"Επιχειρηματικότητα"

Αν ψάξεις μέσω μιας μηχανής αναζήτησης για τη λέξη «επιχειρηματικότητα» θα βρεις περίπου 360.000 καταχωρήσεις. Προγράμματα, ενισχύσεις, όμορφες δηλώσεις, βαρύγδουποι τίτλοι...

Άραγε αυτά είναι που κυρίως λείπουν; Η χρηματοδότηση; Τα προγράμματα; Οι δηλώσεις; Πριν απ’ αυτά δεν υπάρχει τίποτα;

Ένας νέος άνθρωπος που θέλει σήμερα να ξεκινήσει μόνος του μια δουλειά πρέπει να περάσει από έναν γραφειοκρατικό κυκεώνα. Για να μην πλατιάσουμε, ας πάρουμε το παράδειγμα των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος (ψητοπωλείο, οβελιστήριο κλπ.).

Για να εκδοθεί μια άδεια λειτουργίας ενός καταστήματος υγειονομικού ενδιαφέροντος χρειάζονται σήμερα περίπου 30 διαφορετικές εγκρίσεις από 6 διαφορετικές δημόσιες υπηρεσίες!

(Το «περίπου» το έγραψα επειδή κάθε δήμος έχει τη δική του λίστα με τα απαιτούμενα δικαιολογητικά! Άλλα θέλει ο ένας, άλλα ο άλλος!)

Σε κάθε περίπτωση πάντως, όποιος/όποια θελήσει να λειτουργήσει ένα κατάστημα υγειονομικού ενδιαφέροντος πρέπει απαραιτήτως να περάσει από: 1) Δήμο, 2) Νομαρχία, 3) Εφορία, 4) Πυροσβεστική, 5) Πρωτοδικείο και 6) Πολεοδομία.

Οι διαδικασίες είναι παράλληλες κι αλληλένδετες. Κάνεις πρώτα αίτηση να βρεθούν τα σχέδια κι αν είσαι τυχερός τα βρίσκουν στο αρχείο και συνεχίζεις. Φεύγεις απ’ τη μια υπηρεσία και πας στην άλλη. Σου κάνουν παρατηρήσεις κι επιστρέφεις στην προηγούμενη.

Ο χρόνος που χρειάζεται όλη αυτή η διαδικασία είναι απροσδιόριστος. Τίποτα δεν αναζητείται απ’ τις δημόσιες υπηρεσίες αυτεπαγγέλτως!

(Ακόμα κι ο Δήμος Αθηναίων που αναζητάει μόνος του το καταστατικό της εταιρίας απ’ το Πρωτοδικείο, δεν μπαίνει στον κόπο να βρει τα σχέδια αρχείου απ’ την οικεία του Πολεοδομία.)

Ρωτάει λοιπόν ο καλοπροαίρετος πολίτης που θέλει να ξεκινήσει μια δουλειά: είναι δυνατόν να περιμένουμε τόσο χρόνο; Είναι δυνατόν να μη δουλεύουμε μέχρι να συντονιστεί όλος αυτός ο βραδυκίνητος συνδυασμός υπηρεσιών;

Όσες επιδοτήσεις κι αν δώσουνε, όσα προγράμματα κι αν φτιάξουν, όσα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης κι αν περάσουν απ’ αυτόν τον τόπο τίποτα δε θ’ αλλάξει ουσιαστικά. Αν πρώτα δεν ασχοληθούν σοβαρά με την απλούστευση των απαιτούμενων διαδικασιών.

Στο συγκεκριμένο θέμα π.χ., θα μπορούσε να υπάρχει ΕΝΑ (1) γραφείο (π.χ. το ΚΕΠ) που θα υποδέχεται τις αιτήσεις των ενδιαφερομένων.

Το γραφείο αυτό θα ανελάμβανε να διακινεί αυτεπαγγέλτως τον φάκελο στις εμπλεκόμενες υπηρεσίες και να ενημερώνει τον ενδιαφερόμενο για τυχόν παρατηρήσεις. Έγγραφα που έχουν εκδοθεί από δημόσιες αρχές και υπάρχουν στα αντίστοιχα αρχεία θα διακινούνταν εσωτερικά. Ενώ θα υπήρχε και ανώτατο χρονικό όριο 20 ημερών για να διεκπεραιωθεί όλη η διαδικασία.

Ας μη συνεχίσουμε άλλο να περιγράφουμε σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Άλλωστε νομίζω ότι οι περισσότεροι βολεύονται με τη σημερινή πραγματικότητα, καθώς αποτελεί εμπόδιο εισόδου στην αγορά εργασίας και διαιωνίζει το σημερινό status quo.

Γι' αυτό τη λέξη «επιχειρηματικότητα» την έχουμε παρεξηγήσει. Δεν τη συνδέουμε πια με έξυπνες ιδέες, με καινοτομία, με μια οικογενειακή ή ατομική επιχείρηση.

Κάποιοι βαυκαλίζονται ότι την υπηρετούν μοιράζοντας (αδιαφανώς) τα κρατικά και ευρωπαϊκά κονδύλια. Άλλοι πάλι ξέρουν ότι επιχειρηματικότητα χωρίς «προσβάσεις» και «γνωριμίες» δεν υπάρχει.

Και στη μέση; Στη μέση βρίσκονται όσοι θέλουν να είναι νόμιμοι. Όσοι περιμένουν στην ουρά, σπαταλώντας χρόνο και χρήμα. Σπαταλώντας όμως στο τέλος και την υπομονή τους!

[Φώτο: από εδώ]