Η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου είναι έτοιμη να πετύχει κάτι μοναδικό στην ιστορία της: να προκριθεί για 2η συνεχόμενη φορά σε τελικά Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος! Έχει αυτό μόνο ποδοσφαιρικό ενδιαφέρον;
Το 2004 πετύχαμε κάτι που ούτε στα όνειρά μας δεν υπήρχε: κατακτήσαμε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο Ποδοσφαίρου. Κάτι δηλαδή που ούτε η Αγγλία δεν έχει πετύχει ακόμα!
Το ερώτημα που τέθηκε φυσικά μετά τα πανηγύρια δεν ήταν αν γίναμε υπερδύναμη. Γιατί το 2004 κάναμε τη μεγαλύτερη έκπληξη όλων των εποχών: κατέκτησε το Euro μια εθνική ομάδα που ούτε νίκη δεν είχε πετύχει στη μοναδική έως τότε πρόκρισή της σε τελικά.
Το ερώτημα ήταν κατά πόσον η Ελλάδα θα καταφέρει να γίνει μια ομάδα αξιοσέβαστη. Μια ομάδα που θα μπορέσει να καθιερωθεί στις κορυφαίες εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου στην Ευρώπη. Να έχουμε συνέχεια ώστε να μη μείνει φωτοβολίδα εκείνη η τεράστια επιτυχία.
Μια έννοια λοιπόν που πάντοτε με γοητεύει στα μαθηματικά και στη ζωή είναι η συνέχεια! Το να μπορέσουμε να επαναλάβουμε ό,τι καλό πετυχαίνουμε. Να μην αντιδρούμε στη ζωή μας σπασμωδικά. Να έχουν οι δράσεις μας διαχρονική συνάφεια με τις ικανότητες, τον χαρακτήρα και τα πιστεύω μας.
Το 2007 δείχνουμε, έστω και στο ποδόσφαιρο, ότι μπορούμε. Γιατί αυτή η ομάδα ενσαρκώνει την επιτομή του ομαδικού πνεύματος. Είναι κλασικό παράδειγμα όπου ένα σύνολο ατόμων αποδίδει πάνω από τον μέσο όρο των μονάδων που το αποτελούν. Είναι ο ορισμός του ορθολογισμού. Ο ορισμός της επιμονής του καθοδηγητή της.
Ο Όττο Ρεχάγκελ είναι ένας ικανός άνθρωπος στον οποίον υπάρχει εμπιστοσύνη. Κι αυτός ο συνδυασμός ικανότητας κι εμπιστοσύνης σκοτώνει (τους άλλους)! Του ζητούσαμε επίμονα να κάνει σε μια νύχτα ανανέωση μετά το 2004. Γιατί στην Ελλάδα εκτός από τη βολή, μας αρέσει κι η υπερβολή. Είμαστε ή του ύψους ή του βάθους. Στη χαρά ξεδίδουμε, στη λύπη μαυρίζει η ψυχή μας...
Αυτός όμως ήξερε ότι χρειάζεται λελογισμένη αλλαγή προσώπων και συνέχεια. Χρειάζονται οι έμπειροι παλιοί για να μεταδώσουν το πνεύμα στους νέους. Κάθε απόπειρα σπασμωδικής ασυνέχειας ίσως έχει μια βραχυπρόθεσμη επιτυχία, αλλά οδηγεί σε τελική αποτυχία.
Η Εθνική ποδοσφαίρου, πέρα από τη στιγμιαία χαρά μιας πρόκρισης που σε πολλούς δε λέει τίποτα, στέλνει κατ’ εμέ ένα πιο σημαντικό μήνυμα: οι ομάδες στη ζωή είναι πάνω από τα πρόσωπα. Οι καλές ομάδες έχουν υψηλότερη απόδοση από τις μονάδες που τις απαρτίζουν. Οι καλές ομάδες όμως χτίζονται αργά, γιατί χρειάζονται συνοχή κι ενιαίο πνεύμα.
Σε μια εποχή ατομικής προβολής αυτό το βρίσκω ιδιαίτερα σημαντικό. Ίσως μας ωθήσει στο να προσπαθούμε να χτίζουμε στη ζωή καλύτερες ομάδες γύρω μας, αντί να χτίζουμε καλύτερο προφίλ του εαυτού μας.
