Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Obama effect


Να ‘χαμ’ ένα βασιλιά
για να μας θαμπώνει
με λειρί στο κούτελο
και φωνή τρομπόνι


Βλέποντας την Obamania ν’ απλώνεται σ’ όλον τον πλανήτη, θυμήθηκα αυτούς τους στίχους του Κώστα Βάρναλη (από το ποίημα «Ο Τρελός» της συλλογής «Σκλάβοι Πολιορκημένοι», 1927).

Δεν ξέρω αν αύριο ο Dow Jones θα δείξει νευρικότητα ή θα ενθουσιαστεί.

Δεν ξέρω αν η πρόσφατη κρίση ήταν προεκλογικό τέχνασμα ή πραγματικότητα.

Δεν ξέρω καν αν η Αμερική θα σταματήσει πια να παράγει πολέμους.

Εκείνο όμως που είδα σήμερα το πρωί στο εργοτάξιο, στα παιδιά που μάχονται κάθε μέρα για το μεροκάματο, μου αρκεί.

Ήταν αυτό το διαρκές χαμόγελο στα μάτια των μελαμψών καλουπατζήδων που έδειχνε πως η νίκη του Μπαράκ Ομπάμα δεν ήταν απλώς μια αλλαγή πολιτικού σκηνικού. Ήταν κάτι παραπάνω.

Τη στιγμή που αυτός ο καλογυμνασμένος αφροαμερικάνος ανακηρυσσόταν Πρόεδρος των ΗΠΑ, εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλον τον κόσμο ένιωσαν ελεύθεροι.

Ένιωσαν (έστω και στιγμιαία) να γλιτώνουν από ένα εκ γενετής στίγμα: όχι του διαφορετικού, αλλά του «κατώτερου».

Η σαρωτική νίκη του Ομπάμα κι η προσωπική του αύρα προκαλούν σήμερα αναμφίβολα σ’ όλον τον κόσμο μια τεράστια προσδοκία. Η παντοδυναμία του ωστόσο είναι ευχή και κατάρα.

Όλοι ευχόμαστε ο Ομπάμα να φέρει πράγματι Αλλαγή στη νοοτροπία και στις πρακτικές των Αμερικάνων. Να μη μετατραπεί σε Δούρειο Ίππο ενός συστήματος που πνέει τα λοίσθια και χρειάζεται επειγόντως έναν «βασιλιά που θαμπώνει».

Όλοι θέλουμε να γίνει σύμβολο κι όχι καρικατούρα. Ένα σύμβολο ενάντια σε κάθε είδους διακρίσεις και ανισότητες. Διψάμε να δούμε την ανθρώπινη διάσταση να επισκιάζει το «πολιτικώς ορθόν».

Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο πλανήτης γλιτώνει επιτέλους από έναν άνθρωπο που επί 8 χρόνια βύθισε την Αμερική και τον κόσμο ολόκληρο σ’ ένα αδιέξοδο (και πολυέξοδο) κυνήγι μαγισσών, σε μια απύθμενη τρομολαγνεία.

Μοιάζει ο Μπους (κι ο επίδοξος διάδοχός του ο Μακέιν) να είχαν διαβάσει μόνο το τέλος του «Τρελού»:

Να ‘χαμ’ ένα βασιλιά
δράκο με χοντρό λαιμό,
σέρτικο κι αράθυμο
για να κάνει πόλεμο.

18 σχόλια:

busy bee είπε...

Ο κόσμος μέσα και έξω από την Αμερική περιμένει πολλά....σίγουρα όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα μικρά καλάθια.
Θεωρώ πάντως ότι έστω και κάποια μικρά βήματα αν θα γίνουν,θα είναι θετικά, φανταστείτε για παράδειγμα αντί του Ομπάμα να είχαμε ένα αντίστοιχο Μπούς!
Ίδωμεν…., γιατί ακόμα δεν τον είδαμε και αυτόν!
Πάντα επίκαιρος ο Βάρναλης φίλε Γιάννη!
Ωρα σου καλή!

Homo Sapiens είπε...

Δεν είναι τυχαίο που λίγο πολύ κάνουμε τις ίδιες σκέψεις. Ο καιρός είναι μακρύς και θα διαπιστώσουμε μέσα στο χρόνο τον τρόπο μετασχηματισμού ενός χαρισματικού πολιτικού ταλέντου σε πολιτικό αποτέλεσμα (Policy outcomes). Ως τότε ,επιμένω, ας χαρούμε και ας αισιοδοξούμε, για το γεγονός ότι μετά από πάρα πολλά χρόνια φαίνεται να μπαίνει στο λεξιλόγιό μας η λέξη ελπίδα...

katerina είπε...

