Οδική ασφάλεια

Ένα από τα πλέον ευαίσθητα κοινωνικά θέματα σήμερα θεωρώ ότι είναι ο ακήρυχτος πόλεμος στους δρόμους. Η οδική μας ασφάλεια που ποτέ δεν αντιμετωπίζεται υπεύθυνα.

Είν' αλήθεια ότι λόγω οδικών ατυχημάτων στην Ελλάδα του 2007 χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο πεθαίνουν, μένουν ανάπηροι, δυστυχούν… Και μαζί τους οι συγγενείς κι οι φίλοι τους. Εκείνοι που ονειρεύονταν πώς θα ζήσουν μαζί τους μεγάλες στιγμές και τώρα κλαίνε αγκαλιά με μια φωτογραφία...

Τα ατυχήματα στους δρόμους είναι καθαρά θέμα νοοτροπίας! Και πώς να γίνει αλλιώς, όταν ένας ολόκληρος λαός ηδονίζεται με το «vivere pericolosamente».

Όταν όλοι και όλες θεωρούμε ότι είμαστε καλύτεροι από τους άλλους! Είμαστε «καλύτεροι» εραστές, οικογενειάρχες, μαθητές, φοιτητές, οδηγοί…

Άρα, όλα τα μηνύματα που χρησιμοποιούνται για την οδική ασφάλεια θεωρούμε ότι απευθύνονται στους άλλους. Γιατί εμείς δε χρειαζόμαστε παραινέσεις για να «φοράμε τη ζώνη», να «μην τρέχουμε», να «μην πίνουμε και οδηγούμε».

Εμείς είμαστε πάντα σίγουροι ότι όσο κι αν πιούμε, όσο κι αν τρέχουμε, όσες προσπεράσεις κι αν κάνουμε σε στροφές χωρίς ορατότητα είμαστε τόσο καλοί που αποκλείεται να προκαλέσουμε ατύχημα. Έχουμε δει τόσο πολύ Formula 1, που το ελέγχουμε το όχημα όπως ο Χάμιλτον (ή μήπως ο Σένα;). Άρα όσο περισσότερα σφηνάκια πιούμε, τόσο πιο πολλές «σφήνες» δικαιούμαστε να κάνουμε…

Γι’ αυτό και βρίζουμε τους άλλους, κορνάρουμε στους άλλους, μουτζώνουμε τους άλλους. Γιατί το ρήμα «φταίω» δεν κλίνεται ποτέ σε πρώτο ενικό…

Γι’ αυτό και τα μηνύματα «οδικής συμπεριφοράς» είναι παντελώς αδιάφορα στον κόσμο. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι η «οδική μας ασφάλεια» ή ανασφάλεια. Το πρόβλημα είναι τα μυαλά μας! Και για να αλλάξουμε νοοτροπία δυο πράγματα απαιτούνται: αστυνόμευση και σοκ!

Όσο περισσότερο αισθανόμαστε την απειλή του ραντάρ ή του τροχονόμου, τόσο πιο πολύ προσέχουμε. Έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι ο φόβος της αστυνόμευσης και ειδικά η πληρωμή προστίμου, αλλάζει την οδική συμπεριφορά. Ωστόσο, εδώ υπάρχει πολλές φορές η «πλάγια οδός» για να τη γλιτώσουμε… Γι’ αυτό ίσως χρειαζόμαστε επιπλέον και ένα σοκ!

Να μπουν στους δρόμους κατεστραμμένα οχήματα… Να βγουν trailers με παιδάκια που παίζουν και ξαφνικά τα σκοτώνει μια νταλίκα… Να δούμε σποτάκια με κομμένα χέρια και ανθρώπους που αιμορραγούν στον δρόμο… Να δούμε στις ειδήσεις κηδειόσημα, μανάδες να κλαίνε τα βλαστάρια τους… Να αντιληφθούμε τα απομεινάρια αυτού του «πολέμου»…

Ναι, η λύση φαίνεται δυστυχώς πολύ-πολύ σκληρή! Ακούγεται απάνθρωπο και αντιαισθητικό, σχεδόν εμετικό. Πολλοί θα αντιδράσουν. Δε χρειάζεται όμως να γίνει για πάντα. Ας γίνει στιγμιαία, μια φορά, για μια βδομάδα μόνο.

Σκεφτείτε πόσο προσεκτικά οδηγάμε όλοι, για τα πρώτα 30 χιλιόμετρα μετά από ένα ατύχημα που είδαμε στον δρόμο. Και ας αναλογιστούμε επιτέλους ότι δεν μπορούμε να κρύβουμε άλλο τη στάχτη κάτω από το χαλάκι. Το χάλι μας είναι πια πολύ μεγάλο για να χωρέσει κάτω από το χαλάκι…

Ό,τι και να γίνει, οι πιθανότητες ενός οδικού ατυχήματος δε θα μηδενιστούν. Πάντα θα κινδυνεύουμε. Όσο κινδυνεύουμε σε κάθε δραστηριότητα της ζωής μας. Εκείνο όμως που μπορούμε να κάνουμε είναι να αισθανθούμε, χωρίς να βιώσουμε, τον πόνο που προκαλεί ένα ατύχημα.

Κι έτσι την επόμενη φορά που θα θελήσουμε να βρίσουμε, να μουτζώσουμε ή να κορνάρουμε σε κάποιον άλλον οδηγό, θα κοιτάξουμε πρώτα στον καθρέφτη επάνω δεξιά…