα πράγματα θα πλησίαζαν το ιδανικό.

Με τα «αν» όμως δε λύνεται το πρόβλημα. Το πρόβλημα λύνεται μόνο με την ανατροπή των πολιτικών προτεραιοτήτων που εδώ και δεκαετίες μας έχουν σε ομηρία.

Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς που παίζουν αυτό το παιχνίδι. Αφορά και όλους εμάς που το επιβραβεύουμε, το ζητάμε και το εξατομικεύουμε. Που έχουμε πειστεί πως "δεν μπορούμε να το αλλάξουμε, άρα ας κερδίσουμε κάτι τουλάχιστον"...

Μόνο αν γίνει κεντρική κυβερνητική επιλογή στη χώρα η διασφάλιση του περιβάλλοντος, θα αρχίσουμε να μιμούστε θετικά πρότυπα.

Μέχρι τότε το σβήσιμο των πυρκαγιών θα συνοδεύεται από πύρινες δηλώσεις και άσφαιρες δράσεις!

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2009

Βότσαλα


Οι ανθρώπινες σχέσεις δημιουργούνται όπως τα βότσαλα!

Πώς όμως δημιουργούνται τα βότσαλα;

Στην αρχή βρίσκονται σκόρπια στην παραλία. Το ένα δίπλα στ’ άλλο. Δίπλα-δίπλα, αλλά χώρια. Όπως ακριβώς κι οι άνθρωποι.

Έρχεται το κύμα και τα μπερδεύει. Τους αλλάζει θέση. Τα ανακατεύει... Μέχρι να τα ενώσει!


Ναι, το κύμα με τα φερτά υλικά και τα άλατα του θαλασσινού νερού ενώνει τα βότσαλα. Δημιουργεί αρχικά μικρές ακανόνιστες μάζες με πολλά μικρά βότσαλα. Και πολλά κενά ανάμεσά τους.



Οι δεσμοί είναι χαλαροί στην αρχή. Το αρχικό μόρφωμα σπάει εύκολα, αν κάποιος το θελήσει. Αλλά έχει ήδη φανεί η τάση, έχει γίνει η πρώτη χειροπιαστή μάζα. Και σιγά-σιγά τα κύματα γεμίζουν τα κενά. Δημιουργούν πιο συμπαγείς μάζες.


Και μετά, τα κύματα πάλι, αρχίζουν να σμιλεύουν το αρχικό συνοθύλευμα. Αρχίζουν να ομαλοποιούν τα εξογκώματα.

Δημιουργούν έτσι μεγαλύτερα βότσαλα, ακανόνιστα. Με συνοχή και λεία επιφάνεια. Αλλά και με εμφανή τα σημάδια της συγκολλητικής ουσίας.



Έτσι είναι κι οι ανθρώπινες σχέσεις. Οι δυσκολίες κι οι κοινές επιδιώξεις μας ενώνουν κάποια στιγμή με ορισμένους ανθρώπους.

Η αρχική σύμπλευση δημιουργεί την αρχική μαγιά. Κι η μαγιά δημιουργεί συνοχή. Που όσο χτυπιέται, τόσο δυναμώνει!

Οι αντιθέσεις αμβλύνονται, ομογενοποιούνται. Η ουσία που κάποτε μας συνέδεσε είναι πια κομμάτι του εαυτού μας.

Ναι, στην αρχή ίσως να βρεθήκαμε τυχαία. Μα τώρα βαδίζουμε μαζί επειδή κάτι μας έδεσε!

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009

Λουτρό


Λατρεμένο μέρος η Νότια Κρήτη. Αναζωογονεί και δίνει δύναμη. Λυτρώνει τον επισκέπτη της, όπως καθετί δυσπρόσιτο. Δίνει την ικανοποίηση της ανακάλυψης, όπως καθετί άγριο κι ανεξερεύνητο.

Έχοντας στην πλάτη σου όλη την υπόλοιπη Ελλάδα κι όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, αγναντεύεις το Λιβυκό Πέλαγος και ξεχνιέσαι. Αλλά δεν ξεχνάς. Απλώς αδειάζεις το μυαλό σου από το περιττό.

