Δεντροφύτευση

Στη δεντροφύτευση της Κυριακής στον Κοκκιναρά δεν έχει σημασία πόσες ρίζες φυτέψαμε στη γη. Σημασία έχει πόσες ρίζες ξεριζώθηκαν. Απ’ τον καναπέ!

Τα καμμένα κουφάρια που στέκουν απ’ το 2007 στην καταθλιπτική Πεντέλη, την Κυριακή δεν ήταν μόνα τους: χιλιάδες άνθρωποι γύρω τους φυτεύαμε δέντρα. Δήμοι, φορείς, σχολεία, πρόσκοποι, οικογένειες, παρέες. Και παιδιά, πολλά παιδιά!

Η τεράστια αυτή συμμετοχή απέδειξε πως το κίνητρο της περιβαλλοντικής αναβάθμισης συγκινεί σήμερα χιλιάδες ανθρώπους. Απέδειξε ότι τα παιδιά δεν διανοούνται το μέλλον τους μαύρο!

Αυτή η ανθρώπινη ασπίδα γύρω απ’ τα μικρά εκείνα δεντράκια (που κανείς δεν ξέρει αν θα προλάβουν να μεγαλώσουν πριν ξανακαούν) είναι κραυγή:

Αναδασώστε! Εμείς θα βοηθήσουμε. Δεν θέλουμε να είμαστε άλλο τηλεθεατές στην καταστροφή, θέλουμε να είμαστε συμμέτοχοι στην αναγέννηση!

Η απάντηση όμως του κράτους είναι μια διαρκής εκκωφαντική απουσία...

Η αναδάσωση θέλει εθελοντές, αλλά θέλει και πρωτοβουλίες. Κόσμος πρόθυμος υπάρχει. Αλλά δεν μπορεί να παίρνει ο καθένας ένα δέντρο και μια τσάπα και να πηγαίνει κάθε Κυριακή σε κάποιο απ’ τα δεκάδες καμμένα σημεία της χώρας.

Το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης ή/και το υπουργείο ΠΕ(ριβάλλοντος) ΧΩ.Δ.Ε. θα έπρεπε να έχουν μια υπηρεσία που συντονίζει και υλοποιεί αναδασώσεις.

Μια Γραμματεία που να καλλιεργεί συγκεκριμένους τύπους δέντρων στα δασικά φυτώρια και τα φυτεύει στα κατάλληλα σημεία, κατόπιν γεωπονικών μελετών.

Αντ’ αυτού, οι αρμόδιοι περιμένουν την ιδιωτική πρωτοβουλία, από ένα κανάλι, έναν φορέα πολιτών ή μια εταιρία. Και δεν ντρέπονται κιόλας να πηγαίνουν να κάνουν και δηλώσεις!

Θυμίζοντάς μας άραγε την παρουσία ή την απουσία τους;;

Η κρίσιμη μαγιά ανθρώπων που θέλουν να συνδράμουν στην αναδάσωση υπάρχει. Εκείνο που ακόμα λείπει είναι ο κρατικός συντονισμός θωράκισης και αναπλήρωσης του καμμένου μας δάσους.

Πού είναι το Δασολόγιο που θα καταγράψει τις καμμένες εκτάσεις; Ποια ισχύ προστασίας του δάσους έχει το Δασαρχείο; Ποια κρατική υπηρεσία είναι υπεύθυνη για τις αναδασώσεις;

Πριν συνηθίσουμε το μαύρο στη ζωή μας, απαιτείται άμεση κρατική δράση. Αντί λοιπόν να σκάβουμε ο ένας τον λάκκο του άλλου (στη ζωή, στη δουλειά κλπ.), ας μας κινητοποιήσουν να σκάβουμε λάκκους για να φυτεύουμε δέντρα!

Γιατί αν αυτό το εθελοντικό κίνημα οικολογίας δεν αξιοποιηθεί τώρα προς όφελος όλων μας, πολύ φοβάμαι ότι σύντομα θα εκφυλιστεί σε πυροτέχνημα. Οι δεντροφυτεύσεις θα καταντήσουν τηλεοπτικό event, χωρίς ουσία.

Σήμερα είναι η ώρα να εδραιωθεί η προστασία του περιβάλλοντος ως διαρκής μάχη, όχι σαν ημερήσια βόλτα. Σήμερα που οι εθελοντές είναι πλέον χιλιάδες.

Αρκεί το κράτος να ευαισθητοποιηθεί άμεσα και να τους αξιοποιήσει. Γιατί αν συνεχίσει τη σημερινή (ένοχη) αδράνεια, φοβάμαι ότι προχθές απλώς φυτέψαμε τον λόφο που θα έχουν για θέα οι βίλες που θα κτιστούν μεθαύριο στην καμμένη γη...