Μέσα από blogs κι ανάμεσα στις καθημερινές αγωνίες της δουλειάς, μας αρέσει να κρίνουμε την επικαιρότητα. Έχουμε έτσι την αίσθηση (ή την ψευδαίσθηση) ότι η φωνή μας συνδιαμορφώνει νοοτροπίες, ότι είμαστε πολιτικά όντα.
Ποιος είναι άραγε ο στόχος της παρέμβασής μας;
Το σημερινό καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης φαίνεται πια τόσο γοητευτικά ορθολογικό. Ο τζόγος με τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων ονομάζεται «μεταρρύθμιση». Οι «ιδιωτικοποιήσεις» όλης της δημόσιας περιουσίας είναι η μόνη αποδεκτή λύση. Η «απελευθέρωση των αγορών» ακούγεται πια τόσο αυτονόητη.
Γενικά, βαδίζουμε άβουλα σε «μονόδρομους» που εμείς φαίνεται πως έχουμε επιλέξει. Σε μια προκρούστειο κλίνη έχουμε ξαπλώσει. Άλλοι τεντώνονται κι άλλοι πετσοκόβονται, για να μη διαφέρει κανείς!
Στο ερώτημα «υπάρχει εναλλακτική πρόταση;» η απάντηση δεν είναι μονολεκτική. «Σ’ έναν κόσμο που δε σε λυπάται, εξαρτάται» που λέει και το τραγούδι. Εξαρτάται από τις απαντήσεις που εμείς θα δώσουμε σε ορισμένα ερωτήματα:
Θέλουμε π.χ. ευημερία. Τι είναι όμως η ευημερία; Ατομική υπόθεση; Μας αρκεί να έχουμε εμείς άνεση, αλλά γύρω μας να αυξάνονται οι ανισότητες; Πόσο άτρωτοι θεωρούν ότι είναι οι βολεμένοι; Και πώς δείχνουμε την αλληλεγγύη μας σ’ εκείνους που τα βγάζουν δύσκολα πέρα; Γιατί δεν έχουμε πια τον χρόνο και τη διάθεση να κρίνουμε τα γεγονότα, αν δεν ξέρουμε τι λένε οι δημοσκοπήσεις;
Δε μας αρέσει η ακρίβεια, λέμε. Γιατί όμως υπάρχει σήμερα ακρίβεια; Μα αφενός επειδή δεν γίνεται κανένας έλεγχος κι αφετέρου επειδή υπάρχουν πολίτες που μπορούν να πληρώσουν ακριβά για ν’ αγοράσουν προϊόντα. Άρα οι παραγωγοί κι οι μεσάζοντες με λιγότερες ποσότητες έχουν μεγαλύτερο κέρδος. (Ακούγεται αντιφατικό, αλλά δεν είναι: στην εποχή της υπερκατανάλωσης, το κέρδος αυξάνεται ακόμα και με μικρότερη παραγωγή!)
Θέλουμε ν’ αντιδράσουμε. Τι σημαίνει όμως αντίδραση; Είναι αντίδραση να χασκογελάμε με τις παθογένεις του νεοελληνικού κράτους από τον καναπέ μας; Μας αρκεί να μας ερεθίζουν το θυμικό ταλαντούχοι ηθοποιοί αναπαράγοντας τις ανισότητες που όλοι βιώνουμε καθημερινά; Ή επιδιώκουμε να γίνουμε μέρος της λύσης διαμορφώνοντας προτάσεις για την ανατροπή του σκηνικού;
Πρόσω ολοταχώς βαδίζουμε στην εποχή που «δεν θα έχει σημασία ποιος κυβερνά, αφού όλοι ίδιοι είναι». Χτίζουμε κάθε μέρα την κοινωνία της ήσσονος προσπάθειας. Σκοπός μας είναι να γίνουμε μεσάζοντες ή να χωρέσουμε τις φιλοδοξίες μας σ’ ένα χαλαρό ωράριο με πολλές αργίες και παχυλά «δώρα».
Βαφτίσαμε «απελευθέρωση των αγορών» την αντικατάσταση του κρατισμού από οργανωμένα ολιγοπώλια. Βαφτίσαμε «ευτυχία της αφθονίας» την έλλειψη χρόνου για κριτική σκέψη. Βαφτίσαμε τα blogs που καταγράφουν γνήσια τις αγωνίες των πολιτών «απειλή».
«Ο άλλος δρόμος ποιος είναι;» θ’ αναρωτηθεί πάλι ο καλοπροαίρετος συνομιλητής. Δεν έχει καμία σημασία σήμερα! Ο άλλος δρόμος δεν υπάρχει, είναι Tabula Rasa! Αν όμως εμείς βρούμε τις πιο σωστές ερωτήσεις κι όχι τις πιο αρεστές απαντήσεις, είναι βέβαιο ότι μπορούμε ξανά να σκαλίσουμε τον στόχο που μας γοητεύει.
