Καρουζέλ

Το ντόμινο της βίας που ξεδιπλώνεται τις τελευταίες εβδομάδες στην Ελλάδα παίρνει πια διαστάσεις βεντέτας. Ωθεί τους πολίτες στο ένα ή στο άλλο άκρο. Να «πρέπει» οπωσδήποτε να ζυγίσουμε τον ανθρώπινο πόνο.

Ο Κορκονέας φαίνεται πως δολοφόνησε με πρόθεση τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Αυτό δεν το λένε μόνο οι αυτόπτες μάρτυρες ή το γεγονός ότι πάρκαρε το αυτοκίνητο, επέστρεψε στον τόπο του εγκλήματος και πυροβόλησε.

Το είπε αμέσως και ο ίδιος! Καθώς επιχείρησε με το απολογητικό του υπόμνημα να δικαιολογήσει την πράξη του! (Σημείο μηδέν του πολιτισμού μας...) Άρα, ακόμα κι αν η σφαίρα εξοστρακίστηκε, είχε πρόθεση να σκοτώσει!

Η κοινωνία σίγουρα δεν ανέχεται να πληρώνει τα όργανα της τάξης για να πυροβολούν μαθητές. Σ' αυτήν την πράξη δε χωράνε ούτε συμψηφισμοί, ούτε άλλοθι. Εκτιμώ δε ότι ούτε η πλειοψηφία των ίδιων των αστυνομικών θέλει να έχει τέτοιους συναδέλφους.

Ωστόσο ο προχθεσινός τραυματισμός του 20χρονου αστυνομικού Διαμαντή Μαντζούνη είναι μια εξίσου κατακριτέα πράξη, με θύμα ένα άλλο νέο παιδί.

Γιατί η βία δεν κατηγοριοποιείται ανάλογα με την ταυτότητα, το χρώμα ή το ΑΦΜ του θύτη και του θύματος. Κάθε θάνατος γεννάει ισοδύναμη θλίψη.

Άρα η βία δεν μπαίνει σε ζυγαριά. Δεν μοιάζει καν με τραμπάλα, όπου ο πιο ισχυρός σηκώνει τον άλλον στον αέρα. Η βία μοιάζει πιο πολύ με καρουζέλ!

Με ένα καρουζέλ που περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του. Που προκαλεί τους πάντες να πάρουν θέση, ώστε να γυρίζουν γύρω-γύρω, χωρίς να πηγαίνουν πουθενά!

Η ταχύτητα στο καρουζέλ της εγχώριας βίας ανεβαίνει πια επικίνδυνα. Τόσο που αφού ανέβεις, δεν μπορείς μετά να κατέβεις εύκολα. Δεν βλέπεις καν τι είναι γύρω σου. Και ζαλισμένος κυνηγάς μάταια αυτόν που κάθεται στο μπροστινό αλογάκι...

Στο παιχνίδι της βίας δηλαδή βλέπουμε μόνο τις μαριονέτες που μαλώνουν μεταξύ τους. Δε βλέπουμε ποτέ ποιοι κινούν τα νήματα, ποιοι περιστρέφουν το καρουζέλ.

Βλέπουμε μόνο χαμηλόμισθους ανθρώπους να τσακώνονται για το ποιος είναι μονόφθαλμος. Δεν τους βλέπουμε ποτέ να ενώνονται σε κοινές επιδιώξεις.

Το ουράνιο τόξο θα βγει, μόνο όταν οι εργαζόμενοι, οι μαθητές κι οι φοιτητές σταματήσουν να περιστρέφονται γύρω από τον άξονά τους.

Όταν η κοινωνία πάψει να κάθεται απαθώς στον καναπέ, μέχρι να σκοτωθεί ένας μαθητής για να ξεσηκωθεί. Όταν η αστυνομία δε φυλάει χριστουγεννιάτικα δέντρα, μέχρι να τραυματιστεί ένας αστυνομικός για να αποκτήσει τη νομιμοποίηση να προστατέψει (και) τους πολίτες.

Όταν τελικά δούμε όλοι πως αντίπαλος δεν είναι ο φυσικός αυτουργός της βίας. Είναι οι ηθικοί αυτουργοί της βίας κι όσοι επωφελούνται από αυτήν. Εκείνοι που χθες πανηγύριζαν με τις καταστροφές και σήμερα τρίβουν τα χέρια τους με την «τύχη» της νέας αυτής δολοφονικής απόπειρας.

Αλλά ο Κώστας Βάρναλης τα είχε πει καλύτερα:

Mη χτυπάς τον αδερφό σου
τον αφέντη τον κουφό σου!
Kαι στον ίδρο το δικό
γίνε συ τ' αφεντικό.

Xάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο,
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Aν ξυπνήσεις, μονομιάς
θά ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς.

Στίχοι: Κώστας Βάρναλης
Μουσική: Λουκάς Θάνου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης