Η περασμένη Τετάρτη ήταν, λέει, η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Φτώχειας. Πολύ βαρύγδουπο ακούγεται. Τι είναι φτώχεια;
Σε πρόσφατη έρευνα φάνηκε ότι στη χώρα μας σήμερα βρίσκονται στο κατώφλι της ανέχειας 2.000.000 συμπολίτες μας. Ο πληθυσμός ενός μικρού κράτους δηλαδή!
Τα 933,7 ευρώ είναι το ψυχολογικό όριο, που χωρίζει τους φτωχούς από τους πλούσιους. Αν εξασφάλιζαν αυτό το ποσό, θα διέγραφαν τον εαυτό τους από τις «λίστες των φτωχών».
Ακόμα χειρότερη όμως κι απ’ τη φτώχεια είναι η απειλή της φτώχειας: Οι μισοί ερωτηθέντες πιστεύουν ότι οι συνάνθρωποί τους βρέθηκαν σε κατάσταση φτώχειας από ένα τυχαίο γεγονός που μπορεί να συμβεί στον καθένα (π.χ. σοβαρό πρόβλημα υγείας ή εργασίας).
Γι’ αυτό το 60% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι προσωπικά φοβούνται κάποιες φορές μήπως βρεθούν κι οι ίδιοι σε κατάσταση φτώχειας.
Η ανασφάλεια αυτή γεννάει ένα νέο κράτος στην Ελλάδα: είναι οι μη προνομιούχοι συμπολίτες μας. Από τους άστεγους, μέχρι τη «γενιά των 700 Ευρώ».
Δυστυχώς, πολλοί πολιτικοί αντιμετωπίζουν σήμερα τη γενιά συτή σαν target group. Περιγράφουν λυπητερά την κατάσταση της νεολαίας, με μόνο στόχο να πάρουν την ψήφο της.
Όμως η γενιά των 700 Ευρώ δεν είναι target group, είναι άνθρωποι! Άνθρωποι που δεν τους αρκεί να ακούν από χείλι βολεμένων το πρόβλημα που ζούνε. Θέλουν λύσεις!
Οι νέοι σήμερα δεν είναι απλώς φτωχοί. Είναι ανασφαλείς! Ζώντας στο σπίτι των γονιών τους, τα φέρνουν βόλτα με τα 700 ευρώ. Αλλά δεν μπορούν να ζήσουν μόνοι τους, δεν μπορούν ν’ ανοίξουν τα φτερά τους.
Και είναι ευάλωτοι σε εξαρτήσεις. Καθότι κάποιος πρέπει να τους βοηθήσει. Για να συνεχίσουν να είναι συμβασιούχοι... Για να συνεχίσουν να παίρνουν τα 700 ευρώ και αύριο... Έστω και χωρίς ασφάλιση!
Λύσεις υπάρχουν, αλλά θέλουν γερά πολιτικά κότσια. Και απαιτούν αλληλεγγύη.
Δεν χρειάζεται να καταστραφεί ο πλούτος μερικών. Απαιτείται απλώς να καταλάβουν οι έχοντες και κατέχοντες ότι πρέπει να στερηθούν την πλεονάζουσα πολυτέλεια για να μη στερούνται κάποιοι άλλοι τα αναγκαία.
Απαιτείται να πιστέψουν οι επιχειρήσεις κι οι τράπεζες ότι ο όρος «κοινωνική συνοχή» δεν είναι λογότυπο για εκλογές. Είναι εθνικός στόχος. Που θα φέρει και στους ίδιους θετικά αποτελέσματα. Γι’ αυτό πρέπει να δώσουν ευκαιρίες στους νέους να αναπτύξουν επιχειρηματικότητα.
Η κοινωνική ειρήνη κι η σύγκλιση των εισοδημάτων δεν αφορά εκείνους που δεν έχουν. Αφορά κυρίως εκείνους που τα έχουν όλα, αλλά αδηφάγα θέλουν κι άλλα. Γιατί όσες φορές η αναδιανομή δεν έγινε από τους πολιτικούς, έγινε από τους (αγανακτισμένους) πολίτες.
Το μεγάλο μας στοίχημα σήμερα δεν είναι η σύγκλιση «του μέσου όρου» με τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το μεγάλο στοίχημα είναι η ελαχιστοποίηση των ανισοτήτων μέσα στην ίδια μας τη χώρα.
Όσοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό μπορεί να μην είναι (ακόμα) οικονομικά φτωχοί, είναι όμως μακάριοι. Ως «πτωχοί τω πνεύματι».
Σε πρόσφατη έρευνα φάνηκε ότι στη χώρα μας σήμερα βρίσκονται στο κατώφλι της ανέχειας 2.000.000 συμπολίτες μας. Ο πληθυσμός ενός μικρού κράτους δηλαδή!
Τα 933,7 ευρώ είναι το ψυχολογικό όριο, που χωρίζει τους φτωχούς από τους πλούσιους. Αν εξασφάλιζαν αυτό το ποσό, θα διέγραφαν τον εαυτό τους από τις «λίστες των φτωχών».
Ακόμα χειρότερη όμως κι απ’ τη φτώχεια είναι η απειλή της φτώχειας: Οι μισοί ερωτηθέντες πιστεύουν ότι οι συνάνθρωποί τους βρέθηκαν σε κατάσταση φτώχειας από ένα τυχαίο γεγονός που μπορεί να συμβεί στον καθένα (π.χ. σοβαρό πρόβλημα υγείας ή εργασίας).
Γι’ αυτό το 60% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι προσωπικά φοβούνται κάποιες φορές μήπως βρεθούν κι οι ίδιοι σε κατάσταση φτώχειας.
Η ανασφάλεια αυτή γεννάει ένα νέο κράτος στην Ελλάδα: είναι οι μη προνομιούχοι συμπολίτες μας. Από τους άστεγους, μέχρι τη «γενιά των 700 Ευρώ».
Δυστυχώς, πολλοί πολιτικοί αντιμετωπίζουν σήμερα τη γενιά συτή σαν target group. Περιγράφουν λυπητερά την κατάσταση της νεολαίας, με μόνο στόχο να πάρουν την ψήφο της.
Όμως η γενιά των 700 Ευρώ δεν είναι target group, είναι άνθρωποι! Άνθρωποι που δεν τους αρκεί να ακούν από χείλι βολεμένων το πρόβλημα που ζούνε. Θέλουν λύσεις!
Οι νέοι σήμερα δεν είναι απλώς φτωχοί. Είναι ανασφαλείς! Ζώντας στο σπίτι των γονιών τους, τα φέρνουν βόλτα με τα 700 ευρώ. Αλλά δεν μπορούν να ζήσουν μόνοι τους, δεν μπορούν ν’ ανοίξουν τα φτερά τους.
Και είναι ευάλωτοι σε εξαρτήσεις. Καθότι κάποιος πρέπει να τους βοηθήσει. Για να συνεχίσουν να είναι συμβασιούχοι... Για να συνεχίσουν να παίρνουν τα 700 ευρώ και αύριο... Έστω και χωρίς ασφάλιση!
Λύσεις υπάρχουν, αλλά θέλουν γερά πολιτικά κότσια. Και απαιτούν αλληλεγγύη.
Δεν χρειάζεται να καταστραφεί ο πλούτος μερικών. Απαιτείται απλώς να καταλάβουν οι έχοντες και κατέχοντες ότι πρέπει να στερηθούν την πλεονάζουσα πολυτέλεια για να μη στερούνται κάποιοι άλλοι τα αναγκαία.
Απαιτείται να πιστέψουν οι επιχειρήσεις κι οι τράπεζες ότι ο όρος «κοινωνική συνοχή» δεν είναι λογότυπο για εκλογές. Είναι εθνικός στόχος. Που θα φέρει και στους ίδιους θετικά αποτελέσματα. Γι’ αυτό πρέπει να δώσουν ευκαιρίες στους νέους να αναπτύξουν επιχειρηματικότητα.
Η κοινωνική ειρήνη κι η σύγκλιση των εισοδημάτων δεν αφορά εκείνους που δεν έχουν. Αφορά κυρίως εκείνους που τα έχουν όλα, αλλά αδηφάγα θέλουν κι άλλα. Γιατί όσες φορές η αναδιανομή δεν έγινε από τους πολιτικούς, έγινε από τους (αγανακτισμένους) πολίτες.
Το μεγάλο μας στοίχημα σήμερα δεν είναι η σύγκλιση «του μέσου όρου» με τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το μεγάλο στοίχημα είναι η ελαχιστοποίηση των ανισοτήτων μέσα στην ίδια μας τη χώρα.
Όσοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό μπορεί να μην είναι (ακόμα) οικονομικά φτωχοί, είναι όμως μακάριοι. Ως «πτωχοί τω πνεύματι».
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου