Δίκτυα κοινής Αφέλειας

Το 2007 κατασκευάστηκαν στην Ελλάδα 103.865 νέες κατοικίες με συνολική επιφάνεια 17 εκ. μ2. Όλα αυτά τα σπίτια απέκτησαν φως, νερό, τηλέφωνο και καύσιμο αέριο. Συνδέθηκαν δηλαδή με τα λεγόμενα δίκτυα κοινής ωφέλειας.

Το καθεστώς με το οποίο γίνονται αυτές οι συνδέσεις το ζούμε όλοι και όλες καθημερινά:

Συνηθώς ξεκινάει ο Δήμος: ο δρόμος κλείνει για να γίνει η σύνδεση της οικοδομής με την αποχέτευση. Πέντε «διευθυντές» καθοδηγούν έναν εργάτη. Η σύνδεση γίνεται, το σκάμμα μπαζώνεται και την επόμενη μέρα στρώνεται με άσφαλτο.

Μετά από έναν μήνα περίπου, έρχεται η σειρά της ύδρευσης. Νέο σκάμμα, νέα σύνδεση, νέο μπάζωμα, νέα άσφαλτος, νέα ταλαιπωρία για τη γειτονιά, νέο καρούμπαλο στον δρόμο...

Μια βδομάδα μετά συνεχίζει το sequel η εταιρία Καυσίμου Αερίου. Μια απ’ τα ίδια, με τελικό αποτέλεσμα άλλο ένα σαμαράκι στο οδόστρωμα.

(Η ΔΕΗ είναι guest star. Αργεί να έρθει, γιατί περιμένει να καταλαγιάσει η σκόνη από τους προηγούμενους...)

Και το «ράβε-ξήλωνε» ολοκληρώνει σε πανηγυρικό κλίμα ο (Deutsche Telekom) ΟΤΕ. Ο ΟΤΕ όμως έχει ένα καλό: δεν αργεί πολύ, γιατί η νωπή άσφαλτος από τα προηγούμενα συνεργεία σκάβεται πιο εύκολα!

Αποτέλεσμα;

Οι δρόμοι μοιάζουν μετά απ’ όλ’ αυτά με ψηφιδωτό. Είναι ανώμαλοι κι επικίνδυνοι για πεζούς, ποδήλατα και οχήματα.

Οι πολίτες καθυστερούν να παραλάβουν κατοικίες πλήρως αποπερατωμένες και ταλαιπωρούνται στα γρανάζια της γραφειοκρατίας, τα οποία είναι γνωστό με ποιον τρόπο γλιστράνε πιο γρήγορα...

Ενώ δαπανώνται και τεράστια ποσά για εργασίες που επαναλαμβάνονται σχεδόν όμοιες μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα.

(Το συνολικό νόμιμο κόστος για όλες τις συνδέσεις είναι με απλούς υπολογισμούς γύρω στα 30 €/μ2. Άρα το 2007 δόθηκαν για συνδέσεις πάνω από 510 εκ. €!)

Μια λύση θα ήταν να ιδρυθεί 1 Γραφείο Συνδέσεων με τα Δίκτυα Κοινής Ωφέλειας που να έχει τον γενικό συντονισμό όλων των υπηρεσιών που εμπλέκονται. Ένα σημείο δηλαδή, στα πρότυπα του ΚΕΠ, το οποίο θα ομαδοποιεί τις εργασίες χρονικά, τοπικά και ανά είδος σύνδεσης.

Έτσι θα έχουμε 3-4 συνδέσεις να γίνονται ταυτόχρονα και θα απαιτείται ένα σκάμμα κι ένα «μπάλωμα». Δηλαδή μεγαλύτερη ταχύτητα, με μικρότερο κόστος και με την ελάχιστη δυνατή ταλαιπωρία για τους πολίτες.

Με μια προσποιητή αφέλεια, το κράτος αναγκάζει σήμερα τον πολίτη να πληρώνει σε χρήμα και ταλαιπωρία τουλάχιστον 3 φορές την ίδια εργασία.

Ως πότε θα το ανεχόμαστε;