Πλαστελίνη

Ο τρομοκρατημένος πολίτης είναι σαν την πλαστελίνη: τον κάνεις ό,τι θες! Μετά λοιπόν την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από αστυνομικό, ήρθαν οι απαραίτητες ενέσεις τρόμου: καταστροφές, φωτιές, λεηλασίες...

Ποιο ήταν το κέντρο της προσοχής μας χθες;

Μέχρι τις 7 το απόγευμα, η είδηση της ημέρας (ίσως και της χρονιάς) ήταν μια εν ψυχρώ δολοφονία 15χρονου και η αυθόρμητη, ειρηνική αντίδραση της νέας γενιάς. Επιτέλους, η νέα γενιά έδειξε αντανακλαστικά!

Τα δυο αυτά μηνύματα ήταν επικίνδυνα ισχυρά. Κάτι πολύ μαύρο έπρεπε να τα επισκιάσει...

Νομοτελειακά ήρθαν μετά οι κατεστραμμένες μας πόλεις. Η θέα των κουκουλοφόρων που καίνε κτίρια και αυτοκίνητα. Και η αστυνομία που απουσίαζε. Έγιναν όλα τυχαία;

Κατ’ αρχάς η απουσία της αστυνομίας εξευγένισε την εικόνα της. Μας "έδειξε" πόσο απαραίτητη είναι. Μετά το κόστος της παρουσίας της, είδαμε και το κόστος της απουσίας της. Για να συγκρίνουμε.

Η ανεξέλεγκτη δράση κουκουλοφόρων έγινε το κύριο χαρακτηριστικό της χθεσινής διαμαρτυρίας. Έγινε το φόβητρο για τυχόν μελλοντική συμμετοχή μας σε κάθε διαδήλωση.

Το μέγεθος της καταστροφής μας φόβισε. Μας θύμισε τι ωραία που είναι όλα, όταν ασχολούμαστε μόνο με τηλε-κουτσομπολιά και δεν μπαίνουμε σε ξένο αχυρώνα.

Και οι ειρηνικές διαμαρτυρίες των μαθητών; Η δολοφονία του 15χρονου μαθητή;

Αυτά έχουν ήδη ξεχαστεί! Κι είμαστε έτοιμοι τώρα να δολοφονήσουμε και τη μνήμη του. Όχι με σφαίρες αυτή τη φορά, αλλά με (ψευτο)διλήμματα:

«Θέλεις ή δε θέλεις αστυνομία παντού; Προτιμάς ελευθερία για όλους με κίνδυνο να σου σπάσουν τη βιτρίνα ή αυστηρό έλεγχο για το καλό σου;»

«Αξίζει ή δεν αξίζει να συμμετέχεις σε πορείες και διαμαρτυρίες; Δεν είναι καλύτερα να στα δείχνουμε από την τηλεόραση, ώστε να μην κινδυνεύεις;»

«Θέλεις ή δε θέλεις να ασχολείσαι με την πολιτική; Δεν είναι καλύτερα να λες "όλοι ίδιοι είναι" και να αποχαυνώνεσαι στον καναπέ σου;»

(Μη βιαστείς ν’ απαντήσεις! Ό,τι πεις θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου...)

Μας έχουν κάνει τέλειο ψυχογράφημα. Ξέρουν ποιοι είμαστε και τι θ’ απαντήσουμε σε κάθε δίλημμα. Ξέρουν τι μπορούμε να ρισκάρουμε. Γιατί είναι ειδικοί στη θεωρία των παιγνίων.

Εκείνο όμως που δε γνωρίζουν είναι ότι καθημερινά διαμορφώνεται μια νέα σιωπηλή πλειοψηφία. Δεν μπορούν να δουν τα νέα σημεία ισορροπίας, ούτε να καταλάβουν τις ωδίνες. Δεν μπορούν να αποκωδικοποιήσουν την επικοινωνία. Δεν καταλαβαίνουν ότι τα ερωτήματα αλλάζουν!

Γιατί οι ίδιοι γεννήθηκαν ισχυροί, δεν έγιναν. Έμαθαν να πίνουν κρασί, μόνο αν τους δώσεις το μπουκάλι. Δεν ξέρουν ποια ζύμωση προηγείται!

Ενάντια λοιπόν στην απόπειρα να βάλουν χαλινάρια στη λαϊκή δυσαρέσκεια, την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008 συμμετέχουμε μαζικά στο Απεργιακό Συλλαλητήριο στις 11 π.μ. στο Σύνταγμα. Και περιφρουρούμε εμείς την τάξη!

Όχι για να σπάσουμε βιτρίνες, όπως κάποιοι λένε. Αλλά γιατί βλέπουμε ότι οι ζωές μας οι ίδιες γίνονται βιτρίνα! Κι έρχονται εκπτώσεις...