Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

Κατεδάφιση


- Τα παιδιά μεγαλώνουν. Χρειάζονται και δεύτερο δωμάτιο!
- Αρκετά πια με τις υγρασίες στο υπόγειο που κοιμόμαστε...
- Μήπως να το κατεδαφίζαμε;
- Για να χτίζαμε μετά το σπίτι μας...
- ...όπως το θέλουμε! Όπως το ονειρευόμαστε!
- Θα ταλαιπωρηθούμε.
- Αξίζει...


Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα, 2 χρόνια πριν. Γεμάτοι όνειρα και προσμονή. Γεμάτοι μεράκι. Έτοιμοι να χτίσουν το δικό τους σπίτι.

Πριν την ανέγερση όμως, προηγείται η κατεδάφιση. Το παλιό κτίσμα έχει πια απαξιωθεί. Δεν εξαντλεί τον συντελεστή. Δεν παρέχει ανέσεις. Έπαιξε τον ρόλο του.


Είναι επικίνδυνο, θα πέσει με τον πρώτο σεισμό...



- Κάντε ό,τι θέλετε. Αλλά προσοχή στην κορομηλιά μου!
- Μη σε νοιάζει, σε λίγο θα έχουμε μεγάλη βεράντα, δικό μας μπάρμπεκιου και θέα όλη την Πάρνηθα!


Οι ρόλοι σε μια κατεδάφιση δεν είναι πάντα ταυτισμένοι. Εκείνη, έχει το βλέμμα στο χθες. Εκείνος στρέφει το βλέμμα στο αύριο. Κρατιούνται όμως χέρι-χέρι στις αποφάσεις τους.



- Πωπω, πώς τα "μασάει" τα σίδερα...
- Είδες; Πόσους μήνες χρειάστηκε για να το χτίσει ο πατέρας...
- ...και μέσα σε 45’ εξαφανίστηκε!
- Ρίξτε λίγο νερό, θα γεμίσει σκόνη η γειτονιά!


Από τη μια: η σκέψη σ’ αυτό που φεύγει. Από την άλλη: η προσδοκία γι’ αυτό που έρχεται. Δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.


Έρχονται μερικές φορές που η "κατεδάφιση" είναι απαραίτητη. Είναι τότε που είσαι βέβαιος ότι αυτό που θες να χτίσεις θα είναι σίγουρα καλύτερο από αυτό που κατεδαφίζεις.

Είναι εκείνες οι στιγμές που ο κόμπος δε λύνεται. Έχει φτάσει στο χτένι και δε λύνεται. Μόνο κόβεται!

Όχι, δεν είναι απαραίτητο να "κατεδαφίζουμε" με την πρώτη ευκαιρία. Υπάρχουν σπίτια και ανθρώπινες σχέσεις με γερά θεμέλια. Που δεν έχουν εξαντλήσει τον συντελεστή, ούτε έχουν απαξιωθεί στον χρόνο. Που αντέχουν στις σεισμικές δονήσεις.

Είναι όμως χρήσιμο να ξέρουμε να κατεδαφίζουμε, γρήγορα και χωρίς να σηκώνουμε πολλή σκόνη. Γιατί μπορεί να χρειαστεί και να μην το κάνουμε από φόβο. Και γιατί ο χώρος (και ο χρόνος) δεν είναι άπειρα.

22 σχόλια:

Vassilis είπε...

Γιάννη η ανάρτησή σου, ξύπνησε αναμνήσεις και συναισθήματα από προσωπικά βιώματα όταν πριν από μερικά χρόνια είχαμε δώσει το πατρικό μας για αντιπαροχή.
Ευτυχώς για εμάς αυτό που πολύ εύστοχα γράφεις: "η προσδοκία για αυτό που έρχεται", δικαιώθηκε και την χαιρόμαστε καθημερινά.
Καλό βράδυ.

Artanis είπε...

Τελικά, η κορομηλιά, τί απέγινε;
Τεσπα, κάτι τελειώνει, και κάτι ωραιότερο και χρησιμότερο χτίζεται (σ' αυτήν εδώ την περίπτωση)
Καλά να περνάς...

katerina είπε...

Το τέλος...
Εξαιρετικό ikor.
Και ο ανθρωπινος νους το τέλος το συνδέει πάντα με μια καινουργια αρχή. Αλλά ότι και αν κατεδαφισεις για να χτισεις κάτι καινουργιο, αυτό το παλιο, η μνημη το κραταει, στην αρχή ατοφιο, μετά ωραιοποιημένο, και μετα το κατεδαφιζει αυτή.
Τελικά μονο η μνημη μπορεί να κατεδαφισει πραγματικα.
Την καλημερα μου.

aKanonisti είπε...

Γκρέμιστααααα
Γκρέμιστααααααααα
Ολα πιααααααααα
Γκρέμισταααα
Γκρέμισταααααα σκληρή καρδιάααα!!!


Αυτός ήταν ο ύμνος μας, στο πολυτεχνείο.....

Και για να πω και κάτι πιο αρχιτεκτονικό... πιο κουλτουρέ... πιο δυσνόητο...για να αρχίσει καλά η εβδομάδα...

"No erection without castration..."

χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

b|a|s|n\i/a είπε...

εκπληκτικό!!
δεν ξέρω πραγματικά τι μου προκαλεί περισσότερη χαμογελαστή μελαγχολία. το γκρέμισμα; το χτίσιμο και το άγνωστο που προκύπτει;
ίσως τα εγκατελειμμένα κτίρια. τόση ύπαρξη και τόση ανυπαρξία την ίδια στιγμή.
πολύ καλημέρα σου!

NdN είπε...

Νομίζω πως η εικόνα της "κατεδάφισης" συντροφεύει τον άνθρωπο για πάντα. Οτι και να αφορά αυτή. Μέχρι τη στιγμή που θα αντικρύσει το καινούργιο θα είναι στεναχωρημένος. Ναι, η προσδοκία γι αυτό που έρχεται θα απαλύνει τον πόνο, αλλά υπάρχει αυτός ο καιρός ενιδμεσα που δεν έχεις ούτε το παλιό, ούτε το καινούργιο, αλλά μόνο την προσδοκία. Και κακά τα ψέματα, ευτυχισμένος δεν έγινε κανένας μόνο με "προσδοκίες".

Καλή εβδομάδα φίλε Ikor!

ikor είπε...

Καλησπέρα Βασίλη!

Κάθε τέλος και μια καινούρια αρχή. Οι ανάγκες άλλωστε μεγαλώνουν. Και οι γυναίκες σου προφανώς θέλουν χώρο!

Είναι ευχάριστο που η βελτίωση της σημερινής καθημερινότητας δικαίωσε την επιλογή σου, χωρίς να σβήσει το χθες!

ikor είπε...

Artanis, η κορομηλιά τη γλίτωσε! Μετά από τόση σκόνη όμως και μια στρώση από αδέσποτο σοβάτισμα, φέτος δεν έκανε κορόμηλα. Δεν πειράζει, του χρόνου πάλι!

Σίγουρα αυτό που χτίστηκε ήταν και ωραιότερο και χρησιμότερο! Το τι ακριβώς θα το δεις στα ..."προσεχώς"!

ikor είπε...

Κατερίνα, θαυμαστικό!

Ναι, μόνο η μνήμη κατεδαφίζει. Και κατεδαφίζεται. Μεγιστοποιεί. Και ελαχιστοποιείται. Επηρεάζει το σήμερα. Και επηρεάζεται απ' αυτό.

Αλλά όσο κι αν χρειαζόμαστε τις μνήμες του χθες, ζούμε για να δημιουργούμε νέες αξιομνημόνευτες στιγμές.

Χτίζουμε για να κατεδαφίσουμε και κατεδαφίζουμε για να χτίσουμε!

ikor είπε...

aKanonisti, χαμόγελο!

Εμένα πάλι μου θυμίζει το "πάρ' ό,τι θέλεις παλιατζή".

Γιατί από κατεδαφίσεις έχω κρατήσει πολύ όμορφα αντικείμενα: ακουαρέλες από το Παρίσι του 1914, παλιά σίδερα για σιδέρωμα, εφημερίδες από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κλπ.

Καλή βδομάδα να 'χεις!

ikor είπε...

Καλησπέρα b|a|s|n\i/a!

