Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

"Εγώ"


Επισκέφτηκα σήμερα ένα ΟΤΕ Shop. Είπα να εκσυγχρονιστώ και ν’ αποκτήσω μεγαλύτερη ταχύτητα σύνδεσης στο Internet. Μέχρι να ολοκληρωθούν τα διαδικαστικά, έπιασα κουβέντα με τον υπάλληλο:

- Πάει για πούλημα ο ΟΤΕ, έτσι; Πότε θα τον πάρουν οι Γερμανοί;

- Τι να σου πω, όχι άμεσα. Είχα πάει προχθές στη συνέλευση των εργαζομένων, όπου οι συνδικαλιστές ξεσήκωναν τον κόσμο. Είναι κρίμα να απολύεται κόσμος, αλλά δεν μπορούν να έχουν ΚΑΙ υπεράριθμους εργαζόμενους ΚΑΙ κέρδος. Ο ΟΤΕ δεν είναι πλέον μονοπώλιο. Άσε που το δικό μας το κατάστημα είναι ιδιωτικό. Για μας η πώληση του ΟΤΕ μπορεί να είναι και καλή!

Σε μια φράση ο υπάλληλος εξέφρασε όλη τη νεοελληνική κοσμοθεωρία: είναι «κρίμα» να έχουν πρόβλημα οι άλλοι, αλλά αν εγώ είμαι καλά, όλα καλά τα βλέπω!

Αλήθεια όμως, πόσο άτρωτοι θεωρούν ότι είναι οι βολεμένοι του σήμερα; Γιατί πιστεύουν ότι η χαμηλή σύνταξη του εξαθλιωμένου γείτονα δεν θα επηρεάσει ποτέ τη ζωή τους; Και ως πότε θα δείχνουμε αλληλεγγύη με φράσεις κι όχι με δράσεις;

Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει σήμερα μια παρόμοια μακαριότητα: ο κόσμος ενδιαφέρεται μόνο να περνάει καλά και δεν τον απασχολεί να δημιουργηθούν συνθήκες συνολικής ανάπτυξης. Αρκεί ο ίδιος σήμερα να έχει «κέρδος», «γνωριμίες» και «δουλειές».

Όταν λέμε ότι «θέλουμε να γίνουμε Ευρώπη», ελπίζω να μην εννοούμε αυτό. Γιατί είναι βέβαιο ότι στο δίλημμα «εργασία για πολλούς» ή «κέρδη για λίγους» η απάντηση ευνοεί τη σημερινή σιωπηλή πλειοψηφία.

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2008

123


Ύστερα από πρόσκληση της Ελένης (γνωστής και ως tractatus), κάθομαι κι εγώ στο «Κυριακάτικο Τραπέζι» που μου έστρωσε.

Το παιχνίδι είναι απλό:

1. Πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή.
2. Το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που να έχει τουλάχιστον 123 σελίδες).
3. Βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση.
4. Αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις, δηλαδή την έκτη, έβδομη και όγδοη πρόταση και
5. Βρίσκουμε άλλους πέντε να τους πασάρουμε το παιχνίδι.

Αντιγράφω από το βιβλίο «Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις» του Λέο Μπουσκάλια (εκδόσεις Γλάρος):

Το πρόβλημα είναι ότι το μυαλό μας δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα εργαλείο εμπειρίας και ακόμη κι αν αυτό το παιδί ικανοποιούσε είκοσι από τους εθισμούς μας κάθε μέρα, ο ένας εθισμός που θα έμενε χωρίς ανταπόκριση θα κέντριζε τη συνείδησή μας και θα μας έκανε δυστυχείς. Έτσι λειτουργούμε πραγματικά: όλη την ημέρα μπορεί να μας λένε οι άλλοι ότι είμαστε σπουδαίοι και καταπληκτικοί κι ότι αξίζουμε πολλά. Και μετά έρχεται κάποιος και μας λέει ότι δε μας συμπαθεί και γινόμαστε λειώμα!


