Χριστοφοράκος Vs. Γκρούεζας

Μια από τις πιο σημαντικές ειδήσεις των τελευταίων ημερών ήταν η χθεσινή απόφαση στη Γερμανία με την οποία ο Χριστοφοράκος δεν θα εκδοθεί τελικά στην Ελλάδα.

Γιατί;

Όχι γιατί δεν το περιμέναμε. Ούτε γιατί αν ερχόταν, θα έπεφτε άπλετο φως σε μια ούτως ή άλλως δυσώδη υπόθεση. Άλλωστε όργανο ήταν κι ο Χριστοφοράκος, δεν αυτενεργούσε. Κι αυτές οι «δουλειές» γίνονται με μεγάλη προσοχή και γερές πλάτες.

Απλώς η είδηση της μη έκδοσης του Χριστοφοράκου σφράγισε και επίσημα το τέλος της δημόσιας ενασχόλησής μας με τη μεγαλύτερη υπόθεση δωροδοκίας τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.

Ο Χριστοφοράκος βρισκόταν χρόνια στην Ελλάδα. Αλλά δε συνελήφθη και δε δικάστηκε ποτέ από την απερχόμενη κυβέρνηση. Και ο αρμόδιος εισαγγελέας κ.Ζαγοριανός είχε φτιάξει μια φωτογραφική δικογραφία, μόνο για την περίοδο 2003-2004!

Να ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι από την αρχή: αδίκημα δεν είναι μόνο η δωροδοκία. Είναι και η δωροληψία! Κάποιος τα δίνει και κάποιος τα παίρνει, όπως λέει κι η Έλλη.

Φυσικά πρέπει να τιμωρείται αυτός που τα δίνει. Όσο προηγμένη κι αν είναι μια εταιρία, όσο αυστηρές διαδικασίες κι αν έχει για την επιλογή του προσωπικού της, το να αναλαμβάνει μια δουλειά με δωροδοκία είναι κατακριτέο.

Μπορεί να συμβάλλει στην καταπολέμηση της ανεργίας όσων δουλεύουν εκεί, αλλά προκαλεί ανεργία σε όσους δουλεύουν σε μια άλλη εταιρία. Ίσως εξίσου καλή. Ίσως και πιο ικανή.

Όμως δεν μπορεί να μετατοπίζεται το ενδιαφέρον μόνο σε αυτόν που δωροδοκεί και να μένει στο απυρόβλητο αυτός που δωροδοκείται!

Για να το πούμε πιο σχηματικά, για κάθε Χριστοφοράκο, υπάρχει κι ένας ...Γκρούεζας!



Ο Γκρούεζας, η θρυλική μορφή της επικής και διαχρονικής ταινίας «Υπάρχει και φιλότιμο», δεν είναι cartoon. Είναι υπαρκτός, ακόμα και σήμερα!

Γιατί η σημερινή δομή της δημοκρατίας, με τις ασυνέχειες και τα τείχη ανάμεσα στους εκλεγμένους και τους μη εκλεγμένους πολίτες, εξακολουθεί να ενθαρρύνει την ύπαρξη του «Γκρούεζα».

Έτσι, η εξουσία, στα μάτια του πολίτη, είναι πια μια μεγάλη ευκαιρία πλουτισμού. Οι αποφάσεις των πολιτικών σπάνια θεωρείται πια ότι έχουν πολιτικά χαρακτηριστικά.

Έχει εμπεδωθεί, δυστυχώς, η άποψη ότι όσοι είναι υποψήφιοι στοχεύουν στην κουτάλα κι όσοι τους υποστηρίζουν θέλουν να κρατάνε την κουτάλα, μπας και πέσει κανένα ψίχουλο και γι’ αυτούς...

Έχει παγιωθεί η εντύπωση ότι υπάρχουν άτομα που ασχολούνται με ένα κόμμα μόνο και μόνο για να στήνουν μηχανισμούς. Άνθρωποι ανεπάγγελτοι, χωρίς καμία κοινωνική αναφορά. Με μόνο προσόν τις προσβάσεις στα ΜΜΕ.

Άρα για να ξαναποκτήσει νόημα η πολιτική και να γίνει πάλι ελκυστική η ενασχόληση μαζί της πρέπει να γίνουν τομές στο σημερινό πολιτικό σύστημα.

Για να προσελκύσουμε ανθρώπους ικανούς και άξιους, που δεν θα έκαναν όμως τα πάντα για να επιπλεύσουν, πρέπει να δημιουργηθεί ένα υγιές περιβάλλον. Να πειστεί ο κόσμος ότι όσοι και όσες παρεκτρέπονται θα βγαίνουν οριστικά «εκτός κάδρου».

Γιατί τιμωρία δεν είναι το να μην είναι κάποιος ξανά υποψήφιος. Τιμωρία είναι να πληρώνει ο καθένας γι’ αυτά που έχει κάνει.

Όχι επειδή είμαστε ανθρωποφάγοι. Αλλά επειδή η διαφθορά είναι πια τόσο εκτεταμένη που βρισκόμαστε στα όρια της χρεοκοπίας.

Άρα, αν όντως τα κόμματα θέλουν να λύσουν το πρόβλημα, ας πάψουν να ασχολούνται με τον Χτιστοφοράκο (που δεν θα έρθει) κι ας αναζητήσουν τον ..."Γκρούεζα" (που είν' εδώ) και τις αιτίες που τον δημιουργούν!


[Το σκίτσο είναι του ΚΥΡ από ΤΟ ΒΗΜΑ, 19/7/09]