Ποιος είναι άραγε ο στόχος της παρέμβασής μας;
Το σημερινό καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης φαίνεται πια τόσο γοητευτικά ορθολογικό. Ο τζόγος με τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων ονομάζεται «μεταρρύθμιση». Οι «ιδιωτικοποιήσεις» όλης της δημόσιας περιουσίας είναι η μόνη αποδεκτή λύση. Η «απελευθέρωση των αγορών» ακούγεται πια τόσο αυτονόητη.
Γενικά, βαδίζουμε άβουλα σε «μονόδρομους» που εμείς φαίνεται πως έχουμε επιλέξει. Σε μια προκρούστειο κλίνη έχουμε ξαπλώσει. Άλλοι τεντώνονται κι άλλοι πετσοκόβονται, για να μη διαφέρει κανείς!
Στο ερώτημα «υπάρχει εναλλακτική πρόταση;» η απάντηση δεν είναι μονολεκτική. «Σ’ έναν κόσμο που δε σε λυπάται, εξαρτάται» που λέει και το τραγούδι. Εξαρτάται από τις απαντήσεις που εμείς θα δώσουμε σε ορισμένα ερωτήματα:
Θέλουμε π.χ. ευημερία. Τι είναι όμως η ευημερία; Ατομική υπόθεση; Μας αρκεί να έχουμε εμείς άνεση, αλλά γύρω μας να αυξάνονται οι ανισότητες; Πόσο άτρωτοι θεωρούν ότι είναι οι βολεμένοι; Και πώς δείχνουμε την αλληλεγγύη μας σ’ εκείνους που τα βγάζουν δύσκολα πέρα; Γιατί δεν έχουμε πια τον χρόνο και τη διάθεση να κρίνουμε τα γεγονότα, αν δεν ξέρουμε τι λένε οι δημοσκοπήσεις;
Δε μας αρέσει η ακρίβεια, λέμε. Γιατί όμως υπάρχει σήμερα ακρίβεια; Μα αφενός επειδή δεν γίνεται κανένας έλεγχος κι αφετέρου επειδή υπάρχουν πολίτες που μπορούν να πληρώσουν ακριβά για ν’ αγοράσουν προϊόντα. Άρα οι παραγωγοί κι οι μεσάζοντες με λιγότερες ποσότητες έχουν μεγαλύτερο κέρδος. (Ακούγεται αντιφατικό, αλλά δεν είναι: στην εποχή της υπερκατανάλωσης, το κέρδος αυξάνεται ακόμα και με μικρότερη παραγωγή!)
Θέλουμε ν’ αντιδράσουμε. Τι σημαίνει όμως αντίδραση; Είναι αντίδραση να χασκογελάμε με τις παθογένεις του νεοελληνικού κράτους από τον καναπέ μας; Μας αρκεί να μας ερεθίζουν το θυμικό ταλαντούχοι ηθοποιοί αναπαράγοντας τις ανισότητες που όλοι βιώνουμε καθημερινά; Ή επιδιώκουμε να γίνουμε μέρος της λύσης διαμορφώνοντας προτάσεις για την ανατροπή του σκηνικού;
Πρόσω ολοταχώς βαδίζουμε στην εποχή που «δεν θα έχει σημασία ποιος κυβερνά, αφού όλοι ίδιοι είναι». Χτίζουμε κάθε μέρα την κοινωνία της ήσσονος προσπάθειας. Σκοπός μας είναι να γίνουμε μεσάζοντες ή να χωρέσουμε τις φιλοδοξίες μας σ’ ένα χαλαρό ωράριο με πολλές αργίες και παχυλά «δώρα».
Βαφτίσαμε «απελευθέρωση των αγορών» την αντικατάσταση του κρατισμού από οργανωμένα ολιγοπώλια. Βαφτίσαμε «ευτυχία της αφθονίας» την έλλειψη χρόνου για κριτική σκέψη. Βαφτίσαμε τα blogs που καταγράφουν γνήσια τις αγωνίες των πολιτών «απειλή».
«Ο άλλος δρόμος ποιος είναι;» θ’ αναρωτηθεί πάλι ο καλοπροαίρετος συνομιλητής. Δεν έχει καμία σημασία σήμερα! Ο άλλος δρόμος δεν υπάρχει, είναι Tabula Rasa! Αν όμως εμείς βρούμε τις πιο σωστές ερωτήσεις κι όχι τις πιο αρεστές απαντήσεις, είναι βέβαιο ότι μπορούμε ξανά να σκαλίσουμε τον στόχο που μας γοητεύει.
Αναρτήσεις
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου