Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Διάλογος


Σίγουρα το Ασφαλιστικό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα.

Ο συνδυασμός υπογεννητικότητας, εισφοροδιαφυγής, έλλειψης ρεαλιστικής μεταναστευτικής πολιτικής και χαλάρωσης των εργασιακών σχέσεων μας έχουν φέρει σήμερα σε πολύ δυσχερή κατάσταση.

Ο ένας δρόμος είναι να μην αλλάξει τίποτα! Να μείνουν τα πράγματα ως έχουν:

Να μη δοθούν κίνητρα στους νέους γονείς. Να συνεχίσει να είναι απαγορευτικό το οικονομικό κόστος απόκτησης παιδιών.

Να μην αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η εισφοροδιαφυγή. Να συνεχίσουν να χρωστούν τις ασφαλιστικές τους εισφορές οι εταιρίες, χωρίς κυρώσεις.

Να μην ενταχθούν ποτέ στην ελληνική κοινωνία οι μετανάστες που εργάζονται ανασφάλιστοι. Να γυρνάμε διαρκώς την πλάτη στη νέα γενιά των μεταναστών.

Να συνεχίσουμε να έχουμε προγράμματα stage και στρατιές ανασφάλιστων. Να μην επιδοτούνται οι ασφαλιστικές εισφορές των νέων.

Η άλλη λύση ποια είναι; Δύσκολο να το πει κανείς, χωρίς δημογραφικά και δημοσιονομικά στοιχεία. Γιατί είναι δύσκολο να βρεθούν λύσεις, αν πρώτα δε συζητήσει το κράτος με τους εκπροσώπους των εργαζομένων.

Κι όμως! Στην Ελλάδα του 2009 ο διάλογος απαγορεύεται! Και κανείς δε φαίνεται να ενοχλείται! Αυτό είναι κακός οιωνός...

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ο καθένας μπορεί να πιστεύει οτιδήποτε για τις (κακές) προθέσεις των άλλων. Δε χρειάζονται καν αποδείξεις στην πολιτική, αρκούν τα επιχειρήματα. Κι όποιον πείσεις, έπεισες.

Επιπλέον, ο κόσμος έχει κριτική σκέψη και μπορεί να καταλάβει ποιος διάλογος χρησιμοποιείται σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τη λήψη επικίνδυνων μέτρων. Έχουμε την ικανότητα να κρίνουμε και τις προθέσεις των υπουργών και την ικανότητα των συνδικαλιστών να προασπίσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Προτού λοιπόν λοιδορήσεις σύσσωμους τους δημοκρατικά εκλεγμένους φορείς της πολιτείας μας, οφείλεις πρώτα ν’ αποδείξεις τις δικές σου καλές προθέσεις και να καταθέσεις τις δικές σου προτάσεις. Αν έχεις...

Διότι η σημερινή απαγόρευση της έναρξης του διαλόγου για το ασφαλιστικό τι άλλο προσφέρει εκτός από τη διαιώνιση του σημερινού αδιέξοδου status quo;

Μήπως όμως τελικά αυτός είναι ο στόχος; Μήπως για κάποιους θα ήταν ευκταίο να χρεοκοπήσει η χώρα; Μήπως κάποιοι θέλουν να μην αλλάξει τίποτα, για να καταρρεύσει το ασφαλιστικό;

Ο εξαθλιωμένος πολίτης είναι σαν την πλαστελίνη: τον κάνεις ό,τι θέλεις! Ο απεγνωσμένος πολίτης ψάχνει εναγωνίως για σωτήρες... Για τον εξαθλιωμένο πολίτη, «όλοι ίδιοι είναι»...

Άρα, μια χρεοκοπημένη Ελλάδα, μια χώρα που δεν θα μπορεί να πληρώσει συντάξεις, ένα κράτος που θα γυρνάει διαρκώς την πλάτη στην άποψη των πολιτών του είναι ό,τι καλύτερο για όσους επενδύουν την πολιτική τους ύπαρξη στην ανθρώπινη μιζέρια.

