Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009

Δακτύλιος Vs. Διόδια


Από τον Σεπτέμβρη του 2011, για να ελέγξει ο τροχονόμος ένα όχημα που κινείται στα όρια του σημερινού Δακτυλίου, πρέπει να ξέρει πότε κυκλοφόρησε και πόσους ρύπους εκπέμπει:

- Όσα αυτοκίνητα κυκλοφόρησαν μετά την 1/1/05 και εκπέμπουν ρύπους έως 140g CO2/Km θα κυκλοφορούν ελεύθερα στον Δακτύλιο.
- Όσα αυτοκίνητα κυκλοφόρησαν από 1/1/96 έως 31/12/04, θα κυκλοφορούν στον Δακτύλιο με τη διαδικασία μονά-ζυγά.
- Όσα αυτοκίνητα κυκλοφόρησαν έως τις 31/12/95 δεν θα μπορούν να κυκλοφορούν εντός Δακτυλίου κατά τις ώρες ισχύος του.

Με δεδομένο όμως ότι από το 2012, σύμφωνα με κοινοτική οδηγία, όλα τα νέα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν στην Ευρώπη πρέπει να έχουν εκπομπές ρύπων έως 130g CO2/Km, είναι σαφές ότι οδηγούμαστε σε κατάργηση του Δακτυλίου.

Είναι η πρώτη φορά που καταργείται ο Δακτύλιος για μερίδα οχημάτων, από το 1982 που ίσχυσε το μέτρο. Βρέθηκε όντως ένα καλό πρόσχημα, αλλά δεν εξηγήθηκαν όλα επαρκώς:

Γιατί επιδοτείται περισσότερο εκείνος που μετά την απόσυρση αγοράζει νέο όχημα από εκείνον που μετά την απόσυρση αποφασίζει να μετακινείται με Μ.Μ.Μ. ή με ποδήλατο;

Γιατί θεωρείται «πράσινο» ένα μέτρο που σε ελάχιστο χρονικό διάστημα από την εφαρμογή του θα οδηγήσει σε κυκλοφοριακό χάος το κέντρο της Αθήνας;

Γιατί τιμωρείται με απαγόρευση από την είσοδο στον Δακτύλιο ο πολίτης που δεν μπορεί ή δεν θέλει να αγοράσει καινούριο αυτοκίνητο;

Αν το ΥΠΕΧΩΔΕ είχε όντως στόχο να προάγει την περιβαλλοντική μας συνείδηση, θα μπορούσε μαζί με την απόσυρση να παρέχει δωρεάν μια ετήσια κάρτα απεριορίστων διαδρομών με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

Αν είχε στόχο τη μείωση των ρύπων, δεν θα επέτρεπε σε όλα τα νέα αυτοκίνητα να εισέρχονται στα όρια του Δακτυλίου. Άλλωστε, 1 (παλιό) όχημα που εκπέμπει 145g CO2/Km ρυπαίνει λιγότερο από 2 (νέα) οχήματα που εκπέμπουν 140g CO2/Km!!

Τέλος, το να τιμωρούνται όσοι δεν αγοράζουν καινούριο αυτοκίνητο μπορεί για κάποιους να είναι αυτονόητο. Άραγε σε λίγο θα μας τιμωρούν, αν τρώμε και σε φθηνές ταβέρνες;

Με τα σημερινά δεδομένα, είναι βέβαιο ότι οδηγούμαστε σε κυκλοφοριακό χάος στο κέντρο της Αθήνας, όσο κι αν ντύνουν με «πράσινο» μανδύα αυτές τις επιλογές.

Αν δεν αλλάξει κάτι, όλα τα αυτοκίνητα θα μπαίνουν πια ελεύθερα στον Δακτύλιο. Ο χρόνος κίνησης των οχημάτων στο κέντρο θα αυξηθεί και μαζί θα αυξηθούν και οι εκπεμπόμενοι ρύποι.

Δε χρειάζεται να είναι κανείς μάγος για να προβλέψει ότι κάτι θ’ αλλάξει: προφανώς θα επιβληθούν διόδια για την είσοδο στο κέντρο της πόλης. Κι όταν επιβληθούν, θα φανεί ένα μέτρο σωτήριο και αυτονόητο, μπροστά στο κυκλοφοριακό έμφραγμα που θα έχει στο μεταξύ προκληθεί.

