Απεργία

Το γεγονός της εβδομάδας που πέρασε ήταν η παλλαϊκή αφύπνιση της Τετάρτης. Στις 12 του Δεκέμβρη, κόντρα στη γενικευμένη τάση για αφασία, απεργήσαμε και ξαναβγήκαμε στους δρόμους. Γιατί άραγε;

Ο κόσμος σήμερα ωθείται να καθηλώνεται στον καναπέ του. Εθίζεται στην απάθεια και στο βόλεμα. Τείνει πια να πιστέψει ότι συμμετέχει σε κίνημα αντίστασης χαχανίζοντας απλώς μπροστά στην τηλεόραση με όσους γλαφυρά περιγράφουν τις ανεπάρκειες του συστήματος. Όμως δεν αρκεί πια να γελάμε με τα χάλια μας. Μπορούμε (και πρέπει) να τα αλλάξουμε!

Το κίνημα αντίστασης στο γκρίζο απαιτεί ενεργούς πολίτες κι όχι παθητικούς χειροκροτητές. Βλέποντας τον εργασιακό μεσαίωνα που μας περιγράφουν, δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε! Γι’ αυτό απαντάμε με δράσεις στον ωχαδερφισμό που παραλύει κάθε ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας μας.

Η απεργία της 12ης Δεκεμβρίου και η μεγάλη πορεία που ακολούθησε ήταν μόνο η αρχή. Τώρα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Η συμμετοχή σε μια πορεία είναι από μόνη της ένα ηχηρό πολιτικό μήνυμα. Αλλά πρέπει να έχει και συνέχεια.

Δεν κάναμε το χρέος μας στις 12 του Δεκέμβρη και τώρα μπορούμε ήσυχα-ήσυχα να επιστρέψουμε στη μοιρολατρία του «όλοι ίδιοι είναι» ή του «τίποτα δεν αλλάζει».

Τώρα αρχίζουμε να κάνουμε το χρέος μας! Για να μην είναι ήσυχοι όσοι κυβερνώντες θεωρούν ότι με την επικοινωνία μπορούν να κυβερνούν ες αεί. Και επειδή όλα μπορούν να αλλάξουν, αρκεί να το ζητήσουν οι πολίτες.

Η Ελλάδα σήμερα δε χωρίζεται σε εκείνους που θέλουν αλλαγές και σε εκείνους που δε θέλουν. Χωρίζεται σε εκείνους που υπό τον μανδύα των αλλαγών γεννούν φοβικά σύνδρομα στους πολίτες και σε εκείνους που πιστεύουν ότι το νέο έρχεται με νεωτερικότητα και πρωτότυπες λύσεις, χωρίς κοινωνική καταπίεση.

Η ελληνική κοινωνία πάντα θα έχει ανάγκη από τομές και ρήξεις! Ακόμα κι αυτά που σήμερα θα αλλάξουν, για τις επόμενες γενιές θα είναι κατεστημένο και θα αναθεωρηθούν. Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι ποιος θα καταφέρει να πείσει ότι έχει τις ενδεδειγμένες λύσεις, προς ποια κατεύθυνση και με ποια κοινωνική συμμαχία.

Είναι λάθος να υποτιμούμε το λαϊκό αίσθημα. Ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται ποτέ χωρίς λόγο. Και δεν είναι ο κόσμος εκείνος που θα προτείνει τις λύσεις. Μην ζητάμε από τους απλούς εργαζομένους να κάνουν αναλογιστικές μελέτες και να φέρουν προτάσεις.

Είναι όμως βέβαιο ότι ο κόσμος δε θα ξεσηκωνόταν, εάν το ασφαλιστικό αντιμετωπιζόταν με άλλη οπτική. Γιατί αντί να προτείνονται αντιπαραγωγικά μέτρα με βραχεία επίπτωση στη βιωσιμότητα του συστήματος (αύξηση ορίων ηλικίας, μείωση συντάξεων), θα μπορούσε να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα του συστήματος από την κρατική χρηματοδότηση του 1% στα αποθεματικά των Ταμείων. Ή από πιο πρωτότυπες λύσεις όπως η αξιοποίηση (όχι η πώληση!) της κρατικής ακίνητης περιουσίας.

(Εκτός βέβαια αν ο στόχος σήμερα είναι η συνολική απαξίωση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, προκειμένου να συνάψουμε όλοι ιδιωτική ασφάλεια!)

Η δημοκρατία μας θα αποκτήσει μεγαλύτερο περιεχόμενο, μόνο όταν γίνει περισσότερο συμμετοχική. Μόνο τότε θα έχουμε υποψιασμένους πολίτες. Έτσι κανείς δε θα μπορεί να ψαρεύει σε θολά νερά και κανείς δε θα διανοείται να αγνοεί το λαϊκό αίσθημα.

Κόντρα στον μηδενισμό και στην ισοπέδωση του «όλοι ίδιοι είναι» χρειάζεται τώρα να δώσουμε αέρα σε μια κοινωνία κινηματική και διεκδικητική. Στις 12 του Δεκέμβρη έγινε το πρώτο βήμα. Ενώθηκαν όλα τα στρώματα των εργαζομένων σε ένα κοινό μέτωπο. Το αν αυτό ήταν ευκαιριακό ή έχει προοπτική, θα κριθεί στη συνέχεια.