Μανουσάκια

Η υπόθεση Μανούση είναι για τον πολιτικό κόσμο ευχή και κατάρα μαζί: Ή θα κουκουλωθεί άλλο ένα σκάνδαλο ή θα διερευνηθεί περαιτέρω μια δηλωμένη υπόθεση παρανομίας.

Ο Φώτης Μανούσης είναι η ελληνική ενσάρκωση του “πετυχημένου”: ταπεινή εκκίνηση, κομματική βοήθεια, ενασχόληση με ΜΜΕ, επιχειρηματική γιγάντωση. Σήμερα φαντάζει σαν τον Κάιν εναντίον του Άβελ, στρεφόμενος εναντίον του πρώην υπουργού Παυλίδη.

Χωρίς καμία προδιάθεση για υπεράσπιση ενός ανθρώπου που παραδέχεται ότι παρανόμησε, αξίζει να δούμε τις ευκαιρίες που κρύβει η υπόθεση αυτή, μήπως κι οδηγηθούμε στην υπέρβαση του γκρίζου νέφους που εδώ και δεκαετίες έχει σκεπάσει την πολιτική ζωή στην Ελλάδα.

Τι διακυβεύεται μεθαύριο στην ψηφοφορία για την παραπομπή Παυλίδη;

Η περαιτέρω διερεύνηση της υπόθεσης! Δεν κρίνεται ούτε αν είναι ένοχος ο κύριος Παυλίδης, ούτε αν είναι αθώος!

Επομένως, κάθε (ανώνυμη) ψήφος κατά της περαιτέρω διερεύνησης της υπόθεσης (απ' όπου κι αν προέρχεται) θα είναι κουκούλωμα. Ούτε το πρώτο θα είναι, ούτε το τελευταίο βέβαια. Αλλά αυτό το άλλοθι πολυφορέθηκε.

Ως πότε θα συμψηφίζεται κάθε σημερινό σκάνδαλο με το παρελθόν;

Ως πότε θα μας λένε στωικά “ο πρώτος ή ο τελευταίος πολιτικός είναι που κλέβει;”

Ως πότε η ατιμωρησία του χθες θα τροφοδοτεί την ασυδοσία του αύριο;

Αυτή η σκανδαλώδης ασυλία που αντλείται στην πολιτική από τα λάθη του χθες, ανακυκλώνει τα σκάνδαλα, αλλά και την απελπισία του κόσμου. Γεννώντας τελικά σε κάθε πολίτη το αίσθημα να θέλει να εκδικηθεί το κράτος με κάθε δυνατό τρόπο: απ' τη φοροδιαφυγή έως τη βία.

Ναι, είναι ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής η δίωξη Παυλίδη. Αλλά αυτό το ορθό επιχείρημα έγινε πια η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για όποιον θέλει να κλέψει το κράτος. Στο όνομα δηλαδή της “μη ποινικοποίησης” φτάσαμε πλέον στην ασυδοσία.

Το επιχείρημα για “βάναυση ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής με πολιτικές σκοπιμότητες” θα ξαναγίνει επίκαιρο, όταν χωρίς κανένα στοιχείο διώκονται οι πολιτικοί αντίπαλοι μεταξύ τους. Και το αμάρτημα της συκοφαντίας θα ξαναποκτήσει την αρχαία του βαρύτητα, όταν αποδειχτεί ότι γίνονται διαρκώς καταγγελίες χωρίς αποδείξεις.

Αρκεί βέβαια η δικαιοσύνη να πάψει πια να προσφέρει σανίδα (ή ...Σανιδά) σωτηρίας!

"Τους πολιτικούς τους κρίνουν οι πολίτες", μας λένε. "Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω", μας λένε. "Η ανεξάρτητη δικαιοσύνη είναι μια ουτοπία", μας λένε.

Τα λένε βέβαια αυτά όσοι φοβούνται ότι η “δικαίωση” των καταγγελιών Μανούση θ' ανοίξει το στόμα κι άλλων επιχειρηματιών που δίσταζαν έως σήμερα να κάνουν καταγγελίες. Και θα γεμίσουμε έτσι ...μανουσάκια!

Όσο τα λένε αυτά όμως, τόσο ο κόσμος θα χάνει την ελπίδα του ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα.

Μέχρι να επικρατήσουν οι πολιτικοί που πιστεύουν στην ουτοπία του αναμάρτητου. Ή μέχρι να έρθει ένας “αναμάρτητος” ουτοπιστής που θεωρεί εαυτόν “πολιτικό”.

Υ.Γ.: Τα καθρεπτιζόμενα μανουσάκια της φωτογραφίας τα δανείστηκα απ' τη Φωτεινή. Μπήκαν για να δώσουν μια κάποια μυρωδιά σε μια ούτως ή άλλως δυσώδη υπόθεση.