Έσπασε το Botox!

Αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε κι αυτό. Καιρό τώρα, η Δημοκρατία μας είχε αρχίσει να εμφανίζει ρυτίδες. Αλλά φροντίζαμε να έχει πάντα λείο πρόσωπο, για να μη βλέπουμε τίποτα.

Δε βλέπαμε λοιπόν ότι κάποιοι είχαν κάνει τη Δημοκρατία άλλοθι. Σε κάθε κριτική απαντούσαν ότι δημοκρατικά επελέγησαν στο πόστο τους, άρα έχουν το ελεύθερο να ασκούν εξουσία κατά το δοκούν.

Η δημοκρατική εκλογή όμως δεν αποτελεί αναμφισβήτητο τεκμήριο ικανότητας, ούτε ισόβιο τρόπαιο ανωτερότητας. Είναι ανάληψη ευθύνης. Είναι η αρχή, όχι το τέλος της πολιτικής.

Δε βλέπαμε ότι κάθε θεσμός που είχε δημιουργηθεί για να ελέγχει την εξουσία (π.χ. Ανεξάρτητες Αρχές) απαξιωνόταν αμέσως, όταν έφτανε στην ουσία του ελέγχου. Όταν ο έλεγχος άγγιζε πρόσωπα-κλειδιά.

Χωρίς έλεγχο όμως δε νοείται δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι δυναμική, όχι στατική. Απαιτεί διαρκώς ενεργούς πολίτες, όχι υπνωτισμένους τηλεθεατές που υποβάλλονται σε αυθυποβολή.

Δε βλέπαμε ότι η Δημοκρατία τελικά κατέληξε μιντιοκρατία. Στα δελτία «ειδήσεων» ο χρόνος μοιράζεται ετεροβαρώς μεταξύ της «είδησης» και του «σχολιασμού» της. Με εκπροσώπους κάθε τάσης και άποψης, για να παρακολουθούν όλοι.

Αυτό όμως τελικά δημιούργησε παθητικούς πολίτες, έτοιμους να πιστέψουν όποιον βλέπουν πιο συχνά ή όποιον υψώνει πιο πολύ τη φωνή του και διακόπτει τον συνομιλητή του. Η ανάγκη για επιχειρήματα υποχώρησε. Οι συζητήσεις, ακόμα και σε πολλές παρέες, έγιναν πιο ρηχές, πιο επιφανειακές.

Με μια λέξη, δε βλέπαμε ότι η Δημοκρατία μας έχει πια τόσες πολλές ρυτίδες που κατάντησε αχρηστοκρατία. Όχι επειδή το πολιτικό δυναμικό είναι μειωμένης αντίληψης ή περιορισμένων δυνατοτήτων, όπως κάποιοι υστερόβουλα λένε.

Αλλά επειδή η Δημοκρατία έπαψε προ πολλού να λειτουργεί! Επειδή μετατρέπει ανθρώπους με μεράκι και όρεξη σε πειθήνιους εκτελεστές άνωθεν εντολών.

Τα πολλαπλά Botox που της κάναμε την έδειχναν πάντα φρέσκια, αλλά έκρυβαν το πραγματικό της πρόσωπο. Σήμερα όμως το Botox έσπασε! Και φάνηκαν οι ρυτίδες. Φάνηκε ότι η Δημοκρατία μας πρέπει ν’ αλλάξει πρόσωπο.

Να παρακινεί τους πολίτες σε διαρκή συμμετοχή, όχι σε στιγμιαία ψήφο. Να φτιάξει μηχανισμούς συνεχούς ελέγχου όλων των αρμοδίων κι όλων των αποφάσεών τους. Να επιβάλλει όρια στην ασυδοσία των τηλεοπτικών συχνοτήτων, που εντέλει αποτελούν δημόσια περιουσία.

Στη θεωρία καλά ακούγονται όλ’ αυτά. Στην πράξη όμως, πώς θα εφαρμοστούν;

Υπάρχει ένα ουράνιο τόξο στο βάθος του δρόμου: το Internet!

Το ψηφιδωτό του Internet μπορεί σήμερα να ευαισθητοποιήσει τους ανθρώπους και να τους παρακινήσει σε δράσεις. Μπορεί να γίνει πεδίο δημόσιας ανακοίνωσης κάθε απόφασης, κάθε οργανισμού. Να γίνει πεδίο δημόσιας καταγγελίας κάθε ασυδοσίας. Μπορεί να προάγει τον διάλογο με επιχειρήματα, γιατί δεν βασίζεται σε κραυγές, αλλά σε λόγο και αντίλογο!

Και είναι ένα μέσο δημόσιο, προσβάσιμο απ’ όλους. Παράγει ενεργητικούς πομπούς και δέκτες. Αυτός που στέλνει μήνυμα, λαμβάνει feedback και απαντήσεις. Κρίνει και κρίνεται!

Τώρα που έσπασε το Botox, η Δημοκρατία μας δε χρειάζεται νέο lifting, χρειάζεται νέο πρόσωπο. Νέα εργαλεία συμμετοχής και ελέγχου. Το Internet είναι ένα μέσο που μπορεί να δείξει τον δρόμο για τις απαιτούμενες δράσεις. Μπορεί να βρεθεί και κάτι άλλο.

Ένα είναι σίγουρο: η οργή του κόσμου δεν κλείνει πια με φελλούς!

[ΦΩΤΟ: http://www.missouriskies.org/]