Blog music game

Εδώ και πολύ καιρό, το skouliki μ’ έχει καλέσει σ’ ένα μουσικό παιχνίδι: να πω ποια είναι τα αγαπημένα μου τραγούδια και γιατί. Άργησα πολύ ν’ απαντήσω, επειδή το τελευταίο 20ήμερο υπήρξε πολύ έντονο.

Δεν έχω συγκεκριμένα αγαπημένα τραγούδια, μου αρέσουν πολλά. Εξαρτάται απ' την ώρα και την κατάσταση κατά την ώρα της ακρόασης. Επιλέγω πάντως μια 12άδα αγαπημένα τραγούδια, για ν’ αποκτήσει και λίγο ήχο το blog:

Ξεκίνημα με Ερωτόκριτο, από τον Νίκο Ξυλούρη. Γιατί είναι ένα καταπληκτικό κομμάτι και γιατί μ’ αυτό με νανούριζε η γιαγιά μου με την υπέροχη φωνή της.






Ένα τραγούδι που συνδυάζει ξεχωριστή μουσική και εξαιρετικό στίχο είναι η Πριγκηπέσσα του Σωκράτη Μάλαμα. «Μα είναι δώρο άδωρο ν’ αλλάξεις χαρακτήρα...»






Η Χαρούλα Αλεξίου έχει πει μεγάλα τραγούδια. Είναι μια παρουσία ιδιαίτερα αξιοπρεπής και μια φωνή με πολύ μέταλλο. Ξεχωρίζω και βάζω σε live εκτέλεση το Ζήλια μου. Για τον αισιόδοξο ρυθμό που έχει, αλλά κι επειδή δεν θεωρώ τη ζήλια αρνητικό συναίσθημα:






Η εφηβεία πέρασε με Clash και πολλά άλλα. (Τον τραγουδιστή των Clash, Joe Strummer, είχα την τύχη να τον δω live σε συναυλία στην Αθήνα λίγο πριν «φύγει» πρόωρα το 2002.)

Οι Clash έγιναν κυρίως γνωστοί για το Should I Stay or Should I Go. Υπάρχουν βέβαια δεκάδες τραγούδια τους που μου αρέσουν πολύ. Βάζω το White Man (In Hammersmith Palais), επειδή συνδυάζει πολλά είδη μουσικής, όχι ως το πιο χαρακτηριστικό τους.






Πειράζει να βάλω κι ένα τραγούδι του Alice Cooper; Hell is living without you. (Τιμημένα 80’s.)






Ένας πολύ αγαπημένος μου δημιουργός είναι ο Goran Bregovic. Ολόκληρη τη μουσική για το Underground, με την πανδαισία πνευστών, τη θεωρώ μνημειώδη. Βάζω το Underground Cocek:







Από την άλλη, μια υπέροχη στιχουργός είναι η Λίνα Νικολακοπούλου. Και μια φωνή που λατρεύω είναι της Άλκηστης Πρωτοψάλτη.

Η συνάντηση των τριών αυτών μεγάλων της μουσικής είναι ένα τραγούδι πολύ ιδιαίτερο: Θεός αν είναι. Αφιερωμένο σε όλους όσους αρέσει ο στίχος «Κι αν μεγαλώσαν τα φτερά μου, εγώ απ’ το πλάι σου δε λείπω».






Η μουσική δεν έχει όρια. Ένα συγκρότημα που τολμάει μουσικές γέφυρες αξιοποιώντας (κι όχι αλλοιώνοντας) την ιδιαιτερότητα διαφορετικών μουσικών σε ντουέτα είναι οι Goin’ Through. Εδώ Οι ψυχές, με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη.





«Για λίγο αν προλαβαίνεις,
μες στ’ όνειρά σου
χάσου»


Οι U2 έχουν πει πολλά σπουδαία τραγούδια. Ειδικά όταν ταξιδεύω με το αυτοκίνητο, μου αρέσει πολύ να τους ακούω. Το With or Without you είναι πολύ αγαπημένο. Βάζω ωστόσο το Stuck in a moment, γιατί μιλάει για την παγίδα που κρύβουν ορισμένες στιγμές, που μας κυνηγάνε για καιρό. Αφιερωμένο σε όσους και όσες δεν κολλάνε στο χθες αλλά κοιτάνε μπροστά.






Απότομο πέρασμα σε ζεϊμπέκικο: Δεν θα ξαναγαπήσω. Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος, Μουσική: Μάνος Λοΐζος. Όχι για κάποιον ιδιαίτερο λόγο, απλώς επειδή είναι ωραίο κομμάτι. ΜΟΝΟ όμως από Στέλιο Καζαντζίδη:







Ένα ακόμη πολύ αγαπημένο ζεϊμπέκικο είναι η Ρόζα. Αφιερωμένο στον αδερφό μου που το χορεύει πολύ ιδιαίτερα. Στίχοι: Άλκης Αλκαίος, Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος. Σε live εκτέλεση από τον Δημήτρη Μητροπάνο:





Κλείνω μ' ένα απ' τα λίγα κομμάτια που με ηρεμούν. Με μια μελωδία που τη θεωρώ από τις πιο ευφυείς που έχουν γραφτεί: Όταν έρχονται τα σύννεφα, του Μάνου Χατζηδάκι. Για τα σύννεφα που έρχονται, αλλά και γι’ αυτά που φεύγουν.





Ξέρω ότι στους περισσότερους δεν αρέσουν τα blogοπαίχνιδα. Γι' αυτό καλώ να συμμετάσχει στο παιχνίδι όποιον και όποια θέλει. Εκτός από τον matrix που τον καλώ να συμμετάσχει θέλει δεν θέλει!