Δεν ξέρουμε ποιοι μπορούν ν’ αλλάξουν τη δυσμενή κοινωνική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Σήμερα όμως είδαμε ποιοι δεν το θέλουν...

[Η φωτογραφία είναι από εδώ.]

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Το Πολυτεχνείο ως βατήρας


Η κουβέντα για το Πολυτεχνείο εξαντλείται συνήθως γύρω από τα ίδια θέματα: Είχε κόσμο η πορεία; Έγιναν επεισόδια; Πού είναι σήμερα η γενιά του Πολυτεχνείου; Πόσοι εξαργύρωσαν την τότε πορεία τους;

Αντί προλόγου λοιπόν: Ναι, είχε πολύ κόσμο η φετινή πορεία κι ήταν πολύ ήρεμη. Η γενιά του Πολυτεχνείου είναι κυρίως η σημερινή μεσαία τάξη. Κάποιοι έγιναν όντως «μεγάλοι» οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά. Και, ναι, κάποιοι «εξαργύρωσαν» κιόλας τη συμμετοχή τους. Αλλά αυτοί τουλάχιστον ήταν εκεί! Γιατί την «αντιστασιακή» τους δράση την εξαργύρωσαν κι αρκετοί που προτίμησαν τότε να μείνουν σπίτι τους...

Πάμε παρακάτω λοιπόν. Νομίζω πως σήμερα άλλο είναι το κύριο ερώτημα: μπορεί άραγε το «Πολυτεχνείο» να γίνει βατήρας για το αύριο; Ή θα εκφυλιστεί σιγά-σιγά σε μια επέτειο που θ’ αποκτήσει τελικά χαρακτήρα μνημόσυνου;

Με δέος αντιμετωπίζω κάθε χρόνο τη θυσία εκείνου του Νοέμβρη. Την αυθόρμητη, ακηδεμόνευτη και γνήσια αντίσταση εκείνων των νέων. Που έσπασαν τον «γύψο» και βγήκαν απ’ τα καλούπια που ήθελαν τότε να τους βάλουν.

Αυτό μπορεί να γίνει και τώρα! Αρκεί να δούμε ποια είναι σήμερα τα καλούπια μας. Και να θελήσουμε να τα σπάσουμε κι εμείς. Πρώτα η νέα γενιά.

Μια νέα γενιά που κατακερματίζεται σήμερα σε μεμονωμένα άτομα, μεμονωμένων επαγγελματικών κλάδων. Που είναι μεν μορφωμένη, αλλά δεν είναι αυτόφωτη. Που έχει πολιτικό κριτήριο, αλλά μαθαίνει να χρειάζεται δημοσκοπήσεις για να εκφράσει πολιτική άποψη.

Επειδή η αστικοποίηση που ακολούθησε το 1974 έχει οδηγήσει σ’ ένα συντηρητικό μοντέλο υπερπροστατευτισμού. Κι αυτό γαλουχεί συνειδήσεις που εύκολα μπαίνουν σε καλούπι. Καλλιεργεί την άποψη ότι οι νέοι είναι εύθραυστοι.

Το αντίβαρο σ’ αυτήν την τάση, που σήμερα φαίνεται μη αναστρέψιμη, είναι μια νέα γενιά δημιουργική, κινηματική, μορφωμένη και υγιής. Μια νέα γενιά που θα πιστέψει ξανά στη δύναμη της αυτοοργάνωσης και θα δει κριτικά ό,τι της πλασάρεται ως αυτονόητο.

Με στόχους επίκαιρους. Με μια νέα περιβαλλοντική συνείδηση, με καλλιέργεια πνεύματος επιχειρηματικότητας, με χώρο και διάθεση για ρίσκα. Χωρίς την ασφάλεια κηδεμόνων και καθοδηγητών. Χωρίς τη σιγουριά της καρέκλας.

