Obama effect

Να ‘χαμ’ ένα βασιλιά
για να μας θαμπώνει
με λειρί στο κούτελο
και φωνή τρομπόνι

Βλέποντας την Obamania ν’ απλώνεται σ’ όλον τον πλανήτη, θυμήθηκα αυτούς τους στίχους του Κώστα Βάρναλη (από το ποίημα «Ο Τρελός» της συλλογής «Σκλάβοι Πολιορκημένοι», 1927).

Δεν ξέρω αν αύριο ο Dow Jones θα δείξει νευρικότητα ή θα ενθουσιαστεί.

Δεν ξέρω αν η πρόσφατη κρίση ήταν προεκλογικό τέχνασμα ή πραγματικότητα.

Δεν ξέρω καν αν η Αμερική θα σταματήσει πια να παράγει πολέμους.

Εκείνο όμως που είδα σήμερα το πρωί στο εργοτάξιο, στα παιδιά που μάχονται κάθε μέρα για το μεροκάματο, μου αρκεί.

Ήταν αυτό το διαρκές χαμόγελο στα μάτια των μελαμψών καλουπατζήδων που έδειχνε πως η νίκη του Μπαράκ Ομπάμα δεν ήταν απλώς μια αλλαγή πολιτικού σκηνικού. Ήταν κάτι παραπάνω.

Τη στιγμή που αυτός ο καλογυμνασμένος αφροαμερικάνος ανακηρυσσόταν Πρόεδρος των ΗΠΑ, εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλον τον κόσμο ένιωσαν ελεύθεροι.

Ένιωσαν (έστω και στιγμιαία) να γλιτώνουν από ένα εκ γενετής στίγμα: όχι του διαφορετικού, αλλά του «κατώτερου».

Η σαρωτική νίκη του Ομπάμα κι η προσωπική του αύρα προκαλούν σήμερα αναμφίβολα σ’ όλον τον κόσμο μια τεράστια προσδοκία. Η παντοδυναμία του ωστόσο είναι ευχή και κατάρα.

Όλοι ευχόμαστε ο Ομπάμα να φέρει πράγματι Αλλαγή στη νοοτροπία και στις πρακτικές των Αμερικάνων. Να μη μετατραπεί σε Δούρειο Ίππο ενός συστήματος που πνέει τα λοίσθια και χρειάζεται επειγόντως έναν «βασιλιά που θαμπώνει».

Όλοι θέλουμε να γίνει σύμβολο κι όχι καρικατούρα. Ένα σύμβολο ενάντια σε κάθε είδους διακρίσεις και ανισότητες. Διψάμε να δούμε την ανθρώπινη διάσταση να επισκιάζει το «πολιτικώς ορθόν».

Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο πλανήτης γλιτώνει επιτέλους από έναν άνθρωπο που επί 8 χρόνια βύθισε την Αμερική και τον κόσμο ολόκληρο σ’ ένα αδιέξοδο (και πολυέξοδο) κυνήγι μαγισσών, σε μια απύθμενη τρομολαγνεία.

Μοιάζει ο Μπους (κι ο επίδοξος διάδοχός του ο Μακέιν) να είχαν διαβάσει μόνο το τέλος του «Τρελού»:

Να ‘χαμ’ ένα βασιλιά
δράκο με χοντρό λαιμό,
σέρτικο κι αράθυμο
για να κάνει πόλεμο.