Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Ήτανε 2, ήτανε 3, είμαστε 1013;


Επιστρέφοντας και φέτος απ’ την πορεία του Πολυτεχνείου, νιώθεις ότι έχεις πολλά να πεις.

Για όλες τις οικογένειες που είδες 3 μέρες ν’ αφήνουν ήσυχα ένα λουλούδι σ’ εκείνο το θλιμμένο μπρούτζινο κεφάλι.

Για όλα τα μικρά παιδιά που είδες ν’ ακουμπούν (χωρίς τυμπανοκρουσίες) ένα σημείωμα σ’ εκείνη τη μισοκατεστραμμένη πόρτα.

Για τις βουβές μητέρες που κάθε χρόνο επιμελούνται την πιο ζεστή παρουσίαση των νεκρών και βασανισμένων της δικτατορίας.

Νιώθεις ότι το αίμα σ’ αυτήν τη σημαία δεν είναι ντεκόρ.

Ακούς ακόμα, ανάμεσα στις ψαλμωδίες του Ξυλούρη, τις φωνές εκείνων των παιδιών, εκείνου του Νοέμβρη: «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία».

Τα παιδιά που έβλεπαν το τανκ να έρχεται, αλλά γατζώθηκαν στην πόρτα, αντί να φύγουν, ήταν λίγα. Για να μπορούμε όλοι εμείς σήμερα να κάνουμε καλλιστεία δημοκρατικότητας.

Γι’ αυτό θέλοντας να πεις όλα όσα νιώθεις, καταλήγεις ότι το μόνο που αξίζει στη μνήμη του Αγώνα εκείνων των ολίγων δεν είναι τα λόγια, αλλά η σιωπή.

Ναι, η πορεία του Πολυτεχνείου δε χρειάζεται συνθήματα. Δε χρειάζεται καν μαζική συμμετοχή. Αν δεν το αισθάνεσαι ή αν δεν μπορείς ν’ αντέξεις 3 ώρες τη βροχή, καλύτερα κάτσε σπίτι σου.

Τώρα όμως που η σκυτάλη περνάει απ' τη γενιά που γέννησε το Πολυτεχνείο στην επόμενη γενιά, το νιώθεις έντονα:

Η 17η Νοεμβρίου δεν είναι ημερήσιο μνημόσυνο, είναι μνήμη διαρκής. Δεν είναι ένα κερί που κάθε χρόνο λιώνει, είναι πυξίδα.

22 σχόλια:

Homo Sapiens είπε...

Πολύ σωστά λόγια ikor...

Πράγματι σε κάτι τέτοιες στιγμές όλοι σπεύδουν να πουν κάτι...και τις περισσότερες φορές ακούμε μία μεγαλομπαρούφα...

Η σιωπή...τα λέει όλα

να σαι καλα

Ανώνυμος είπε...

ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΘΥΣΙΑΣΑΝ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ

ikor είπε...

@ homo sapiens: χαίρομαι που συμφωνούμε.

Καλό βράδυ!

ikor είπε...

@ γιάννης καλλονάς: καλώς ήρθες! Αναρωτιέμαι καμιά φορά ποιες θυσίες θα κάναμε εμείς σήμερα για κάτι που θεωρούμε σημαντικό.

Καλό βράδυ!

ikor είπε...

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα email που μου έστειλε ένας φίλος, ο Γ.Δ., όταν διάβασε το κείμενο:

(παραλείπω την εισαγωγή για την οποία τον ευχαριστώ)

"...
Τις μέρες της κατάληψης της Νομικής εργαζόμουν ακριβώς απέναντι. Ήταν εκεί τότε το Νεκροτομείο, που είχε κοινή αυλή με τη Νομική.

Για να παίρνουν φαΐ οι καταληψίες, τι είχαν σκαρφιστεί; Έφερναν τυρόπιτες μέσα σε νεκροφόρες!! Είναι αληθινό το περιστατικό, το είδα με τα μάτια μου.

Οι νεκροφόρες έμπαιναν μέσα στην αυλή χωρίς έλεγχο από τους φρουρούς αστυνομικούς και έτσι οι φοιτητές έβγαιναν στην αυλή και έπαιρναν τις τυρόπιτες!
..."

Unknown είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
doraF είπε...

φίλε ikor,
ναι έχεις δίκιο.
Η σιωπηλή πορεία όλων μας, που αφηφήσαμε τη βροχή, είναι ο βαθύς σεβασμός και η αναγνώριση της Μεγάλης προσφοράς αυτών των νέων και άλλων ανώνυμων συνανθρώπων μας , που σε μια στιγμή της ιστορίας, κάναν έφοδο στους ουρανούς!
Όπως ακούσθηκε και ατην ταινία" η Κούβα μου" αν επιλέξεις στη ζωή σου τον δρόμο για τ΄αστέρια ΄το πιθανότερο είναι να αγγίξεις τον θάνατο!

ikor είπε...

Καλησπέρα doraF.

Σχεδόν κάθε χρόνο ο καιρός είναι μουντός κατά το τριήμερο του Πολυτεχνείου.

Αλλά η φετινή βροχή νομίζω ότι σημειολογικά ήταν το καλύτερο σκηνικό για μια τέτοια επέτειο μνήμης και σιωπής.

Τιμή σ' εκείνους που στη ζωή τους
όρισαν και φυλάττουν Θερμοπύλες

cinderella είπε...

Ελπίζω να άφησες ικορ μου ένα γαρύφαλλο και για μένα. Γιατί μου άρεσε πολύ ο τρόπος που αποτύπωσες τις μυρωδιές του Πολυτεχνείου. Με σεβασμό. Με ελπίδα. Με νόημα.
Καλησπέρες!

ikor είπε...

Σ' ευχαριστώ πολύ cinderella. Τιμή μου!

Απ' ό,τι είδα και στο blog σου, για τον ίδιο λόγο αφήνουμε κάθε χρόνο το γαρύφαλλο.

Πες ότι το φετινό ήταν και για σένα λοιπόν!

Καλό σου μεσημέρι!

Οιωνoσκόπoς είπε...

Σύμφωνοι για την πυξίδα.
Για το ποιός είναι ο Βορράς είναι ο καυγάς.

Και ποιό το καράβι βέβαια. Το καράβι!

ikor είπε...

Σε 10 λέξεις οιωνοσκόπε τα είπες όλα.

Για τον καθένα είναι διαφορετικός αυτός ο "Βορράς". Άσε που άλλοι θέλουν να πάνε στον Νότο (που είναι και πιο ζεστά)...

Για μένα πάντως ο "Βορράς" είναι ότι οι καταπιεστές πρέπει πάντα να φοβούνται εκείνους που καταπιέζουν.

Κι αυτοί οι καταπιεστές δεν εξαφανίστηκαν το 1974.

Όσο για το καράβι, σίγουρα δεν είναι ιστοπλοϊκό. Να πηγαίνει όπου φυσάει ο άνεμος!

vagnes είπε...

...θα ήθελα να προσθέσω τη σιωπή μου στην πιο ύπεροχη ανάρτηση και στα πιο αληθινά σχόλια που διάβασα για το Πολυτεχνείο...

ikor είπε...

Να 'σαι καλά vagnes. Είσαι τυχερός που ανήκεις σ' αυτήν τη γενιά!

Χαίρομαι πολύ που
...το νιώσανε κι άλλοι...
...πως μοιάζει η σιωπή (μας) σαν αγάπη μεγάλη!

Καλό βράδυ!

katerina είπε...

Ψαχνοντας να δω αν έχεις βάλει νέα αναρτηση, ξαναδιαβασα την παλιά σου...
Και κοιτα τι φανταστηκα ... να γίνουν και οι παρελάσεις, αυτές με τα τύμπανα και τις παράτες...πορείες.
Σιωπηλές πορείες...

ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ είπε...

Καλησπέρα ikor
ναι, συμφωνώ σε όλα όσα γράφεις.
Χάρηκα για την επίσκεψη, έχουμε πολλά να πούμε!

ikor είπε...

katerina, βρίσκω εξαιρετική την ιδέα σου!

Η σιωπή αφήνει περισσότερο χώρο και χρόνο για ώριμη σκέψη του τι συμβολίζει κάθε "γιορτή".

Όσο για νέα ανάρτηση, δε στερέψαμε. Απλώς μας έχει πνίξει η δουλειά......

Καλησπέρα!

ikor είπε...

ΣΤΕΛΙΟ, καλώς ήρθες φίλε και συντοπίτη!

Χαίρομαι που συμφωνούμε και που θα έχουμε να πούμε πολλά! Οι φωτογραφίες και τα κείμενά σου είναι διαφήμιση για την Κρήτη!

tzonakos είπε...

Για μένα πάντως πυξίδα ειναι.
Ειναι μνήμη, ειναι ιστορία, οδηγός.

ikor είπε...

Καλησπέρα tzonako.

Μια πυξίδα, θα προσέθετα αν μου επιτρέπεις, που μας δείχνει πάντα να βαδίσουμε έναν δρόμο που οι περισσότεροι τον θεωρούν αδιέξοδο!

tzonakos είπε...

Aδιέξοδο δεν ειναι.
Θέλει σωστή χρήση η πυξίδα ...

ikor είπε...

Συμφωνώ.

Οι άλλοι τον βλέπουν αδιέξοδο, δεν είναι! Αλλά πρέπει να τους πείσεις γι' αυτό.