«Για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή», είπε ο Ελύτης. Κι είναι σωστό: τίποτα δεν προσφέρεται άκοπα σ’ όποιον δεν διεκδικήσει την ανατροπή της μοιρολατρίας του!

Ο σπόρος του «Πολυτεχνείου» δεν είναι ακόμα μεταλλαγμένος. Αλλά δεν είναι κι αυτονόητο ότι θα καρποφορεί για πάντα.


[Το σκίτσο είναι του Κώστα Μητρόπουλου από ΤΑ ΝΕΑ - 17/11/09]

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Συνέπειες αυθαίρετης δόμησης

Στη συζήτηση για τις αιτίες της αυθαίρετης δόμησης είδαμε ποιες είναι οι κυριότερες ρίζες του προβλήματος. Η σημασία όμως του προβλήματος φαίνεται από τις συνέπειες που έχει για όλους μας.

Η σημερινή γιγάντωση της αυθαίρετης δόμησης έχει ήδη επιφέρει δυσμενείς κοινωνικές, οικονομικές και πολεοδομικές επιπτώσεις. Τέσσερις νομίζω πως είναι οι κυριότερες:

1) Κατ’ αρχάς, ισοπεδώνεται ο νομοταγής πολίτης με τον αυθαιρετούντα. Πολλές φορές μάλιστα η κοινωνία αντιμετωπίζει σαν «κορόιδο» αυτόν που δεν αυθαιρετεί! Αυτό, σε συνδυασμό με τη νομιμοποίηση της χθεσινής αυθαιρεσίας (των ολίγων) είναι τα θεμέλια για την αυριανή αυθαιρεσία (των πολλών).

2) Τα αυθαίρετα κτίσματα δεν έχουν ούτε επαρκή στατική ευστάθεια έναντι σεισμικών δράσεων, ούτε επαρκή προστασία έναντι ενεργειακών απωλειών. Γιατί οι κατασκευές γίνονται βιαστικά και χωρίς τις αντίστοιχες μελέτες, ώστε να προλάβουν οι αυθαιρετούντες τον πιθανό έλεγχο.

3) Οι Έλληνες μηχανικοί ασκούν το επάγγελμά τους μέσα σε καθεστώς πλήρους ανομίας, αδιαφάνειας και αθέμιτου ανταγωνισμού. Ο μηχανικός που λέει το εύκολο «ναι» στην αυθαιρεσία προτιμάται συνήθως έναντι εκείνου που αντιστέκεται.

4) Δυσχεραίνεται ο πολεοδομικός σχεδιασμός των πόλεων και μετατρέπονται υπαίθριες ζώνες σε άναρχο ημιαστικό χώρο, με ανεπανόρθωτη καταστροφή του περιβάλλοντος.

Ας δούμε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα για το τελευταίο:

Το κλείσιμο των ημιυπαίθριων χώρων, ένα μικρό μόνο κεφάλαιο στο βιβλίο «Αυθαίρετη Δόμηση», αυξάνει κατά 20% περίπου τη δόμηση ολόκληρων περιοχών.

Αν το δει κανείς αυτό σε επίπεδο σπιτιού, δημιουργείται «απλώς» ένα επιπλέον δωμάτιο. «Κανένα πρόβλημα», θα πει κάποιος...

Αν όμως το δούμε μακροσκοπικά, το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα μεγάλο!

Π.χ. σε ένα οικόπεδο όπου μπορούσε κάποιος να χτίσει 500 τ.μ. βάσει συντελεστή δόμησης, θα έφτιαχνε νομίμως 5 διαμερίσματα των 100 τ.μ.