Όλα τα μέτρα είναι υπό συζήτηση για την αποτελεσματικότητά τους. Ακόμα και τα διόδια ή ο Δακτύλιος, που ξεκίνησε προσωρινά και τελικά οδήγησε αρκετές οικογένειες να έχουν τουλάχιστον δυο οχήματα.

Είναι όμως απαράδεκτο να καταργείται, χωρίς καμία διαβούλευση με τους αρμόδιους κοινωνικούς και επιστημονικούς φορείς, ένα μέτρο που ήταν τουλάχιστον κοινωνικά δίκαιο (ο Δακτύλιος) και να επίκειται η επιβολή διοδίων.

Γιατί η διαβούλευση με φορείς και επιστήμονες σίγουρα θα ανεδείκνυε ολοκληρωμένες προτάσεις που θα είχαν ουσιαστικό κυκλοφοριακό και περιβαλλοντικό όφελος. Όχι πρόσκαιρο εισπρακτικό και ψηφοθηρικό χαρακτήρα.


Υ.Γ.: Μάλλον ήρθε η ώρα ν' αλλάξουμε αυτοκίνητο... Η Alfa σε λίγο δεν θα επιτρέπεται να μπαίνει στον Δακτύλιο, κυκλοφόρησε λίγο πριν τις 31/12/95... Και 352 Ευρώ τέλη είναι πολλά!

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Προκρούστειος κλίνη στην Κτηματολόγιο Α.Ε.


Στις 25 Μαΐου 2009, ο Γενικός Διευθυντής της Κτηματολόγιο Α.Ε. έστειλε την ακόλουθη επιστολή στα στελέχη της εταιρίας:

«Για τη συμμετοχή στελεχών της εταιρείας σε μόνιμα ή ad hoc όργανα (π.χ. ομάδες εργασίας, επιτροπές κλπ) επιστημονικών και επαγγελματικών φορέων για θέματα που άπτονται των δραστηριοτήτων του κτηματολογίου, ισχύουν τα ακόλουθα:
1) Για την ένταξη κάποιου στελέχους σε τέτοια όργανα θα πρέπει εφεξής να ζητείται από το στέλεχος η σύμφωνη γνώμη της εταιρείας μέσω του Γενικού Διευθυντή. Αυτό ισχύει και όταν ο επιστημονικός/επαγγελματικός φορέας ορίζει με δική του απόφαση το συγκεκριμένο στέλεχος ως μέλος του εν λόγω οργάνου.
2) Για τις θέσεις που θα διατυπώνει το στέλεχος στο πλαίσιο των εργασιών των ανωτέρω οργάνων θα προηγείται συνεργασία με την εταιρεία, σε επίπεδο Δ/ντή της θεματικά αντίστοιχης Δ/νσης.
3) Το στέλεχος θα ενημερώνει με έγγραφες αναφορές σε τακτά χρονικά διαστήματα την εταιρεία για την πορεία των εργασιών της ομάδας στην οποία μετέχει και οπωσδήποτε για το τελικό αποτέλεσμα των εργασιών της.…»

Δηλαδή ο Γενικός Διευθυντής μιας εταιρίας δημοσίου συμφέροντος καλεί τους συνεργάτες του να ...μην έχουν άποψη! Επιβάλλει αναχρονιστικές πρακτικές και ανοίγει έναν επικίνδυνο δρόμο:

Π.χ. ένας μηχανικός δεν θα μπορεί πια να εκφράζει τις απόψεις του σχετικά με το κτηματολόγιο σε μια ομάδα εργασίας του επαγγελματικού του φορέα, αν πρώτα δεν το εγκρίνει ο Γενικός του Διευθυντής.

(Παύεται δηλαδή, εν μια νυκτί, η αυτοτελής επαγγελματική ιδιότητα κι η επιστημονική άποψη όλων των εργαζομένων της εν λόγω εταιρίας.)

Ακόμα όμως κι να είναι αρεστός εκείνος που θα οριστεί σε μια τέτοια επιτροπή, οφείλει να «συνεργάζεται» πριν πει τη γνώμη του. Οφείλει δηλαδή να μεταφέρει τη γνώμη της εταιρίας, όχι τη δική του.

(Μα, ο θεωρητικός στόχος των επιτροπών αυτών είναι ν’ αλλάξουν τα κακώς κείμενα. Όχι να καταγράψουν τις απόψεις του οργανισμού.)

