Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Πρωτοχρονιά 2011: ευχές με μαντινάδα


Μόνο Υγεία και Χαρές,

το '11 να έχει,

για φίλο που η λεβεντιά,

ήντα θα πει κατέχει.

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

3 χρόνια ikor

Εντάξει, τον τελευταίο καιρό έχουμε μειώσει την αμφίδρομη επικοινωνία μας.

Σήμερα όμως συμπληρώνονται 3 χρόνια από τότε που έριξα το πρώτο μου βότσαλο στον ωκεανό του internet. Ήταν 27 Σεπτεμβρίου 2007!

Ευκαιρία λοιπόν για νέα αρχή!

Θα τα λέμε. Συχνότερα!

Να είστε καλά!

Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Μάιος 2010

Όταν έκανα πέρσι την «πρόταση», δεν το περίμενα. Ότι ο Μάιος του 2010 θα φύγει με τέτοια συναισθήματα.

Όταν έκανα την «πρόταση», δεν περίμενα ότι το στεφάνι μας θα βρει τη χώρα ένα βήμα πριν (ή μετά;) απ’ τη χρεοκοπία.

Ότι θα γίνουμε ακόμα και μάρτυρες δολοφονίας ανθρώπων που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια στους «πάντα γελαστούς και γελασμένους».

Ο Μάιος του 2010 ήταν για μένα μια τραμπάλα:

Μαζί με το «Έθηκας επί την κεφαλήν αυτών στεφάνους», η αγωνία μιας χώρας για το αύριο, η δυσωδία σκανδάλων, το κάψιμο τεσσάρων συνανθρώπων μας στο κέντρο της Αθήνας, η δολοφονία ανθρωπιστών σε διεθνή χωρικά ύδατα...

Όλα στο μίξερ. Όλα στο πλυντήριο. Ρούχα μαζί που πλύθηκαν. Στιγμές που αντάλλαξαν θετική κι αρνητική ενέργεια.

Για να γίνουμε πιο ευαίσθητοι ή πιο χοντρόπετσοι; Κανείς ακόμα δεν έχει καταλάβει...

Στον καθρέφτη να βλέπεις προβληματισμό. Για τη φυγόκεντρο δύναμη που θα μας πετάξει, όταν σταματήσει να γυρίζει η σφαίρα στον ρυθμό που όλοι μας της είχαμε μάθει να το κάνει.

Αλλά μέσα σου να βλέπεις χαρά και λαχτάρα. Για τη νέα αρχή. Για τη νέα ζωή. Που θες να ζήσεις και να φέρεις.

Ναι, δεν είμαι ο πρώτος που το ζει. Αλλά εγώ το ζω πρώτη φορά. Κι ήθελα να το μοιραστούμε..

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Ασφυξία


Δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα... Κροκοδείλια, χημικά ή πηγαία.

Λέξεις, λέξεις, λέξεις... Εκατομμύρια λέξεις που θα γραφτούν και θα ειπωθούν για τον θάνατο 3 εργαζόμενων συμπολιτών μας στις 5/5/10.

Αρκεί όμως νομίζω μόνο μια λέξη για το κακό που εδώ και καιρό μας απειλεί: ασφυξία!

Ασφυξία για τον νέο που δε βλέπει ανάπτυξη. Που αγωνιά φοβισμένος, αν τα εφόδια που έχει είναι αρκετά για μια αξιοπρεπή ζωή. Που συμβιβάζεται. Που υποκλίνεται. Που ετοιμάζεται να φύγει στο εξωτερικό.

Ασφυξία για τον οικογενειάρχη που νιώθει ότι πάλι αυτός πρέπει να τιμωρηθεί. Που θα δουλεύει μια ζωή για να πάρει το σπίτι «του» από την τράπεζα. Που βλέπει τον ΦΠΑ κάθε μήνα ν’ ανεβαίνει.

Ασφυξία για τον συνταξιούχο. Που στοχοποιείται πάλι σαν ο υπαίτιος της «κρίσης». Που βλέπει τις εισφορές του (=κόποι μιας ζωής) ν’ αλλάζουν χέρια μέσω δομημένων ομολόγων και πληρώνει και τον λογαριασμό.

Ασφυξία. Για μια κοινωνία που τιμωρείται από λάθη ολίγων. Και βλέπει τους υπαίτιους όχι μόνο να μένουν ατιμώρητοι, αλλά να το παίζουν και τιμητές!

Ασφυξία. Για την πλειοψηφία που υπομένει (σιωπηλά, αλλά όχι άκριτα) τη ληστεία μιας αδίστακτης μειοψηφίας.

Η ατιμωρησία των υπευθύνων είναι το λίπασμα. Όσο κανείς δεν τιμωρείται για τις μικρές ή μεγάλες ληστείες του δημόσιου πλούτου, τόσο η εμπιστοσύνη του κόσμου στο έως σήμερα γνωστό πολιτικό σύστημα θα κλωνίζεται. Και τόσο η οργή θα συσσωρεύεται.

