Υπάρχουν

Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που προσπαθούν να ζήσουν με 500 ευρώ τον μήνα. Άνθρωποι που περιμένουν να τελειώσει η λαϊκή για να μαζέψουν φρούτα απ’ τον δρόμο. Που δεν έχουν χρήματα για πετρέλαιο θέρμανσης.

Είναι άνθρωποι που χάνουν το σπίτι τους, επειδή χρωστούν στην τράπεζα 25.000 ευρώ. Και βλέπουν το κράτος να χαρίζει ακίνητα κατά το δοκούν.

Άνθρωποι που ΔΕΝ μπορούν να ταρακουνήσουν τον Dow Jones ή τον Nikkei. Άρα δεν έχουν καμία ελπίδα να τους προσέξουν.

Γι' αυτούς τους ανθρώπους καμία παγκόσμια σύνοδος δε συγκλήθηκε να τους προτείνει χειροπιαστές λύσεις.

Αυτούς πάντα τους αντιμετώπιζαν με επιδόματα, συσσίτια και λόγια. Πάντα τους έλεγαν ότι το σύστημα δεν αντέχει παροχές. Ότι δεν υπάρχουν χρήματα.

Μέχρι που κινδύνεψε το ίδιο το σύστημα! Και, ω του θαύματος, είδαμε ότι χρήματα υπάρχουν. Ότι οι κυβερνήσεις μπορούν να κάνουν τα πάντα για να μην καταρρεύσουν οι αγορές.

Όμως οι αγορές είχαν αρχίσει να καταρρέουν καιρό πριν. Τότε που άρχισαν όλοι να καταναλώνουν περισσότερο απ’ όσο μπορούσαν. Τότε που το κράτος δεν έβαλε κανόνες σ’ εκείνους που διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα.

Σήμερα δε ζούμε την κρίση, ζούμε τ’ απόνερα της κρίσης. Σ’ ένα τέτοιο μοντέλο ανάπτυξης λοιπόν είναι περιττό να κάνουμε ενέσεις ρευστότητας. Η μόνη ένεση που μπορούμε να του κάνουμε είναι άλλη: αυτή της ευθανασίας!

Όσο θεωρούμε ότι η κρίση είναι συγκυριακή κι όχι δομική, τόσο θα πανηγυρίζουμε με τα μερεμέτια που προτείνουν οι «ειδικοί».

Και τόσο θα υπάρχουν (όλο και περισσότεροι) άνθρωποι που θα συσωρεύουν θυμό, οργή κι απέχθεια. Για ένα «σύστημα» που θυμίζει το gollum απ' τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών: όταν χλωμιάζει όλοι το λυπούνται, αλλά όταν είναι ισχυρό δε λυπάται κανέναν!