Ο συνδυασμός υπογεννητικότητας, εισφοροδιαφυγής, έλλειψης ρεαλιστικής μεταναστευτικής πολιτικής και χαλάρωσης των εργασιακών σχέσεων μας έχουν φέρει σήμερα σε πολύ δυσχερή κατάσταση.
Ο ένας δρόμος είναι να μην αλλάξει τίποτα! Να μείνουν τα πράγματα ως έχουν:
Να μη δοθούν κίνητρα στους νέους γονείς. Να συνεχίσει να είναι απαγορευτικό το οικονομικό κόστος απόκτησης παιδιών.
Να μην αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η εισφοροδιαφυγή. Να συνεχίσουν να χρωστούν τις ασφαλιστικές τους εισφορές οι εταιρίες, χωρίς κυρώσεις.
Να μην ενταχθούν ποτέ στην ελληνική κοινωνία οι μετανάστες που εργάζονται ανασφάλιστοι. Να γυρνάμε διαρκώς την πλάτη στη νέα γενιά των μεταναστών.
Να συνεχίσουμε να έχουμε προγράμματα stage και στρατιές ανασφάλιστων. Να μην επιδοτούνται οι ασφαλιστικές εισφορές των νέων.
Η άλλη λύση ποια είναι; Δύσκολο να το πει κανείς, χωρίς δημογραφικά και δημοσιονομικά στοιχεία. Γιατί είναι δύσκολο να βρεθούν λύσεις, αν πρώτα δε συζητήσει το κράτος με τους εκπροσώπους των εργαζομένων.
Κι όμως! Στην Ελλάδα του 2009 ο διάλογος απαγορεύεται! Και κανείς δε φαίνεται να ενοχλείται! Αυτό είναι κακός οιωνός...
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ο καθένας μπορεί να πιστεύει οτιδήποτε για τις (κακές) προθέσεις των άλλων. Δε χρειάζονται καν αποδείξεις στην πολιτική, αρκούν τα επιχειρήματα. Κι όποιον πείσεις, έπεισες.
Επιπλέον, ο κόσμος έχει κριτική σκέψη και μπορεί να καταλάβει ποιος διάλογος χρησιμοποιείται σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τη λήψη επικίνδυνων μέτρων. Έχουμε την ικανότητα να κρίνουμε και τις προθέσεις των υπουργών και την ικανότητα των συνδικαλιστών να προασπίσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Προτού λοιπόν λοιδορήσεις σύσσωμους τους δημοκρατικά εκλεγμένους φορείς της πολιτείας μας, οφείλεις πρώτα ν’ αποδείξεις τις δικές σου καλές προθέσεις και να καταθέσεις τις δικές σου προτάσεις. Αν έχεις...
Διότι η σημερινή απαγόρευση της έναρξης του διαλόγου για το ασφαλιστικό τι άλλο προσφέρει εκτός από τη διαιώνιση του σημερινού αδιέξοδου status quo;
Μήπως όμως τελικά αυτός είναι ο στόχος; Μήπως για κάποιους θα ήταν ευκταίο να χρεοκοπήσει η χώρα; Μήπως κάποιοι θέλουν να μην αλλάξει τίποτα, για να καταρρεύσει το ασφαλιστικό;
Ο εξαθλιωμένος πολίτης είναι σαν την πλαστελίνη: τον κάνεις ό,τι θέλεις! Ο απεγνωσμένος πολίτης ψάχνει εναγωνίως για σωτήρες... Για τον εξαθλιωμένο πολίτη, «όλοι ίδιοι είναι»...
Άρα, μια χρεοκοπημένη Ελλάδα, μια χώρα που δεν θα μπορεί να πληρώσει συντάξεις, ένα κράτος που θα γυρνάει διαρκώς την πλάτη στην άποψη των πολιτών του είναι ό,τι καλύτερο για όσους επενδύουν την πολιτική τους ύπαρξη στην ανθρώπινη μιζέρια.
Δεν ξέρουμε ποιοι μπορούν ν’ αλλάξουν τη δυσμενή κοινωνική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Σήμερα όμως είδαμε ποιοι δεν το θέλουν...
[Η φωτογραφία είναι από εδώ.]