Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Ούτε αποχή, ούτε ανοχή


Σε 10 μέρες έχουμε Ευρωεκλογές. Ψηφίζουμε δηλαδή τους εκπροσώπους μας στο Ευρωκοινοβούλιο. Η αποχή, λένε, θα είναι ο μεγάλος κερδισμένος αυτών των εκλογών.

Γιατί άραγε;

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο κόσμος έχει απογοητευτεί από την πολιτική και τους πολιτικούς. Αυτός είναι άλλωστε ο στόχος σήμερα: να απαξιωθεί η πολιτική. Να θεωρείται «απατεώνας» όποιος συμμετέχει και «έξυπνος» όποιος απέχει.

Όσοι το έχουν πιστέψει αυτό όμως, δεν καταλαβαίνουν ότι τη ζωή τους την καθορίζουν εκείνοι που συμμετέχουν. Εκείνοι που προκαλούν την αποχή της πλειοψηφίας, ώστε να φαίνονται οι ίδιοι πλειοψηφία!

Ας το δούμε πιο παραστατικά: αν σε μια παρέα 10 ατόμων έχεις πείσει τους 3 να σε ακολουθήσουν τι κάνεις για να γίνεις πλειοψηφία; Προσπαθείς να πείσεις άλλους 2 να έρθουν μαζί σου ή να σπρώξεις 4 στην αδιαφορία;

Προφανώς κάνεις το πιο εύκολο: καλλιεργείς μοιρολατρία και ισοπέδωση για να διώξεις εκείνους που δεν μπορείς να ελέγξεις. Οι «δικοί σου» ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να φύγουν ποτέ!

Αυτή η λογική του μικρού και ελεγχόμενου ...βουστάσιου έχει παρεισφρήσει πια στην πολιτική. Η δυσωδία του απωθεί πλέον κάθε υγιή δύναμη. Κι όσο περισσότερο απωθεί, τόσο περισσότερο εδραιώνεται!

Γιατί το μέλλον δεν το καθορίζουν εκείνοι που δημιουργούν κοινωνικές πλειοψηφίες, αλλά εκείνοι που προκαλούν «απέχθεια για το σύστημα» σε όσους δεν μπορούν να πείσουν!

Το μόνο αντίβαρο στη λογική του μικρού και ελεγχόμενου συστήματος είναι η μαζική συμμετοχή μας. Μόνο αυτό μπορεί να δημιουργήσει νέα δεδομένα. Μόνο αυτό θα δείξει τον δρόμο για αλλαγή πορείας.

Η συμμετοχή όμως δεν είναι πια αυτοσκοπός. Δεν αρκεί μια στιγμιαία ψήφος. Είναι πια επιβεβλημένο, όσο ποτέ, η συμμετοχή μας να είναι διαρκής. Γιατί όσο επικίνδυνη είναι η αποχή, άλλο τόσο επικίνδυνη είναι και η ανοχή!

Ναι, είναι επικίνδυνο να καλούμε τους πολίτες σε συμμετοχή και μετά να τους υπνωτίζουμε ως τις επόμενες εκλογές. Είναι επικίνδυνο να ζητάμε ψήφο και μετά να μη λογοδοτούμε. Είναι επικίνδυνο να βαφτίζουμε «δημοκρατία» την ασυδοσία των εκλεγμένων εκπροσώπων μας.

Η ψήφος δεν είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Δεν καθαγιάζει όλα τα λάθη του παρελθόντος. Δεν είναι λευκή επιταγή για το μέλλον. Πρέπει να συνοδεύεται από διαρκή έλεγχο και λογοδοσία. Από συνεχή ενημέρωση και συνδιαμόρφωση των πεπραγμένων.

Μόνο έτσι θα ανατραπεί ο σημερινός αδιέξοδος τρόπος λειτουργίας της έμμεσης δημοκρατίας μας. Μόνο έτσι θα πάψουν οι πολιτικοί να γίνονται τα αμορτισέρ της λαϊκής δυσαρέσκειας και θ' ασχοληθούν με τις αιτίες που προκάλεσαν αυτήν την απέχθεια για την πολιτική.

Ούτε αποχή, ούτε ανοχή λοιπόν. Συμμετοχή, μα όχι συμμετοχή μόνο στις 7 του Ιούνη, αλλά και την επόμενη μέρα. Διαρκής συμμετοχή και έλεγχος παντού και για όλους!

[Foto: από εδώ]

Κυριακή 24 Μαΐου 2009

Αγώνες μοτοσυκλέτας στον ΒΟΑΚ

[Foto: www.toonpool.com]

Εδώ και μερικές εβδομάδες, στον Βόρειο Οδικό Άξονα της Κρήτης (ΒΟΑΚ) διοργανώνεται κάθε Κυριακή πρωί ...αγώνας μοτοσυκλέτας! Ξεκινούν από το Μπαλί και, διανύοντας μια απόσταση 30 χιλιομέτρων περίπου, καταλήγουν στο Ηράκλειο.

Για τους μη γνωρίζοντες, ο ΒΟΑΚ είναι ένας ήδη πολύ επικίνδυνος δρόμος: χωρίς νησίδα στη μέση, με πολλές στροφές και κατά τόπους κακοσυντηρημένο οδόστρωμα. Στον οποίον καθημερινά συμβαίνουν πολλά θανατηφόρα τροχαία.

Σ’ αυτόν τον δρόμο, οι οδηγοί τις Κυριακές αισθάνονται έντρομοι σαν τα κοντάρια που προσπερνούν οι σκιέρ στο σλάλομ!

Κατά έναν περίεργο τρόπο μάλιστα, οι κάμερες ασφαλείας που βρίσκονται στη διαδρομή είναι όλες καλυμμένες με μαύρες σακούλες την ημέρα του «αγώνα» μοτοσυκλέτας!



Η ανομία δηλαδή στο νησί όχι μόνο δεν περιορίζεται, αλλά διαρκώς εξαπλώνεται σε νέες μορφές ασυδοσίας. Με την Τροχαία να δηλώνει επισήμως ότι «δε γνωρίζει» το γεγονός. Αλλά ανεπισήμως να σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Το αίμα βράζει στην Κρήτη. Αλλά αυτό δεν μπορεί συνέχεια να γίνεται άλλοθι για να υποβαθμίζεται η ασφάλεια στο νησί. Το ζητούμενο είναι πώς θα αξιοποιηθεί αυτή η ενέργεια, όχι πώς θα σπαταλάται.

Γιατί είναι τεράστια η «ατομική» ενέργεια στην Κρήτη. Το αν η ενέργεια αυτή όμως θα γίνει τελικά ηλεκτρικό ρεύμα ή αν θα προκαλεί συνέχεια καταστροφές δεν εξαρτάται από τα άτομα.

Όπως στη Φυσική τα ηλεκτρόνια κινούνται διαρκώς ακανόνιστα, αλλά για να παραχθεί ηλεκτρικό ρεύμα χρειάζεται διαφορά δυναμικού, έτσι και στη ζωή τα άτομα χρειάζονται διεξόδους και στόχους για να έχουν κίνητρο.

Το ζητούμενο δηλαδή είναι πώς θα μετατραπεί η εγκληματικότητα σε υγιή επιχειρηματικότητα. Πώς θα γίνει η ασυδοσία καινοτομία. Πώς θα αξιοποιηθεί το Vivere Pericolosamente των Κρητικών, ώστε να γίνει δημιουργικό ρίσκο.


Μόνο έτσι θα γεννηθεί μια νέα προωθητική δύναμη στο νησί. Που θα δώσει νέα πνοή στον τουρισμό, νέα διέξοδο στις βιολογικές καλλιέργειες, νέες υποδομές και νέες συλλογικότητες.

Das sagt sich so einfach, ist es aber nicht, λένε οι Γερμανοί. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις, δηλαδή.

Για να γίνει πρέπει από σήμερα να δώσουμε ευκαιρίες στον (μελλοντικό) έμπορο ναρκωτικών των Ζωνιανών να κάνει βιολογικές καλλιέργειες.

Να δώσουμε τη δυνατότητα στον (επόμενο) μοτοσυκλετιστή που θα θελήσει να τρομοκρατήσει τους οδηγούς στον ΒΟΑΚ να ρισκάρει επιχειρηματικά, όχι τη ζωή των άλλων και τη δική του.

Διαφορετικά, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε «Ζωνιανά», φόνους, βεντέτες, επικίνδυνη οδήγηση κι ανομία σ’ έναν τόπο ευλογημένο. Σ' έναν τόπο που μπορεί να γίνει υπόδειγμα αυτόφωτης ανάπτυξης τα επόμενα χρόνια, αν το δυναμικό στην Κρήτη αρχίσει να αξιοποιείται αντί να διαχέεται.

Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

Blog music game

Εδώ και πολύ καιρό, το skouliki μ’ έχει καλέσει σ’ ένα μουσικό παιχνίδι: να πω ποια είναι τα αγαπημένα μου τραγούδια και γιατί. Άργησα πολύ ν’ απαντήσω, επειδή το τελευταίο 20ήμερο υπήρξε πολύ έντονο.

Δεν έχω συγκεκριμένα αγαπημένα τραγούδια, μου αρέσουν πολλά. Εξαρτάται απ' την ώρα και την κατάσταση κατά την ώρα της ακρόασης. Επιλέγω πάντως μια 12άδα αγαπημένα τραγούδια, για ν’ αποκτήσει και λίγο ήχο το blog:

Ξεκίνημα με Ερωτόκριτο, από τον Νίκο Ξυλούρη. Γιατί είναι ένα καταπληκτικό κομμάτι και γιατί μ’ αυτό με νανούριζε η γιαγιά μου με την υπέροχη φωνή της.






Ένα τραγούδι που συνδυάζει ξεχωριστή μουσική και εξαιρετικό στίχο είναι η Πριγκηπέσσα του Σωκράτη Μάλαμα. «Μα είναι δώρο άδωρο ν’ αλλάξεις χαρακτήρα...»






Η Χαρούλα Αλεξίου έχει πει μεγάλα τραγούδια. Είναι μια παρουσία ιδιαίτερα αξιοπρεπής και μια φωνή με πολύ μέταλλο. Ξεχωρίζω και βάζω σε live εκτέλεση το Ζήλια μου. Για τον αισιόδοξο ρυθμό που έχει, αλλά κι επειδή δεν θεωρώ τη ζήλια αρνητικό συναίσθημα:






Η εφηβεία πέρασε με Clash και πολλά άλλα. (Τον τραγουδιστή των Clash, Joe Strummer, είχα την τύχη να τον δω live σε συναυλία στην Αθήνα λίγο πριν «φύγει» πρόωρα το 2002.)

Οι Clash έγιναν κυρίως γνωστοί για το Should I Stay or Should I Go. Υπάρχουν βέβαια δεκάδες τραγούδια τους που μου αρέσουν πολύ. Βάζω το White Man (In Hammersmith Palais), επειδή συνδυάζει πολλά είδη μουσικής, όχι ως το πιο χαρακτηριστικό τους.






Πειράζει να βάλω κι ένα τραγούδι του Alice Cooper; Hell is living without you. (Τιμημένα 80’s.)






Ένας πολύ αγαπημένος μου δημιουργός είναι ο Goran Bregovic. Ολόκληρη τη μουσική για το Underground, με την πανδαισία πνευστών, τη θεωρώ μνημειώδη. Βάζω το Underground Cocek:








Από την άλλη, μια υπέροχη στιχουργός είναι η Λίνα Νικολακοπούλου. Και μια φωνή που λατρεύω είναι της Άλκηστης Πρωτοψάλτη.

Η συνάντηση των τριών αυτών μεγάλων της μουσικής είναι ένα τραγούδι πολύ ιδιαίτερο: Θεός αν είναι. Αφιερωμένο σε όλους όσους αρέσει ο στίχος «Κι αν μεγαλώσαν τα φτερά μου, εγώ απ’ το πλάι σου δε λείπω».






Η μουσική δεν έχει όρια. Ένα συγκρότημα που τολμάει μουσικές γέφυρες αξιοποιώντας (κι όχι αλλοιώνοντας) την ιδιαιτερότητα διαφορετικών μουσικών σε ντουέτα είναι οι Goin’ Through. Εδώ Οι ψυχές, με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη.





«Για λίγο αν προλαβαίνεις,
μες στ’ όνειρά σου
χάσου»



Οι U2 έχουν πει πολλά σπουδαία τραγούδια. Ειδικά όταν ταξιδεύω με το αυτοκίνητο, μου αρέσει πολύ να τους ακούω. Το With or Without you είναι πολύ αγαπημένο. Βάζω ωστόσο το Stuck in a moment, γιατί μιλάει για την παγίδα που κρύβουν ορισμένες στιγμές, που μας κυνηγάνε για καιρό. Αφιερωμένο σε όσους και όσες δεν κολλάνε στο χθες αλλά κοιτάνε μπροστά.






Απότομο πέρασμα σε ζεϊμπέκικο: Δεν θα ξαναγαπήσω. Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος, Μουσική: Μάνος Λοΐζος. Όχι για κάποιον ιδιαίτερο λόγο, απλώς επειδή είναι ωραίο κομμάτι. ΜΟΝΟ όμως από Στέλιο Καζαντζίδη:







Ένα ακόμη πολύ αγαπημένο ζεϊμπέκικο είναι η Ρόζα. Αφιερωμένο στον αδερφό μου που το χορεύει πολύ ιδιαίτερα. Στίχοι: Άλκης Αλκαίος, Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος. Σε live εκτέλεση από τον Δημήτρη Μητροπάνο:





Κλείνω μ' ένα απ' τα λίγα κομμάτια που με ηρεμούν. Με μια μελωδία που τη θεωρώ από τις πιο ευφυείς που έχουν γραφτεί: Όταν έρχονται τα σύννεφα, του Μάνου Χατζηδάκι. Για τα σύννεφα που έρχονται, αλλά και γι’ αυτά που φεύγουν.





Ξέρω ότι στους περισσότερους δεν αρέσουν τα blogοπαίχνιδα. Γι' αυτό καλώ να συμμετάσχει στο παιχνίδι όποιον και όποια θέλει. Εκτός από τον matrix που τον καλώ να συμμετάσχει θέλει δεν θέλει!

Σάββατο 16 Μαΐου 2009

Η μονιμότητα, η κρίση κι ο ΟΣΕ


Τον Φλεβάρη ονομάστηκε «αναδιάρθρωση», μέσω εθελουσίας εξόδου. Τον Απρίλη ονομάστηκε «ανασυγκρότηση», με μετατάξεις κι εξορθολογισμό δαπανών. Και στις 4 Μαΐου 2009 έγιναν τα αποκαλυπτήρια της «εξυγίανσης»:

Όλοι οι εργαζόμενοι του ΟΣΕ άνω των 50 ετών τίθενται σε υποχρεωτική διαθεσιμότητα, για τα επόμενα 10 χρόνια μέχρι να βγουν στη σύνταξη. Σ’ αυτό το διάστημα θα λαμβάνουν το 70% των τακτικών αποδοχών τους και θα υπάγονται στον ΟΑΕΔ.

Μέχρι να συνταξιοδοτηθούν, θα βρίσκονται σε καθεστώς «μισθωτής εφεδρείας». Δηλαδή αν ο ΟΣΕ τους χρειαστεί, θα επιστρέψουν στην εργασία τους. Και μετά τα 10 χρόνια θα λάβουν το εφάπαξ τους σε δόσεις. Η σύνταξή τους θα υπολογιστεί επί των μειωμένων αποδοχών τους.

Γιατί όμως είναι πια τόσο αδιάφορο για την κοινωνία το να βάζουμε στο ψυγείο 3.000 εργαζόμενους του ΟΣΕ;

Τρεις είναι, νομίζω, οι κυριότεροι λόγοι: 1) η απαξίωση του Σιδηροδρόμου, 2) η παρεξήγηση της «μονιμότητας» στο Δημόσιο και 3) η κρίση που προκαλεί η «κρίση».

Εδώ και χρόνια, ο κόσμος ακούει «ΟΣΕ» και σκέφτεται σκάνδαλα και μαύρες τρύπες. Θεωρεί ότι θα ήταν καλύτερα «ν’ απαλλαγούμε απ’ αυτό το βαρίδι».

Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς: χρόνια τώρα η πολιτική επιλογή στην Ελλάδα είναι ν’ απαξιωθούν τα μέσα σταθερής τροχιάς. Σαν τα διατηρητέα κτίσματα που αφήνονται να καταρρεύσουν για να εκμεταλλευτούν μετά κάποιοι τον συντελεστή δόμησης του οικοπέδου τους!

Άλλωστε οι δρόμοι είναι έργα πολύ ακριβότερα. Άρα δημιουργούν μεγάλο οικονομικό όφελος για πολλούς. Επίσης, όσο περισσότεροι δρόμοι κατασκευάζονται, τόσο περισσότερα αυτοκίνητα πωλούνται. Άρα τόσο περισσότερα τέλη ταξινόμησης εισπράττει το κράτος.

Κι όσο περισσότερα αυτοκίνητα πωλούνται, τόσο περισσότερη βενζίνη καταναλώνεται. Άρα τόσο περισσότερους φόρους εισπράττει το κράτος απ’ τα καύσιμα.