Εκεί στο Νότο υπάρχει ένας μικρός οικισμός, σ’ έναν κολπίσκο λίγο μετά τη Χώρα Σφακίων. Αμφιθεατρικά χτισμένος ώστε να βλέπεις τη θάλασσα από κάθε του σημείο.




Είναι ένα μέρος χωρίς αυτοκίνητα, χωρίς μηχανές, χωρίς δρόμους! Μόνο ένας μικρός παραλιακός διάδρομος υπάρχει, ίσα για να περπατάνε οι άνθρωποι.

Είναι ένα μέρος όπου δεν πιάνουν καν τα κινητά! Και κανένας δρόμος δεν το συνδέει με το υπόλοιπο νησί. Μοναδικός τρόπος επικοινωνίας με τον υπόλοιπο κόσμο είναι το πλοίο από τη Χώρα Σφακίων.

Αυτόν τον τόπο με την άγρια ομορφιά και την ιδιαίτερη φυσική οχύρωση επέλεξαν στις 15 Απριλίου 1821 οι Σφακιανοί για να ξεκινήσουν την Επανάσταση στην Κρήτη.


Αυτόν τον τόπο, τον τόσο απόλυτα απομονωμένο (αλλά και τον τόσο γεμάτο με κόσμο πια), αξιώθηκα κι εγώ φέτος να επισκεφτώ με πολύ καλή παρέα.

Το Λουτρό το είχα δει πριν 15 χρόνια από το πλοίο που μας μετέφερε απ' την Αγιά Ρουμέλη στα Σφακιά, όταν περάσαμε το Φαράγγι της Σαμαριάς. Φέτος περάσαμε εκεί μερικές μέρες αληθινής ξεκούρασης.

Μακάρι να μη φτιάξουν ποτέ δρόμο που να πηγαίνει απευθείας στο Λουτρό. Να μη χτιστούν άλλα καταλύματα εκεί. Να μη γεμίσει βίλες με πισίνες.

Να μη βάλουν ποτέ κεραίες για να πιάνει το κινητό. Να παραμείνει το 0,2% της πληθυσμιακής κάλυψης που δεν καλύπτουν τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας!

Αυτός ο τόπος είναι δωρικού ρυθμού! Ας παραμείνει έτσι.



Update: Βάζω μερικές ακόμα φωτογραφίες και δυο σχετικά links:

Όλες οι φωτογραφίες είναι δικές μου, εκτός φυσικά απ' την τελευταία που είναι από το Google Earth (από ύψος 676 Km).

Διαβάστε και δείτε φωτογραφίες για το Λουτρό στην Ενεσούλα.

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009

Βραβεία, Αναγνώστες και "Bloggers ενωμένοι" στη νέα Αγορά


Εδώ και καιρό έχω δεχτεί δυο βραβεία από δυο αξιαγάπητους bloggers:

Η συντοπίτισσα και συνάδελφος Φωτεινή μου έδωσε το "Ένα Αγαπημένο Blog" (One Lovely Blog). Την ευχαριστώ πολύ γι' αυτό. Ελπίζω σύντομα να πιούμε μια ρακή κι από κοντά!


Ο @φίλος Αντώνης μου έδωσε το "I love your blog". Τον ευχαριστώ επίσης ιδιαίτερα! Γι' αυτόν η πρόσκληση για ρακή περιλαμβάνει και τον γιο του, ώστε να μαθαίνει σιγά-σιγά!

Κανονικά τώρα θα έπρεπε να επιλέξω 15+ blogs για να δώσω κι εγώ αυτό το βραβείο. Δυστυχώς όμως, μου είναι αδύνατον να ξεχωρίσω κάποιους από τους 100άδες bloggers που επικοινωνούμε, όπως είχα πει και παλιότερα.

Λυπάμαι πολύ που σπάω πάλι την αλυσίδα. Χαίρομαι όμως πάρα πολύ που διαβάζω πλέον τόσα πολλά blogs και νιώθω ότι καθημερινά η blogόσφαιρα αποκτάει όλο και μεγαλύτερη δυναμική.

Πρόσφατα μάλιστα δημιουργήθηκε, από bloggers που εκτιμώ πολύ, ένα blog με τίτλο "Bloggers ενωμένοι, ποτέ νικημένοι!!". Με χαρά έγινα κι εγώ μέλος. Επειδή πιστεύω ότι ο τίτλος τα λέει όλα.