Πότε θα βρεθούν και θα τιμωρηθούν όσοι φταίνε που φτάσαμε ως εδώ; Με πράξεις όμως, όχι με λόγια ή βερμπαλισμούς.

Ο τρόπος άσκησης της εξουσίας ως «δούναι και λαβείν», από το πιο μικρό στο πιο μεγάλο επίπεδο, δεν είναι κάτι αόριστο. Έχει ονοματεπώνυμα. Πρέπει να τα μάθουμε. Διαφορετικά η σκυτάλη θα περνάει από γενιά σε γενιά.

Γιατί τιμωρία δεν είναι μια ήττα σε εκλογές. Τιμωρία είναι να παταχθεί ό,τι δε γίνεται σωστά στην άσκηση της εξουσίας από τη Μεταπολίτευση έως σήμερα. Κι αυτό θα γίνει, μόνο αν προσωποποιηθεί.

Όπως ακριβώς τιμωρία είναι να βρεθούν και να φυλακιστούν οι φονιάδες που έκαψαν 3 ανθρώπους ζωντανούς στο κέντρο της Αθήνας. Αντί να έχουν τον γενικό και αόριστο τίτλο του «κουκουλοφόρου» ή του «προβοκάτορα».

Οξυγόνο ψάχνουμε. Απεγνωσμένα. Μάταια;

Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

Πάσχα 2010: ευχές με μαντινάδες


Ως αναστήθηκ’ ο Χριστός,

ετσά ν’ αναστηθούνε,

όνειρα που δεν έλαχε,

ίσαμ’ εδά να βγούνε.


Καλή Ανάσταση! Με υγεία!

(Παύλο, σ’ ευχαριστώ και φέτος!)

Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Χαμόγελο αντί φόβου


Έγιναν τόσα πολλά αυτές τις 40 μέρες που είχα να γράψω. Τι να ξεχωρίσεις...

Τα μέτρα; Την παγκόσμια διαπόμπευση της Ελλάδας; Την προσπάθεια να σώσουμε ό,τι σώζεται τώρα πια;

Το ότι 2 παιδιά Αφγανών γλίτωσαν απ’ τις βόμβες στην Καμπούλ, αλλά πέθαναν και τυφλώθηκαν από έκρηξη βόμβας ψάχνοντας φαΐ στα σκουπίδια της Αθήνας;

Φοβάμαι ότι βαδίζουμε σε αλλαγή νοοτροπίας. Φοβάμαι ότι ο φόβος νικάει.

Απαντάμε όμως με χαμόγελο! Γι' αυτό αναρτώ μερικές γελοιογραφίες του τελευταίου τριμήνου, με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση. Για να ελαφρύνει λίγο το κλίμα. Για να προβληματιστούμε, χωρίς να αφήσουμε τη μιζέρια να μας κυριεύσει:



Το πρώτο τραγούδι είναι το «Police on my back» των Clash. Ένα τραγούδι καταδίωξης που νομίζω ότι μας ταιριάζει απόλυτα.

Το δεύτερο είναι το «Ένα γουρούνι λιγότερο» σε στίχους και μουσική του Λουκιανού Κηλαηδόνη, τραγουδισμένο από τον ίδιο. Αφιερωμένο σε όλους όσους μας αποκαλούν «pigs» εδώ και 3 μήνες κι απ’ τη μανία τους τσακώθηκαν ακόμα και με ...αγάλματα!

Οι γελοιογραφίες είναι των εξαιρετικών γελοιογράφων: Ηλία Μακρή και Ανδρέα Πετρουλάκη (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ), Γιάννη Ιωάννου (http://yannis-ioannou.com), Γιάννη Καλαϊτζή-ΣΤΑΘΗ-Διογένη Καμμένου (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ), Κώστα Μητρόπουλου-Δημήτρη Χαντζόπουλου-Τάσου Αναστασίου (ΤΑ ΝΕΑ), ΚΥΡ (ΤΟ ΒΗΜΑ) και Πάνου Μαραγκού (ΕΘΝΟΣ).

Αρκεί το χαμόγελο για να νικηθεί ο φόβος; Σίγουρα όχι. Αν όμως χαθεί και το χαμόγελο, δεν έχουμε να ελπίζουμε και σε πολλά.

Επιπλέον, όταν δεχόμαστε ενέσεις φόβου, καλό είναι να χαμογελάμε. Εκεί που πρέπει να φοβόμαστε είναι όταν μας καθησυχάζουν πως όλα είναι καλά!

Σας ευχαριστώ πολύ όλους και όλες που περνάτε απ’ την ηλεκτρονική μου γωνιά!

[Το σκίτσο της ανάρτησης είναι του ΚΥΡ από ΤΟ ΒΗΜΑ - 14/3/10]

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Νίκος Ξυλούρης: 30 χρόνια μετά


Χθες βράδυ πήγα στο Ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ, στη συναυλία-αφιέρωμα για τα 30 χρόνια από τότε που έφυγε ο Νίκος Ξυλούρης.

Ο Ξυλούρης δεν είναι απλώς μια εμβληματική φιγούρα για τους απανταχού Κρητικούς. Είναι κάτι παραπάνω. Είναι σύμβολο.

Όμως όσο περισσότερα λόγια προσπαθήσεις να γράψεις για ‘κείνον, τόσο πιο πολύ καταλαβαίνεις ότι είναι προτιμότερο ν’ αφήσεις τη μουσική να μιλήσει.



Ή την κυρία Ουρανία, τη γυναίκα του: «Ανασταίνεις κάποιον όσο τον αγαπάς.»

Ανεβάζω δυο από τα βίντεο που τράβηξα με το κινητό απ’ τη χθεσινή υπέροχη βραδιά. Στην οποία τραγούδησαν οι Ψαραντώνης, Ψαρογιάννης, Λουδοβίκος των Ανωγείων, Ross Daly, Χαράλαμπος Γαργανουράκης, Μαρία Σουλτάτου (πολύ σπουδαία φωνή), Νίκος Ανδρουλάκης, Μίλτος Πασχαλίδης, Μάνος Μουντάκης, Βασίλης Καρεφιλάκης, Στέλιος Πετράκης υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Χρήστου Λεοντή.





(Οι χορωδίες των Δήμων Ηρακλείου, Αθηναίων και Κηφισιάς πραγματικά έκλεψαν την παράσταση. Πόσες πρόβες άραγε να είχαν κάνει;)

Μπράβο στην Ένωση Κρητών Αμαρουσίου και στις Νομαρχίες Ρεθύμνου, Ηρακλείου και Αθηνών που διοργάνωσαν και στήριξαν την εκδήλωση. (Η οποία σημειωτέον είχε δωρεάν είσοδο!) Μπράβο και στον κόσμο που γέμισε το υπέροχο «Καλατραβάκι», όπως μ’ αρέσει να λέω το Ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ.

Αλήθεια, τα Ολυμπιακά Ακίνητα γιατί δε φιλοξενούν πιο συχνά τέτοιες εκδηλώσεις; Είναι ανάγκη να γίνουν όλα “Mall”; «Κερδοφόρο» για μια κοινωνία είναι μόνο ό,τι βγάζει χρήματα;

Ο κόσμος σέβεται κι εκτιμά πολύ τέτοιες προσπάθειες. Είδα οικογένειες, ζευγάρια, φίλους. Κι ούτε έναν δεν είδα να καπνίζει ή να πετάει σκουπίδια κάτω. Πώς να το κάνουν σ' αυτό το στολίδι;

Όχι, δε χρειαζόμαστε απαγορεύσεις ή πειθαναγκασμούς. Θετικά πρότυπα χρειαζόμαστε. Να νιώσουμε σεβασμό. Να νιώσουμε άνθρωποι. Και τότε και η οικονομία και το κράτος μας θα γίνουν πολύ καλύτερα. Στην εποχή της αρνητικής παρακίνησης, μόνο τα θετικά πρότυπα θα παρακινήσουν θετικά και τους υπόλοιπους. Ας τα αναζητήσουμε.

Επίλογος τα σεμνά λόγια του Νίκου Ξυλούρη (σε μια εποχή που έκαναν τη σεμνότητα ανέκδοτο): «Άλλοι έχασαν τη ζωή τους στη Χούντα. Εγώ απλώς τραγουδούσα. Δε θεωρώ ότι έκανα κάτι σπουδαίο.»

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

Ανακύκλωση Οικοδομικών Υλικών


Ξέρετε πόσα οικοδομικά υλικά κατεδάφισης και άλλα απόβλητα οικοδομικών εργασιών παράγονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα; 5,5 εκ. τόνοι! Μόνο στην Αθήνα παράγονται καθημερινά 5.000 τόνοι, όταν όλα τα οικιακά απορρίμματα είναι 6.500 τόνοι!

Το μεγαλύτερο ποσοστό απ' αυτά καταλήγει σε ρέματα, ΧΥΤΑ και παράνομες χωματερές (π.χ. λατομεία Μαρκοπούλου).

Στην Ευρώπη, ήδη από το 1975, έχουν εντάξει τα υλικά αυτά στα υλικά που πρέπει να ανακυκλώνονται. Σήμερα στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες δεν μπορεί να γίνει κανένα οικοδομικό, οδικό ή άλλο έργο, αν δεν υπάρχει βεβαίωση και άδεια για την κατάληξη των αποβλήτων.

Για να μη μιλήσουμε για την Ιαπωνία όπου από το 2002 ανακυκλώνεται το 95% των παραγόμενων οικοδομικών αποβλήτων!

Στην Ελλάδα προφανώς όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα. Ενώ έχει ψηφιστεί ο νόμος 2939 το 2001, δεν υπογράφηκε ποτέ το αντίστοιχο Προεδρικό Διάταγμα!

Ήταν έτοιμο στις αρχές του 2004, υποβλήθηκε τον Δεκέμβριο του 2004 στο ΣτΕ, επέστρεψε με παρατηρήσεις και από τότε αγνοείται η τύχη του. Τον Μάιο του 2007 ο τότε Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ δήλωσε ότι το υπέγραψε. Έκτοτε έχει «κολλήσει» στο (πρώην) Υπουργείο Ανάπτυξης...

Έτσι σήμερα λειτουργούν στη χώρα εγκεκριμένα συστήματα εναλλακτικής διαχείρισης για: συσκευασίες, ελαστικά, οχήματα, ηλεκτρικό και ηλεκτρονικό εξοπλισμό, ηλεκτρικές στήλες, συσσωρευτές και απόβλητα λιπαντικών ελαίων.

Το μόνο που δεν ανακυκλώνεται είναι τα οικοδομικά υλικά!

Ας δούμε όμως τι οφέλη θα μπορούσαμε να αποκομίσουμε από την ανακύκλωση των οικοδομικών υλικών:

Κατ’ αρχάς, θα μειώναμε την περιβαλλοντική επιβάρυνση που σήμερα προκαλούμε με την αλόγιστη διάθεση των αποβλήτων από οικοδομικές εργασίες. Μια επιβάρυνση που είναι μη αναστρέψιμη οικολογικά και αισθητικά, καθώς πρόκειται κυρίως για μη βιοδιασπώμενα υλικά.

Επιπλέον, τα ανακυκλωμένα υλικά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε πλήθος έργων, μειώνοντας έτσι την ανάγκη για λατόμευση και τη λεηλασία πλουτοπαραγωγικών πηγών (π.χ. αμμοληψίες από ποτάμια).

Έπειτα θα καταναλώναμε λιγότερη ενέργεια για την παραγωγή πρώτων υλών. Ο παρακάτω πίνακας είναι ενδεικτικός:

Πηγή: Ευώνυμος Οικολογική Βιβλιοθήκη

Τέλος, θα μπολιάζαμε με περιβαλλοντική συνείδηση τον οικοδομικό κλάδο. Έναν κλάδο που συχνά αναπτύσσεται χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η περιβαλλοντική διάσταση κατά τον σχεδιασμό και την εκτέλεση των έργων. Κι ενώ παράγει έργα που βελτιώνουν τη ζωή του πολίτη, δημιουργεί απόβλητα που υποθηκεύουν το μέλλον όλων μας.

Όλα τα οικοδομικά υλικά μπορούν σήμερα να ανακυκλωθούν! Ενδεικτικά:

Το χώμα και η άργιλος μπορούν να χρησιμοποιηθούν για υγιή ανάπλαση λατομείων, αποκατάσταση ΧΥΤΑ, χωματουργικά έργα και έργα οδοποιίας.

Από παλιά πλαστικά μπορούμε να φτιάξουμε προϊόντα πλαστικής ξυλείας, διαχωριστικά αυτοκινητοδρόμων, κώνους ρύθμισης κυκλοφορίας.

Ανακυκλώνοντας το γυαλί μπορούμε να φτιάξουμε ίνες γυαλιού για νέα θερμομονωτικά και ηχομονωτικά φύλλα, κεραμικά πλακάκια με επιπλέον γυαλάδα, ακόμη και άσφαλτο!

Από αλουμίνιο, χάλυβα και άλλα μέταλλα μπορούμε να παράξουμε νέο αλουμίνιο και νέο σιδηρό οπλισμό.

Από το σκυρόδεμα μπορούμε να φτιάξουμε νέα αδρανή υλικά, βάση ασφαλτικού τάπητα, υλικά επίχωσης, υλικά για πεζοδρόμια.

Ανακυκλώνοντας τούβλα και κεραμικά μπορούμε να παράξουμε δρόμους ήπιας κυκλοφορίας, να καλύψουμε λάκκους από έργα για δίκτυα κοινής ωφέλειας, να φτιάξουμε νέα τούβλα, ακόμα και άμμο για χωμάτινα τερέν ή υπόστρωμα για φυτά.

Η ανακύκλωση ξύλου οδηγεί σε συμπιεσμένα φύλλα μεσαίας πυκνότητας από ίνες μαλακής ξυλείας, ξύλινα δάπεδα ή σανίδες κόντρα πλακέ, νέα συνθετικά υλικά, εξαρτήματα αυτοκινήτων και παγκάκια εξωτερικών χώρων.

Ενώ η ανακύκλωση μονωτικών υλικών μπορεί να παράξει νέο πετροβάμβακα και νέα υλικά από πολυστερίνη.

Δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία για περαιτέρω κωλυσιεργία. Δεν έχουμε άλλο περιθώριο να ανεχόμαστε την επιβάρυνση που προκαλούν τα απόβλητα οικοδομικών εργασιών και να αγνοούμε τα ωφέλη από την ανακύκλωσή τους.

Αλήθεια, αν δεν μας επιβληθεί πρώτα κάποιο ευρωπαϊκό πρόστιμο δεν μπορούμε από μόνοι μας να κάνουμε κάτι επωφελές για την υγεία και το περιβάλλον μας;


[Ενδιαφέρον σχετικό: Αυτή είναι η πολιτική μας για τα μπάζα, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 10-10-09]

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Ταμείο

Απόψε στη Βουλή, ο βουλευτής Μεσσηνίας Δημήτρης Κουσελάς αποκάλυψε ότι τον Απρίλιο του 2008 διεγράφη πρόστιμο ύψους 5.511.351.867 ευρώ που είχε επιβληθεί σε χρηματιστηριακή εταιρία, εμπλεκόμενη στο σκάνδαλο των ομολόγων!