Χωρίς έλεγχο όμως, κατασκευάζει συνολικά 600 τ.μ. (500 τ.μ. εντός συντελεστή δόμησης + 100 τ.μ. παράνομα κλεισμένους ημιυπαίθριους χώρους, μοιρασμένους σε κάθε όροφο) τα οποία δημιουργούν τελικά 6 διαμερίσματα των 100 τ.μ.!

Δηλαδή προσελκύει σε μια γειτονιά 1 παραπάνω νοικοκυριό, με 2-3 περισσότερα αυτοκίνητα και 3-4 περισσότερους κατοίκους. Οι ανάγκες αυτές δεν έχουν μελετηθεί στον σχεδιασμό των πόλεών μας (απαιτούμενοι ελεύθεροι χώροι, σχολεία κλπ.).

Έτσι, το οδικό δίκτυο που εξυπηρετεί περιοχές με έντονη αυθαίρετη δόμηση φτάνει γρήγορα σε επίπεδα κορεσμού. Με αποτέλεσμα να υπάρχει πίεση για χωρίς πλάνο επέκτασή του, που τελικά οδηγεί σε νέο όργιο αυθαίρετης δόμησης.

Αυτός ο φαύλος κύκλος υποθηκεύει το μέλλον μας. Το πρόβλημα εντείνεται, όταν σε περιόδους κρίσεων δεν υπάρχει πολιτική βούληση και χωροταξικός σχεδιασμός.

Καταλαβαίνουμε τώρα γιατί δεν υπάρχουν επαρκείς ελεύθεροι χώροι για όλους; Καταλαβαίνουμε γιατί παρατηρείται κυκλοφοριακή συμφόρηση; Γιατί οι αυθαίρετες κατασκευές και αλλαγές χρήσης επιβαρύνουν συνολικά το κοινωνικό σύνολο.

Γι’ αυτό πιστεύω πως ήρθε η ώρα να πάψουμε να θεωρούμε «κοινωνικό αίτημα» την αντιμετώπιση της έως τώρα αυθαίρετης δόμησης και να παραδεχτούμε ότι το μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα είναι η αυθαίρετη δόμηση αυτή καθεαυτή.

Προέχει λοιπόν να σταματήσουμε άμεσα το φαινόμενο και μετά θα δούμε πώς αντιμετωπίζουμε την υφιστάμενη κατάσταση.

Γιατί αν συνεχίσουμε να κρύβουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί, σύντομα οι επιπτώσεις στην ποιότητα της ζωής μας θα αυξάνονται εκθετικά και κατά τρόπο μη αναστρέψιμο.

Εσείς ποιες πιστεύετε ότι είναι οι κυριότερες συνέπειες της αυθαίρετης δόμησης;

[Η φωτογραφία είναι από εδώ.]

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

Τείχη


20 χρόνια πριν έπεσε το Τείχος του Βερολίνου.

Ίσως ήταν η πρώτη έκφανση της τηλεοπτικής παγκοσμιοποίησης. Ακόμα και τα 12χρονα παιδιά τότε κατάλαβαν αμέσως ότι δεν κατεδαφιζόταν απλώς ένας τοίχος, αλλά κάτι σημαντικότερο.

Το έβλεπες στα μάτια των απλών ανθρώπων:



(Δείτε επίσης εδώ κι εδώ.)

Κυριολεκτικά και μεταφορικά, μου είναι πολύ ευχάριστο να βλέπω τείχη να πέφτουν! Γιατί τα τείχη συμβολίζουν τη διαίρεση, το μίσος, τη βίαιη ανάγκη να μπουν διαχωριστικές γραμμές.

Δεν είναι ότι θέλω να ξαπλώσουμε όλοι σε μια προκρούστειο κλίνη και να λέμε τα ίδια. Προτιμώ όμως να μας χωρίζουν δρόμοι, παρά τοίχοι. Γιατί οι δρόμοι δε σε εμποδίζουν να δεις απέναντι. Δεν σου κρύβουν (από φόβο;) την αντίθετη άποψη.

Εκτός βέβαια από το τείχος του Βερολίνου, που έπεσε κάτω από την λαϊκή αντίδραση, υπάρχουν ακόμα πολλά ορατά τείχη που δεν πέφτουν: στην Κύπρο, στην Παλαιστίνη και αλλού...

Όμως τα τείχη σήμερα δεν είναι μόνο ορατά. Υπάρχουν και τείχη αόρατα. Που δεν καταλαβαίνεις ότι πρέπει να πέσουν, γιατί δεν τα είδες ποτέ να χτίζονται. Γιατί δεν καταλαβαίνεις ποτέ ότι πέφτεις πάνω τους.

Τέτοια "τείχη" είναι σήμερα η έλλειψη ίσων ευκαιριών κι οι τεχνητές διαχωριστικές γραμμές. Είναι τα μικρά-μεγάλα οχυρωμένα φρούρια, τα παλιά κάστρα με τους αειθαλείς φεουδάρχες και τους μεγαλοπαράγοντες.

Υπάρχουν μόνο και μόνο για να φοβίζουν και να οδηγούν σε "εξοπλισμούς".

«Μπορείς να κοροϊδεύεις τους πάντες για λίγο, ή τους λίγους για πάντα. Αλλά δεν μπορείς να κοροϊδεύεις τους πάντες για πάντα.» Γι' αυτό κι η λογική βάσει της οποίας χτίστηκε το Τείχος του Βερολίνου δεν άντεξε για πάντα.

Ας το έχουν αυτό στο νου τους οι θιασώτες του αυτισμού και της απομόνωσης, οι οπαδοί της περιχαράκωσης και της πανάκριβης ...πολεμίστρας:

Στο τέλος, όλα τα τείχη έχουν την ίδια τύχη!



[Η φωτογραφία είναι από εδώ.]

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Αιτίες αυθαίρετης δόμησης


Η αυθαίρετη δόμηση είναι μια απ' τις μεγαλύτερες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας. Έχει μακρόχρονο παρελθόν, ένοχο παρόν και (αν δε δράσουμε άμεσα) δυσοίωνο μέλλον.

Η έως σήμερα ενασχόληση της Πολιτείας με την αυθαίρετη δόμηση εξαντλείται στην προσπάθεια να βρεθεί τρόπος νομιμοποίησης ή έστω μονιμοποίησης των υφιστάμενων αυθαιρέτων.

Δεν είναι τυχαίο ότι τις τελευταίες 4 δεκαετίες, η σχετική νομοθεσία για την αυθαίρετη δόμηση αποσκοπούσε είτε στη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων (1968, 1983), είτε στην εξαίρεσή τους από κατεδάφιση (1977), είτε στην είσπραξη προστίμων (1968, 1974, 1977, 1983, 1985, 2004, 2009).

Όλοι οι νόμοι έρχονταν ως απότοκο της αυθαιρεσίας του χθες. Ποτέ δεν είχαμε νόμους πρόληψης της αυθαιρεσίας του αύριο!

Απαιτείται όμως τώρα ένας νέος χωροταξικός και πολεοδομικός σχεδιασμός, με στόχο την προσαρμογή του δημόσιου και ιδιωτικού χώρου σε μια νέα ισορροπία: οικονομική, οικολογική, κοινωνική και αισθητική.

Μόνο αφού αντιμετωπιστεί το φαινόμενο της μελλοντικής αυθαίρετης δόμησης ριζικά και προληπτικά, θα μπορέσουμε να δούμε τι θα κάνουμε με τις αυθαιρεσίες του χθες!

Ας δούμε όμως πρώτα τι είναι αυθαίρετη δόμηση.

Σύμφωνα με το άρθρο 22 του ισχύοντος ΓΟΚ, αυθαίρετη είναι κάθε κατασκευή η οποία εκτελείται:
Α) Χωρίς νόμιμη άδεια.
Β) Με υπέρβαση της νόμιμης άδειας.
Γ) Με άδεια η οποία ανακλήθηκε.
Δ) Κατά παράβαση των πολεοδομικών διατάξεων.
Ε) Αυθαίρετη είναι επίσης κάθε αλλαγή χρήσης του κτιρίου ή τμήματος αυτού.

Η διαπίστωση της αυθαίρετης κατασκευής μπορεί να γίνει οποτεδήποτε, ακόμα και μετά την αποπεράτωσή της. Ακόμα και η χρήση (ή λειτουργία της) δεν εμποδίζουν την επιβολή των συνεπειών.

Πριν μιλήσουμε για λύσεις, είναι βασικό να δούμε τις αιτίες της αυθαίρετης δόμησης. Κατά τη γνώμη μου είναι τέσσερις:

1) Αδιέξοδο και απροετοίμαστο μοντέλο ανάπτυξης
Η μονοδιάστατη βιομηχανική ανάπτυξη των αστικών κέντρων, ο μαρασμός της υπαίθρου και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο ώθησαν τις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις προς τις πόλεις.

Οι πόλεις όμως δεν είχαν ούτε την τεχνική, ούτε τη θεσμική δυνατότητα να υποδεχτούν τόσους ανθρώπους. Επιπλέον, δεν υπήρξε καμία οργανωμένη και σχεδιασμένη στεγαστική πολιτική. Δεν υπήρξε τέλος καμία πολιτική γης από το κράτος.

2) Έλλειμμα Χωροταξικού Σχεδιασμού
Έως σήμερα, ο χωροταξικός σχεδιασμός και τα ρυθμιστικά σχέδια έρχονταν συνήθως να περιγράψουν απλώς τις ήδη διαμορφωμένες καταστάσεις. Ακόμα κι όταν υπήρχε οραματικός χαρακτήρας, η πλημμελής παρακολούθηση της εφαρμογής οδηγούσε σε ασυδοσία και αυθαιρεσίες.

Επίσης, οι επεκτάσεις των σχεδίων πόλης καθυστερούν αδικαιολόγητα. Από το 2004 μέχρι σήμερα, εκατοντάδες Πολεοδομικές Μελέτες ΓΠΣ και ΣΧΟΟΑΠ σκονίζονται στα ντουλάπια του πρώην ΥΠΕΧΩΔΕ.

Απαιτείται λοιπόν σήμερα όσο ποτέ να μπει τάξη στον χώρο!

3) Αδυναμία ελέγχου από την κεντρική διοίκηση

Η κρατική διοίκηση απέτυχε να εφαρμόσει την (πολυδαίδαλη) υφιστάμενη νομοθεσία. Επιχείρησε να αντιμετωπίσει το φαινόμενο είτε με νόμους που προέβλεπαν την εξαίρεση από κατεδάφιση, είτε με νόμους που είχαν μόνο εισπρακτικό χαρακτήρα. Ευθύνες σε αυτό έχουν και ορισμένοι ΟΤΑ.

4) Έλλειψη κοινωνικής βούλησης για την προστασία του περιβάλλοντος
Δεν υπήρξε μέχρι σήμερα η πολιτική και κοινωνική βούληση για την προστασία του περιβάλλοντος και τη διαφύλαξη των φυσικών πόρων.

Αντίθετα, το περιβάλλον συχνά αντιμετωπίστηκε ως «εμπόδιο» για την ανάπτυξη και αφέθηκε να καταστραφεί. Επίσης, οι βλαβερές συνέπειες της αυθαίρετης δόμησης για το κοινωνικό σύνολο δεν έγιναν αντιληπτές από τους πολίτες.

Κάπως έτσι φτάσαμε να μιλάμε για αυθαίρετη δόμηση. Αντί να μιλάμε για αυθαίρετες πολιτικές και αυθαίρετες νοοτροπίες. Αν όμως δε δούμε στ' αλήθεια τι φταίει, δεν θα λύσουμε στ' αλήθεια το πρόβλημα.