Πολύ ωραίο παιχνίδι. Καλώ κι εγώ με τη σειρά μου σε συμμετοχή τους matrix, phaethon, christoph, greek-tv και chouvi!

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2008

Αύξηση συντάξεων!


Το Σχέδιο Νόμου για το Ασφαλιστικό είναι ένα χαοτικό κείμενο 154 άρθρων και 226 σελίδων. Το άρθρο 43 φανερώνει πως, αν μη τι άλλο, η κυρία Φάνη Πάλλη Πετραλιά έχει στρατηγική:

Άρθρο 43
Αύξηση παροχών

Οι καταβαλλόμενες από το Ταμείο συντάξεις και εφάπαξ βοηθήματα κατά Τομέα αυξάνονται με απόφαση του Υπουργού Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας μετά από γνώμη του Διοικητικού Συμβουλίου του Ταμείου, εντός των ορίων της καθοριζόμενης εισοδηματικής πολιτικής, σύμφωνα με το άρθρο 66 του ν. 2084/1992.
Το ύψος των καταβαλλόμενων δώρων εορτών από το Λογαριασμό Δώρου Εορτών Εφημεριδοπωλών καθορίζεται με απόφαση του Υπουργού Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας, μετά από γνώμη του Δ.Σ. του Ταμείου, στα πλαίσια του Κανονισμού Χορήγησης Δώρου Εορτών στους Εφημεριδοπώλες.

Η ρύθμιση αυτή δεν αφορά όλους τους εργαζόμενους. Ισχύει μόνο για το Ενιαίο Ταμείο Ασφάλισης Προσωπικού Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (ΕΤΑΠ-ΜΜΕ).

Την ώρα δηλαδή που περικόπτουν σε όλους ασφαλιστικά δικαιώματα (ειδικά στους νέους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα και στις γυναίκες), την ώρα που χωρίς αναλογιστικές μελέτες και διάλογο συνενώνουν ταμεία, επιχειρούν την πιο ωμή εξαγορά συνειδήσεων των τελευταίων ετών!

Το πιο πιθανό είναι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ να δουν το τυράκι κι όχι τη φάκα. Να επιλέξουν τη σύμπλευση με την (εκάστοτε) εξουσία, αντί της συμπαράταξης με τους εργαζόμενους.

Έτσι η θέση του υπουργού απασχόλησης (πρώην «Εργασίας») θα γίνει πλέον επίζηλη. Αφού θα μπορεί με μια υπογραφή του να βοηθάει τους κριτές του! Άρα κάθε υπουργός απασχόλησης θα είναι στο εξής πολύ «δημοφιλής» στις «δημοσκοπήσεις», ειδικά Χριστούγεννα και Πάσχα.

Το νόμισμα όμως έχει και την άλλη όψη για τα ΜΜΕ: οι εξαθλιωμένοι πολίτες, θα τους γυρίζουν όλο και περισσότερο την πλάτη και θα απαξιώνουν τους δημοσιογράφους διαρκώς.

Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, λέει ο λαός. Και ως εργάτη εννοεί αυτόν που δουλεύει, όχι αυτόν που τον δουλεύει!

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2008

Ο στόχος


Μέσα από blogs κι ανάμεσα στις καθημερινές αγωνίες της δουλειάς, μας αρέσει να κρίνουμε την επικαιρότητα. Έχουμε έτσι την αίσθηση (ή την ψευδαίσθηση) ότι η φωνή μας συνδιαμορφώνει νοοτροπίες, ότι είμαστε πολιτικά όντα.

Ποιος είναι άραγε ο στόχος της παρέμβασής μας;

Το σημερινό καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης φαίνεται πια τόσο γοητευτικά ορθολογικό. Ο τζόγος με τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων ονομάζεται «μεταρρύθμιση». Οι «ιδιωτικοποιήσεις» όλης της δημόσιας περιουσίας είναι η μόνη αποδεκτή λύση. Η «απελευθέρωση των αγορών» ακούγεται πια τόσο αυτονόητη.

