Συλλέκτης μπομπονιέρων

Τα τελευταία 2 χρόνια έχω πάει σε δεκάδες γάμους φίλων. (Σφίγγει ο κλοιός!) Έχω γνωρίσει τα περισσότερα "κτήματα" (η μόδα της εποχής) και έχω δει πολλές πρωτότυπες ιδέες αυτής της μεγάλης "βιομηχανίας".

Ο τζίρος που πραγματοποιούν οι εταιρίες διοργάνωσης τέτοιων εκδηλώσεων στην Αθήνα είναι τεράστιος. Τα ποσά που ακούς είναι για να κλαις και να γελάς μαζί... Εκτός Αθήνας βέβαια τα πράγματα είναι πιο προσιτά και πιο ανθρώπινα. Λιγότερο beverly hills και περισσότερη ζεστασιά!

Όμως το θέμα μας δεν είναι αυτό. Το θέμα μας είναι τι φέρνει τους ανθρώπους κοντά και τι τους απομακρύνει.

Δεν έχω βρει πειστική απάντηση ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο. Δεν θέλω να πιστέψω π.χ. ότι τα ζευγάρια παντρεύονται λόγω ηλικίας ("ήρθε το πλήρωμα του χρόνου"). Ούτε ότι χωρίζουν από βαρεμάρα.

Σίγουρα δεν μπορείς να ψάχνεις ες αεί "το έτερον ήμισυ". Γιατί τα χρόνια περνάνε. Ούτε μπορείς να μένεις με κάποιον που δεν αγαπάς "για να μην πληγωθούν τα παιδιά".

Η συνύπαρξη είναι μεγάλη απόφαση. Παντρεύεσαι ή συζείς με κάποιον για να έχεις δίπλα σου (στα εύκολα και στα δύσκολα) έναν άνθρωπο να κάνεις παρέα. Παντρεύεσαι για να κάνεις οικογένεια. Άρα θέλεις το ταίρι σου να είναι ευχάριστος σύντροφος και καλός γονιός.

Κι ο χωρισμός όμως μεγάλη απόφαση είναι! Ίσως συμβαίνει επειδή διαψεύστηκαν οι προσδοκίες του γάμου. Ίσως πάλι να μη θέλεις άλλο (και από 'δώ και στο εξής) να έχεις δίπλα σου αυτόν που κάποτε (σε άλλη φάση της ζωής σου) ήθελες.

Ωχ! Μπαίνει κι η παράμετρος της χρονικής συγκυρίας; Δύσκολα τα πράγματα! Πολυκριτηριακό το πρόβλημα... Μπορεί να έγινα συλλέκτης μπομπονιέρων, απάντηση όμως δεν έχω!

Πού καταλήγουμε λοιπόν από αυτήν την (σύντομη) αυτο-ψυχανάλυση; Ότι τα περισσότερα πράγματα στη ζωή τα κάνεις επειδή έτσι νιώθεις. Διαισθητικά τα ζυγίζεις μέσα σου και θεωρείς ότι είναι "καλό" για σένα. Απαντήσεις σε πολύπλοκες ερωτήσεις είναι μάλλον για να έχουν δουλειά οι ψυχολόγοι και τα μεσημεράδικα!

Εσείς τι λέτε;