Τέλος, όποιος συμμετέχει πάραυτα σε τέτοιου είδους ομάδες οφείλει να ενημερώνει εγγράφως για το τι γίνεται και τι λέγεται σ’ αυτές. Οφείλει δηλαδή να σημειώνει ποιος λέει τι και πού καταλήγει η επιτροπή.

Θέλω να ξακαθαρίσω ότι διαφωνώ με τον σημερινό τρόπο λειτουργίας αρκετών εκ των ομάδων εργασίας και επιτροπών. Οι προκλητικά υψηλές αμοιβές κι η απουσία λογοδοσίας και πεπραγμένων έχουν κάνει το κίνητρο συμμετοχής σ’ αρκετές απ’ αυτές να είναι η αμοιβή κι όχι η διάθεση να κατατεθούν προτάσεις.

Αυτό όμως δεν αναιρεί το ότι είναι απαράδεκτη η μεθόδευση που ακολουθεί η εν λόγω εταιρία. Ειδικά σε μια δημοκρατική κοινωνία, όπως θέλουμε όλοι να λέμε και να πιστεύουμε ότι είμαστε, τέτοιες πρακτικές μας γυρίζουν έτη φωτός πίσω.

Γιατί άραγε πρέπει όλοι οι εργαζόμενοι σε μια εταιρία να εκφράζουν την άποψη του Γενικού Διευθυντή τους; Δεν έχουν αυτοτελή επιστημονική υπόσταση;

Και γιατί ένας επιστημονικός σύλλογος που θέλει την άποψη ενός μέλους του για ένα θέμα πρέπει πρώτα να έχει την έγκριση του εργοδότη του μέλους αυτού;

Η λογική της Προκρούστειας κλίνης (όλοι να λέμε και να κάνουμε ακριβώς τα ίδια) έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Αν επανέλθει αυτός ο παραλογισμός, στο τέλος κανείς δε θα λέει τη γνώμη του! Ελπίζω να καταλάβουν το λάθος τους και να το διορθώσουν.


Υ.Γ.1: Μπορούν ελεύθερα να αναδημοσιεύσουν την παρούσα ανάρτηση, όσοι και όσες πιστεύουν ότι τα blogs συμβάλλουν στην αποκάλυψη αναχρονιστικών συμπεριφορών. Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο των blogs!

Υ.Γ.2: Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στα 35 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας που εορτάζεται σήμερα. Στις γιορτές και στα λόγια είμαστε καλοί...

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

Πανηγύρι Αγίας Μαρίνας στο Όρος


Το Όρος είναι ένα χωριό 15 χιλιόμετρα έξω απ’ το Ρέθυμνο, στις πλαγιές του Βρύσινα. Η εκκλησία του χωριού χτίστηκε τον 15ο αιώνα. Εκεί βαφτίστηκε κι ο ΙΚΟΡ. Είναι η Αγία Μαρίνα.

Στις 17 Ιουλίου γίνεται μπροστά απ' την Αγία Μαρίνα το πανηγύρι του χωριού. Φέτος δεν ήμουν εκεί. Πριν μερικά χρόνια όμως είχαμε την τύχη να δούμε και ν’ ακούσουμε στο πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας τον δάσκαλο της Κρητικής μουσικής, τον Θανάση Σκορδαλό.


Το να ξημερώνει και να σου παίζει ο Σκορδαλός «Πάντα θλιμμένη χαραυγή» είναι κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια. Αυτός ο άνθρωπος, ακόμα και σε προχωρημένη ηλικία, έπαιζε λύρα σαν έφηβος.



Τελικά αυτή είναι η μπαταρία ενός ανθρώπου: να κάνει στη ζωή του αυτό που του αρέσει. Από αυτό αναζωογονείται. Αυτό έκανε κι ο Σκορδαλός με τόσο πάθος, μέχρι το τέλος του.

Τα πανηγύρια στα ελληνικά χωριά είναι πολύ διαδεδομένα, ειδικά το καλοκαίρι. Θεωρούνται από μερικούς ξεπερασμένος τρόπος διασκέδασης, αλλά έχουν πολλές θετικές πλευρές.


Το να περνάει η σκυτάλη της παράδοσης απ' τη μια γενιά στην άλλη είναι η άμυνα απέναντι στη λογική που μας θέλει όλους copy-paste: να διασκεδάζουμε όλοι το ίδιο, να τρώμε όλοι το ίδιο, να έχουμε όλοι τους ίδιους τρόπους και τις ίδιες συνήθειες.