Γενικά, βαδίζουμε άβουλα σε «μονόδρομους» που εμείς φαίνεται πως έχουμε επιλέξει. Σε μια προκρούστειο κλίνη έχουμε ξαπλώσει. Άλλοι τεντώνονται κι άλλοι πετσοκόβονται, για να μη διαφέρει κανείς!

Στο ερώτημα «υπάρχει εναλλακτική πρόταση;» η απάντηση δεν είναι μονολεκτική. «Σ’ έναν κόσμο που δε σε λυπάται, εξαρτάται» που λέει και το τραγούδι. Εξαρτάται από τις απαντήσεις που εμείς θα δώσουμε σε ορισμένα ερωτήματα:

Θέλουμε π.χ. ευημερία. Τι είναι όμως η ευημερία; Ατομική υπόθεση; Μας αρκεί να έχουμε εμείς άνεση, αλλά γύρω μας να αυξάνονται οι ανισότητες; Πόσο άτρωτοι θεωρούν ότι είναι οι βολεμένοι; Και πώς δείχνουμε την αλληλεγγύη μας σ’ εκείνους που τα βγάζουν δύσκολα πέρα; Γιατί δεν έχουμε πια τον χρόνο και τη διάθεση να κρίνουμε τα γεγονότα, αν δεν ξέρουμε τι λένε οι δημοσκοπήσεις;

Δε μας αρέσει η ακρίβεια, λέμε. Γιατί όμως υπάρχει σήμερα ακρίβεια; Μα αφενός επειδή δεν γίνεται κανένας έλεγχος κι αφετέρου επειδή υπάρχουν πολίτες που μπορούν να πληρώσουν ακριβά για ν’ αγοράσουν προϊόντα. Άρα οι παραγωγοί κι οι μεσάζοντες με λιγότερες ποσότητες έχουν μεγαλύτερο κέρδος. (Ακούγεται αντιφατικό, αλλά δεν είναι: στην εποχή της υπερκατανάλωσης, το κέρδος αυξάνεται ακόμα και με μικρότερη παραγωγή!)

Θέλουμε ν’ αντιδράσουμε. Τι σημαίνει όμως αντίδραση; Είναι αντίδραση να χασκογελάμε με τις παθογένεις του νεοελληνικού κράτους από τον καναπέ μας; Μας αρκεί να μας ερεθίζουν το θυμικό ταλαντούχοι ηθοποιοί αναπαράγοντας τις ανισότητες που όλοι βιώνουμε καθημερινά; Ή επιδιώκουμε να γίνουμε μέρος της λύσης διαμορφώνοντας προτάσεις για την ανατροπή του σκηνικού;

Πρόσω ολοταχώς βαδίζουμε στην εποχή που «δεν θα έχει σημασία ποιος κυβερνά, αφού όλοι ίδιοι είναι». Χτίζουμε κάθε μέρα την κοινωνία της ήσσονος προσπάθειας. Σκοπός μας είναι να γίνουμε μεσάζοντες ή να χωρέσουμε τις φιλοδοξίες μας σ’ ένα χαλαρό ωράριο με πολλές αργίες και παχυλά «δώρα».

Βαφτίσαμε «απελευθέρωση των αγορών» την αντικατάσταση του κρατισμού από οργανωμένα ολιγοπώλια. Βαφτίσαμε «ευτυχία της αφθονίας» την έλλειψη χρόνου για κριτική σκέψη. Βαφτίσαμε τα blogs που καταγράφουν γνήσια τις αγωνίες των πολιτών «απειλή».

«Ο άλλος δρόμος ποιος είναι;» θ’ αναρωτηθεί πάλι ο καλοπροαίρετος συνομιλητής. Δεν έχει καμία σημασία σήμερα! Ο άλλος δρόμος δεν υπάρχει, είναι Tabula Rasa! Αν όμως εμείς βρούμε τις πιο σωστές ερωτήσεις κι όχι τις πιο αρεστές απαντήσεις, είναι βέβαιο ότι μπορούμε ξανά να σκαλίσουμε τον στόχο που μας γοητεύει.