Όλ' αυτά μαζί φίλε μου! Το τέλος που γίνεται νέα αρχή, το χθες που σβήνει, αλλά συγχρόνως μεγιστοποιείται και αποκτά διαστάσεις μύθου.

Οι ψίθυροι... Αυτών που έζησαν εκεί τις μεγάλες τους στιγμές...

Και το χαμόγελο! Αυτών που ετοιμάζονται να ζήσουν στον ίδιο χώρο πιο άνετα!

ikor είπε...

Πολύ σωστός NdN!

Καλές οι προσδοκίες, αλλά έχουν ημερομηνία λήξεως! Είναι "πληρωτέες επί τη εμφανίσει"!

Κι αν μείνουν ακάλυπτες επιταγές, κανένας Τειρεσίας δε σε σώζει, ε;

Απλώς το μεσοδιάστημα περνάει πιο ευχάριστα!

patsiouri είπε...

To βρήκα φοβερότατα αισιόδοξο!!!!
Μπράβο!

Nikos Lioliopoulos είπε...

Μεγαλη τέχνη η κατδάφιση. Οποιος δεν ξερει να κατεδαφίζει δεν ξερει ούτε να χτίζει ....
Παντως η προσδοκια του καινούριο υπερνικάει την οποια λύπη για την απωλεια του παλιου .
Παντα...

ikor είπε...

Καλησπέρα patsiouri μου!

Να είσαι καλά! Λίγη αισιοδοξία δε βλάπτει!

ikor είπε...

Συμφωνώ Νίκο!

Άλλωστε για να αποφασίσεις κάτι μη αναστρέψιμο, όπως μια κατεδάφιση, σημαίνει ότι η προσδοκία υπερκαλύπτει οτιδήποτε!

μ είπε...

ikor,
δεν πλασάρεις την ιδέα σου και στο δήμο Ηρακλείου να γκρεμίσουμε τη μισή πόλη;

:pp

ikor είπε...

Καλησπέρα Μάνο!

Τουλάχιστον στο Ηράκλειο έχει γίνει η αρχή και ανασαίνει σιγά-σιγά η πόλη. Ειδικά στο παραλιακό μέτωπο και στα Λιοντάρια.

Μάλλον ο δήμαρχος της Αθήνας πρέπει να παραδειγματιστεί!

D.Angel είπε...

Χειρότερο απ όλα να γκρεμίζονται τα όνειρά μας!Φιλιά πολλά καλέ μου ikor

fractal είπε...

Αυτή η κατεδάφιση έχει μέσα της το στοιχείο της δημιουργίας. Μακάρι όλες οι κατεδαφίσεις να γινόυαν αφορμή και θεμελίωση μιας νέας δημιουργίας.
Η ανάρτησή σου μου θύμισε μιά από τις πιό όμορφες εικόνες που έχει συγκρατήσει η μνήμη μου. Περνώντας έξω από ένα σπίτι που κατεδαφίζονταν, πάνω στα μαυρόασπρα πλακάκια, κάποιος είχε ξεχάσει ένα πανέρι με ρόδια..
Μπορεί να ήταν το σπίτι με τις παλιές ακουαρέλλες.
Ικοr μπορώ να σε φανταστώ με αυτό το ξαφνιασμένο χαμόγελο μπροστά στο πανέρι με τα ρόδια.

ikor είπε...

Dreamer-angel, δες το πιο αισιόδοξα:

Ακόμα κι έτσι, δημιουργείται χώρος! Για νέα όνειρα!

Φιλιά πολλά! Καλό βράδυ!

ikor είπε...

Fractal, καλησπέρα!

Το ρόδι είναι απ' τα πιο αγαπημένα μου φρούτα! Λατρεύω να το καθαρίζω σ' ένα μπωλ μέχρι το τελευταίο του σπειρί και να τα τρώω μετά όλα μαζί μ' ένα κουτάλι.

Ωραία εικόνα το πανέρι με τα ρόδια! Κάποιος προφανώς τα έσωσε, πριν ξεριζώσει τη ροδιά. Η οποία, για κακή της τύχη, μάλλον βρισκόταν εντός των ορίων εκσκαφής...

Καλό βράδυ!