Το εκκρεμές της εξωτερικής μας πολιτικής

Στον χθεσινό αγώνα μπάσκετ του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος της Πολωνίας η Εθνική Ελλάδος έπαιζε μ’ έναν …«ανώνυμο» αντίπαλο.

Πριν προλάβουν βέβαια να κρύψουν το όνομα του αντιπάλου, αναγράφονταν εκεί τα εξής αρχικά: MKD. Δηλαδή «Μακεδονία».


Σύμφωνα με την ΕΡΤ, ο κόσμος το ‘χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι! Δε μας νοιάζει που όλοι έχουν αναγνωρίσει το κράτος αυτό με το όνομα που επιδιώκει. Μας νοιάζει να μην το βλέπουμε εμείς!

Το μόνο που καταφέρνουμε έτσι είναι να κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Να ζούμε σε μια ψευδαίσθηση. Να κυνηγάμε φαντάσματα και «αόρατους» «εχθρούς»...

Την άποψή μου για το θέμα την έχω γράψει και παλαιότερα: το πιο κατάλληλο όνομα για το κράτος αυτό θεωρώ ότι είναι το Σλαβομακεδονία.

Μα, θα πει κάποιος, τώρα είναι αργά...

Ποτέ δεν είναι αργά! Αρκεί να υπάρχει δομημένη πολιτική, με επιχειρήματα. Μόνο τότε το αδιανόητο γίνεται αυτονόητο.

Και η Κύπρος φαινόταν αδιανόητο να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση κι όμως μπήκε! Θεωρείται μάλιστα σήμερα αυτονόητο πως αυτό κάποτε θα γινόταν.

Κανέναν δε συμφέρει η διένεξη με το γειτονικό κράτος. Ούτε εμάς, ούτε αυτούς. Μόνο τους πάτρωνές τους συμφέρει.

Όταν οι πυριτιδαποθήκες εκραγούν όμως, χτυπάνε μόνο όσους βρίσκονται δίπλα σ’ αυτές! Όχι όσους ανάβουν το φυτίλι από μακριά. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι στη γειτονιά μας.

Γι' αυτό η ευρωπαϊκή προοπτική της Σλαβομακεδονίας είναι η μόνη λύση και περνάει μέσα από την επίλυση των διμερών σχέσεων με την Ελλάδα.

Όσο μάλιστα ζουν ακόμα άνθρωποι που γεννήθηκαν και έζησαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στην ενωμένη Γιουγκοσλαβία, η σλαβική ταυτότητα στην ονομασία δεν είναι κάτι που θα τους φανεί ξένο.

Βέβαια οι άνθρωποι αυτοί θέλουν να ξορκίσουν το σλαβικό παρελθόν τους και έχουν αναγνωριστεί απ’ όλον τον κόσμο με το συνταγματικό τους όνομα. Γιατί να «υποχωρήσουν» και να δεχτούν σύνθετο όνομα;

Επιπλέον, στην Ελλάδα θεωρείται όλο και πιο ενοχλητικό ν’ ασχολείται κανείς μ’ αυτό το θέμα. Προτιμούμε να κλείνουμε τα μάτια ή να βγάζουμε ανούσιες κορώνες. Γιατί να μπει στην ατζέντα της εκάστοτε κυβέρνησης;

Το χθεσινό δείγμα της ΕΡΤ νομίζω ότι αντικατοπτρίζει πλήρως την άποψή μας για το θέμα: μη μας χαλάτε την ψυχαγωγία μας. Μπορεί να έχουμε εγκαταλείψει το θέμα, αλλά δε θέλουμε να το βλέπουμε κιόλας μπροστά μας.

Ταλαντευόμαστε, σαν εκκρεμές, ανάμεσα στην υποχώρηση και τον τυχοδιωκτισμό. Επειδή η εξωτερική μας πολιτική δε βασίζεται σε αξίες και δεν έχει σταθερές. Δεν έχει συνέχεια και δε χαράζεται μακροπρόθεσμα.

«Και πώς θα ξαναποκτήσει η Ελλάδα ισχυρή εξωτερική πολιτική;» θα ρωτήσει κάποιος. Αν υιοθετήσει την υποχωρητικότητα που (δικαίως) ξορκίζει ο Greek Rider σε σχετική του ανάρτηση;

Ή αν διαβάζουμε όλοι μαζί το σκονάκι με το οποίο προκλητικά η Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη προσφώνησε τον Κάρολο Παπούλια το 2005;

Όχι βέβαια!

Η εξωτερική πολιτική όμως έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ όσο νομίζουμε. Δεν είναι απλώς ένα γεύμα αξιωματούχων και μια αναμνηστική φωτογραφία.

Η πετυχημένη εξωτερική πολιτική είναι το πρώτο βήμα προκειμένου να απελευθερωθούν πόροι για ουσιαστική κοινωνική πολιτική. Αρκεί να γίνεται με τρόπο σταθερό που δε θίγει την υπερηφάνεια μας και δεν υποθηκεύει το μέλλον μας.