"Δε χρωστάω σε κανέναν"

Ο Γιώργος Παπανδρέου ορκίστηκε νέος Πρωθυπουργός της χώρας, μετά από μια πεντακάθαρη πολιτική νίκη. Μια νίκη που έως πριν 15 μήνες φάνταζε σενάριο πολιτικής φαντασίας.

Η προεκλογική καμπάνια του ΠΑΣΟΚ ήταν γενικά πολύ πετυχημένη. Ο ANemos τη χαρακτήρισε case study για τις επόμενες γενιές επικοινωνιολόγων.

Προσωπικά, ξεχώρισα δυο προεκλογικά μηνύματα: το «Πάμε» και το «Δε χρωστάω σε κανέναν».

Το «Πάμε» ήταν ευφυέστατο. Είναι ρήμα, άρα δείχνει κίνηση. Είναι δισύλλαβο, άρα σύντομο. Είναι Α’ Πληθυντικός, άρα χωράει (και εκφράζει) πολλούς.

Το «Δε χρωστάω σε κανέναν» όμως εκτιμώ ότι στόχευσε απευθείας στο υποσυνείδητο του κόσμου! Επειδή είναι κάτι που πραγματικά θα ήθελαν να πουν όλοι σήμερα:

«Δε χρωστάω σε κανέναν» θέλει να πει κάθε νέος που τελειώνει το πανεπιστήμιο. Αλλά για να βρει δουλειά (ακόμα και σε ανασφάλιστο stage) χρειάζεται να παρακαλάει γνωστούς και φίλους στον δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα.

«Δε χρωστάω σε κανέναν» θέλει να φωνάξει ο εργαζόμενος που δουλεύει υπερωρίες, χωρίς να πληρώνεται. «Επειδή, λένε, τα κέρδη μειώθηκαν.» Και βλέπει συγχρόνως τα μπόνους των υψηλόβαθμων στελεχών να αυξάνονται.

«Δε χρωστάω σε κανέναν» θέλει να πει ένας άρρωστος που πάει σε νοσοκομείο. Γιατί υπάρχουν φορές που αντιμετωπίζεται ala cart, ανάλογα με το πόσο «γενναιόδωρος» είναι.

«Δε χρωστάω σε κανέναν» θέλει να πει κι ένας άνθρωπος με αναπηρίες. Που είναι αποκλεισμένος από τη μετακίνηση, αλλά κι από την κοινωνική ζωή.

«Δε χρωστάω σε κανέναν» θέλει να βροντοφωνάξει ο κάθε αγρότης. Που βλέπει ότι πουλάει στους μεσάζοντες όλο και φθηνότερο, ενώ τα τελικά προϊόντα πωλούνται στους καταναλωτές όλο και ακριβότερα.

«Δε χρωστάω σε κανέναν» θέλει να ψιθυρίσει και κάθε πολιτικός. Αλλά συχνά δυσκολεύεται να το πει, ακόμα και στον καθρέφτη του πια...

«Δε χρωστάω σε κανέναν» θέλει να πει κάθε μικρομεσαία επιχείρηση που χάνει συνέχεια τις δουλειές από τους μεγάλους. Κι αναγκάζεται μετά να τους παρακαλάει για να πάρει καμιά υπεργολαβία...

«Δε χρωστάω σε κανέναν» θέλει να φωνάξει κι ο μικρομεσαίος ελεύθερος επαγγελματίας. Που χρειάζεται «μέσο» ακόμα και για να του εγκριθεί η επιδότηση από το ΕΣΠΑ.

«Δε χρωστάω σε κανέναν» θέλει να πει και κάθε μικρομεσαίος επιχειρηματίας. Που επενδύει στην καινοτομία, αλλά η γραφειοκρατία του προκαλεί αδιανόητες καθυστερήσεις προκειμένου να λάβει την άδεια λειτουργίας. Και αναγκάζεται να παρακαλάει ακόμα και βουλευτές γι’ αυτό.

«Δε χρωστάω σε κανέναν» θέλουμε εν ολίγοις να φωνάξουμε όλοι! Αλλά δεν μπορούμε. Γιατί είμαστε πια δανειολήπτες ελπίδας με υψηλότατο επιτόκιο.

Σε μια Ελλάδα που οι ανισότητες όλο και μεγαλώνουν, οι εξαρτήσεις είναι πια μια αναγκαιότητα. Όποιος μιλάει για «ίσες ευκαιρίες» αντιμετωπίζεται σαν γραφικός.

Όποιος απαιτεί να μην υπάρχουν «ημέτεροι», «δοτοί» και «αρεστοί» αντιμετωπίζεται σαν εξωγήινος.

Κι όμως! Η αδυναμία εισόδου κι οι ανισότητες στην αγορά εργασίας είναι σοβαρά δομικά προβλήματα. Σε ό,τι επενδύει κανείς τον χρόνο του δεν μπορεί να βλέπει άλλους να τον προσπερνούν, επειδή πήραν το ασανσέρ, όσο εκείνος ανέβαινε από τις σκάλες.

Γι’ αυτό το «Δε χρωστάω σε κανέναν» ήταν πράγματι ένα υπέροχο σύνθημα. Μπορεί όμως να γίνει κι ένας συναρπαστικός στόχος στη διακυβέρνηση της χώρας.

Αυτό ίσως είναι το μόνο που χρωστάει ο Γιώργος Παπανδρέου σε όσους τον εμπιστεύτηκαν. Κι ίσως είναι κι ο μόνος που μπορεί να το πετύχει! Γιατί γνωρίζει καλά τι αξία έχει το να είσαι αυτόφωτος.