Άρα ας «καταδεχτούμε» και λίγο φορκλόρ στη ζωή μας, δεν είναι κακό. Οι ρίζες δε φαίνονται, αλλά αν τις κόψουμε πέφτουμε με το πρώτο αεράκι!



(Στην τελευταία φωτογραφία: Το ψήσιμο του αντικρυστού! Όσοι το έχουν δοκιμάσει ξέρουν ότι το τελικό αποτέλεσμα αξίζει τις περίπου 6 ώρες ψησίματος. Για όσους δεν το έχουν δοκιμάσει: αν ποτέ σας το προσφέρουν, μην πείτε όχι!)

Τρίτη 14 Ιουλίου 2009

Διαδημοτικοί ποδηλατόδρομοι


Οι ποδηλατόδρομοι δεν είναι καθόλου διαδεδομένοι στην Ελλάδα. Αν εξαιρέσει κανείς μερικές πόλεις της περιφέρειας όπως το Ρέθυμνο, η Καρδίτσα και λίγες ακόμα, σπανίζουν τα ολοκληρωμένα δίκτυα ποδηλατόδρομων. Για την Αττική υπάρχουν σχέδια, αλλά ακόμα δεν υπάρχει αποτέλεσμα.

Μια εξαίρεση υπερτοπικής παρέμβασης στην πρωτεύουσα θα ήταν ο πρώτος Διαδημοτικός Ποδηλατικός Άξονας, μήκους 17χλμ, που θα διέσχιζε 7 δήμους (Π.Ψυχικού, Χαλανδρίου, Βριλησσίων, Μελισσίων, Κηφισιάς, Ν.Ερυθραίας και Εκάλης) και του οποίου η χρηματοδότηση είχε εξασφαλιστεί εξ ολοκλήρου από το Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης.

Στις 29/6 όμως το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Μελισσίων καταψήφισε τη δημιουργία του τμήματος του εν λόγω ποδηλατόδρομου που θα περνούσε από τα Μελίσσια!

(Αύριο 15 Ιουλίου, στις 20:00, θα γίνει εκδήλωση στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου στα Μελίσσια με θέμα τον διαδημοτικό ποδηλατόδρομο. Η συμμετοχή, όσων μπορούν να πάνε, νομίζω πως αξίζει.)

Χωρίς να υπεισέλθει κανείς στις πολιτικές-κομματικές-προσωπικές αντιπαραθέσεις στο εν λόγω δημοτικό συμβούλιο, αξίζει να ασχοληθούμε με ορισμένα (ρητορικά) ερωτήματα:

1) Το πολιτικό κόστος τελικά το πληρώνουν οι πολιτικοί ή οι πολίτες;

Π.χ. την προ ετών απόφαση του τότε Δημοτικού Συμβουλίου Αγίας Παρασκευής να μην κατασκευαστεί σταθμός μετρό στην πλατεία Αγίας Παρασκευής την πλήρωσαν εκείνοι που πήραν την απόφαση ή οι πολίτες που ζουν και θα ζουν εκεί;

2) Με το ισχύον σύστημα, οι εκλεγμένοι στο Χ συμβούλιο του Ψ οργανισμού ενδιαφέρονται για τον εαυτό τους ή για το μέλλον όσων τους εξέλεξαν;

Ίσως είναι δύσκολο σήμερα να έχουμε άμεση δημοκρατία. Δεν είναι όμως καθόλου δύσκολο να έχουμε δημοκρατία. Γιατί καταντάει τελικά ολιγαρχία το να νομίζει ο κάθε εκλεγμένος ότι εκπροσωπεί τον εαυτό του προωθώντας την άποψή του προς ίδιον όφελος.

Δεν φταίνε όμως αυτοί, δεν είναι ούτε χειρότεροι, ούτε καλύτεροι απ' τους υπόλοιπους. Όσο δεν υπάρχει διαρκής λογοδοσία, τόσο οι απανταχού εκλεγμένοι θα εκπροσωπούν τον εαυτό τους και θα νοιάζονται για την "καρέκλα".