Αναρωτιέται λοιπόν εύλογα ο κάθε Έλληνας πολίτης απ’ τον οποίον σήμερα ζητούνται νέες θυσίες: «άραγε μετά την απομάκρυνση απ’ το Ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται;»

Αλήθεια, ο Γιώργος Αλογοσκούφης που ήταν τότε υπουργός Οικονομικών δεν ξέρει τίποτα; Επειδή έχει λήξει η θητεία του, δε φέρει πλέον καμία ευθύνη; Η μη επανεκλογή του ήταν αρκετή τιμωρία;

Αν οποιοσδήποτε άλλος πολίτης αυτού του κράτους ευθυνόταν για την απώλεια 5,5 δις Ευρώ, θα αντιμετωπιζόταν ομοίως; Πού είναι η ισονομία κι η ισοπολιτεία που ευαγγελίζεται το Σύνταγμα;

Με το σκάνδαλο των ομολόγων χάθηκαν δισεκατομμύρια ευρώ από τα ασφαλιστικά ταμεία, υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας μας. Τεράστια ποσά πήγαν σε τσέπες ημετέρων και σήμερα αναζητούνται από όλους τους υπόλοιπους πολίτες.

Και η ομίχλη της λήθης φαίνεται πως αθωώνει όλους όσους ενεπλάκησαν. Καθώς ούτε αυτό το σκάνδαλο απέκτησε ονοματεπώνυμα...

Οργή! Δεν υπάρχει άλλη λέξη γι’ αυτό που νιώθει ο κάθε πολίτης που μαζεύει μια-μια τις αποδείξεις και μετράει ένα-ένα τα ευρώ.

Οργή! Για την αναλγησία και το θράσος του κυρίου Καραμανλή και της παρέας του.

Που λεηλάτησαν τα ταμεία, τους οργανισμούς, το κράτος και την αξιοπρέπειά μας. Που τσαλάκωσαν κάθε έννοια σχετική με τη «διαφάνεια» και την «ηθική» της πολιτικής.

Που έπεισαν και τον τελευταίο πολίτη ότι «εξουσία=αρπαχτή». Που εμπέδωσαν στον λαό ότι «πολιτική=επάγγελμα». Που δημιούργησαν την πεποίθηση ότι όλα στην πολιτική είναι εύκολα, χάρις στον «αυτόματο πιλότο». Άρα όποιος θέλει ν' ασχοληθεί με τα κοινά έχει μόνο δικαιώματα...

Που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού, προσθέτοντας τη ματαιοδοξία και την ανεπάρκειά τους στην ολιγωρία και την αναποφασιστικότητα ορισμένων προηγουμένων.

(Το πλέον χαρακτηριστικό είναι ότι έφτασαν το χρέος από 160 δις Ευρώ σε 300 δις Ευρώ και μας έλεγαν ότι το έκαναν για να πληρώσουν τους τόκους του παρελθόντος! Μα, αν όσα δανείστηκαν πήγαιναν όντως στην αποπληρωμή του υφιστάμενου χρέους, το χρέος θα έμενε τουλάχιστον σταθερό!)

Η Ελλάδα πριν μερικά χρόνια ήταν μια χώρα αισιόδοξη. Σήμερα κυριεύεται από φοβικά σύνδρομα και καλοβλέπει τον ρατσισμό ως αποδεκτή άποψη.

Έχουμε σχεδόν χρεοκοπήσει: ηθικά, κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά. Μάλλον θα μας σώσουν, ως κράτος, γιατί αλλιώς θα κινδυνεύσει το ευρώ και δεν θα πάρουν ποτέ τα δανεικά που μας δίνουν τόσα χρόνια.

Αλλά είναι βέβαιο ότι από ‘δώ και πέρα, κάθε ευρώ που δανειζόμαστε οφείλουμε να το επενδύουμε σε τομείς που θα αποδίδουν ποσοστιαία περισσότερο απ’ όσο είναι το επιτόκιο με το οποίο δανειζόμαστε. Κι όσο δεν το κάνουμε, τόσο θα φτωχαίνουμε!

Η αναφορά σε σκάνδαλα απ' τα οποία όλοι χάσαμε χρήματα δεν πρέπει βέβαια να γίνει άλλοθι για την περαιτέρω φοροδιαφυγή των πολιτών. Δεν πρέπει να γίνει αντιπερισπασμός για ολιγωρία από κανέναν υπεύθυνο στην κρίσιμη τούτη στιγμή.

Ωστόσο αν και αυτήν τη φορά ισχύσει το «μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται», αν και αυτήν τη φορά καταπιούμε σα να μη συμβαίνει τίποτα την ευχαριστήρια επιστολή ολόκληρου πρωθυπουργού προς κατήγορο για μίζες, τότε η λαϊκή οργή θα εκτονωθεί κατά ...αδίκων!