Ένα κλαδί μόνο του σπάει πολύ εύκολα. Πολλά κλαδιά μαζί όμως όχι! Γι' αυτό ας γίνουμε κι άλλοι μέλη σ' αυτήν την πρωτοβουλία. Γιατί από 'δώ και πέρα, όλο και περισσότερο θα δαιμονοποιείται η blogόσφαιρα. (Το γιατί περιγράφεται πολύ καλά εδώ.)

Πρόσφατα έκλεισε το blog του Ασημώνη. Σήμερα έκλεισε και το troktiko. Ακόμα κι ο ikor έχει δεχτεί report κι έχει κλείσει για 20 μέρες, στις αρχές του 2009! Ποτέ δεν ξέρετε πότε θα έρθει η σειρά του δικού σας blog.

Όσο όμως η blogόσφαιρα αποκτάει χαρακτηριστικά κοινότητας, τόσο πιο ισχυρή θα γίνεται. Όχι για να γίνει μοχλός εκβιασμών. Αλλά για να γίνει πεδίο ουσιαστικής, αδογμάτιστης και καλοπροαίρετης κουβέντας.

Τηρουμένων των αναλογιών μάλιστα, πιστεύω πως η blogόσφαιρα γρήγορα θα εξελιχθεί στο σύγχρονο ανάλογο της αρχαιοελληνικής Αγοράς.

Και σήμερα που η έμμεση δημοκρατία μας παράγει αρκετούς ανθρώπους με "χαλαρές" συνειδήσεις και ισχυρές εξαρτήσεις, αυτό το αντίβαρο είναι απαραίτητο όσο ποτέ!


Υ.Γ.: Προσθέτω κι εγώ το gadget "Αναγνώστες". Για να μπορώ να παρακολουθώ τα πολλά blogs που διαβάζω ακόμα πιο εύκολα. Όποιος/όποια ενδιαφέρεται, μπορεί να με "παρακολουθεί" κι εμένα :-)

Τρίτη 4 Αυγούστου 2009

"Επιχειρηματικότητα"


Αν ψάξεις μέσω μιας μηχανής αναζήτησης για τη λέξη «επιχειρηματικότητα» θα βρεις περίπου 360.000 καταχωρήσεις. Προγράμματα, ενισχύσεις, όμορφες δηλώσεις, βαρύγδουποι τίτλοι...

Άραγε αυτά είναι που κυρίως λείπουν; Η χρηματοδότηση; Τα προγράμματα; Οι δηλώσεις; Πριν απ’ αυτά δεν υπάρχει τίποτα;

Ένας νέος άνθρωπος που θέλει σήμερα να ξεκινήσει μόνος του μια δουλειά πρέπει να περάσει από έναν γραφειοκρατικό κυκεώνα. Για να μην πλατιάσουμε, ας πάρουμε το παράδειγμα των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος (ψητοπωλείο, οβελιστήριο κλπ.).

Για να εκδοθεί μια άδεια λειτουργίας ενός καταστήματος υγειονομικού ενδιαφέροντος χρειάζονται σήμερα περίπου 30 διαφορετικές εγκρίσεις από 6 διαφορετικές δημόσιες υπηρεσίες!

(Το «περίπου» το έγραψα επειδή κάθε δήμος έχει τη δική του λίστα με τα απαιτούμενα δικαιολογητικά! Άλλα θέλει ο ένας, άλλα ο άλλος!)

Σε κάθε περίπτωση πάντως, όποιος/όποια θελήσει να λειτουργήσει ένα κατάστημα υγειονομικού ενδιαφέροντος πρέπει απαραιτήτως να περάσει από: 1) Δήμο, 2) Νομαρχία, 3) Εφορία, 4) Πυροσβεστική, 5) Πρωτοδικείο και 6) Πολεοδομία.

Οι διαδικασίες είναι παράλληλες κι αλληλένδετες. Κάνεις πρώτα αίτηση να βρεθούν τα σχέδια κι αν είσαι τυχερός τα βρίσκουν στο αρχείο και συνεχίζεις. Φεύγεις απ’ τη μια υπηρεσία και πας στην άλλη. Σου κάνουν παρατηρήσεις κι επιστρέφεις στην προηγούμενη.

