Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

Μανουσάκια


Η υπόθεση Μανούση είναι για τον πολιτικό κόσμο ευχή και κατάρα μαζί: Ή θα κουκουλωθεί άλλο ένα σκάνδαλο ή θα διερευνηθεί περαιτέρω μια δηλωμένη υπόθεση παρανομίας.

Ο Φώτης Μανούσης είναι η ελληνική ενσάρκωση του “πετυχημένου”: ταπεινή εκκίνηση, κομματική βοήθεια, ενασχόληση με ΜΜΕ, επιχειρηματική γιγάντωση. Σήμερα φαντάζει σαν τον Κάιν εναντίον του Άβελ, στρεφόμενος εναντίον του πρώην υπουργού Παυλίδη.

Χωρίς καμία προδιάθεση για υπεράσπιση ενός ανθρώπου που παραδέχεται ότι παρανόμησε, αξίζει να δούμε τις ευκαιρίες που κρύβει η υπόθεση αυτή, μήπως κι οδηγηθούμε στην υπέρβαση του γκρίζου νέφους που εδώ και δεκαετίες έχει σκεπάσει την πολιτική ζωή στην Ελλάδα.

Τι διακυβεύεται μεθαύριο στην ψηφοφορία για την παραπομπή Παυλίδη;

Η περαιτέρω διερεύνηση της υπόθεσης! Δεν κρίνεται ούτε αν είναι ένοχος ο κύριος Παυλίδης, ούτε αν είναι αθώος!

Επομένως, κάθε (ανώνυμη) ψήφος κατά της περαιτέρω διερεύνησης της υπόθεσης (απ' όπου κι αν προέρχεται) θα είναι κουκούλωμα. Ούτε το πρώτο θα είναι, ούτε το τελευταίο βέβαια. Αλλά αυτό το άλλοθι πολυφορέθηκε.

Ως πότε θα συμψηφίζεται κάθε σημερινό σκάνδαλο με το παρελθόν;

Ως πότε θα μας λένε στωικά “ο πρώτος ή ο τελευταίος πολιτικός είναι που κλέβει;”

Ως πότε η ατιμωρησία του χθες θα τροφοδοτεί την ασυδοσία του αύριο;


Αυτή η σκανδαλώδης ασυλία που αντλείται στην πολιτική από τα λάθη του χθες, ανακυκλώνει τα σκάνδαλα, αλλά και την απελπισία του κόσμου. Γεννώντας τελικά σε κάθε πολίτη το αίσθημα να θέλει να εκδικηθεί το κράτος με κάθε δυνατό τρόπο: απ' τη φοροδιαφυγή έως τη βία.

Ναι, είναι ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής η δίωξη Παυλίδη. Αλλά αυτό το ορθό επιχείρημα έγινε πια η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για όποιον θέλει να κλέψει το κράτος. Στο όνομα δηλαδή της “μη ποινικοποίησης” φτάσαμε πλέον στην ασυδοσία.

Το επιχείρημα για “βάναυση ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής με πολιτικές σκοπιμότητες” θα ξαναγίνει επίκαιρο, όταν χωρίς κανένα στοιχείο διώκονται οι πολιτικοί αντίπαλοι μεταξύ τους. Και το αμάρτημα της συκοφαντίας θα ξαναποκτήσει την αρχαία του βαρύτητα, όταν αποδειχτεί ότι γίνονται διαρκώς καταγγελίες χωρίς αποδείξεις.

Αρκεί βέβαια η δικαιοσύνη να πάψει πια να προσφέρει σανίδα (ή ...Σανιδά) σωτηρίας!

"Τους πολιτικούς τους κρίνουν οι πολίτες", μας λένε. "Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω", μας λένε. "Η ανεξάρτητη δικαιοσύνη είναι μια ουτοπία", μας λένε.

Τα λένε βέβαια αυτά όσοι φοβούνται ότι η “δικαίωση” των καταγγελιών Μανούση θ' ανοίξει το στόμα κι άλλων επιχειρηματιών που δίσταζαν έως σήμερα να κάνουν καταγγελίες. Και θα γεμίσουμε έτσι ...μανουσάκια!

Όσο τα λένε αυτά όμως, τόσο ο κόσμος θα χάνει την ελπίδα του ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα.

Μέχρι να επικρατήσουν οι πολιτικοί που πιστεύουν στην ουτοπία του αναμάρτητου. Ή μέχρι να έρθει ένας “αναμάρτητος” ουτοπιστής που θεωρεί εαυτόν “πολιτικό”.


Υ.Γ.: Τα καθρεπτιζόμενα μανουσάκια της φωτογραφίας τα δανείστηκα απ' τη Φωτεινή. Μπήκαν για να δώσουν μια κάποια μυρωδιά σε μια ούτως ή άλλως δυσώδη υπόθεση.

Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

ΠΑΣΧΑ 2009: Ευχές με μαντινάδα


Μια μαντινάδα στέλιωσα*

για σένανε μονάχα,

για να ‘υχηθώ «έτη πολλά»

ετούτονε το Πάσχα.


*στελιώνω = φτιάχνω, στηρίζω, θεμελιώνω


Καλή Ανάσταση! Πάντα με υγεία!

(Παύλο, σ’ ευχαριστώ για την έμπνευση!)

Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

Άγονη ζωή


Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να χτυπηθεί η διαφθορά: να ποσοτικοποιηθεί το κόστος της για τους πολίτες! Ας πάρουμε για παράδειγμα την ακτοπλοϊκή σύνδεση στις λεγόμενες «άγονες γραμμές».

Ως θεσμός δεν είναι λάθος: Επιδοτείται από κρατικά κονδύλια μια ακτοπλοϊκή σύνδεση, της οποίας το μεταφορικό έργο δεν είναι αρκετό για να καλύψει το κόστος της, με σκοπό να εξυπηρετούνται τα απομονωμένα νησιά.

Αυτό είναι απολύτως δίκαιο για τους νησιώτες. Οι οποίοι βλέπουν δισεκατομμύρια ευρώ να επενδύονται κάθε χρόνο σε δρόμους και απαιτούν κι αυτοί μεταφορικό ισοδύναμο.

Στην πράξη όμως εφαρμόζεται αυτό που λέει η μαντινάδα:

Τα μερακλήδικα κορμιά
και τα καλά μαχαίρια,
τις περισσότερες φορές
είναι σε λάθος χέρια.

Ένα απαραίτητο εργαλείο δηλαδή για ν’ αναπνέουν τα νησιά μας βρίσκεται, δυστυχώς, σε λάθος χέρια. Γιατί, όπως φαίνεται, ένα μεγάλο μέρος απ’ τις επιδοτήσεις των άγονων γραμμών καταλήγει σε πολιτικά πρόσωπα.

Σήμερα δίνονται 100 εκατομμύρια ευρώ ετησίως για τις άγονες γραμμές. Αυτό όμως γίνεται χωρίς υποχρεωτική διασφάλιση ναυπηγήσεων νέων πλοίων. Χωρίς εγγυήσεις για καλύτερη ποιότητα μεταφορών.

Χωρίς καν να είναι σαφές ποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά πρέπει να έχει μια γραμμή για να χαρακτηριστεί «άγονη»!

Άρα εμπεδώνεται ένα καθεστώς απόλυτης αδιαφάνειας: εκείνοι που διαχειρίζονται τα κρατικά κονδύλια, νομίζουν ότι τους ανήκουν! Κι εκείνο που μετράει σ’ έναν διαγωνισμό είναι η κομματική σημαία που κυματίζει σ’ ένα πλοίο.

Κάθε ευρώ όμως που δίνεται για «λάδωμα», αφαιρείται απ’ τους μισθούς των εργαζομένων στα πλοία, αφαιρείται απ’ την ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών, αφαιρείται απ’ το ποσό που δίνεται για τη συντήρηση των πλοίων.

Κάθε ευρώ που κατατίθεται στον λογαριασμό του (εκάστοτε) «Παυλίδη» συνεπάγεται λιγότερες πιθανότητες ν’ αγοραστεί νέο πλοίο, σημαίνει χειρότερης ποιότητας φαγητά στις καντίνες του πλοίου, οδηγεί σε κατάργηση του ανταγωνισμού που είναι προς όφελος του επιβατικού κοινού.

Η διαφθορά διαρκώς θα εξαπλώνεται, όσο το κράτος αντιμετωπίζει τον ρόλο του ως διανομέα κονδυλίων σε ημέτερους, όπως κάνει εδώ και χρόνια. Κι όσο οι υπουργοί που χρηματίζονται δεν τιμωρούνται ποτέ.

Οι επιδοτήσεις στις άγονες γραμμές χρειάζονται ένα νέο κανονιστικό πλαίσιο που θα διασφαλίζει στον επιβάτη ποιότητα, ασφάλεια και αξιοπιστία στις θαλάσσιες μεταφορές. Το οποίο αν παραβιάζεται, θα αφαιρείται κι η επιδότηση!

Διαφορετικά, σε λίγο δε θα μιλάμε για άγονες γραμμές, αλλά για άγονες ζωές στα νησιά μας.


[Το σκίτσο είναι του Ηλία Μακρή από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (11/4/09)]

Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

Σεισμός Vs. Σίδερα


Ο σεισμός είναι ένα απ’ τα πιο δυσάρεστα, απρόβλεπτα κι επικίνδυνα φυσικά φαινόμενα. Κάθε φορά που γίνεται ένας σεισμός, αντιλαμβανόμαστε εμείς οι μηχανικοί πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη μας.

Τι μπορεί να κάνει κανείς για ν' αποφύγει τις δυσάρεστες συνέπειες ενός σεισμού;

Για να μην μπούμε σε περιττές τεχνικές λεπτομέρειες, αρκεί ν’ αναφέρουμε ότι οι σημερινοί κανονισμοί στην Ελλάδα είναι απ’ τους αυστηρότερους παγκοσμίως. Αν λοιπόν τηρηθούν οι κανονισμοί αυτοί, η αντοχή ενός κτιρίου είναι η μέγιστη δυνατή.

Βέβαια, ο σεισμός είναι τυχηματικό φαινόμενο. Ποτέ δεν μπορείς να ισχυριστείς ότι είσαι 100% προστατευμένος.

Γιατί ο αντισεισμικός σχεδιασμός θωρακίζει ένα κτίριο έναντι της έως σήμερα σεισμικότητας μιας περιοχής, όχι της αυριανής! Γι’ αυτό άλλωστε κι οι κανονισμοί εμπλουτίζονται μετά από μεγάλους σεισμούς.

Δυο σημεία αξίζουν προσοχής:

1) Τα περισσότερα κτίρια στην Ελλάδα (>75%) έχουν κτιστεί με παλαιότερους κανονισμούς. Δυστυχώς, οι προσεισμικοί έλεγχοι κτιρίων είναι ιδιαίτερα ακριβοί και ποτέ δε γίνονται.

2) Οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν αγοράζουν ένα σπίτι δίνουν σημασία μόνο στα πλακάκια και στα έπιπλα. Πολύ σπάνια ζητάνε φωτογραφίες απ' τη φάση της κατασκευής. Για να πιστοποιήσουν ότι τηρήθηκε η στατική μελέτη.



Έχει όμως πολύ μεγάλη σημασία να τεκμηριώνεται η ορθή τοποθέτηση του σιδηρού οπλισμού. Γιατί τα σίδερα παραλαμβάνουν τις εφελκυστικές τάσεις που δεν μπορεί να αναλάβει το σκυρόδεμα.



Άρα, η μη τοποθέτηση συνδετήρων και η μη τήρηση των διατομών και των αποστάσεων που ορίζει μια στατική μελέτη είναι καταστροφική! Κι αυτά δεν είναι ορατά, όταν πέσει το σκυρόδεμα και καλύψει τον σιδηρό οπλισμό.



Το επάγγελμα του Πολιτικού Μηχανικού είναι σήμερα ίσως το μοναδικό ποινικοποιημένο επάγγελμα στην Ελλάδα. Αν γίνει οποιαδήποτε ζημιά σ’ ένα κτίριο από αμέλεια του μηχανικού, υπάρχει αστική και ποινική ευθύνη για τον ίδιο και τα παιδιά του.

Στα πρότυπα του Κώδικα του Χαμουραμπί, που εκπονήθηκε πριν 4.500 χρόνια...

Ακόμα κι αυτή η βαρβαρότητα όμως δε διασφαλίζει πλήρως τους πολίτες. Γιατί σε περίπτωση αστοχίας, η ανθρώπινη ζωή είναι αναντικατάστατη. Κι η απώλεια δεν αντισταθμίζεται με την τιμωρία οποιουδήποτε.

Η επιπλέον άμυνα που έχουν σήμερα οι πολίτες είναι να ζητούν φωτογραφίες (ακόμα και βίντεο) απ’ τη φάση της κατασκευής.

Για να πιστοποιείται (από έναν μηχανικό της εμπιστοσύνης τους) η ορθή τοποθέτηση του σιδηρού οπλισμού. Και να φαίνεται ακόμα και ο καιρός κατά τη διάρκεια μιας σκυροδέτησης (δεν επιτρέπεται να έχει πολλή ζέστη, ούτε να χιονίζει).

Αν αυτό γίνει κοινή αντίληψη σ' όλους τους πολίτες, οι επιβλέψεις στην τοποθέτηση του σιδηρού οπλισμού θα γίνουν ακόμα πιο ουσιαστικές.

Δυστυχώς, ο σεισμός δεν μπορεί να νικηθεί. Μπορούμε όμως να περιορίσουμε τις συνέπειές του. Αρκεί να εφαρμόζουμε πλήρως τις μελέτες στα νέα κτίρια και ν' αναπτύξουμε δράσεις για προσεισμικούς ελέγχους παλαιότερων κατασκευών.