[Σκίτσο του ΚΥΡ από ΤΟ ΒΗΜΑ, 24/01/10]

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Αλληλεγγύη στην Αϊτή


Εμείς οι μηχανικοί παλεύουμε με τη φύση προσπαθώντας να χτίσουμε άφθαρτες κατασκευές. Σπουδάζουμε, μελετάμε, κατασκευάζουμε, αγχωνόμαστε, εφ όρου ζωής. Ξέρουμε ότι η μάχη είναι άνιση, αλλά πάντα θα προσπαθούμε.

Πάντα θα οχυρωνόμαστε για ‘κείνη την απευκταία στιγμή. Θα μαθαίνουμε ότι όλα πρέπει να γίνουν σωστά στην ώρα τους, γιατί την ώρα του σεισμού δεν μπορείς πια να κάνεις τίποτα...

Όταν όμως βλέπεις τ’ αποτελέσματα απ’ τον σεισμό στην Αϊτή, τότε η σκέψη σταματάει. Τότε θυμάσαι ότι είσαι θνητός, ότι η φύση είναι πάνω από σένα...

- Το ξέρω, και πέρσι για τηλεμαραθώνιο σας μίλησα. Για ανθρώπους που «σε τόπους τριγυρίζουνε σβησμένους απ’ τον χάρτη»...
- Ε, ναι ikor. Κι έχουμε χάσει πια την εμπιστοσύνη μας στους τηλεμαραθώνιους...
- Αλήθεια, δεν ξέρω κι εγώ πού πάνε τα λεφτά. Αλλά δίνω για μένα, για να νιώσω πως βοηθάω...


Γιατί σήμερα διάβασα κάτι που με άφησε με το στόμα ανοιχτό: αυτό.

Ναι, απ’ τον σεισμό των 7,3 ρίχτερ της 12ης Ιανουαρίου 2010 στην Αϊτή υπάρχουν έως τώρα 150.000 νεκροί και 200.000 αγνοούμενοι... Άνθρωποι...

Από έναν σεισμό όμως δεν υπάρχουν μόνο εκείνοι που φεύγουν. Υπάρχουν κι εκείνοι που μένουν. Εκείνοι που είχαν την τύχη να μείνουν ζωντανοί, αλλά ζουν πλέον έναν εφιάλτη.

Ας κάνουμε κάτι γι' αυτούς τους ανθρώπους. Ό,τι μπορεί και νομίζει ο καθένας. Δεν είναι τόσο μακριά, όσο φαίνεται!

Π.χ. γι’ αυτούς τους ανθρώπους, τους άρρωστους, τους άστεγους, τους σοκαρισμένους, αυτές τις μέρες, η UNICEF κι ο ΣΚΑΪ διοργανώνουν έναν μαραθώνιο.

Ακόμα και 3 ή 5 ευρώ, είναι σημαντική βοήθεια.

Περισσότερα εδώ.

Είναι πολύ απλό να βοηθήσουμε. Αρκεί να το θέλουμε!


Υ.Γ.: Κάθε λαός που δοκιμάζεται αξίζει συμπαράσταση κι αλληλεγγύη. Ακόμα περισσότερο, αν στο παρελθόν έδειξε κι αυτός αλληλεγγύη απ’ το υστέρημά του:

Το 1804, οι κάτοικοι της Αϊτής κατάφεραν να διώξουν τους Γάλλους εισβολείς και ίδρυσαν το πρώτο ανεξάρτητο κράτος εγχρώμων στο Νέο Κόσμο.
Μόλις η Αϊτή τελείωσε τον δικό της απελευθερωτικό πόλεμο εναντίον των Γάλλων αποικιοκρατών, κατεστραμμένη οικονομικά, έστειλε στο Παρίσι, στον Αδαμάντιο Κοραή, 25 τόνους καφέ να εκποιηθούν, για να αγορασθούν όπλα για τον ελληνικό αγώνα. Επίσης, έστειλε 100 εθελοντές μαύρους στρατιώτες να πολεμήσουν στο πλευρό των Ελλήνων.
Μάλιστα, αξίζει να σημειωθεί ότι η Αϊτή υπήρξε η πρώτη χώρα στον κόσμο που αναγνώρισε την Ελληνική Επανάσταση και την Ελλάδα ως ανεξάρτητο κράτος.

Πηγή:
wikipedia


[Η φωτογραφία είναι από
εδώ.]

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

Σεβασμός από και προς τους αγρότες

Όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, έτσι και φέτος οι αγρότες απαγόρευσαν πάλι την κυκλοφορία στις εθνικές οδούς. Δυστυχώς, πάλι με τα ίδια αιτήματα: επιδοτήσεις και «εγγυημένο εισόδημα»...

(Ό,τι ακριβώς είχα γράψει πέρσι, ισχύει και φέτος. Όποιος/όποια έχει χρόνο ας δει το Αγρότες Vs. Επιδοτήσεις.)

