Ναι ή όχι;

Εθιζόμαστε καθημερινά να λέμε «ναι» σε όλους και σε όλα. Κι όμως, μια φορά τον χρόνο γιορτάζουμε το «ΟΧΙ».

Από ανάγκη ή για ξεκάρφωμα;

Σήμερα η κριτική σκέψη δεν καλλιεργείται στα σχολεία, αλλά στα τηλεπαράθυρα. Μαζικά και εξ αποστάσεως, από «επαΐοντες» και «δημοσιογράφους».

Σήμερα οι πολίτες τείνουν να μην έχουν αποκρυσταλλωμένη άποψη για ένα θέμα, πριν ακούσουν τι λέει γι’ αυτό μια δημοσκόπηση.

(Είναι τέτοιες οι ενέσεις νωθρότητας, που ακόμα και την παγκοσμίως πρωτοφανή άρνηση της πλειοψηφίας να ψηφίσει στη Βουλή, αν βρεθούν 2 δημοσκοπήσεις και 3 δημοσιογράφοι να τη δικαιολογήσουν, πολλοί μπορεί να τη θεωρήσουν αυτονόητη!)

Σ’ αυτό το περιβάλλον, κάθε «όχι» θεωρείται ντροπή. Γι’ αυτό, μάθαμε να λέμε «δεν πειράζει».

Δεν πειράζει που οι δημόσιες υπηρεσίες υπολειτουργούν. Δεν πειράζει που οι μηνιαίες κρατικές προμήθειες στα νοσοκομεία και στα σχολεία εξαφανίζονται σε μια μέρα. Δεν πειράζει που το κράτος ευαισθητοποιείται μόνο όταν κινδυνεύουν οι ισχυροί.

Και καθόλου δε μας πειράζει που οι υπουργοί πλουτίζουν μέσα σε 4 μόλις χρόνια. Το θεωρούμε εθιμικό δίκαιο που δεν αλλάζει.

Πώς μπορούμε όμως να ξεφύγουμε απ’ αυτήν τη μοιρολατρία;

Η λύση είναι μια: όταν βλέπουμε ότι βρισκόμαστε σε αδιέξοδο, κάνουμε αναστροφή. Δεν κόβουμε απλώς ταχύτητα για να μη συγκρουστούμε με δύναμη στον τοίχο!

Και αλλαγή πορείας γίνεται μόνο αν αμφισβητήσουμε τις δομές που μας παρέδωσαν, ως αυτονόητες, οι προηγούμενες γενιές. Μόνο αν πάψουμε ν' ακολουθούμε άβουλα το πλήθος!

Αντί λοιπόν να ντρεπόμαστε, όταν αντιστεκόμαστε σε ανθρώπους και καταστάσεις που μας καταπιέζουν, ας μάθουμε να λέμε ΝΑΙ στα δύσκολα «Όχι» και ΟΧΙ στα εύκολα «Ναι».

Όσο πιο πολλοί το κάνουμε, τόσο πιο πολύ θα πετύχει!

Ίσως έτσι η μνήμη του «ΟΧΙ» γίνει διαρκής, όχι ημερήσια. Κι ίσως έτσι η 28η Οκτωβρίου γίνει πάλι σύμβολο κι όχι αργία.