Ο χρόνος που χρειάζεται όλη αυτή η διαδικασία είναι απροσδιόριστος. Τίποτα δεν αναζητείται απ’ τις δημόσιες υπηρεσίες αυτεπαγγέλτως!

(Ακόμα κι ο Δήμος Αθηναίων που αναζητάει μόνος του το καταστατικό της εταιρίας απ’ το Πρωτοδικείο, δεν μπαίνει στον κόπο να βρει τα σχέδια αρχείου απ’ την οικεία του Πολεοδομία.)

Ρωτάει λοιπόν ο καλοπροαίρετος πολίτης που θέλει να ξεκινήσει μια δουλειά: είναι δυνατόν να περιμένουμε τόσο χρόνο; Είναι δυνατόν να μη δουλεύουμε μέχρι να συντονιστεί όλος αυτός ο βραδυκίνητος συνδυασμός υπηρεσιών;

Όσες επιδοτήσεις κι αν δώσουνε, όσα προγράμματα κι αν φτιάξουν, όσα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης κι αν περάσουν απ’ αυτόν τον τόπο τίποτα δε θ’ αλλάξει ουσιαστικά. Αν πρώτα δεν ασχοληθούν σοβαρά με την απλούστευση των απαιτούμενων διαδικασιών.

Στο συγκεκριμένο θέμα π.χ., θα μπορούσε να υπάρχει ΕΝΑ (1) γραφείο (π.χ. το ΚΕΠ) που θα υποδέχεται τις αιτήσεις των ενδιαφερομένων.

Το γραφείο αυτό θα ανελάμβανε να διακινεί αυτεπαγγέλτως τον φάκελο στις εμπλεκόμενες υπηρεσίες και να ενημερώνει τον ενδιαφερόμενο για τυχόν παρατηρήσεις. Έγγραφα που έχουν εκδοθεί από δημόσιες αρχές και υπάρχουν στα αντίστοιχα αρχεία θα διακινούνταν εσωτερικά. Ενώ θα υπήρχε και ανώτατο χρονικό όριο 20 ημερών για να διεκπεραιωθεί όλη η διαδικασία.

Ας μη συνεχίσουμε άλλο να περιγράφουμε σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Άλλωστε νομίζω ότι οι περισσότεροι βολεύονται με τη σημερινή πραγματικότητα, καθώς αποτελεί εμπόδιο εισόδου στην αγορά εργασίας και διαιωνίζει το σημερινό status quo.

Γι' αυτό τη λέξη «επιχειρηματικότητα» την έχουμε παρεξηγήσει. Δεν τη συνδέουμε πια με έξυπνες ιδέες, με καινοτομία, με μια οικογενειακή ή ατομική επιχείρηση.

Κάποιοι βαυκαλίζονται ότι την υπηρετούν μοιράζοντας (αδιαφανώς) τα κρατικά και ευρωπαϊκά κονδύλια. Άλλοι πάλι ξέρουν ότι επιχειρηματικότητα χωρίς «προσβάσεις» και «γνωριμίες» δεν υπάρχει.

Και στη μέση; Στη μέση βρίσκονται όσοι θέλουν να είναι νόμιμοι. Όσοι περιμένουν στην ουρά, σπαταλώντας χρόνο και χρήμα. Σπαταλώντας όμως στο τέλος και την υπομονή τους!

[Φώτο: από εδώ]

Σάββατο 1 Αυγούστου 2009

Νέοι δρόμοι "πράσινης" σκέψης


Την ώρα που το ελληνικό κράτος αυξάνει τα τέλη κυκλοφορίας για να επιδοτήσει την αγορά νέων αυτοκινήτων, κάπου αλλού σκέφτονται πώς θα ωφεληθούν όλοι απ’ την κυκλοφορία των οχημάτων.

Την ώρα που εμείς ψάχνουμε τρόπους για να γεμίσουμε τους δρόμους μας με όσο το δυνατόν περισσότερα αυτοκίνητα, κάπου αλλού αναζητούν τρόπους για να αξιοποιήσουν τους δρόμους προς παραγωγή ενέργειας!