Εσείς τι πιστεύετε ότι φταίει για την αυθαίρετη δόμηση στην Ελλάδα;

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Επανένωση Γλυπτών Παρθενώνα


Τα μέλη του Keep on blogging σε μια προσπάθεια να στηρίξουν την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα στο φυσικό τους χώρο αποφάσισαν να δράσουν όλοι μαζί ενωμένοι ανεβάζοντας την ίδια ημέρα Κυριακή 1 Νοεμβρίου το παρακάτω κείμενο:

"Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε επισκεφτεί ή θα επισκεφτούμε το νέο μουσείο Ακρόπολης.
Κάποιοι έχουμε επισκεφτεί και τα κομμάτια που είναι στο Βρετανικό Μουσείο.

Επειδή τα έργα τέχνης αξίζουν περισσότερο, όταν είναι ολοκληρωμένα.
Επειδή τα κενά στις μετώπες του Παρθενώνα αποτελούν παραφωνία στο υπέροχο αυτό δημιούργημα.
Επειδή πλέον υπάρχει ζεστός και φιλόξενος χώρος που μπορεί να τα φιλοξενήσει.
Επειδή αυτός ο χώρος βρίσκεται σε αρμονία και άμεση οπτική επαφή με την ίδια την Ακρόπολη.
Επειδή ο αγώνας της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη και η προσδοκία όλων των Ελλήνων είναι καιρός να ευοδωθούν.

Για όλα αυτά λέμε ΝΑΙ στην επανένωση των γλυπτών του Παρθενώνα.

The members of Keep on blogging, in an attempt to support the return of the Parthenon Sculptures to their natural space, have decided to act together by posting on the same day, Sunday November 1st, the text below:

Most of us have already or will visit the New Acropolis Museum.
Some of us have also visited the pieces held at the British Museum.

Since all works of art are more valuable, when they are united.
Since now exists a warm and hospitable place to host the sculptures.

Since it’s high time that Melina Mercouri’s battle and the expectations of all Greeks were realized.

We say YES to the Reunification of the Parthenon Sculptures in Greece."

Η προσπάθεια για την Επανένωση των Γλυπτών του Παρθενώνα δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Τώρα όμως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.

Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης είναι ένα υπέροχο κτίριο. Όταν επανενωθούν τα διασπασμένα γλυπτά, θα λάμψει!

Θα μπορούσε να γίνει μια συμφωνία με το Βρετανικό Μουσείο, έτσι ώστε να φιλοξενεί περιοδικά εκθέσεις από όλες τις περιόδους της ελληνικής αρχαιότητας, ως αντάλλαγμα για την επανένωση των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Αθήνα.

Επίσης, η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012 από το Λονδίνο είναι ένα χρονικό ορόσημο που δεν πρέπει να μας αφήσει αδιάφορους.

Οι Βρετανοί το 2012 θα έχουν μια ιστορική ευκαιρία να αποδείξουν ότι δεν επιθυμούν άλλο να φιλοξενούν τα κλοπιμαία της αποικιοκρατίας. Θα έχουν μια ιστορική ευκαιρία να αποκαταστήσουν την ενότητα του Παρθενώνα.

Με μεθοδική δουλειά, η Επανένωση των Γλυπτών του Παρθενώνα δεν είναι ανέφικτη.


Υ.Γ.1: Συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία στα μέλη του Keep on Blogging. Νομίζω βέβαια ότι πρόκειται για Γλυπτά, όχι για μάρμαρα. Είναι έργα τέχνης, όχι κομμάτια πέτρας. Είναι έκφραση κίνησης, όχι κάτι στατικό. Και πάλι συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία σας!

Υ.Γ.2: Επισκεφτείτε το http://www.elginism.com. Αξίζει τον κόπο.