Ειλικρινά δεν ξέρω ποιοι κλείνουν τους δρόμους. Μπορώ όμως να φανταστώ ποιοι δεν τους κλείνουν. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:

Η Ένωση Μαστιχοπαραγωγών Χίου. Κατάφερε να διαθέτει σήμερα ένα παγκοσμίως πρωτότυπο προϊόν. Από το οποίο παράγει δεκάδες προϊόντα που πουλάει με δικό της δίκτυο (καθετοποίηση).

Ο Συνεταιρισμός Κρόκου του Νομού Κοζάνης. Επένδυσε στον βιολογικό κρόκο (saffron) και τον έκανε παγκοσμίως γνωστό μπαχαρικό. Πρόσφατα το ανέμιξε με δενδρολίβανο, μέλι, τριαντάφυλλο και το έκανε και ρόφημα (κάτι σαν τσάι).

Στον Δήμο Θέρμου, ορισμένες γυναίκες επέλεξαν να μην πάνε να γίνουν υπάλληλοι στο Αγρίνιο, αλλά ίδρυσαν τον Συνεταιρισμό Γυναικών «Αιτωλική Γη». Έκτοτε παράγουν περιζήτητα γλυκά του κουταλιού και λικέρ με πρωτότυπες γεύσεις.

Πρόσφατα στη Δυτική Κρήτη ορισμένοι οινοπαραγωγοί αναζήτησαν την προστιθέμενη αξία που μπορούν να δώσουν στο μοναδικής ποιότητας προϊόν τους. Και ως Δίκτυο Οινοποιών τολμούν σήμερα να αναπτύξουν τον οινοτουρισμό.

Υπάρχουν ακόμα: ο συνεταιρισμός «Άρδας» που καλλιεργεί σπαράγγια στον Δήμο Τριγώνου στον Έβρο και τα πουλάει στη Γερμανία, ο συνεταιρισμός «Δήμητρα» που παράγει ροδάκινα στο Βελβεντό Κοζάνης και τα εξάγει κυρίως στη Ρωσία και δεκάδες ακόμα τέτοιοι συνεταιρισμοί σ’ όλη την Ελλάδα.

Τι έκαναν όλοι αυτοί; Κατ’ αρχάς έμειναν ενωμένοι, δεν παρασύρθηκαν απ’ τους επιτήδειους που επιχείρησαν να σπάσουν το μέτωπο των συνεταιρισμών δελεάζοντας μεμονωμένα τους παραγωγούς με (πρόσκαιρα) υψηλότερες τιμές.

Επιπλέον, όσοι έλαβαν επιδοτήσεις τις επένδυσαν στην ποιότητα, στην καινοτομία και στην εξωστρέφεια. Όχι στην ψευδή δήλωση παραγωγής, ούτε στην ψυχαγωγία...

Είδαν νέα αντικείμενα, νέες ευκαιρίες και τόλμησαν να πάρουν ρίσκο. Έμαθαν να μη χρειάζονται δεκανίκια και να μη ζητάνε «εγγυημένο εισόδημα». Όλοι μαζί, ενωμένοι. Ως συνεταιρισμοί λαϊκής βάσης. Η ισχύς εν τη ενώσει!

Ναι, οι πραγματικοί αγρότες ασκούν ένα πολύ σκληρό επάγγελμα. Αβέβαιο. Που εν πολλοίς εξαρτάται απ’ τον καιρό. Ναι, η παγκοσμιοποίηση έχει βάλει πολλούς παίκτες στο παιχνίδι.

Και ναι, πολλοί επιβουλεύονται τη γη των αγροτών επιδιώκοντας να την απαξιώσουν. Τι κάνουν γι’ αυτό; Τους μαθαίνουν να ζουν μ’ επιδοτήσεις! Και δυστυχώς, οι αγρότες βλέπουν το τυράκι, αλλά δε βλέπουν τη φάκα.

Δεν απαιτούν τη χάραξη μακροπρόθεσμης στρατηγικής για την αγροτική πολιτική. Ούτε τη βελτίωση των υποδομών. Ούτε τον έλεγχο των μεσαζόντων. Απλώς ζητάνε επιδοτήσεις...

Σίγουρα οι αγρότες αξίζουν τον σεβασμό όλων μας, γιατί η διατροφική αλυσίδα τείνει να συγκεντρώνεται σε λίγους κι αυτό δεν είναι καλό. Αλλά οφείλουν κι οι ίδιοι να καταλάβουν ότι τιμωρώντας την κοινωνία, τελικά χάνουν το δίκιο τους.

Ας προτάξουν στα αιτήματά τους το μακροπρόθεσμο κι όχι το βραχυπρόθεσμο. Ας διδαχθούν απ’ τους δεκάδες συναδέλφους τους που επένδυσαν στην καινοτομία. Ας στηριχτούν από το κράτος με ουσιαστικές πολιτικές και ας μπουν κανόνες που όλοι θα σέβονται.

Άλλωστε η παραγωγή ποιοτικών αγροτικών προϊόντων είναι απ’ τις ελάχιστες ευκαιρίες για εξαγωγές στο υπό χρεοκοπία κράτος μας...

