Διαδημοτικοί ποδηλατόδρομοι

Οι ποδηλατόδρομοι δεν είναι καθόλου διαδεδομένοι στην Ελλάδα. Αν εξαιρέσει κανείς μερικές πόλεις της περιφέρειας όπως το Ρέθυμνο, η Καρδίτσα και λίγες ακόμα, σπανίζουν τα ολοκληρωμένα δίκτυα ποδηλατόδρομων. Για την Αττική υπάρχουν σχέδια, αλλά ακόμα δεν υπάρχει αποτέλεσμα.

Μια εξαίρεση υπερτοπικής παρέμβασης στην πρωτεύουσα θα ήταν ο πρώτος Διαδημοτικός Ποδηλατικός Άξονας, μήκους 17χλμ, που θα διέσχιζε 7 δήμους (Π.Ψυχικού, Χαλανδρίου, Βριλησσίων, Μελισσίων, Κηφισιάς, Ν.Ερυθραίας και Εκάλης) και του οποίου η χρηματοδότηση είχε εξασφαλιστεί εξ ολοκλήρου από το Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης.

Στις 29/6 όμως το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Μελισσίων καταψήφισε τη δημιουργία του τμήματος του εν λόγω ποδηλατόδρομου που θα περνούσε από τα Μελίσσια!

(Αύριο 15 Ιουλίου, στις 20:00, θα γίνει εκδήλωση στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου στα Μελίσσια με θέμα τον διαδημοτικό ποδηλατόδρομο. Η συμμετοχή, όσων μπορούν να πάνε, νομίζω πως αξίζει.)

Χωρίς να υπεισέλθει κανείς στις πολιτικές-κομματικές-προσωπικές αντιπαραθέσεις στο εν λόγω δημοτικό συμβούλιο, αξίζει να ασχοληθούμε με ορισμένα (ρητορικά) ερωτήματα:

1) Το πολιτικό κόστος τελικά το πληρώνουν οι πολιτικοί ή οι πολίτες;

Π.χ. την προ ετών απόφαση του τότε Δημοτικού Συμβουλίου Αγίας Παρασκευής να μην κατασκευαστεί σταθμός μετρό στην πλατεία Αγίας Παρασκευής την πλήρωσαν εκείνοι που πήραν την απόφαση ή οι πολίτες που ζουν και θα ζουν εκεί;

2) Με το ισχύον σύστημα, οι εκλεγμένοι στο Χ συμβούλιο του Ψ οργανισμού ενδιαφέρονται για τον εαυτό τους ή για το μέλλον όσων τους εξέλεξαν;

Ίσως είναι δύσκολο σήμερα να έχουμε άμεση δημοκρατία. Δεν είναι όμως καθόλου δύσκολο να έχουμε δημοκρατία. Γιατί καταντάει τελικά ολιγαρχία το να νομίζει ο κάθε εκλεγμένος ότι εκπροσωπεί τον εαυτό του προωθώντας την άποψή του προς ίδιον όφελος.

Δεν φταίνε όμως αυτοί, δεν είναι ούτε χειρότεροι, ούτε καλύτεροι απ' τους υπόλοιπους. Όσο δεν υπάρχει διαρκής λογοδοσία, τόσο οι απανταχού εκλεγμένοι θα εκπροσωπούν τον εαυτό τους και θα νοιάζονται για την "καρέκλα".

3) Η αποκέντρωση έχει όρια; Πότε μιλάμε για αποκέντρωση και πότε για κατακερματισμό;

Π.χ. η Β’ Αθήνας είναι μια τεράστια εκλογική περιφέρεια. Είναι ετερογενής κοινωνικοοικονομικά κι η εκλογή εκεί απαιτεί τεράστια ποσά. Αυτό στη χειρότερη περίπτωση οδηγεί σε φαινόμενα διαφθοράς και στην «καλύτερη» περίπτωση αποτρέπει την ανανέωση του ανθρώπινου δυναμικού.

Ενώ όμως η Β’ Αθήνας έχει γιγαντωθεί ως εκλογική περιφέρεια, έχει κατακερματιστεί διοικητικά σε πολλούς δήμους. Έτσι, οι τυχόν αντεγκλήσεις μεταξύ όμορων δήμων δημιουργούν ανυπέρβλητα υπερτοπικά προβλήματα.

Μάλλον ήρθε η ώρα για έναν αστικό "Καποδίστρια" στην πρωτεύουσα. Να δημιουργηθούν δηλαδή λίγοι μεγάλοι δήμοι στην Αττική. Που θα αποτελέσουν συγχρόνως νέες εκλογικές περιφέρειες, ώστε να σπάσει η Β’ Άθηνας.

4) Οι ποδηλατόδρομοι εντάσσονται άραγε στον μεταφορικό σχεδιασμό της πολιτείας;

Ένα οικολογικό μέσο μεταφοράς όπως το ποδήλατο δεν μπορεί να αποξενώνεται από την πόλη. Οφείλουμε να του δώσουμε χώρο και να ενθαρρύνουμε τη χρήση του.

Δεν είναι μόνο η μη επιβάρυνση του περιβάλλοντος. Είναι και η άσκηση όσων το επιλέγουν. Γιατί μια κοινωνία με υγιείς πολίτες είναι μια υγιής κοινωνία. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Καλοί είναι οι θεωρητικοί, μεγαλόστομοι διθύραμβοι σχετικά με τη χρήση του ποδηλάτου. Είναι όμως ακόμα καλύτερο αυτό να μεταφράζεται σε πολιτική βούληση και να εφαρμόζεται στην πράξη.

[Φωτο: Wikimedia Commons]