Ο λαβύρινθος του Ross Daly

Μιλάμε συχνά για το «αθηνοκεντρικό κράτος». Το λέμε τόσο συχνά που παρουσιάζεται πια σαν κάτι μη αναστρέψιμο. Είναι όντως ανέφικτη η περιφερειακή ανάπτυξη;

Ας δούμε ένα παράδειγμα:

Ένα απ’ τα σήματα κατατεθέντα της Κρήτης είναι η λύρα. Όχι, δεν έγινε σύμβολο, επειδή εφευρέθηκε στην Κρήτη. (Η προέλευσή της είναι μάλλον κεϋλανική.)

Η λύρα έγινε σύμβολο στο νησί, επειδή έδωσε μουσική σε κάθε συναίσθημα των Κρητικών. Κι όχι μόνο των Κρητικών: τη λύρα την αγάπησε πολύ κι ένας Ιρλανδός μουσικός, ο Ross Daly.

Γι’ αυτό ίδρυσε το 1982 στην Κρήτη το Μουσικό Εργαστήριο Λαβύρινθος. Απ’ το 2002 το εργαστήρι λειτουργεί στο Χουδέτσι (ένα χωριό 900 κατοίκων, 20 χλμ. απ’ το Ηράκλειο Κρήτης).

Εδώ και 27 χρόνια δηλαδή, ο Ross Daly διδάσκει σε νέους της Κρήτης και του κόσμου την παγκόσμια μουσική παράδοση.

Διοργανώνει στο Χουδέτσι εκδηλώσεις, ειδικά σεμινάρια και "Master-Classes", με τη συνεργασία και συμμετοχή κορυφαίων δασκάλων παραδοσιακών μουσικών οργάνων απ’ όλον τον κόσμο.

Δυστυχώς όμως, αυτό το μουσικό εργαστήριο σήμερα κλείνει. Όπως εξηγεί κι ο ίδιος ο δημιουργός του, "δεν υπάρχουν τα €35.000-€45.000 που απαιτούνται ετησίως για να διατηρούνται τα δίδακτρα σε ανεκτό επίπεδο".

Ο Ross Daly προφανώς δε δικαιούται επιδότηση σ’ αυτήν τη χώρα. Για τους εξής (προφανείς) λόγους:

1) Δεν υπήρξε ποτέ ούτε μέλος, ούτε χρηματοδότης κανενός «Κόμματος». Άρα γιατί να περιμένει αντιπαροχή μετά τις (εκάστοτε) εκλογές;

2) Η επιδότηση του μουσικού του εργαστηρίου δεν πρόκειται να αποφέρει ούτε μια ψήφο σ’ αυτόν που θα το επιδοτήσει. Άρα ποιο θα είναι το Return On Investment; (Ας μιλήσουμε λίγο στη γλώσσα τους, μπας και καταλάβουν...)

3) Οι περισσότεροι «αρμόδιοι» έχουν συνηθίσει να χρηματοδοτούν μεγάλους ξένους επενδυτές που έρχονται με γραβάτες και ...βαλίτσες! Άραγε δεν κατάλαβε ότι το να ζητάει χρηματοδότηση ένας μεσήλικας μακρυμάλλης Ιρλανδός χωρίς να δίνει τίποτα, είναι γι’ αυτούς απλά «εκτός θέματος»;

Όχι, δεν είμαι θιασώτης ενός κράτους που θα χρηματοδοτεί τα πάντα! Απλώς αναρωτιέμαι τι είδους επενδύσεις ευδοκιμούν τελικά στην ελληνική περιφέρεια:

Δεν έχουν αξία καινοτόμες δράσεις που συνδυάζουν μόρφωση με τουρισμό; Δράσεις που αναδεικνύουν το τοπικό στοιχείο και το κάνουν παγκόσμιο;

Δεν αξίζουν συμπαράστασης οι εθελοντές του πολιτισμού; Πόσο αποτιμάται η προσφορά τους;

Και δεν χρειαζόμαστε άραγε κίνητρα στον αναπτυξιακό νόμο για δημιουργία πολλών μικρών τοπικών πόλων ανάπτυξης;

Σήμερα, αντί να δημιουργούνται στην περιφέρεια μακροχρόνιες θέσεις εργασίας βασισμένες στον ανεξάντλητο πλούτο της τοπικής μας παράδοσης, επιχειρούμε να αντιγράψουμε το ευκαιριακό και ξοφλημένο μοντέλο της Ισπανίας.

Προτάσσουμε ένα ειδικό χωροταξικό για τον τουρισμό που δίνει βαρύτητα στο πρόσκαιρο κέρδος εις βάρος των ακτών μας.

Ενώ αγνοούμε πλήρως την ήπια και μακροχρόνια ανάπτυξη του τουρισμού, η οποία σέβεται το περιβάλλον και δίνει ταυτότητα στη χώρα.

Μόνο μια λέξη μπορεί να περιγράψει τη διακοπή μιας εξωστρεφούς δράσης ενός Ιρλανδού που αγάπησε τις παραδόσεις του τόπου μας. Που θέλησε να κάνει κτήμα όλων την ώσμωση τοπικής και παγκόμιας μουσικής.

Μόνο μια λέξη αποδίδει την απώθηση ενός εθελοντή που παρήγαγε πολιτισμό, φέρνοντας στην Κρήτη επισκέπτες απ’ όλον τον κόσμο για να μαθαίνουν και να διδάσκουν μουσική.

Προφητικά τη χρησιμοποίησε κι ο ίδιος: Λαβύρινθος…

Εκείνο που ακόμα αναζητούμε είναι ο μίτος της Αριάδνης!