3) Η αποκέντρωση έχει όρια; Πότε μιλάμε για αποκέντρωση και πότε για κατακερματισμό;

Π.χ. η Β’ Αθήνας είναι μια τεράστια εκλογική περιφέρεια. Είναι ετερογενής κοινωνικοοικονομικά κι η εκλογή εκεί απαιτεί τεράστια ποσά. Αυτό στη χειρότερη περίπτωση οδηγεί σε φαινόμενα διαφθοράς και στην «καλύτερη» περίπτωση αποτρέπει την ανανέωση του ανθρώπινου δυναμικού.

Ενώ όμως η Β’ Αθήνας έχει γιγαντωθεί ως εκλογική περιφέρεια, έχει κατακερματιστεί διοικητικά σε πολλούς δήμους. Έτσι, οι τυχόν αντεγκλήσεις μεταξύ όμορων δήμων δημιουργούν ανυπέρβλητα υπερτοπικά προβλήματα.

Μάλλον ήρθε η ώρα για έναν αστικό "Καποδίστρια" στην πρωτεύουσα. Να δημιουργηθούν δηλαδή λίγοι μεγάλοι δήμοι στην Αττική. Που θα αποτελέσουν συγχρόνως νέες εκλογικές περιφέρειες, ώστε να σπάσει η Β’ Άθηνας.

4) Οι ποδηλατόδρομοι εντάσσονται άραγε στον μεταφορικό σχεδιασμό της πολιτείας;

Ένα οικολογικό μέσο μεταφοράς όπως το ποδήλατο δεν μπορεί να αποξενώνεται από την πόλη. Οφείλουμε να του δώσουμε χώρο και να ενθαρρύνουμε τη χρήση του.

Δεν είναι μόνο η μη επιβάρυνση του περιβάλλοντος. Είναι και η άσκηση όσων το επιλέγουν. Γιατί μια κοινωνία με υγιείς πολίτες είναι μια υγιής κοινωνία. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Καλοί είναι οι θεωρητικοί, μεγαλόστομοι διθύραμβοι σχετικά με τη χρήση του ποδηλάτου. Είναι όμως ακόμα καλύτερο αυτό να μεταφράζεται σε πολιτική βούληση και να εφαρμόζεται στην πράξη.

[Φωτο: Wikimedia Commons]

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

Ημιυπαίθριοι χώροι


Οι ημιυπαίθριοι χώροι θεσπίστηκαν με τον ΓΟΚ του 1985. Δόθηκε τότε το κίνητρο να μη μετρούν στον συντελεστή δόμησης οι στεγασμένοι χώροι των οποίων η μια πλευρά είναι ανοιχτή προς τον κοινόχρηστο ή τον ακάλυπτο χώρο ενός κτιρίου.

Θεωρητικά οι ημιυπαίθριοι χώροι εξυπηρετούν πολλούς σκοπούς: προσδίδουν πλαστικότητα σε ένα κτίσμα και συμβάλλουν στη βιοκλιματική του λειτουργία. Ειδικά σε ένα εύκρατο κλίμα, όπως το ελληνικό, ο ημιυπαίθριος χώρος μπορεί να χρησιμοποιείται πάνω από 6 μήνες τον χρόνο.

Στην πράξη όμως, η κερδομανία κι η παντελής απουσία ελέγχου της εκτέλεσης των οικοδομικών εργασιών οδήγησαν στο μαζικό κλείσιμο των ημιυπαίθριων χώρων. Αυτή η εκτεταμένη ασυδοσία γέννησε πολλά προβλήματα.

Κατ’ αρχάς αυξήθηκε η επιφάνεια των δομημένων επιφανειών κατά 20%. Αυτό δεν ελήφθη υπόψη σε κανέναν πολεοδομικό σχεδιασμό καμίας πόλης. Επιπλέον, οι χώροι αυτοί δεν έχουν σχεδιαστεί με επαρκείς μελέτες θέρμανσης και θερμομόνωσης.

Συγχρόνως, κανείς δεν πλήρωσε τα αυξημένα δημοτικά τέλη που αντιστοιχούν στη δομημένη επιφάνεια που χρησιμοποιείται ως χώρος κύριας χρήσης.

Τέλος, οι αξίες των οικοπέδων αυξήθηκαν υπερβολικά, προεξοφλώντας τη μελλοντική παρανομία. Αυτό θα οδηγήσει σε συνθήκες «φούσκας» την αγορά ακινήτων, αν ποτέ εξορθολογιστεί ο σημερινός παραλογισμός.