Το 2004 πετύχαμε κάτι που ούτε στα όνειρά μας δεν υπήρχε: κατακτήσαμε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο Ποδοσφαίρου. Κάτι δηλαδή που ούτε η Αγγλία δεν έχει πετύχει ακόμα!
Το ερώτημα που τέθηκε φυσικά μετά τα πανηγύρια δεν ήταν αν γίναμε υπερδύναμη. Γιατί το 2004 κάναμε τη μεγαλύτερη έκπληξη όλων των εποχών: κατέκτησε το Euro μια εθνική ομάδα που ούτε νίκη δεν είχε πετύχει στη μοναδική έως τότε πρόκρισή της σε τελικά.
Το ερώτημα ήταν κατά πόσον η Ελλάδα θα καταφέρει να γίνει μια ομάδα αξιοσέβαστη. Μια ομάδα που θα μπορέσει να καθιερωθεί στις κορυφαίες εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου στην Ευρώπη. Να έχουμε συνέχεια ώστε να μη μείνει φωτοβολίδα εκείνη η τεράστια επιτυχία.
Μια έννοια λοιπόν που πάντοτε με γοητεύει στα μαθηματικά και στη ζωή είναι η συνέχεια! Το να μπορέσουμε να επαναλάβουμε ό,τι καλό πετυχαίνουμε. Να μην αντιδρούμε στη ζωή μας σπασμωδικά. Να έχουν οι δράσεις μας διαχρονική συνάφεια με τις ικανότητες, τον χαρακτήρα και τα πιστεύω μας.
Το 2007 δείχνουμε, έστω και στο ποδόσφαιρο, ότι μπορούμε. Γιατί αυτή η ομάδα ενσαρκώνει την επιτομή του ομαδικού πνεύματος. Είναι κλασικό παράδειγμα όπου ένα σύνολο ατόμων αποδίδει πάνω από τον μέσο όρο των μονάδων που το αποτελούν. Είναι ο ορισμός του ορθολογισμού. Ο ορισμός της επιμονής του καθοδηγητή της.
Ο Όττο Ρεχάγκελ είναι ένας ικανός άνθρωπος στον οποίον υπάρχει εμπιστοσύνη. Κι αυτός ο συνδυασμός ικανότητας κι εμπιστοσύνης σκοτώνει (τους άλλους)! Του ζητούσαμε επίμονα να κάνει σε μια νύχτα ανανέωση μετά το 2004. Γιατί στην Ελλάδα εκτός από τη βολή, μας αρέσει κι η υπερβολή. Είμαστε ή του ύψους ή του βάθους. Στη χαρά ξεδίδουμε, στη λύπη μαυρίζει η ψυχή μας...
Αυτός όμως ήξερε ότι χρειάζεται λελογισμένη αλλαγή προσώπων και συνέχεια. Χρειάζονται οι έμπειροι παλιοί για να μεταδώσουν το πνεύμα στους νέους. Κάθε απόπειρα σπασμωδικής ασυνέχειας ίσως έχει μια βραχυπρόθεσμη επιτυχία, αλλά οδηγεί σε τελική αποτυχία.
Η Εθνική ποδοσφαίρου, πέρα από τη στιγμιαία χαρά μιας πρόκρισης που σε πολλούς δε λέει τίποτα, στέλνει κατ’ εμέ ένα πιο σημαντικό μήνυμα: οι ομάδες στη ζωή είναι πάνω από τα πρόσωπα. Οι καλές ομάδες έχουν υψηλότερη απόδοση από τις μονάδες που τις απαρτίζουν. Οι καλές ομάδες όμως χτίζονται αργά, γιατί χρειάζονται συνοχή κι ενιαίο πνεύμα.
Σε μια εποχή ατομικής προβολής αυτό το βρίσκω ιδιαίτερα σημαντικό. Ίσως μας ωθήσει στο να προσπαθούμε να χτίζουμε στη ζωή καλύτερες ομάδες γύρω μας, αντί να χτίζουμε καλύτερο προφίλ του εαυτού μας.
Αναρτήσεις
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου