Μόνοι στα κέρδη, μαζί στις ζημιές

Τις τελευταίες εβδομάδες οι κυβερνήσεις όλου του κόσμου συμμετέχουν σ’ έναν άτυπο πλειστηριασμό:

Ποιος θα δώσει τα περισσότερα στις τράπεζες;

Η ελληνική κυβέρνηση είναι από τις πρωτοπόρες: πρώτη σε όλη την Ευρώπη ανακοίνωσε την εγγύηση των τραπεζικών καταθέσεων. Κι ήταν από τις πρώτες παγκοσμίως που σε χρόνο dt ετοίμασε σχέδιο παροχής εγγυήσεων προς τις τράπεζες, ύψους 28 Δισεκατομμυρίων Ευρώ!

Σίγουρα κανείς δεν θέλει να καταρρεύσουν οι τράπεζες, όλοι εκεί έχουν τις οικονομίες τους. Αλλά δεν παύουν κι αυτές να είναι επιχειρήσεις. Όπως τόσες άλλες εταιρίες στην Ελλάδα. Άλλοτε έχουν (υπέρογκα) κέρδη κι άλλοτε περνούν δυσκολίες. Αναρωτιέται λοιπόν ο απλός πολίτης:

Γιατί οι ισχυροί είναι καπιταλιστές όταν κερδίζουν και κρατικιστές όταν χάνουν;

Πώς είναι δυνατόν το κράτος (δηλαδή οι πολίτες) να εγγυώνται ότι θα ξαναπληρώσουν για να καλύψουν τις καταθέσεις τους, αν μια τράπεζα τις χάσει;

Αλήθεια, αν ένα ταξιδιωτικό γραφείο χρεωκοπήσει, το κράτος θ’ αναλάβει να οργανώσει ταξίδια στις Μαλδίβες σε όσους είχαν δώσει προκαταβολή;

Αν ένα πολυκατάστημα κλείσει, το κράτος θ’ αναλάβει να παραδώσει μαχαιροπίρουνα και κηροπήγια σε όσους είχαν ανοίξει σ’ αυτό λίστα γάμου;

Αν ένας έμπορος ή ένας ελεύθερος επαγγελματίας δεν έχει ρευστότητα, μπορεί το κράτος να του παρέχει απεριόριστη κάλυψη για να κάνει όσα ανοίγματα θέλει;

Αν ένας δανειολήπτης δεν πληρώσει μια δόση, μπορεί το κράτος να καλύψει το χρέος στον δανειστή, μέχρι να βρει χρήματα αυτός που χρωστάει;

Το πρόβλημα δηλαδή δεν είναι η στήριξη του τραπεζικού συστήματος. Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως υπάρχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά: οι ισχυροί είναι πάντοτε θωρακισμένοι, ενώ οι ανίσχυροι είναι πάντα ευάλωτοι.

Το κράτος παρέχει σήμερα εγγύηση ρευστότητας σε όλες ανεξαιρέτως τις τράπεζες, χωρίς σαφείς κανόνες και χωρίς κανένα αντάλλαγμα! Μοιράζει στην πράξη άφθονο δημόσιο χρήμα με πλήρη αδιαφάνεια σε μερικές εύπορες επιχειρήσεις, ενώ υπόσχεται στα λόγια μελλοντική βοήθεια για όλους τους υπόλοιπους.

Κάνει τις τράπεζες μεσίτες στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής, καθώς η εγγυοδοσία στις τράπεζες παρουσιάζεται σαν κοινωνική επένδυση!

Και παρόλο που το κράτος έχει τώρα μεγάλη διαπραγματευτική ικανότητα, δίνει πολλά χωρίς να παίρνει τίποτα! Κλείνει άρον-άρον τη μαύρη τρύπα που δημιούργησε το κυνήγι των βραχυπρόθεσμων στόχων, χωρίς να δίνει καμία απολύτως προοπτική για αλλαγή πορείας.

Με την ταχύτατη εκπόνηση του σχεδίου στήριξης ύψους 28 δις Ευρώ, το κράτος απέδειξε πως υπάρχουν εργαλεία αντιμετώπισης των κρίσεων. Από 'δω και στο εξής λοιπόν το ερώτημα δεν είναι αν μπορούν οι (εκάστοτε) κυβερνήσεις να στηρίξουν τον μικρομεσαίο. Το ερώτημα είναι αν θέλουν! Η αδράνεια είναι πια συνενοχή.

Οι ισχυροί είναι μόνοι τους στα κέρδη, αλλά στις ζημιές έχουν παρέα. Για όλους τους υπόλοιπους συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! Ως πότε;