Εντάξει, οι Γερμανοί κι οι Γάλλοι (ως επί το πλείστον) είναι αυτοί που συνεισφέρουν στην κατασκευή των ελληνικών δρόμων μέσω των κονδυλίων της Ε.Ε. Αναμένουν φυσικά μετά αυξημένες πωλήσεις οχημάτων για να στηρίξουν την αυτοκινητοβιομηχανία τους.

Αλλά υπάρχουν κι άλλοι τρόποι σκέψης σήμερα. Ας πάρουμε για παράδειγμα την κατασκευή δρόμων:

Οι δρόμοι έχουν το εξής χαρακτηριστικό: καταλαμβάνουν μεγάλη επιφάνεια και είναι αρκετά μεγάλοι σε μήκος. Το υπέδαφος όμως δεν αξιοποιείται καθόλου. Επιπλέον, η κυκλοφορία οχημάτων επί αυτών προκαλεί όχληση σε όσους μένουν σε γειτνιάζουσες περιοχές.

Διαβάζω λοιπόν εδώ ότι στο Όρεγκον σχεδιάζουν να τοποθετήσουν φωτοβολταϊκά στοιχεία κατά μήκους των δρόμων τους, για να παράγουν ηλεκτρική ενέργεια!



Διαβάζω εδώ ότι στις ΗΠΑ σκέφτονται να τοποθετήσουν ανεμογεννήτριες στις λεωφόρους. Είτε στο διαχωριστικό ανάμεσα στις δυο λωρίδες, είτε σε κάποιο ύψος πάνω από το οδόστρωμα. Με σκοπό να παράγουν ηλεκτρική ενέργεια από την κινητική ενέργεια των αυτοκινήτων που τρέχουν στον δρόμο.



Διαβάζω επίσης εδώ ότι στις ΗΠΑ διοχετεύονται επενδύσεις στην αξιοποίηση της ηλιακής, αιολικής και γεωθερμικής ενέργειας κατά μήκους των δρόμων τους. Με άμεση εφαρμογή στη θρυλική Route 66.

Το ηλεκτρικό ρεύμα που θα παράγεται θα δίνεται στις γειτνιάζουσες περιοχές. Θα είναι ένα αντισταθμιστικό όφελος σε ανθρώπους που ζουν δίπλα σε δρόμους με μεγάλη κυκλοφορία και υφίστανται καθημερινά καυσαέρια και ηχορύπανση.



Κι εμείς εδώ αυξάνουμε τα τέλη κυκλοφορίας για να αγοράσουμε νέα αυτοκίνητα! Χωρίς έμπνευση, χωρίς σχέδιο, χωρίς πολιτική βούληση να δημιουργήσουμε νέες θέσεις εργασίας.

Αυτό βέβαια δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμα!

Τα τέλη κυκλοφορίας δεν είναι δυνατόν σήμερα να χρηματοδοτούν την αύξηση του στόλου των κυκλοφορούντων αυτοκινήτων. Αυτό προφανώς δεν είναι ούτε «πράσινη ανάπτυξη», ούτε μακροπρόθεσμος τρόπος σκέψης.

Τα τέλη κυκλοφορίας πρέπει να αξιοποιηθούν για να ενισχυθούν άλλες δράσεις: Να χρηματοδοτήσουμε την κατασκευή και συντήρηση νέων χώρων πρασίνου. Να αγοραστούν ετήσιες κάρτες απεριορίστων διαδρομών με τα Μ.Μ.Μ. και να δοθούν σε όσους επιδεικνύουν περιβαλλοντική συμπεριφορά.

Να αναζητήσουμε νέους τρόπους σκέψης, να καλλιεργήσουμε την καινοτομία και την έρευνα, ώστε να καταστεί η «πράσινη οικονομία» βασικό εργαλείο σχεδιασμού των έργων μας.

Μόνο αυτό θα δώσει μακροχρόνιες θέσεις εργασίας. Αλλιώς δίνεται απλώς μια ολιγόχρονη παράταση ζωής σ’ ένα οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης που έχει ήδη εξαντλήσει τα όριά του.