[Η γελοιογραφία είναι του Ηλία Μακρή από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ - 21/01/10]

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

Νέα αρχή


Νέα δεκαετία, νέα χρονιά, νέα αρχή για όλους και όλες μας. Με ένα νέο φορολογικό σύστημα εν όψει. Του οποίου η διαβούλευση διεξάγεται αυτές τις μέρες στο OpenGov.

Για την ακρίβεια, πρόκειται για tabula rasa, όπου οι πολίτες, για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της χώρας, λέμε τη γνώμη μας στην ελληνική κυβέρνηση για το πώς βλέπουμε το φορολογικό μας σύστημα.

Ως εδώ όλα καλά. Το ερώτημα όμως παραμένει: ποια Ελλάδα θέλουμε να χρηματοδοτήσουμε με τους φόρους μας;

Όλοι μιλάμε εδώ και χρόνια για «σπατάλες». Το 2004 ακούσαμε για «επανίδρυση του κράτους», αλλά επανίδρυση προφανώς δεν είδαμε. Αντίθετα, είδαμε βαθύτερο κομματικό κράτος, υπέρογκο δανεισμό και ξεπούλημα ακόμα και κερδοφόρων κρατικών επιχειρήσεων, για να χρηματοδοτήσουμε την αλόγιστη σπατάλη...

Κάπως έτσι όμως φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού. Άρα αν αυξάνουμε στο εξής μια φορά τα έσοδα του προϋπολογισμού, πρέπει να περιορίζουμε δυο φορές τα περιττά έξοδα του κράτους!

Γιατί κανείς δε γοητεύεται στην ιδέα ότι θα αυξηθεί η φορολογία του, ώστε να βρει το κράτος χρήματα για επιτροπές που δε συνεδριάζουν, για κρατικά οχήματα που εξυπηρετούν ιδιωτικές ανάγκες αξιωματούχων, για ανεξέλεγκτα «εκτός έδρας», για πλουσιοπάροχες κρατικές «δεξιώσεις», για σπατάλες σε προμήθειες...

Ας δούμε ένα παράδειγμα:

Χθεσινό δημοσίευμα της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ κάνει λόγο για κύκλωμα που προωθούσε συγκεκριμένα φάρμακα.

Μάλιστα συμμετείχαν σ’ αυτό γιατροί, φαρμακοποιοί, πολιτικοί παράγοντες (του προηγούμενου υπουργείου Υγείας) και πολλοί άλλοι. Λίγο-πολύ όλοι υποψιαζόμαστε ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει, δεν πέσαμε κι απ’ τα σύννεφα.

(Πέσαμε βέβαια απ’ τα σύννεφα όταν ακούσαμε ότι τα ντοκουμέντα που αναφέρουν τα ονοματεπώνυμα όσων συμμετείχαν στο κύκλωμα τεμαχίστηκαν και πετάχτηκαν στα ...σκουπίδια! Έγιναν όμως γνωστά από έναν μανιώδη του garbology.)

Ορισμένα τέτοια κυκλώματα ευθύνονται που πληρώνουμε στην Ελλάδα π.χ. ένα απλό (μη φαρμακευτικό) στεντ προς 1.600-2.200 ευρώ, όταν το ίδιο στεντ στη Γερμανία και στην Ιταλία τιμάται 150-250 ευρώ...

Ναι, η υπόθεση πήγε αμέσως στον εισαγγελέα. Αυτά τα νέα ήθη (και η πρόσφατη επανεισαγωγή της λίστας φαρμάκων) είναι ενθαρρυντικά, ειδικά όταν έχεις συνηθίσει επί 5,5 χρόνια έναν ανούσιο βερμπαλισμό του τύπου «μηδενική ανοχή», «όλα στο φως» και άλλα παρόμοια χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Αυτό όμως δεν αρκεί!

Αν οι πολίτες δεν πειστούν ότι έσπασε αυτό το απόστημα, τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Όσες αποδείξεις κι αν μαζέψουμε. Όσοι εισαγγελείς κι αν κάνουν έρευνα πριν βάλουν μια ύποπτη υπόθεση «στο αρχείο».

Ο κόσμος δέχεται να αυξηθούν οι φόροι σε ποτά και τσιγάρα για να προσληφθούν νοσοκόμες σε Δημόσια Νοσοκομεία. Δέχεται να περιοριστεί η φοροδιαφυγή για να βελτιωθεί η Δημόσια Παιδεία, η έρευνα κι η καινοτομία.

Δεν δέχεται όμως να χρηματοδοτεί άλλο τον κουτσαβακισμό! Δεν δέχεται να σπαταλούν τον πλούτο του οι μεσάζοντες και τα πιράνχας! Και μετά να μένουν ατιμώρητοι.

Αυτή είναι η βασική αιτία της φοροδιαφυγής. Γι’ αυτό οι πολίτες έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στο κράτος. Συνεπώς, αν συνεχίσουμε να χρηματοδοτούμε τη σπατάλη, βουλιάζουμε.

Όλοι μαζί!