Ήτανε 2, ήτανε 3, είμαστε 1013;

Επιστρέφοντας και φέτος απ’ την πορεία του Πολυτεχνείου, νιώθεις ότι έχεις πολλά να πεις.

Για όλες τις οικογένειες που είδες 3 μέρες ν’ αφήνουν ήσυχα ένα λουλούδι σ’ εκείνο το θλιμμένο μπρούτζινο κεφάλι.

Για όλα τα μικρά παιδιά που είδες ν’ ακουμπούν (χωρίς τυμπανοκρουσίες) ένα σημείωμα σ’ εκείνη τη μισοκατεστραμμένη πόρτα.

Για τις βουβές μητέρες που κάθε χρόνο επιμελούνται την πιο ζεστή παρουσίαση των νεκρών και βασανισμένων της δικτατορίας.

Νιώθεις ότι το αίμα σ’ αυτήν τη σημαία δεν είναι ντεκόρ.

Ακούς ακόμα, ανάμεσα στις ψαλμωδίες του Ξυλούρη, τις φωνές εκείνων των παιδιών, εκείνου του Νοέμβρη: «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία».

Τα παιδιά που έβλεπαν το τανκ να έρχεται, αλλά γατζώθηκαν στην πόρτα, αντί να φύγουν, ήταν λίγα. Για να μπορούμε όλοι εμείς σήμερα να κάνουμε καλλιστεία δημοκρατικότητας.

Γι’ αυτό θέλοντας να πεις όλα όσα νιώθεις, καταλήγεις ότι το μόνο που αξίζει στη μνήμη του Αγώνα εκείνων των ολίγων δεν είναι τα λόγια, αλλά η σιωπή.

Ναι, η πορεία του Πολυτεχνείου δε χρειάζεται συνθήματα. Δε χρειάζεται καν μαζική συμμετοχή. Αν δεν το αισθάνεσαι ή αν δεν μπορείς ν’ αντέξεις 3 ώρες τη βροχή, καλύτερα κάτσε σπίτι σου.

Τώρα όμως που η σκυτάλη περνάει απ' τη γενιά που γέννησε το Πολυτεχνείο στην επόμενη γενιά, το νιώθεις έντονα:

Η 17η Νοεμβρίου δεν είναι ημερήσιο μνημόσυνο, είναι μνήμη διαρκής. Δεν είναι ένα κερί που κάθε χρόνο λιώνει, είναι πυξίδα.