Σε 10 μέρες έχουμε Ευρωεκλογές. Ψηφίζουμε δηλαδή τους εκπροσώπους μας στο Ευρωκοινοβούλιο. Η αποχή, λένε, θα είναι ο μεγάλος κερδισμένος αυτών των εκλογών.
Γιατί άραγε;
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο κόσμος έχει απογοητευτεί από την πολιτική και τους πολιτικούς. Αυτός είναι άλλωστε ο στόχος σήμερα: να απαξιωθεί η πολιτική. Να θεωρείται «απατεώνας» όποιος συμμετέχει και «έξυπνος» όποιος απέχει.
Όσοι το έχουν πιστέψει αυτό όμως, δεν καταλαβαίνουν ότι τη ζωή τους την καθορίζουν εκείνοι που συμμετέχουν. Εκείνοι που προκαλούν την αποχή της πλειοψηφίας, ώστε να φαίνονται οι ίδιοι πλειοψηφία!
Ας το δούμε πιο παραστατικά: αν σε μια παρέα 10 ατόμων έχεις πείσει τους 3 να σε ακολουθήσουν τι κάνεις για να γίνεις πλειοψηφία; Προσπαθείς να πείσεις άλλους 2 να έρθουν μαζί σου ή να σπρώξεις 4 στην αδιαφορία;
Προφανώς κάνεις το πιο εύκολο: καλλιεργείς μοιρολατρία και ισοπέδωση για να διώξεις εκείνους που δεν μπορείς να ελέγξεις. Οι «δικοί σου» ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να φύγουν ποτέ!
Αυτή η λογική του μικρού και ελεγχόμενου ...βουστάσιου έχει παρεισφρήσει πια στην πολιτική. Η δυσωδία του απωθεί πλέον κάθε υγιή δύναμη. Κι όσο περισσότερο απωθεί, τόσο περισσότερο εδραιώνεται!
Γιατί το μέλλον δεν το καθορίζουν εκείνοι που δημιουργούν κοινωνικές πλειοψηφίες, αλλά εκείνοι που προκαλούν «απέχθεια για το σύστημα» σε όσους δεν μπορούν να πείσουν!
Το μόνο αντίβαρο στη λογική του μικρού και ελεγχόμενου συστήματος είναι η μαζική συμμετοχή μας. Μόνο αυτό μπορεί να δημιουργήσει νέα δεδομένα. Μόνο αυτό θα δείξει τον δρόμο για αλλαγή πορείας.
Η συμμετοχή όμως δεν είναι πια αυτοσκοπός. Δεν αρκεί μια στιγμιαία ψήφος. Είναι πια επιβεβλημένο, όσο ποτέ, η συμμετοχή μας να είναι διαρκής. Γιατί όσο επικίνδυνη είναι η αποχή, άλλο τόσο επικίνδυνη είναι και η ανοχή!
Ναι, είναι επικίνδυνο να καλούμε τους πολίτες σε συμμετοχή και μετά να τους υπνωτίζουμε ως τις επόμενες εκλογές. Είναι επικίνδυνο να ζητάμε ψήφο και μετά να μη λογοδοτούμε. Είναι επικίνδυνο να βαφτίζουμε «δημοκρατία» την ασυδοσία των εκλεγμένων εκπροσώπων μας.
Η ψήφος δεν είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Δεν καθαγιάζει όλα τα λάθη του παρελθόντος. Δεν είναι λευκή επιταγή για το μέλλον. Πρέπει να συνοδεύεται από διαρκή έλεγχο και λογοδοσία. Από συνεχή ενημέρωση και συνδιαμόρφωση των πεπραγμένων.
Μόνο έτσι θα ανατραπεί ο σημερινός αδιέξοδος τρόπος λειτουργίας της έμμεσης δημοκρατίας μας. Μόνο έτσι θα πάψουν οι πολιτικοί να γίνονται τα αμορτισέρ της λαϊκής δυσαρέσκειας και θ' ασχοληθούν με τις αιτίες που προκάλεσαν αυτήν την απέχθεια για την πολιτική.
Ούτε αποχή, ούτε ανοχή λοιπόν. Συμμετοχή, μα όχι συμμετοχή μόνο στις 7 του Ιούνη, αλλά και την επόμενη μέρα. Διαρκής συμμετοχή και έλεγχος παντού και για όλους!