Ενώ λοιπόν τα μέσα σταθερής τροχιάς εκτελούν μεταφορικό έργο με μεγαλύτερη εξοικονόμηση πόρων (καυσίμων, χρόνου, φθοράς, μόλυνσης), τα αυτοκίνητα παράγουν φόρους για το κράτος. Γι’ αυτό η χρήση τους ενθαρρύνεται.

Η συγκυρία στον ΟΣΕ επιδεινώνεται απ’ την παρεξήγηση του όρου «μονιμότητα» στο Δημόσιο. Οι μεν το θεωρούν ζηλευτό προνόμιο των ολίγων κι οι δε το θεωρούν αυτονόητο κεκτημένο.

Κατ’ αρχάς, αν και ελεύθερος επαγγελματίας, πιστεύω ότι η μονιμότητα στο Δημόσιο έχει λογική αφετηρία. Αν επικρατήσει η μερική απασχόληση, το Δημόσιο θα γίνει ακόμα περισσότερο εστία συναλλαγής με τους (εκάστοτε) κυβερνώντες. Οι διαρκείς προσλήψεις και απολύσεις στο Δημόσιο θα σπάσουν τη συνέχεια στη διοίκηση και θα το κάνουν εντελώς αναποτελεσματικό.

Ωστόσο, επιπλέον των κανόνων του ΑΣΕΠ για την πρόσληψη χρειάζεται πια και επαρκής αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, ώστε να τηρείται ο δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας.

Για ν’ αναδεικνύονται και να επιβραβεύονται οι πολλοί άξιοι δημόσιοι υπάλληλοι που θέλουν να εργαστούν, αλλά και να έχουν κυρώσεις οι υπάλληλοι εκείνοι που είναι αναποτελεσματικοί, επιθετικοί στους πολίτες και δεν τηρούν το ωράριο εργασίας. Οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι θα έπρεπε να ζητούν κάτι τέτοιο και να προτείνουν τρόπους αξιολόγησης.

Τέλος, το έδαφος για να γίνει αποδεκτή η εφεδρεία των 50άρηδων του ΟΣΕ έχει προλειανθεί εδώ και μήνες με τις ενέσεις τρόμου που έχουμε δεχτεί για την «κρίση».

Μπροστά στον φόβο για μαζικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, τα εργασιακά δικαιώματα φαντάζουν όλο και περισσότερο σαν μια περιττή πολυτέλεια. Όταν όλοι αισθάνονται την απειλή της ανεργίας για τον εαυτό τους, κανείς δεν έχει το μυαλό του στον άλλον. Κάθε έννοια «κοινωνικής αλληλεγγύης» καταλύεται και παραλύει.

Άρα, τείνω να πιστεύω ότι αυτή η «κρίση» θα μας πουν ότι τελείωσε, όταν αποδομηθεί πλήρως το εργασιακό καθεστώς όλων. Όταν όλοι γίνουμε «έφεδροι» εργαζόμενοι. Κι όταν όλες οι σχέσεις εργασίας γίνουν part-time.

Υπήρξαν μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες που έκλεισαν τους τελευταίους μήνες. Υπάρχουν ακόμα πολλές που απειλούν ότι δεν θα αντέξουν. Καμία όμως πουθενά στον κόσμο δε σκέφτηκε να βάλει τους εργαζομένους της σε ...εφεδρεία!

Ούτε οι πιο σκληρές διοικήσεις των παγκόσμιων πολυεθνικών κολοσσών δεν έφτασαν σε «επινοητικότητα» τους Έλληνες κυβερνώντες. Κι αν ο ΟΣΕ γίνει η αφετηρία, το ντόμινο δε θα έχει σταματημό.

Προτού λοιπόν κουνήσουμε στωικά το κεφάλι κι αποδεχτούμε ως αναπόφευκτο το να θέσουμε σε εφεδρεία τους 50άρηδες του ΟΣΕ, ας αναρωτηθούμε αν εκείνοι φταίνε για τη σημερινή κατάσταση.

Αν φταίνε αυτοί, η κατάσταση στον ΟΣΕ θα βελτιωθεί με το να τους βάλουν στο ψυγείο. Αλλά τότε τι χρειάζονται οι 1.000 προσλήψεις που ο ίδιος νόμος προβλέπει για τον ΟΣΕ την επόμενη 5ετία;


[Foto: FreeFoto.com]