Το δέντρο και το δάσος

Σήμερα δεν είναι η «Παγκόσμια Ημέρα του Περιβάλλοντος». Οπότε γιορτάζουν οι γνωστοί-άγνωστοι που συνέχισαν ό,τι άφησαν πέρσι στη μέση: έκαψαν τους πρόποδες του Υμηττού.

Ποιος φταίει για τους εμπρησμούς; Τι μπορεί να γίνει ώστε να πάψει αυτό το εξοργιστικό φαινόμενο;

Με την έως τώρα πορεία μας έχουμε αποδείξει ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα! Μοιρολατρικά παρακολουθούμε κάθε χρόνο τα λιγοστά μας δάση να λιγοστεύουν κι άλλο. Ο βίος και η (απαθής και άβουλη) πολιτεία μας καταργούν βίαια, μια για πάντα, τη φυσική ομορφιά του τόπου μας.

Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Γιατί έχουμε βαφτίσει «πολιτικό κόστος» τη συντήρηση της ασυδοσίας. Όποιος ενοχλεί τον ασύδοτο, απαξιώνεται σε μια νύχτα. Όποιος πολιτικός επιδιώκει να εναντιωθεί στις παθογένειες, γίνεται καρικατούρα και αποκαλείται με υποκοριστική προσφώνηση...

Το «περιβάλλον» έχει καταντήσει έτσι μια γραφική έννοια. Η «προστασία του περιβάλλοντος» είναι πια ξύλινη γλώσσα. Χωρίς περιεχόμενο, χωρίς σύνδεση με την καθημερινότητά μας, χωρίς μετρήσιμους στόχους.

Για τους ετήσιους εμπρησμούς, που πέρσι μάλιστα έκαψαν 85 «ανώνυμους» συνανθρώπους μας, κανείς δεν ευθύνεται σ’ αυτήν τη χώρα. Μήπως όμως δεν είναι έτσι;

Όσοι πολίτες χτίσουν σε μερικά χρόνια εδώ που σήμερα είναι δάσος δεν θα αποκομίσουν όφελος από τη σημερινή πυρκαγιά;

Όσοι μεσίτες πουλήσουν την καμένη γη σαν «οικόπεδα με θέα» δεν θα αποκομίσουν όφελος από τον χθεσινό, τον σημερινό και τον αυριανό εμπρησμό; Στην Ηλεία, στην Εύβοια, στην Πεντέλη, στην Πάρνηθα, στον Υμηττό και αλλού.

Όσοι πολιτικοί μεσολαβήσουν ώστε να εκδοθούν πλαστά πιστοποιητικά από το Δασαρχείο δεν θα μεγαλώσουν έτσι την πολιτική τους «πελατεία»;

Δυστυχώς ο κατάλογος περιλαμβάνει πολλούς ακόμα. Ενδεικτικά παρατίθενται αυτοί για να φανεί ότι η ευθύνη διαχέεται, δεν είναι ούτε σημειακή, ούτε μονοσήμαντη.

Εμπρησμοί θα υπάρχουν, όσο οι άνθρωποι που εντάσσουν περιοχές στα σχέδια πόλης «παίζουν καθυστερήσεις» με σκοπό το ίδιον όφελος. Για να αγοράσουν δηλαδή οι ίδιοι φθηνά τη γη, η οποία πρόκειται να ενταχθεί στο σχέδιο πόλης με «δική τους» απόφαση.

Εμπρησμοί θα υπάρχουν στην Αττική, όσο οι συντελεστές δόμησης διαρκώς μειώνονται, χωρίς την ταυτόχρονη λήψη μέτρων για αποκέντρωση.

Εμπρησμοί θα υπάρχουν σε όλη τη χώρα, όσο η αυθαίρετη δόμηση ενισχύει τον «μεσολαβητικό ρόλο» των πολιτικών και άρα τους δίνει «πολιτική» δύναμη.

Η σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη είναι βέβαια θλιβερή για μας. Όταν εκεί θέτουν στόχους για αύξηση του ήδη υψηλού μέσου όρου πρασίνου ανά κάτοικο, εδώ δεν μπορούμε καν να προστατεύσουμε το ήδη λιγοστό πράσινο που μας έχει απομείνει.

Επειδή η σημερινή ασυδοσία μας βολεύει όλους λίγο-πολύ, καθυστερούμε ενσυνείδητα ν’ αλλάξουμε το σημερινό status quo. Κάπως έτσι εμπεδώνεται στους πολίτες η έννοια του συμψηφισμού («η γειτόνισσα έχτισε στο δάσος και πήρε ρεύμα, εγώ γιατί όχι;»).

Και κάπως έτσι χάνουμε και το δέντρο και το δάσος.