Tip: Αφού συνήθως είναι γνωστό σε μια οικοδομή από πού περνούν υδραυλικά, ηλεκτρικά, καμινάδες τζακιών κλπ. καλό είναι να ζητάτε απ' τους μηχανικούς σας να βάζουν εκεί φελιζόλ κατά τη φάση της σκυροδέτησης και να τοποθετούν από πριν σποτ και σωληνώσεις στο σκυρόδεμα. Ώστε να μην κόβονται μετά τα σίδερα!

Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

Πολιτική ψευδολογία


Πρωταπριλιά σήμερα. Ασυναίσθητα θυμήθηκα ένα σατυρικό, διαχρονικό κείμενο που αποδίδεται στον Jonathan Swift: «Η τέχνη της πολιτικής ψευδολογίας».

Τι κι αν δημοσιεύτηκε πριν 276 χρόνια; Στις 72 σελίδες του, ο συγγραφέας που έγραψε και «Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ», με μια βουτιά στον Μακιαβελισμό, πετυχαίνει να καταγράψει ορισμένα στοιχεία της πολιτικής, που ακόμα και σήμερα είναι εμφανή.

Ξεκινάει με το θεμελιώδες, για την «τέχνη της πολιτικής ψευδολογίας», ερώτημα: Πρέπει να εξαπατάς τον λαό για το καλό του;

Κι αφού απαντάει λέγοντας ότι «τα σωτήρια ψεύδη με καλό σκοπό» είναι αποδεκτά στην πολιτική, συνεχίζει δίνοντας τις βάσεις της «τέχνης»:

1) Να προνοείς ώστε τα ψέματα να μην υπόκεινται σε κανενός είδους επαλήθευση.
2) Να μην υπερβαίνεις ποτέ τα όρια της αληθοφάνειας.
3) Να ποικίλλεις την απάτη επ’ άπειρον.
4) Να τελειοποιείς την παραγωγή των πολιτικών ψευδολογιών ιδρύοντας «Ψευδολογικές εταιρείες».


Ορισμένα ακόμα αποσπάσματα απ’ το απολαυστικό αυτό εγχειρίδιο:

«Tο κόμμα που θέλει να αποκαταστήσει το κύρος και την αξιοπιστία του πρέπει, επί τρεις μήνες, να μην πει και να μη δημοσιεύσει τίποτε που να μην είναι αληθινό και πραγματικό. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποκτήσει το δικαίωμα να πλασάρει ψέματα τους επόμενους έξι μήνες. Είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις ανθρώπους ικανούς να εκτελέσουν ένα τέτοιο σχέδιο.»

Προσοχή όμως: «Tο να δίνεις στο λαό να καταπιεί πολλά μαζί, δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να γίνεις πιστευτός. Όταν βάζεις παραπάνω σκουλήκι στο αγκίστρι δεν τσιμπάει ο κοκοβιός».

Επίσης, «ο λαός δεν έχει κανέναν δικαίωμα στην πολιτική αλήθεια -όπως ακριβώς δεν έχει δικαίωμα να κατέχει πλούσια αγαθά, εκτάσεις γης και πύργους, έτσι δεν δικαιούται να πληροφορείται την αλήθεια στο θέμα της διακυβέρνησης».

Τελικά, το ψέμα του χθες είναι τόσο όμοιο με το ψέμα του σήμερα. Ακόμα κι οι μέθοδοι διάδοσής του δεν έχουν αλλάξει πολύ.

Η μόνη διαφορά είναι ότι σήμερα υπάρχουν πολύ περισσότερα μέσα που το διαδίδουν πολύ πιο γρήγορα. Κι ότι σήμερα την τέχνη της πολιτικής ψευδολογίας πολλοί την ξέρουν τόσο καλά, που τη διδάσκουν και σε άλλους ενδιαφερόμενους.

Κάπως έτσι γεμίσαμε με αληθοφανείς βερμπαλιστικές διακηρύξεις, που ποτέ κανείς δεν μπορεί να εξακριβώσει τη γνησιότητά τους. Γεμίσαμε με «παπαγαλάκια» που διαφοροποιούν την απάτη στο διηνεκές. Και διαιωνίζουν έτσι την κυριαρχία εκείνων που τους χρησιμοποιούν.

Σήμερα λοιπόν που το ψέμα, η αληθοφάνεια, η μισή αλήθεια κι η ημιμάθεια έχουν μπερδευτεί τόσο πολύ όσοι οι κοτσίδες μιας παιδικής κούκλας, χρειαζόμαστε κάτι να μας ξεμπερδεύει τα πράγματα.

Γι’ αυτό συστήνω ανεπιφύλακτα το παρόν εγχειρίδιο. Όχι για να μάθουμε κι εμείς να λέμε ψέματα. Αλλά για να μάθουμε να διακρίνουμε την πολιτική ψευδολογία. Χωρίς να λέμε, ισοπεδωτικά, ότι όλοι ψευδολογούν.

Καλό μήνα σε όλους και όλες!