Ναι όλα είναι ελπίδα....
Και ξέρεις το περίεργο ήταν ότι ακόμα κια πριν την εκλογή του Ομπάμα, όταν απλά ...έστω και οι αμερικάνικες δημοσκοπήσεις (όχι και τόσο αξιοπιστες, κατα κοινή ομολογία) έδειχναν νίκη Ομπάμα, το δολάριο ανεβαινε σε μια Αμερικάνικη οικονομία που βυθιζόταν.

Όλοι ελπίζουν.... Αλλά ο Ομπάμα, όπως και κάθε Ομπάμα, όπως και κάθε πολιτικός, όπως και ο καθενας μας...πρέπει νμε κάποιους να πάει και κάποιους να αφήσει....
Ιδωμεν...αλλά ελπίζουμε....

gpapoul είπε...

Ειδικά αυτό το δάκρυ στα μάτια των μαύρων Αμερικανών πολιτών, έφερνε αυτόματα στο νου, το τι αναμνήσεις, τι συναισθήματα, πόσο ρατσισμό είχαν νιώσει στην ζωή τους αυτοί οι άνθρωποι –ακόμη και κάποιοι διάσημοι και πετυχημένοι- και εκείνη τη στιγμή που έβλεπαν τον «μαύρο» πρόεδρο της Αμερικής, ξεσπούσαν σε μια απίστευτη συγκίνηση. Πραγματικά με άγγιζε γερά αυτή η εικόνα. Και ήταν πέρα για πέρα αληθινή…

Κων/να είπε...

Με συγκίνησες βρε Γιάννη με το Βάρναλη! Χάρηκα και εγώ για τη νίκη του προοδευτικού Ομπάμα αν και έχω δυο σχολιάκια. Δεν μου αρέσει να προσδιορίζεται κάποιος από το χρώμα της επιδερμίδας του ούτε από οποιοδήποτε άλλο φυλετικό χαρακτηριστικό (και φυσικά δεν υπονοώ ότι το έκανες εσύ) και δεν μου άρεσε που αναγκάστηκε να απαντήσει ότι το αγαπημένο του βιβλιο είναι η Βίβλος. Σίγουρα βέβαια είναι κλάσεις ανώτερος από τον Μπους που είχε και επικοινωνία με το θεό.

ikor είπε...

busy bee, νομίζω κι εγώ ότι πρέπει να είμαστε κάπως επιφυλακτικοί. Και μόνο πάντως που αποχώρησε ο Μπους είναι θετικό!

Το επόμενο βήμα είναι να αποχωρήσει και το επιτελείο του ;-)

Ο Βάρναλης είναι όντως πάντα επίκαιρος:

Πιο σίχαμ' απ' το κάθε γης σκουλήκι,
οι θεόμορφοι δυνάστες σου και λύκοι.
Μη λες αφανισμό το θάνατό σου,
αφού δε ζούσες για τον εαφτό σου.

Αν έκανες το χρέος σου στο λαό,
σαν ξεχυθεί με πάθος παλαιό
την πάσαν ατιμία να συνεπάρει,
με άλλους πολλούς θά 'χει κι εσέ μπροστάρη.

ikor είπε...

Homo Sapiens, τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται ;-)

Έχει πάντα ενδιαφέρον ο μετασχηματισμός ενός "χαρισματικού" υποψηφίου σε "ικανό" ηγέτη.

Αλλά χωρίς ελπίδα, αυτή η διαδικασία είναι πράγματι στεγνή και άχαρη. Τουλάχιστον τώρα υπάρχει προσμονή!

ikor είπε...

katerina, θα δούμε με ποιους θα πάει και ποιους θ' αφήσει.

Υπάρχει σίγουρα ελπίδα, αλλά θέλει τόλμη ν' αποχωριστεί κανείς ένα παγιωμένο status-quo.

Ελπίζω να σπάσει τα νήματα όσων θέλουν να χειρίζονται μαριονέττες!

ikor είπε...

gpapoul, ήταν πράγματι πολύ ξεχωριστή αυτή η στιγμή.

Εμείς που συνεργαζόμαστε κάθε μέρα με μετανάστες στο εργοτάξιο τους είδαμε σήμερα να έχουν μια πολύ θετική διάθεση και μια ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση.

Αρκεί να μη μείνει στο χρώμα της επιδερμίδας του. Θα αδικήσει τον εαυτό του!

Θυμίζω απλώς ότι κι η Κοντολίζα Ράις είναι και μαύρη και γυναίκα. Αυτό όμως δεν την εμπόδισε να βομβαρδίζει μανάδες στο Αφγανιστάν...

Ελπίζω η προσωπική του πορεία να γίνει πηγή έμπνευσης κι όχι άλλοθι!

ikor είπε...

Κων/να συμφωνώ απόλυτα με όλα όσα λες!

Σου αφιερώνω το "Πρωτοχρονιάτικο" του Βάρναλη:

Σαράντα σβέρκοι βωδινοί με λαδωμένες μπούκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι και βρώμιες ποδαρούκλες
ξετσίπωτοι, ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι
ντυμένοι στα μαλάματα κι επίσημοι κι ωραίοι.

Σαράντα λύκοι με προβιά (γι' αυτούς χτυπά η καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι απέ ρεβάμενοι βαθιά ξαπλώσανε στο τζάκι,
κι αβάσταγες ενιώσανε φαγούρες στο μπατζάκι.

Όξ' ο κοσμάκης φώναζε: «Πεινάμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι και γερόντισσες, παιδάκια και μητέρες
κι οι των επίγειων αγαθών σφιχτοί νοικοκυρέοι
ανοίξαν τα παράθυρα και κράξαν: «Είστε αθέοι».

Με την ελπίδα ο Ομπάμα να νοιαστεί για 'κείνους που ακόμα πεινάνε κι όχι για 'κείνους που ιδιοποιούνται τον πλούτο!

cynical είπε...

Καλημέρα Ikor. Πολύ τρυφερό το κειμενό σου και τοσο ταιριαστό με την φωτογραφια του μελαψού χαμογελστού εργάτη!

ikor είπε...

Καλησπέρα cynical! Σ' ευχαριστώ.

Μια μικρή διόρθωση μόνο: ο εικονιζόμενος Πέτρος (από την Αίγυπτο) δεν είναι εργάτης, είναι τεχνίτης!

Το εργοτάξιο έχει κι αυτό τους δικούς του βαθμούς ;-)

vbesiou είπε...

Γιάννη καλημέρα...Πολύ ωραίο κείμενο και προπαντώς φανταστική η φωτογραφία με τον χαμογελαστό εργάτη!

ikor είπε...

Καλησπέρα Βάσω! Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο. Απ' ό,τι διαπιστώνω έχεις ταλέντο στις φωτογραφίες. Χαρά μου να σου αρέσουν οι δικές μου φωτογραφίες από το εργοτάξιο!

Καλώς ήρθες!

NdN είπε...

Γεια σου Ikor,

Κι εγώ είδα συναδέλφους Αμερικάνους να τολμάνε να μιλάνε για πολιτική, να τολμανε να υποστηρίζουν ανοιχτά Ομπάμα. Η ελπίδα είναι το μεγάλο κέρδος. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα διαψευστεί. Εγώ πάντως είμαι αισιοδοξος ότι θα αλλάξει πολλά. Δεν πιστεύω ότι ξαφνικά η Αμερική θα σταματήσει όλους τους πολέμους, αλλά ακόμα και λίγο πιο διαλλακτική να γίνει, ακόμα και λίγο να βελτιωθεί το επίπεδο ζωής, κέρδος θα είναι.

Καλό Σαββατοκύριακο!

ikor είπε...

ndn, όντως η θετική προσμονή που υπάρχει είναι το μεγάλο κέρδος για τον Ομπάμα.

Και η επιστροφή στην πολιτική είναι η μεγαλύτερη ελπίδα.

Χωρίς συμμετοχή στην πολιτική τίποτα δεν αλλάζει. Κι αυτό δεν αφορά βεβαίως μόνο τους Αμερικάνους.

Καλό βράδυ!

Elli είπε...

Γιάννη μου, εγώ θα κρατήσω το ότι ψήφισαν διπλάσιοι Αμερικανοί απότι συνήθως.. αυτό κάτι σημαίνει

ikor είπε...

Σημαίνει ισχυρότερη νομιμοποίηση, αλλά και αυξημένη ευθύνη.

Δικαιούται τώρα ο Ομπάμα να εφαρμόσει μέτρα υπέρ των μεσαίων και χαμηλών τάξεων.

Αλλά αν δεν το κάνει, η απογοήτευση θα είναι ακόμα μεγαλύτερη.