Σήμερα το κράτος έρχεται να δώσει αμνηστία. Ζητάει ένα πρόστιμο απ’ όσους οικειοθελώς δηλώσουν την παρανομία τους και προσφέρει σε αντάλλαγμα απαλλαγή από τα πρόστιμα ανέγερσης και διατήρησης. Απειλεί συγχρόνως όσους δεν πληρώσουν ότι θα ξεκινήσει «σαφάρι» ελέγχων. Όμως:

1) Αν το κράτος μπορεί όντως να κάνει 1,5 εκ. ελέγχους στους κλειστούς ημιυπαίθριους χώρους, γιατί δεν το κάνει; Τα έσοδα θα είναι πολύ μεγαλύτερα από αυτά που θα προκύψουν από τη ρύθμιση. Η απειλή αυτή λοιπόν δεν έχει κανένα νόημα, γιατί η πράξη έχει δείξει ότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί.

2) Η ρύθμιση δεν προσφέρει νομιμοποίηση της παράνομης αλλαγής χρήσης. Κάτι τέτοιο άλλωστε θα ήταν αντισυνταγματικό. Παρέχει απλώς απαλλαγή από πρόστιμα που δεν μπορούν να εισπραχθούν.

3) Το κράτος καλεί τους πολίτες να δηλώσουν την παράνομη αλλαγή χρήσης στην υπηρεσία που υποτίθεται ότι οφείλει να ελέγχει την εφαρμογή του νόμου. Επειδή δηλαδή δεν μπορούν να ελέγξουν την εφαρμογή των νόμων, ζητάνε εθελοντική αυτοτιμωρία. Ακούγεται (και είναι) πλήρης ομολογία ανικανότητας.

4) Μετά τη ρύθμιση, οι ημιυπαίθριοι χώροι δε μεταγράφονται στο υποθηκοφυλακείο. Ούτε, φυσικά, αποκτούν χιλιοστά στο οικόπεδο. Απλώς σε μια μελλοντική μεταβίβαση, θα αναφέρεται στο συμβόλαιο ότι έχει γίνει αλλαγή χρήσης τους.

5) Η αλλαγή χρήσης των ημιυπαίθριων χώρων δίνει προφανώς τη δυνατότητα στους δήμους να ζητήσουν αυξημένα δημοτικά τέλη από εκείνον που χρησιμοποιεί πια, με δήλωσή του, περισσότερα τετραγωνικά μέτρα. Η αξίωση αυτή μπορεί να είναι και αναδρομική. Κανείς δεν το αποκλείει αυτό!

6) Όσοι προτίμησαν να εφαρμόσουν τον νόμο και να μην κλείσουν τους δικούς τους ημιυπαίθριους χώρους αντιμετωπίζονται, για μια ακόμα φορά, σαν κορόιδα. Όσο οι παρανομίες επιβραβεύονται αντί να αποτρέπονται, τόσο διαιωνίζονται.

7) Η ρύθμιση δε συνοδεύεται από τολμηρές αλλαγές στον ΓΟΚ, ώστε να αποτραπεί στο μέλλον νέα γενιά παρανομούντων. Θα μπορούσαμε π.χ. να περάσουμε από τον συντελεστή δόμησης, στον συντελεστή όγκου, σε συνδυασμό με ελάχιστα όρια (ύψους και άλλων διαστάσεων) στον Κτιριοδομικό Κανονισμό.

8) Συνεχίζεται, τέλος, η ομηρία όσων έχουν κλειστούς ημιυπαίθριους χώρους. Η βάση δεδομένων μάλιστα που θα δημιουργηθεί θα παρέχει τη δυνατότητα για νέα εισπρακτικά μέτρα στο μέλλον.

Οι πολεοδομικές αυθαιρεσίες είναι, συνολικά, ένα ζήτημα πολυσύνθετο. Δε νοείται να αντιμετωπίζονται με φοροεισπρακτική λογική. Δε νοείται να ζητείται το εθελοντικό αυτομαστίγωμα των πολιτών για κάτι που το κράτος δεν μπορεί να ελέγξει.

Δε χρειάζονται άτολμα φοροεισπρακτικά ημίμετρα. Χρειάζονται λύσεις που αποτρέπουν πειστικά όλες τις μελλοντικές πολεοδομικές παραβάσεις και εντάσσονται σε έναν ευρύτερο και οραματικό πολεοδομικό σχεδιασμό.

[Φωτο: από εδώ]