Γιατί άραγε;
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο κόσμος έχει απογοητευτεί από την πολιτική και τους πολιτικούς. Αυτός είναι άλλωστε ο στόχος σήμερα: να απαξιωθεί η πολιτική. Να θεωρείται «απατεώνας» όποιος συμμετέχει και «έξυπνος» όποιος απέχει.
Όσοι το έχουν πιστέψει αυτό όμως, δεν καταλαβαίνουν ότι τη ζωή τους την καθορίζουν εκείνοι που συμμετέχουν. Εκείνοι που προκαλούν την αποχή της πλειοψηφίας, ώστε να φαίνονται οι ίδιοι πλειοψηφία!
Ας το δούμε πιο παραστατικά: αν σε μια παρέα 10 ατόμων έχεις πείσει τους 3 να σε ακολουθήσουν τι κάνεις για να γίνεις πλειοψηφία; Προσπαθείς να πείσεις άλλους 2 να έρθουν μαζί σου ή να σπρώξεις 4 στην αδιαφορία;
Προφανώς κάνεις το πιο εύκολο: καλλιεργείς μοιρολατρία και ισοπέδωση για να διώξεις εκείνους που δεν μπορείς να ελέγξεις. Οι «δικοί σου» ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να φύγουν ποτέ!
Αυτή η λογική του μικρού και ελεγχόμενου ...βουστάσιου έχει παρεισφρήσει πια στην πολιτική. Η δυσωδία του απωθεί πλέον κάθε υγιή δύναμη. Κι όσο περισσότερο απωθεί, τόσο περισσότερο εδραιώνεται!
Γιατί το μέλλον δεν το καθορίζουν εκείνοι που δημιουργούν κοινωνικές πλειοψηφίες, αλλά εκείνοι που προκαλούν «απέχθεια για το σύστημα» σε όσους δεν μπορούν να πείσουν!
Το μόνο αντίβαρο στη λογική του μικρού και ελεγχόμενου συστήματος είναι η μαζική συμμετοχή μας. Μόνο αυτό μπορεί να δημιουργήσει νέα δεδομένα. Μόνο αυτό θα δείξει τον δρόμο για αλλαγή πορείας.
Η συμμετοχή όμως δεν είναι πια αυτοσκοπός. Δεν αρκεί μια στιγμιαία ψήφος. Είναι πια επιβεβλημένο, όσο ποτέ, η συμμετοχή μας να είναι διαρκής. Γιατί όσο επικίνδυνη είναι η αποχή, άλλο τόσο επικίνδυνη είναι και η ανοχή!
Ναι, είναι επικίνδυνο να καλούμε τους πολίτες σε συμμετοχή και μετά να τους υπνωτίζουμε ως τις επόμενες εκλογές. Είναι επικίνδυνο να ζητάμε ψήφο και μετά να μη λογοδοτούμε. Είναι επικίνδυνο να βαφτίζουμε «δημοκρατία» την ασυδοσία των εκλεγμένων εκπροσώπων μας.
Η ψήφος δεν είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Δεν καθαγιάζει όλα τα λάθη του παρελθόντος. Δεν είναι λευκή επιταγή για το μέλλον. Πρέπει να συνοδεύεται από διαρκή έλεγχο και λογοδοσία. Από συνεχή ενημέρωση και συνδιαμόρφωση των πεπραγμένων.
Μόνο έτσι θα ανατραπεί ο σημερινός αδιέξοδος τρόπος λειτουργίας της έμμεσης δημοκρατίας μας. Μόνο έτσι θα πάψουν οι πολιτικοί να γίνονται τα αμορτισέρ της λαϊκής δυσαρέσκειας και θ' ασχοληθούν με τις αιτίες που προκάλεσαν αυτήν την απέχθεια για την πολιτική.
Ούτε αποχή, ούτε ανοχή λοιπόν. Συμμετοχή, μα όχι συμμετοχή μόνο στις 7 του Ιούνη, αλλά και την επόμενη μέρα. Διαρκής συμμετοχή και έλεγχος παντού και για όλους!
[Foto: από εδώ]